salaam aleykum!

Ik wil graag mijn verhaal met jullie delen ook omdat ik het voor mijn familie stil moet houden omdat het een soort van 'taboe' is hier in huis en juist zooo graag wil vertellen hoe mijn ervaring was en is!

Het begon toen ik een jaar of 13 was... ik merkte dat ik liever met moslim vriendinnetjes en vriendjes speelde , het eten lekkerder vond etc etc maar ook dat ik het zo interessant vond, waarom draag jij een hoofddoek, wat bijzonder dat jullie met de hele familie en moslimgemeenschap vasten en zo'n goede familieband hebben!!

Rond mijn 15de werd ik helemaal tot over mijn oren verliefd op mijn huidige vriend... hij leek onbereikbaar voor iedereen maar toch heeft ie mijn uitgekozen als ik het zo mag formuleren.. Het was een niet al te serieuze relatie maar opgegeven moment wekte de interesse over de Islam, ik ben gaan lezen, praten over de Islam want wou nu wel wat meer weten over het geloof van mijn vriend. Ik begon met lezen/leren en ben nooit meer gestopt... het interesseerde me enorm en voelde een kaars die brandde in mijn hart, voelde me goed en vertrouwd en beschermd bij...
Op gegeven moment ben ik gaan vasten met de ramadan, het eerste jaar een week, tweede jaar 3 weken en toen de jaren erop de gehele maand... Islam is mijn geloof, het heeft mij zo veranderd in een positieve zin, van een wild los meisje ben ik veranderd in een meid met respect en een goed hart, Alhamdoulillah...
Ik ben zo blij gewoon dat Islam in mijn leven is, ik voel me rijk, niet qua geld natuurlijk maar rijk met de Islam in mijn hart.

Ik ben nog steeds samen met mijn vriend, hij is een Turkse moslim... Mijn ouders hebben mijn vriend vanaf het begin geaccepteerd maar ohhh jee als ze maar niet een hoofddoek gaat dragen want ja dat gebeurt toch zo vaak in een gemengde relatie en dan die lange jassen en nooit het huis uit??? Je blijft toch wel jezelf?? Zo ook van zijn kant, zijn moeder wou me niet accepteren want ik was een Nederlander... dat heeft het allemaal erg moeilijk gemaakt maar gelukkig heeft dit onze relatie sterker gemaakt, maar ook mijn geloof tot de Islam...
Na lang vechten en geduld hebben, heeft zijn moeder mij geaccepteerd, ze wilt graag dat ik met hun zoon ga trouwen. Ik ben geaccepteerd door de hele familie, alleen ze zijn bang dat ik niet met hun cultuur overweg kan. Ik kom er niet thuis omdat mijn vriend dat niet wil voordat we verloofd zijn.
Op gegeven moment ben ik dus gaan vasten, geen alcohol meer, geen varkensvlees, niet meer zo bloot etc etc ... en guess what? Wat voelde ik me stukken beter!!! Door het verhaal niet zo lang te maken vertel ik over afgelopen 13 oktober 2004, de dag waarop ik mijn shahada uitgesproken heb met getuigen, document heb ondertekend en een 'nieuwe' naam heb gekregen. Ik heb de shahada al wel een paar keer uitgesproken alleen in mijn kamer tot Allah swt, maar wou toch met getuigen om me heen, met 1 van mijn getuigen, een meid met een hart van goud die mij steunt en me advies geeft die me neemt zoals ik ben en mij tot deze stap heeft geholpen.
Toen ik de shahada uitsprak, het gevoel wat ik van binnen voelde was onbeschrijflijk... ik merkte op gegeven moment niet dat er andere mensen om me heen waren maar het was echt een moment van Allah swt en mij alleen... een moment van rust, veiligheid, bescherming, een gevoel van ja dit is echt de goede keuze voor jou, dit is het levenspad wat jij zou betreden en blijven volgen, insha'Allah, een gevoel wat me echt gelukkig maakt. Gewoon onbeschrijflijk... ik wou de shahada voor de ramadan uitspreken/afleggen zodat ik met een volledig gevoel mee kan vasten met de ramadan.
Mijn vriend is erg trots op me, ook zijn zusje die een goede vriendin van me is geworden, vriendinnen die het weten zijn zo blij en ik ook! Wat voel ik me goed! Nu met het vasten is het moeilijk thuis... mijn vader accepteert het niet waardoor ik stiekem 's nachts moet eten... zo stil mogelijk zijn. en ja altijd alleen opstaan en altijd alleen eten... moeilijk maar ik kom erdoor.
's Avonds moet ik smoesjes bedenken zodat ik later kan gaan eten... Insha'Allah komt het op een dag goed zodat ik er niet meer stiekem over hoef te doen, want het is moeilijk zo. Mijn moeder accepteert het, ze vindt het moeilijk maar ze doet haar best. Ze houdt haar hand boven m'n hoofd met veel dingen, eten, etc...

