In de Naam van Allah de Barmhartige de Genadevolle

Assalaam Aleykum,

Tussen al die bekeringsverhalen van onze zusters vind ik het aandeel van de broeders nog wat mager.Vandaar dat ik nu ook maar eens de moeite wil nemen om mij zelf voor te stellen. Mijn naam is dus Abderaoef en ik ben een broeder van 39.In 1990 was ik in het kader van de wereldkampioenschappen pencak silat in Indonesi�. Mijn toenmalige vriendin deed daar aan mee en voor mij was het een mooie gelegenheid om een deel van dit mooie land te kunnen verkennen. Ik deed dat samen met mijn leraar en goede vriend die van Indonesische afkomst is.

Tijdens onze tocht brachten wij een bezoek aan een bevriende Imam en deze vroeg mij van wel geloof ik was. In die tijd was ik nog zoekende en vooral bezig met oosterse religies dus ik antwoorde hem dat ik dit nog niet wist.

Dit was geloof ik het slechtste antwoord dat ik had kunnen geven.  Want hij keek mijn vriend verbaasd en bezorgd aan waarbij hij zoiets zei dat een mens zonder geloof niet kan leven.(Vrij vertaald)

Ik moet nog regelmatig aan deze man denken en lachen om het feit dat ik toen absoluut niet gedacht had dat ik ooit Moslim zou worden.

Toen ik in 1995 mijn huidige vrouw onmoette kwam ik voor de eerste keer echt met de Islam in aanraking. Mijn vrouw is Tunesisch en heeft twee kinderen uit een vorig huwelijk. Een vorig huwelijk waarin zij overigens regelmatig letterlijk in elkaar werd geslagen. Ondanks het feit dat ik toen nog geen Moslim was zijn wij al vrij snel getrouwd. Ik leerde pas later dat dit voor haar een zonde was en dat mijn huidige zwagers daar eigenlijk helemaal niet blij mee waren.

Mijn vrouw hield zich echter niet erg met de Islam bezig en in het begin praten wij er ook weinig over. Omdat de kinderen met vragen kwamen en ik regelmatig in gesprekken over de Islam terecht kwam ging ik mij gaande weg steeds meer in de Islam verdiepen. Je wilt immers wel kunnen spreken vanuit een stukje kennis en niet in onwetenheid anderen na zitten praten.

Tot mijn absolute verbazing bleek de Islam vele malen rijker te zijn dan ik ooit had gedacht en ik kwam er achter dat mijn eigen idee over hoe de zaken ongeveer in elkaar zouden moeten zitten eigenlijk slechts weinig afweek van wat de Islam ons leert. Hierdoor gesterkt begon ik steeds meer te lezen en met mijn zwagers te praten over het feit dat ik overwoog Moslim te worden.

Uiteindelijk is mijn keuze voor de Islam geen rationele keuze geworden, maar een puur gevoelsmatige. Ik beleef de Islam dan ook vooral vanuit mijn hart en heb nooit het gevoel bewijzen in de vorm van wonderen nodig te hebben.

Kort nadat ik de Shaheda had uitgesproken besloot ik dat Islam meer is dan alleen geloven vanuit het hart. Bij de Islam horen ook verplichtingen en in ik durfde mijzelf geen Moslim te noemen en vervolgens vrolijk te vertellen dat ik de dagelijkse gebeden niet volbracht. Dit is de beste beslissing geweest die ik ooit had kunnen nemen. Het dagelijkse gebed brengt mij zoveel bevrediging en rust dat ik dit moeielijk onder woorden kan brengen. Neemt niet weg dat ik er in het begin wel moeite mee had om het vol te houden hoor. 

Wat zijn de uiteindelijke gevolgen geweest van het feit dat ik nu Moslim ben ?

Ten eerste voel ik mij er zelf natuurlijk zeer gelukkig bij. Het heeft mij een innerlijke rust en vertrouwen gebracht die ik hiervoor nog niet had. Wat ik zelf ook erg mooi vind is dat mijn vrouw weer is gaan bidden en zich weer in de Islam is gaan verdiepen. Daarnaast merk ik bij mijn kinderen een groeiende interesse in de Islam en ik hoop van harte dat ook zij altijd de juiste beslissingen zullen kunnen nemen.

Dat de Islam ook wrijvingen bracht wil ik niet verbloemen. Op mijn werk word ik soms aangekeken alsof ik net uit een gekkenhuis ontsnapt ben en mijn moeder is er van overtuigd dat zij haar zoon verloren heeft. Zo zie je maar weer dat de uitdagingen van het leven niet in ��n verdwijnen als je Moslim word.