Sinds ik me bekeerd heb op 13 oktober botert het niet meer zo goed tussen mij en mijn vriend. We hadden rond de ramadan elkaar een hele tijd niet gezien. Ik zie hem nu weer sinds ongeveer 3 weken, maar ik heb er geen goed gevoel bij, ik hou wel van hem. Maar ik ga elke dag meer houden van mijn geloof. En vind het steeds meer jammer dat hij er niet zo veel aan doet, hij drinkt alcohol en sorry dat ik er over praat hij wilt seks (niet het, maar de dingen eromheen), ik wil dat niet meer, niet voordat ik getrouwd ben. Ik heb hem voor de keus gezet, er moeten een paar dingen veranderen, anders wil ik niet meer met hem verder. Mijn geloof is sterker dan mijn liefde voor hem nu. Het liefste zou ik mijn liefde met hem willen delen, hopelijk vind hij de weg naar de Islam weer terug insha'Allah.Zodat we samen kunnen leren en over het geloof kunnen praten enz. maar ik zie het niet meer zitten, ik wil geen man die alchohol drinkt elk weekend, drugs gebruikt en weinig aan zijn geloof doet. Ik wil een man die mij het een en ander kan leren en niet iemand waarop ik moet letten met wat ie doet. Insha'Allah.
Ook hoop ik snel uit huis te kunnen, zodat ik een hoofddoek kan dragen en niet meer stiekem hoeft te doen... want nu en zo is het niet mogelijk, insha'Allah.

Aankomend zuster Najwa...

Salam aleikum Lieve zusters

Graag wil ik met jullie mijn verhaal delen over hoe ik in aanraking ben gekomen met de Islam, inch'Allah.

Ik ben een Antilliaanse vrouw van 33. Mijn ouders zijn allebei streng katholiek opgevoed. Mijn moeder is nog steeds zeer gelovig en is dus echt praktiserend. Mijn vader, echter, heeft het geloof compleet afgezworen en is een ongelovige geworden. Mede door deze situatie ben ik op jonge leeftijd erg gaan twijfelen aan het geloof, �berhaupt of ik wel in iets moest geloven.

Mijn ouders zijn gescheiden toen ik 9 jaar was. Mijn moeder kreeg een nieuwe vriend. Zij dacht er goed aan te doen een nieuwe man in ons leven te halen omdat ze het gemis van een mannelijke figuur wilde vervangen. Mijn moeder, streng katholiek als ze is, had veel moeite met de scheiding van mijn vader, want dat was eigenlijk haram. Maar tevens was het haram dat ze een andere man had, zonder getrouwd te zijn. Enfin, klinkt een beetje raar maar zo gaat het ook in de Antilliaanse cultuur. (desondanks velen die anders over de Antilliaanse cultuur denken). Wat ze niet wist was dat die man mij intiem betastte. Dit duurde iets van 2 jaar lang. Ik raakte het vertrouwen totaal kwijt in het geloof en was erg onzeker en vertouwde niemand meer. Ik ging heftig puberen. Voor mij was het belangrijk om de macht in handen te kunnen hebben zodat ik niet meer geschaad kon worden in mijn vertrouwen. Dat betekende dus (letterlijk) spelen met gevoelens van de mede-mens. Iets waar ik vreselijke spijt van heb op dit moment. Maar goed...

Op mijn 22e ben ik naar Nederland gekomen om een studie aan de meao te gaan volgen. Mijn hartsvriendin, we zijn inmiddels al 18 jaar vriendinnen, (vanaf de brugklas middelbare school) die was al 2 jaar eerder naar Nederland gekomen en studeerde aan de universiteit in Tilburg. Ik had weleens gehoord over turken en Marokkanen in Nederland verder wist ik er niet veel van. Eenmaal hier bleef ik meer steken in de Antilliaanse studentenverenigingen en keek niet verder dan dat. Totdat mijn vriendin haar (huidige) Marokkaanse man leerde kennen aan de universiteit. Hij kwam hier als uitwissel-student. Ze kregen wat met elkaar. Y. is een gelovige, praktiserende moslim. Hij vond het niet gepast om met haar verder te gaan, zonder dat ze zouden trouwen. En 11 jaar geleden zijn ze dus getrouwd. En ze vroegen mij als getuige voor de bruiloft. Ik accepteerde. Vanaf dat moment kwam ik heel veel te weten over de Marokkaanse cultuur en de islam. Ik had echter nog geen behoefte om dieper op in te gaan in het geloof en dat accepteerde hun ook.

Om een lang verhaal kort te maken. Op mijn 27e raakte ik zwanger van mijn (toenmalige) vriend van 19 jaar. (Tot grote ergernis van mijn gelovige moeder natuurlijk). Toen ik 7 maanden zwanger was liet hij mij in de steek voor een meisje van zijn eigen leeftijd. Ik kreeg een depressie, na de bevalling een hevige postnatale depressie. Mede daardoor stortte ik mezelf in een andere relatie, wederom een jochie van 22 jaar. Hij was heel dominant en vreselijk, ziekelijk jaloers. Uiteindelijk, na 4 maanden begon hij mij te mishandelen. Van qua tot erger, van 1 keer per maand tot 3 keer per dag. Tot op een dag hij mij bij de keel greep en zodanig dichtkneep dat ik iets van 5 minuten bewusteloos raakte. Als hij 2 secondes langer had geknepen was ik nu dood.

EN TOEN... ging er een lampje branden. "Waar bent u mee bezig mevrouw?", zei ik tegen mezelf. Ik heb een prachtige zoon (toen 1,5 jaar). Wat voor toekomst biedt ik mijn kind?? Ik voelde me zo'n slechte, waardeloze moeder!!

Zo ben ik in een opvanghuis terecht gekomen. In het vluchthuis ben ik in aanraking gekomen met vele moslima's. Daar ben ik nog meer te weten gekomen over de islam. Ik heb van hun heel veel geleerd en hun waren een soort inspiratie voor mij, al-ilham. Ik dacht nu ga ik eens de bijbel lezen, wat meer onderzoek doen nar mijn eigen geloof.

Toen begon mijn echte zoektocht. De bijbel lezend kwamen er talloze vragen naar boven. Zoals: het besnijden van jongetje, waarom doen wij katholieken dat niet meer, het staat toch in de bijbel?? En waarom houden wij geen Yuna (Antilliaans voor vasten), veertig dagen staat er in de bijbel van aswoensdag tot goede vrijdag. En wat is er gebeurd met offeren en ritueel slachten? Jesus (vzmh) at toch ook geen varkensvlees, waarom wij wel??

Ik heb mij inmiddels in deze stad gevestigd (waar ik in het opvanghuis zat). Ik ging verder met mijn zoektocht. Ik ging vaak op bezoek bij vrouwen uit het vluchthuis, die zich ook gevestigd hadden in deze stad. We hadden heftige discussies over de islam en het christendom. Mijn interesse begon steeds meer te groeien naar de islam, maar nog niet voldoende om er meer over te lezen. Vorig jaar (2004) besloot ik uit solidariteit om mee te doen met Ramadan. Ik heb het maar een week vol gehouden, helaas.... Maar tijdens de Ramadan begon het al te rommelen bij mij, in mijn hoofd en maag en ik dacht is dit "HET"?? Juli van dit jaar (2005) was ik een weekendje gaan logeren bij mijn vriendin in Tilburg en haar Marokkaanse man. Ik zag hoe zij haar gebed deed en dat was echt de totale doorslag voor mij. Die complete overgave, terwijl ik voor haar neus tv zat te kijken. Ik zei "nu wil ik me echt gaan verdiepen in de islam". Heb toen van haar man paar boeken gekregen, van een andere vriendin een koran cadeau. Ik heb inmiddels een boek van 300 pagina's uit "halal en haram". Ik raad alle aankomende moslima's aan om dit boek te lezen, er zit zoveel informatie in.

Ik heb dit jaar weer meegedaan met de ramadan. Nu helemaal volgehouden. Ik wil eerst het gebed leren, en de koran uit hebben. Ik ben al een paar dagen aan het oefenen met het dragen van een hoofddoek en het voelt heel goed. De blikken van respect in de ogen van anderen. Uiteindelijk heb ik zo mijn innerste, diepste redenen om mij te bekeren tot de islam. Voor mij is het het belangrijk dat iemand mij kan vergeven, en wie beter dan Allah Soebhannahoe wa Ta'ala?? De laatste 2 jaar heb ik veel contacten gelegd. Ik heb uiteindelijk nog meer moslim vrienden en vriendinnen erbij gekregen. Ook van mijn Marokkaanse buurvrouw leer ik veel. In januari is de planning om te gaan bekeren. Maar dat hangt er vanaf hoe snel ik het gebed kan leren.

Ik hoop dat mijn verhaal ook een inspiratie kan zijn voor alle aankomende moslima's.

Najwa

Mijn bekering tot de Islam �

Voor eerst wil ik de mensen die mij tot nu toe hebben geholpen om mijn zoektocht naar het ware en mooie geloof uit te breiden heel erg bedanken. Inshallah zal Allah subhana wa ta'ala jullie de nodige beloningen geven.

Ongeveer een anderhalf jaartje geleden wou ik eens meedoen aan de ramadan. Voor mij was het toen een uitdaging en wist nog niets over de Islam. Ik heb toen, buiten een aantal daagjes, heel de ramadanmaand gevast, ik was zo trots op mijn eigen dat ik het had kunnen volhouden. Maar verder deed ik dus niets meer aan mijn "zoektocht". Eigenlijk een zoektocht kon je het toen nog niet noemen.

Ik had veel islamitische vrienden en vriendinnen, maar die niet echt praktiserend waren. Maanden gingen voorbij en af en toe pikte ik eens iets op over de Islam, las af en toe. Tot er een persoon was die mij het boek (waar ik zelf ook achter had gevraagd) "De Ideale Moslimvrouw" had bezorgd. Sindsdien ben ik beginnen te lezen en tot op de dag van vandaag ben ik niet meer gestopt met kennis op te doen. En hoe meer ik lees hoe meer ik overtuigd geraak over het feit dat de Islam het enigste ware geloof is.

Hetgeen mij ook wat heeft doen inzien is het verhaaltje van de vrouw die vergeleken wordt met een diamant... De positie van de vrouw in de islaam.. De vrouw die zoveel rechten heeft , al dat wat ik las kwam niet overeen met wat ik op tv zag...

Intussen was ik met een hele bus zusters en broeders naar de grote moskee in Brussel geweest, waar ik voor het eerst een hoofddoek droeg. Toen ze me zeiden dat het beter was dat ik een hoofddoek moest aandoen in de moskee kreeg ik een krop in de keel en was het van 'oohneee' maar dat was heel goed meegevallen, hoe meer complimentjes ik kreeg van 'dat staat jou wel' en 'je lijkt zo op een Marokkaanse' hoe fierder ik was. Nou ja zeg nu eerlijk, welk meisje heeft niet graag eens een complimentje en zeker als het van een zuster (wou zo graag ��n van hun zijn) komt.

Toen begon ik ook stilaan te veranderen. Ik knipte mijn nagels, ik liet mijn haar niet meer los, ik droeg geen korte kleding niet meer, kleine dingen zoals deze maar die eigenlijk voor mij wel belangrijk waren want ik zou niet meer over straat kunnen lopen met mijn haar in de plooi.