Daarnaast is mijn credo nog steeds dat ieder mens moet leren om zelf na te denken. De jammerlijke aanslag op Theo van Gogh is voor mij het bewijs dat niet iedere broeder of zuster dat wil begrijpen. Ik stel grote vraagtekens bij de manier waarop enkele broeders en zusters de dood boven het leven stellen en soms met vage uitspraken van net zo vage geleerden angst in de harten proberen te zaaien. Voor mij is het leven veel belangrijker dan de dood omdat juist dit korte leven bepalend is voor mijn eeuwige situatie na de dood. Als ik eenmaal dood ben kan ik immers niet veel meer aan mijn daden veranderen.

"Islam is een toestand van 'worden' en niet een toestand van 'zijn' " las ik ooit en ik denk dan ook dat dit waar is.

Wa Salaam,

Abderaoef

In de Naam van Allah de Barmhartige de Genadevolle

Bekeringsverhaal van AbdulJabar van de Ven

Sinds Allah mij elf jaar geleden uit Zijn Barmhartigheid de zoetheid van de

Islaam heeft laten proeven, is mij letterlijk honderden keren gevraagd hoe ik

nou eigenlijk moslim ben geworden en zal het mij misschien nog wel honderden

keren gevraagd worden in de toekomst.

Ik begrijp dat al die nieuwsgierige vragenstellers deze vraag alleen maar

stellen vanuit hun vreugde een "bekeerde" moslim te zien en vanuit hun liefde

voor de Islaam en daarom heb ik al die jaren geduldig antwoord gegeven op die

vraag alsof het de eerste keer was dat ik die vraag hoorde. Ik heb er echter wel

een standaard verhaaltje van gemaakt dat ik kort samengevat binnen een minuut

vertel, waardoor eigenlijk een hoop mooie punten achterwege blijven. Het is

echter noodzaak geworden wanneer je niet een fulltime verteller wilt worden van

je eigen biografie.

Vandaar dat ik nu voor het eerst in mijn leven mijn verhaal op papier zet, zodat

ik in alle rust mijn herinneringen, ervaringen en gedachten met jullie kan

delen.

Vaak vraagt men mij wat nou d� reden was dat ik moslim werd en mijn antwoord

daarop is zeer kort: dat was de Leiding van Allah, die Hij geeft aan wie Hij

wil. Maar natuurlijk ging er aan die leiding een speurtocht vooraf, een

speurtocht die mij uiteindelijk weer met mijn eigen "Fitrah" (natuurlijke

aanleg) zou herenigen.

Sommige Westerse ori�ntalisten en antropologen beweren wel eens dat het

merendeel van de bekeerde Europese moslims uit probleemgezinnen zou komen, alsof

de Islaam alleen een keuze zou kunnen zijn uit wanhoop en niet uit goed

beredeneerde overwegingen. Ik ben in ieder geval een voorbeeld van een kind dat

niet is opgegroeid in een probleemgezin; geen gescheiden ouders, geen

drugsverslaafde als vader en geen jeugdjaren van tuchtscholen of

jeugdgevangenissen.

Ik groeide op in het katholieke Brabant, in een katholieke familie, op een

katholieke basisschool. Ik werd als kleine baby gedoopt in de kerk, toen ik daar

nog niks over kon zeggen en ik heb rond mijn achtste mijn communie gedaan, al

was het meer voor de cadeautjes dan vanuit overtuiging.

Welke standvastige overtuiging kan een achtjarige kind nou hebben?

De enige plek waar ik echt veelvuldig met het geloof in aanraking kwam, was op

school, want ook mijn familie was buiten kerstmis niet erg praktiserend. Op

school openden wij elke dag de les met een gebed en minstens eens per week

kregen we godsdienstles. Wat me ervan is bij gebleven is dat ik altijd onder de

indruk was van de verhalen over onze profeet 'Iesa (Jezus - de vrede en

zegeningen van Allah zijn met hem). Ik probeerde me altijd voor te stellen hoe

hij met zijn volgelingen leefde, iets dat met mijn grote fantasie niet moeilijk

was voor me te zien. Ik ken 'Iesa as uit al die verhalen als een dapper man, die

zijn brood deelde met de armen onder een boom, de melaatsen genas en met het

simpele volk in het stof zat. Maar aan de andere kant zag ik een paus, die

beweerde 'Iesa as te volgen, maar ondertussen in het Vaticaan woonde in een

paleis van marmer en kogelvrije ramen, ver weg van het gewone volk. Ik kan me

herinneren dat dit ��n van de eerste dingen was die aan mij begonnen te knagen

in de laatste klas van de basisschool en waarover ik mijn leraar begon te

vragen.

Nu, veertien jaar later, kan ik nog zijn rode gezicht voor me zien, dat lachte

als een boer met kiespijn. Ik kreeg een antwoord dat de Paus zo moet leven omdat

hij de plaatsvervanger zou zijn van God op aarde en ik moest er maar verder niet

teveel over vragen. Maar was de paus dan hoger dan de profeet die hij beweerde

te volgen? De paus deed me eerder denken aan de Romeinse keizer dan aan 'Iesa...