Tijdens de ramadan (2004) of als het al niet eerder was, had ik besloten dat ik wou leren bidden. Ik moest en zou het leren! Ik had dus verschillende internetsites geraadpleegd, een zuster die me de nodige uitleg verschafte en ondertussen kende ik al de soerat el-fatiha van buiten. Iets hield me nog wel tegen en ik denk dat het toen was dat ik de uitspraken niet goed kon en ik wist niet juist wat te zeggen bij welke bewegingen dus had ik met het bidden nog even gewacht.

Ik wou in die tijd ook heel graag in contact komen met zusters van mijn buurt waar ik ook nog veel uit kon leren. Heb toen een site gevonden waar ik in contact ben gekomen met de "Zusters van Badr" een vrouwenverenging van de moskee in Hasselt en de week erna was er een lezing in die moskee die gegeven werd door een zuster, daarna hadden we samen de vasten verbroken en een DVD bekeken die ging over het ontstaan van het mensenleven.

Maar er was een probleem! Ik voelde me goed bij mijn moslimvrienden, ik wou ��n van hun zijn, maar de vragen die door mijn hoofd gingen waren: "Wat als mijn pa het te weten komt?" "Wat zou mijn familie zeggen?". Ik zat er zo mee in en had zo een schrik voor mijn vader (altijd al gehad trouwens). Maar ik was zo fier dat ik moslima wou worden dat iedereen het moest weten inclusief mijn ouders dus begon ik te schrijven, ik had een brief naar mijn vader en zijn vriendin geschreven (mijn ouders zijn namelijk gescheiden) waar ik in vermeldde wat mijn gevoelens over de Islam waren.

"Papa en Mariet,

Nu zullen jullie wel raar opkijken en denken wat lief dat ze nu een briefje schrijft, maar ik denk dat jullie op het einde van deze brief nog raar zullen opkijken maar dan op een negatieve manier.

Papa, eerst en vooral wil ik dat je op deze vraag antwoordt voor jezelf: Wat wil jij voor je oudste dochter ? Wil je niet dat ik gelukkig ben en ga worden ? Dat ik later het gelukkig gezinnetje zal hebben wat jij en mama niet waren ?
Op dit moment zit ik te janken en te denken of ik deze brief wel zal opsturen... Ik moet je ook zeggen dat deze keer jij en Mariet de enige zijn van de familie aan wie ik dit vertel (mama weet dit ook niet) omdat je altijd hebt gezegd dat jij ook
het recht hebt om dingen te weten. En weet je papa, je hebt volkomen gelijk!

Ik heb niet altijd het juiste gehandeld dat weet ik nu zelf ook, maar zeg nu eerlijk... Zo slecht ben ik er toch niet van geworden, ook al heb ik altijd gedaan wat ik wou, zonder dat het mocht...

Weet je papa, op dit moment ben ik heel gelukkig, gelukkig met de keuze die ik ga maken, zo gelukkig dat ik het van de daken wil schreeuwen, zo gelukkig dat ik wil dat de mensen waar ik heel erg om geef en waar ik van hou het moeten
weten ... Maar als zij achter mij gaan staan is een andere vraag ...
Nu zul je je wel afvragen waarover ik het heb, maar ook al zet ik het op papier voor jou, nog heb ik schrik voor Uw reactie ...

Papa ... ik wil moslima worden !

Nu op dit moment ben je aan het koken en ben je kwaad en ga je het mij verbieden. Ik vind je reactie normaal, het is normaal dat je zo reageert, dat begrijp ik, maar je reageert op deze manier omdat je niet weet wat "het Moslim zijn" inhoud ... Je zult je nu ook wel afvragen waarom en je gaat ook denken dat hier meer achterzit, dat er een jongen achterzit.
Dat is niet zo papa ... Zeg nu zelf hoe goed jij me kent, heb ik ooit iets tegen mijn zin gedaan ?? Ik denk toch dat jij als mijn vader het toch zou moeten weten ...
Ik heb zo een schrik voor Uw reactie van deze brief, maar wordt aub niet kwaad en ga me niet negeren aub ... Want ik wil dat jij achter mijn keuze staat, want dat is wat ik nodig heb ... omdat we niet altijd "de" perfecte vader-dochterrelatie
hebben gehad. We hebben zo al problemen gehad en elk van ons heeft daar spijt van.

Dan wil ik nu terugkomen op mijn eerste vraag ... Papa wil jij niet dat je dochter gelukkig wordt ? Papa, daar zal ik nu eens op antwoorden: Ik BEN gelukkig! Ik wil niet dat je nu gaat zeggen van "Nee, ik wil dat niet!" Ik wil dat je eerst leest over de Islam, zodat je daar veel over gaat weten en dan pas wil ik dat je je mening daarover uitspreekt ... Welke andere godsdienst zegt dat je niet mag drinken (hoeveel verkeerde dingen zijn er gebeurd door drank, denk eens ?), geen drugs moogt nemen, niet moogt roken, geen geweld moogt uitvoeren, altijd vriendelijk moet zijn tegen ieder ander levend wezen op aarde, de vrouwen zich moeten bedekken voor hun eigen respect en voor het respect van hun man! Papa, je wilt toch ook niet dat Mariet zich anders (naakter) gaat kleden zodat elke andere man haar met verkeerde gedachten gaat bekijken ...

Eigenlijk komt het allemaal op hetzelfde neer, want voor mij zou je dat toch ook niet willen he ? En raad eens, ik wil dat ook niet, ik wil dat iedere man respect voor me heeft, en dat zal alleen lukken als je zelfrespect hebt ...
Ik ga hier afsluiten want ik heb gezegd wat ik moest zeggen, het moest van mijn hart ... Misschien ga je nu denken dat het laf van me is omdat ik het je niet persoonlijk ben komen zeggen, maar zoals ik je al zie had ik schrik voor je reactie en anders had je me toch niet laten uitspreken ...

Veel Liefs, je oudste dochter
Enza."

Ik had die brief wel nog een paar dagen bij me gehouden want ik durfde de stap nog niet te zetten om ze op te sturen. Maar hoe langer ik wachtte hoe moeilijker het werd dus had ik verstand op 0 gezet en de brief opgepost.
Twee dagen erna kreeg ik telefoon, telefoon van mijn vader! Jullie hadden me moeten zien bibberen, ik had nog nooit zoveel schrik gehad in mijn leven als toen! Maar dat was de gelukkigste dag van mijn leven, mijn vader had het zo goed opgevat dat ik daar tot nu toe nog geen woorden voor heb. Ok�, dus missie nummer 1 was volbracht. Vader wist het al en nu moeder nog. Mijn mama wist wel dat ik mee vastte en had wel een vermoeden, maar ook zij had het heel goed opgevat. Toen kon mijn dag niet meer stuk! Mijn zusje wist het wel al v��r mijn ouders en zij had er in het begin wel problemen mee, maar heeft het geaccepteerd ! En staat dus ook volledig achter mijn keuze.

Weken gingen er voorbij, mijn ouders wisten het en ik bad nog niet! Ik bleef precies hangen, ik moest iets doen wat mij motiveerde! Ondertussen had ik nog een soerat bijgeleerd van een zuster (die ik heel dankbaar ben) en toen ben ik begonnen met bidden. Ik kende wel al de bewegingen en ik zei de twee soerat's op maar verder wist ik niets. Ik probeerde dus 5 keer per dag te 'bidden'.

En toen was er een dag dat ik wakker werd en zei "ik ga me zondag bekeren" ik zou en ik moest gaan! Ik wou dichter bij Allah subhana wa ta'ala zijn, want ik voelde me wel al moslima maar er ontbrak iets, dus had ik een broeder gebeld en gevraagd of hij me wou vergezellen naar de moskee in Brussel samen met zijn vrouw (dezelfde zuster die me de tweede soerat had bijgeleerd). Hij had dus een afspraak voor me gemaakt en het ging zaterdag door om 13.00 uur (zaterdag 20 november '04). Nog beter, want het was een dagje vroeger.

Die vrijdagnacht heb ik dus niets geslapen, ik was zo zenuwachtig! Hoe dichter we Brussel naderden hoe zenuwachtiger ik werd. We hadden dus een afspraak om 13.00 uur, we waren daar wat vroeg dus hadden we eerst gebeden en toen op de Imam gewacht. We hadden een tijdje gewacht en die Imam was maar nergens te bespeuren. Hoe langer we wachtten hoe zenuwachtiger ik werd. Dus hadden we besloten om maar even het centrum in te gaan. Nadat we hadden gegeten en wat gewandeld kregen we telefoon van de Imam. Dus wij terug naar de moskee.
Ik had nog nooit in mijn leven een Imam gezien, laat staan een Imam waar de telefoon om de 5 minuten van afging, dus hij had het heel erg druk. Was best wel grappig.

Na het administratieve gedeelte in orde gemaakt te hebben hadden we (er was ook namelijk een andere 35-jarige man die zich ging bekeren) een cadeautje van de moskee gekregen! Was wel tof. En toen was het moment. Ik moest de shahada uitspreken (ik kende hem niet , had het ook niet geleerd omdat ik bang had voor de uitspraken!!) maar de Imam heeft mij geholpen en het was zo snel voorbij dat ik dacht van 'was het dat ?'. En daarvoor ben ik zooo zenuwachtig geweest?

Maanden gingen voorbij en ik probeerde me te gedragen als een voorbeeldige moslima. In het begin droeg ik mijn hoofddoek niet op het werk omdat ik bang had voor de conflicten, maar elhamdoelilah had Allah subhana wa ta'ala mij op een bepaald moment het gevoel gegeven dat ik niet voor mijn baas bang hoorde te hebben , dus ben ik gewoon eens op een dagje binnengestapt met hoofddoek... Er werd wel naar me gekeken maar er was niemand die er opmerkingen over deed elhamdoelilah...

Ondertussen is de relatie tussen mij en mijn vader en diens familie verergert... Hij had er niets op tegen dat ik moslima werd, maar hij zei wel dingen zoals "Als je een hoofddoek zou dragen ben je mijn dochter niet meer!" Dus ben ik een tijdje bij hem op bezoek geweest zonder hoofddoek... Toen hij hertrouwde (20 oktober '05) met mijn stiefmoeder (een schat van een vrouw) was ik een maand ervoor naar hem toegestapt MET hoofddoek... Die dag heeft hij mij dan ook buitengezet en me voor de keuze gesteld "ofwel kom je zonder hoofddoek naar mijn feest ofwel kom je niet" met andere woorden ik was niet welkom met hoofddoek... Bij mijn familie werd het ook maar erger en erger, mijn neef waar ik mee opgegroeid was praatte plots niet meer tegen me en naderhand hoorde ik dat hij beweerde dat ik "de schande van de familie" was... Dus daar kom ik ook niet meer...