Het was rond deze tijd dat ik mijn vormsel kon doen; dat is, zeg maar, na je

doop en communie de derde stap op weg naar een voorbeeldig katholiek. Toen ik er

achter kwam dat ik bij mijn vormsel niet zoveel cadeautjes kreeg als voor mijn

communie, heb ik er dan ook maar van afgezien.

Het was rond deze tijd dat ik de bekende serie "Roots" op TV zag, waarin het

onthutsende verhaal vertelt wordt van een zwarte Afrikaanse slaaf die naar

Amerika wordt getransporteerd. Ik was als beginnende puber geschokt door de

brutaliteit en hebzucht van die blanke, christelijke Europeanen, die onze zwarte

medemensen verhandelden als vee. Via de rapmuziek van zwarte Afro-Amerikanen

leerde ik steeds meer over deze geschiedenis en begin ik steeds meer in te zien

dat de Europese rijkdom voor een groot deel te danken was aan de blanke

plundertochten in Afrika en Azi�.

Ik begon me af te vragen waarom wij daarover nooit iets geleerd hadden in de

geschiedenislessen, of over de Nederlandse plunderingen in Indonesi� en

Suriname. En hoe kon het zijn dat Columbus Amerika had ontdekt, terwijl er al

lang Indianen woonden? Hadden die Indianen dan niet Amerika ontdekt, of werd het

pas belangrijk toen de blanke, christelijke Columbus dat deed? En wat er daarna

met die arme Indianen gebeurd is, is ook iets waar nooit over is gesproken.

Ik begon steeds kritischer tegen mijn "eigen" christelijke Westen aan te kijken

en begon steeds meer sympathie te ontwikkelen voor die onderdrukte volkeren. Dat

was toch de boodschap van 'Iesa as die ik jaren lang op school had geleerd; kom

op voor de onderdrukten en wees niet met de onderdrukkers? Ik begon steeds meer

de enorme kloof te zien tussen deze profeet 'Iesa as en de mensen die met veel

trots beweerden hem te volgen. Ik begon de gouden kelkjes en kandelaars in de

kerk te zien als geroofd goud uit Afrika. Al die schilderijen, beelden en muziek

in de kerk waren alleen maar een afleiding van de werkelijke sobere aanbidding

van God, terwijl zelfs volwassen mensen niet eens mijn fundamentele vragen over

het geloof konden beantwoorden.

Toen pas begon ik terug te denken aan al die gebeden op de basisschool, waarin

wij zeiden: "Wees gegroet Maria, moeder van God.." Ik begon mij af te vragen hoe

God een moeder kon hebben en wie dan zijn opa en oma waren? Natuurlijk wist ik

dat met God Jezus werd bedoeld, maar hoe kon Jezus nou God zijn als hij door

mensenhanden gekruisigd was (zoals ik toen nog geloofde)? Kan de Schepper worden

gedood door Zijn eigen schepselen? En waarom ging 'Iesa as dan in gebed tot God?

Bidt God soms tot zichzelf? Ik voelde gewoon aan mijn Fitrah (geboorterecht,

iedereen heeft het geloof in God in zich, alleen is het bij velen bedekt door

materialisme en begeertes etc.) en met mijn gezonde, jeugdige verstand, dat dit

alles niet klopte en dat al die mensen waarmee ik sprak dat eigenlijk ook wel

wisten. Vandaar dat ze vaak zelfs mijn vragen en discussies uit de weg gingen.

Ik heb zelfs geprobeerd hierover met pastoors te praten, maar tevergeefs.

Toen ik dus alleen maar halve, paniekerige reacties kreeg op mijn vragen,

besloot ik zelf maar te gaan lezen en zo begon ik in de bibliotheek

verschillende boeken te lezen over het Christendom, Boeddhisme, Jodendom en

Hindoe�sme, maar eigenlijk nog niet zo over de Islaam. In het christendom bleef

ik, in welke stroming dan ook, vele tegenstrijdigheden vinden. Ook het Jodendom

sprak mij om meerdere redenen niet aan; onder andere omdat ik niet van het

Joodse ras was en omdat zij 'Iesa as verwierpen als een leugenaar. Het

Hindoe�sme vond ik wel mysterieus, maar het klonk mij allemaal te

ongeloofwaardig toen ik las over goden die er uitzagen als blauwe olifanten en

elkaar de oorlog verklaarden vanwege een vriendinnetje. Ook het discriminerende

kastenstelsel en het levend verbranden van weduwen kon ik niet accepteren als

goddelijk. Vooral de soberheid en ��nvoudigheid van het Boeddhisme sprak me aan

en ik zag grote overeenkomsten tussen de boodschap van Boeddha en die van 'Iesa.