Bij mij gingen er allerlei emoties door mijn hoofd, maar elhamdoelilah ben ik sterk kunnen blijven en heb ik besloten om toch maar niet naar dat feest te gaan... Ik had hem wel de nodige felicitaties gegeven, khad hun een flinke cadeau gegeven en khad ze een briefje geschreven... Ik als zijn dochter had mijn plicht gedaan om het terug goed te maken , maar tevergeefs... Nu snap ik waar ik mijn koppigheid van heb hihi ...

Ikzelf probeer terug contact met hem op te nemen en bel hem wel af en toe voor te vragen hoe het met hem gaat maar daar blijft het gesprek dan ook bij... Het duurt welgeteld 50 seconden...

Ochjah Elhamdoelilah heb ik mijn moeder en haar familie en mijn zusters die me steunen voor de keuze die ik heb genomen... Zuster Bouchra heeft altijd tegen me gezegd --> Kijk naar de bekeerde zusters die het moeilijker als je hebben, en denk maar dat het erger geweest kon zijn... en weet je, gelijk heeft ze ! Ik kan alleen maar Allah subhana wa ta'ala bedanken voor al deze personen die me wel steunen!

6 januari '06 kom ik te horen dat mijn vader betrokken was bij een zwaar verkeersongeval, waarbij hijzelf ook zwaar gewond was... Hij had de controle over zijn stuur verloren (SubhanAllah hij kon niets meer doen, auto draaide van zelf) waardoor hij op het andere rijvak terecht kwam en daar "weggekatapuleerd" werd samen met een andere auto... Als je die auto zag bleef er niets meer over, alles was verpletterd behalve de bestuurderszetel subhanAllah !
Ik had op dat moment de schrik van mijn leven beleefd... Allah Subhana wa Ta'ala heeft zijn leven op dat moment bespaard en elhamdoelilah heeft hij nog een kans gekregen in dit wereldse leven...

Toen hij thuis was na het ongeluk ben ik hem gaan bezoeken, ben daar ook binnengestapt met hoofddoek... Ik heb hem binnen wel uitgedaan , maar mij ging het meer zodat hij wist dat ik een hoofddoek draag zonder dat ik schijnheilig moet doen... Ik zag de verdriet in zijn ogen om zijn dochter met hoofddoek te zien, alhoewel hij mij niet bekeek, maar nu is het gewoon sterk blijven en hij geraakt het wel gewoon inshAllah... En met 'Sabr' komt die relatie ook ooit wel terug goed hoe het ooit was inshAllah...

En tot op de dag van vandaag ontvang ik nog altijd negatieve als positieve reacties... Velen willen dan ook hetgeen weten WAT me heeft doen bekeren of WAT mij heeft doen inzien om me te bekeren, maar het is moeilijk voor me om het met woorden uit te drukken aangezien het iets is geweest wat ik voel en wat ik nog altijd voel !

Ik heb mijn innerlijke rust gevonden in de islaam en daar kan ik alleen Allah subhana wa ta'ala voor dankbaar zijn...

Salaam Aleykoem Warahmatoelahi Wabarakethoe....
iMane

Reeds op 14 jarige leeftijd twijfelde ik erg sterk aan het christendom en het instituut van de kerk. Ik heb ondanks dit toch mijn communie gedaan, echter niet uit overtuiging maar omdat het in ons dorp verwacht wordt.

Vanaf dat tijdsstip zocht ik naar alternatieven. De Islaam hoorde hier echt nog niet bij dit kwam omdat ik tot op dat moment toe alleen maar negatieve dingen daarover gehoord, gezien en gelezen had. Ook omdat de moslims die ik ontmoet had niet onmiddellijk als praktiseerden bestempeld kunnen worden.
Ik hield me in deze tijd ook veel bezig met de oorzaken van racisme omdat dit fenomeen in mijn omgeving erg bekend voorkwam en toch vond ik het op hetzelfde moment volkomen onbegrijpelijk.

Toen ik ongeveer zestien was geworden begon ik me af te vragen waarom moslims door de media en sommige politici als "terroristen" en "een gevaar voor de mensheid" voorgesteld worden. Ik dacht dat het niet kon zijn dat een geloof haat en vernietiging opdraagt in de plaats van vrede, respect en tolerantie. Ik wees dit beeld altijd uit het diepste van mijn hart af en weigerde deze (voor)oordelen zo makkelijk maar te accepteren. Al-Hamdoelillah.

Ik begon met het lezen van een (niet al te sterke) Duitse vertaling van de Koran en andere boeken over de Islaam. Ook bekeek ik mogelijk alle uitzendingen over de Islaam die op de televisie kwamen. Natuurlijk was dit allemaal niet van hoge kwaliteit en verschillende dingen waren (zoals ik nu weet) gewoonweg vervalst, maar zo heb ik geleerd om navraag te doen en om te erkennen dat in de tegenwoordige tijd helaas "de Islaam" en "de moslims" niet meer als gelijke beschouwd kunnen worden.

Er werden destijds verschillende documentaires uitgezonden over de hadj.
Nooit zal ik het ongelofelijke gevoel vergeten dat de aanblik van de Kabah en de vele pelgrims in me los maakte, ook al zag ik ze alleen maar op televisie mashaAllah. Ik wist dat dit de plaats was waar ik thuishoorde en dat Mekka en de Kabah de enige belangrijke reisdoelen voor de rest van mijn leven zullen worden. Ik wist dat ik een dag onder de pelgrims moest zijn.
Tot vandaag ondervind ik een diep gevoel van verlangen en geluk als ik de Kabah op foto's of op televisie zie. Wat voor een gebeurtenis moet het niet zijn daar dan zelf te zijn.

Zo heb ik verschillende jaren over de Islaam gelezen en geleerd. Hierdoor ontdekte ik dat veel van mijn overtuigingen, waardoor ik door de meeste mensen uit mijn omgeving bespot werd, in overeenstemming waren met de Islaam. Verder zag ik ook dat de punten waar ik het christendom het meeste bekritiseerde juist de punten waren die de Islaam corrigeerde. Zo heb ik altijd geweigerd om de aanspraak die de geestelijke maakte tussen God en de "gewone" mens te zijn te accepteren, ook dat Jezus (vzmh) niet God's zoon is stond voor mij ook al lang vast.

Ook merkte ik dat de Islaam het enige geloof is dat racisme duidelijk afwijst. De profeet (vzmh) heeft gezegd: "O mensen! Waarlijk jullie Heer is E�n en jullie vader (Adam) is ��n. Een Arabier is niet beter dan een niet-Arabier, en een niet-Arabier niet beter dan een Arabier; een blanke is niet beter dan een zwarte en een zwarte is niet beter dan een blanke - behalve in termen van vroomheid en goede daden"(Gemeld door Imaam Ahmad, 22391, al-Silsilat al-Saheeh 2700).

In deze jaren begon ik ook met mijn studie en hierdoor had ik via de universiteitsbibliotheek toegang tot een grote hoeveelheid literatuur over de Islaam. Ik begon me verder in te spannen om steeds meer over de Islaam, waar ik van overtuigd was dat het mijn levenswijze zou worden, te lezen.
Toen ik 20 jaar oud werd, was het me duidelijk, zonder ook maar een moslim in mijn vriendenkring te hebben, dat ik moslima wilde worden. Toch wist ik niet hoe ik moest beginnen en ik was bang. Ik was bang voor de reacties van mijn omgevingen ik was bang om niet in staat te zijn om me aan alle ge- en verboden te houden.

Pas een jaar later durfde ik een moskee in de buurt op te bellen om hen om hulp te vragen. Jammer genoeg verstond niemand me daar omdat de broeders daar alleen Turks spraken, hierdoor was ik erg neergeslagen en vertwijfelt.
Ik schreef toen aan een Islamitische organisatie met het verzoek me moskee�n te noemen waar ik Islamitische lessen zou kunnen volgen en waar ik later de Islaam zou kunnen aannemen. Ik wilde eerst nog meer leren voor ik de laatste stap wilde nemen. Ik kreeg toen het adres van een moskee in de buurt van mijn woonplaats waar ik toen een brief heen schreef. Van hen kreeg ik het telefoonnummer van een zuster die al vele jaren geleden de Islaam had geaccepteerd. Ze gaf me raad en vertelde me ook wanneer er Islamitische lessen waren voor vrouwen ook rade ze me boeken aan om te lezen.

Na mijn ontmoeting met deze zuster was ik aan de ene kant erg opgelucht maar aan de andere kant erg bezorgd omdat ik overtuigd was dat ik het gebed nooit zou leren want ik kon geen woord Arabisch. Ik ging toen, zoals die zuster me had aangeraden, vanaf augustus 2001 naar de lessen. Ik was erg verbaasd toen ik zag dat de helft van de zusters daar Duitse moslimas waren, Mascha'Allah!

Toen ging alles heel snel. Vanaf september droeg ik buiten een hoofddoek.
Toen kwam 11 september en de gevolgen hiervan. La hawla wa la quwatta illa bi-llah. Het werd me duidelijk dat ik me nu juist aan mijn overtuiging vast moest houden hoe erg het ook zou worden en dat ik mijn broeders en zusters (want zo voelde ik over de moslims ook al was ik nog geen moslima) in deze situatie niet alleen kon laten. Ik kon me niet langer verstoppen en ik sprak de shahadah: Aschhadu an la ilaha illa-llah wa aschhadu anna Muhammadan rasul Allah. Al-hamdu li-llah.
Wat heeft me toch zolang afgehouden van het uitspreken van deze woorden?

Ik nam me voor om voor de eerste dag van de ramadan het gebed geleerd te hebben en dat lukte me ook. Tegen de verwachtingen van de zusters lukte het me ook om de ramadan uit te vasten. Al-hamdu li-llah.
In deze ramadan stelden twee zusters mijn huidige man en mij aan elkaar voor en korte tijd hierna trouwde we ook.

Zo werd ik moslima en mijn ouders accepteren ondertussen mijn beslissing om moslim te worden en ook die om, in Duitse verhouding erg jonge leeftijd, te trouwen. Al-hamdu li-llah.

Ook ik zou graag mijn bekeringsverhaal hier willen vertellen. Ik zal me eerst insha'Allah even voorstellen. Ik ben Yasmin (familie en vrienden noemen mij gewoon Angel), ben 17 jaar oud en ik woon in Den Haag.