Maar ook bij het Boeddhisme bleef ik dingen vinden waar ik het niet mee eens kon

zijn. Ik denk dat ��n van de belangrijkste punten was die ik niet kon

accepteren, dat ook zij, net als de christenen, een schepsel aanbaden in plaats

van de Schepper. Ik geloof tot op de dag van vandaag dat Boeddha een ware

profeet van Allah kan zijn geweest, maar dat de mensen na hem zijn boodschap

hebben verdraaid, net zoals de christenen dat met de oorspronkelijke boodschap

van 'Iesa vrede zij met hem hebben gedaan.

Uiteindelijk begon ik me toch steeds meer in de Islaam te verdiepen vanwege

verschillende redenen. Ten eerste was ik niet tevreden met de religies die ik

tot nu toe had onderzocht; ik vond er geen totale rust in. Ten tweede had ik in

deze tijd een Algerijnse oom, die ik rond mijn puberteit steeds interessanter

begon te vinden. Deze oom was echter het tegenovergestelde van een goede moslim;

hij woonde ongehuwd samen met mijn tante, dronk wijn, verrichte zijn gebeden

niet en vastte niet in de Ramadan.

Hij maakte de moslims en hun religieuze gewoontes vaak zelfs belachelijk. Maar

via hem begon ik wel steeds meer ge�nteresseerd te raken in Algerije en zodoende

kwam ik al vlug op de Islaam uit.

Ik begon te lezen over de Franse bezetting van Algerije en hoe de Fransen daar

met enorm veel bloedvergieten en onderdrukking hebben geprobeerd die Algerijnse

moslims het "beschaafde christendom" bij te brengen.

Mijn interesse voor de Islaam kwam nog eens in een stroomversnelling door de

eerste Golfoorlog tussen Irak en Amerika; een tijd waarin de media bol stonden

van de anti-islamitische en anti-Arabische propaganda. Hoe vreemd het ook

klinkt; juist hierdoor werd mijn sympathie voor de moslims en het Irakese volk

alleen maar vergroot en begon de Islaam mij aan te trekken als een magneet. Ik

had totaal geen moslimvrienden waar ik bij terecht kon en ik kende maar ��n

moskee, waar ik bang was zomaar naar binnen te gaan. Ik wist niet hoe men zou

reageren als er een Nederlandse jongen zomaar bij hen naar binnen zou lopen,

maar ik wou graag ��n van hen zijn! Dus trok ik op een vrijdagmiddag naar die

moskee en ging voor de ingang zitten en keek naar de mensen die naar binnen

gingen. Een vriendelijke oude man liep op mij af en aaide mij glimlachend over

mijn hoofd, waarna hij naar binnen ging. Zo ben ik nog ��n of twee keer op een

vrijdagmiddag voor die ingang gaan zitten, zonder met iemand te spreken of naar

binnen te gaan. Pas toen ik daarna telefonisch een afspraak met ze had gemaakt,

ging ik op mijn veertiende verjaardag voor het eerst echt die moskee in en

schudde ik handen met enkele Turkse broeders.

Ik voelde me meteen thuis; mijn hele geest vertelde mij dat dit hetgeen was waar

ik naar op zoek was! Dat klinkt achteraf misschien wat raar, maar ik kan het

niet anders uitleggen, en ik neem aan dat veel bekeerde Nederlanders begrijpen

wat ik bedoel.

De islamitische Fitrah, die ik al vanaf mijn geboorte in mij droeg (en elk

mens), begon te ontwaken toen ik daar zat met mijn broeders, op de simpele grond

van de moskee. Geen schepsels die aanbeden werden, maar alleen de Schepper.

Wat klonk het allemaal ��nvoudig! Spoedig daarna ben ik nog ��n of twee keer

terug gegaan, waarna ik de Shahaadah heb afgelegd, el-hamdoelillah.

Vanaf dat moment, vanaf het moment dat ik mij in de salaat (het gebed) met hen

neerboog voor Allah, begon er een gevoel te branden in mijn hart, dat er tot op

de dag van vandaag in zit. Dat gevoel heet imaan, maar dat wist ik toen nog

niet. Ik wist alleen dat ik dit nog nooit eerder had gevoeld en dat ik dit

gevoel nooit meer kwijt wou raken.

Een enorme brandende liefde voor Allah, waardoor je angsten verdwijnen en er

rust voor in de plaats komt. Een liefde die je soms alleen kan uitschreeuwen met

"Allaahoe Akbar!" - Allah is de Grootste! - De zoetheid van imaan, die mij er

soms toe bracht om midden in de nacht neer te knielen voor Allah, om vervolgens

zo een kwartier neergeknield te blijven op mijn gezicht.

Ik was na een hele zoektocht eindelijk weer thuis...

Abdul-Jabbar van der Ven