Sinds een aantal jaar heb ik 2 goede vriendinnen van Marokkaanse afkomst. 2 jaar terug zijn er nog 2 bijgekomen en zodoende is het een heel hecht groepje geworden. Ik heb me altijd thuis gevoeld in de Marokkaanse cultuur en ik hoorde er gewoon bij. Ik was dan ook "vermarokkaanst" zoals mijn vriendinnen dan zeiden haha. Ik was ge�nteresseerd in de Marokkaanse cultuur en in de Islam. Op een gegeven moment kwam ik erachter dat de Marokkaanse jongens er wel mochten wezen, astagfirullah. Ik ging met ze (de niet-praktiserende) om en had weleens een Marokkaans vriendje. G��n van die vriendjes heeft mij ooit iets verteld over de Islam, jammer genoeg. Daarentegen mijn vriendinnen w�l. Ik wist al wel het ��n en ander (vasten, 5x per dag bidden...) maar de achterliggende gedachte ervan niet.

Op een gegeven moment (maart 2003) verbrak ik de relatie met mijn toenmalige Marokkaanse vriend na 5,5 maand. Niet lang daarna leerde ik mijn huidige man kennen, alhamdoulilahi Rabbiel 'alamien. Zijn ouders waren "streng" zoals mijn man dat weleens zei... Ik als onwetende dacht gelijk: Oh oh, dat kan nog weleens heel moeilijk worden in de toekomst. Maar daar dacht ik liever niet aan... Ik en mijn man (half NL, half Marokkaans) hadden samen veel lol en ik kreeg er 4 nieuwe vrienden bij. Dit ging maanden zo door... We hebben het niet ��n keer over de Islam gehad. Totdat zijn moeder mij wilde ontmoeten. Hij had zijn moeder in de zomer van 2003 verteld dat hij een Nederlands meisje had leren kennen. Na de vakantie ging ik dan op visite. Een klein Marokkaans vrouwtje groette me, ze sprak goed Nederlands en kwam heel aardig over. We dronken en aten wat en ze vertelde me over mijn man en over de rest van de familie. Uiteindelijk kwamen we uit op mijn man en ik. Dat de relatie "eigenlijk" verboden dat wist ik wel.... Maar het begrijpen deed ik niet. Ze praatte rustig en vertelde ook helemaal niet van; nu gaan jullie uit elkaar anders.... Nee absoluut niet. Ze wilde me graag leren kennen. Mijn man had haar verteld dat ik wel ge�nteresseerd was in de Islam en daar was ze best blij om. Ze hoopte dat h��r man (een Nederlandse wedergekeerde man, alhamdoulilah) mij ook eens zou willen ontmoeten. Na een paar weken gebeurde dat ook. Mijn man was doodsbang voor de reactie van zijn vader maar het viel mee. Vooral toen mijn man hem vertelde dat ik ge�nteresseerd was in de Islam. Ik mocht regelmatig blijven eten, ondanks het feit dat mijn schoonvader er (van binnen) fel op tegen was. Tuurlijk, het was haram maar hij wilde liever dat ik bij hun thuis kwam dan dat we op straat liepen te "zwerven". Ik kreeg boekjes mee over de Islam en begon te lezen. Ik bleef maar lezen en lezen, ik kon niet meer stoppen z� erg raakte het me, Subhan'Allah! Allah Subhana wa Ta'ala opende mijn hart alhamdoulilah. Een datum werd geprikt wanneer ik mijn shahada zou doen. Die datum werd dus 25 oktober 2003. Ik mocht zoveel vriendinnen uitnodigen als ik maar wilde (moslima of niet) Het huis werd in 2-en verdeeld, mannen en vrouwen apart. Mijn schoonvader had een paar mannen van de moskee uitgenodigd en hij had voor een imam gezorgd. Nadat ik dan eindelijk mijn shahada had uitgesproken barstte ik in tranen uit. Subhan'Allah het leek net alsof ik �cht opnieuw werd geboren. Al mijn zondes uitgehuild... Zo blij voelde ik mij. Allahoe akbar!
Dit werd een nieuwe start. En alhamdoulilah heb ik vanaf dat ik moslima werd mijn hijaab gedragen. Mijn ouders vonden het geen goed idee, maar ik was standvastig, �k wilde dit. Ik maakte ze wijs dat ik het "alleen maar" tijdens de maand Ramadan zou dragen die de dag nadat ik de shahada had gedaan, zou beginnen (dan zouden ze stiekem kunnen wennen) maar dat bleek niet waar hihi... Ik ben de hijaab alhamdoulilah blijven dragen tot op de dag van vandaag en ben van plan dat te bl�jven doen insha'Allah.
Maar dan... Dan ben je moslima alhamdoulilah en dan zit je nog met een vriendje, astagfirullah. We wilden graag gelijk die avond ook trouwen maar dat was niet mogelijk (als ik daar nu aan terugdenk: NIET MOGELIJK???) aangezien men die avond moest vaststellen wanneer de Ramadan zou beginnen. Gair insha'Allah... Ik was allang blij dat ik moslima was, hamdoulah. 12 december zou het dan eindelijk gebeuren, we zouden Islamitisch gaan trouwen (nikaah). We hebben dus toch nog 1,5 maand rondgelopen zonder dat we getrouwd waren astagfirullah, moge Allah subhanahoe wa ta3ala ons daarvoor insha'Allah vergeven, amien. De helft van mijn imaan was dus vervuld, alhamdoulilah!
Tot op de dag van vandaag ben ik nog steeds gelukkig met mijn man, ook al zijn er ups en downs om het feit dat ik nu een stuk praktiserender ben dan hij. Maar het enige dat ik kan doen is du'aa...

"Zeker, Allah laat dwalen wie Hij wil en Hij leidt wie Hij wil." (35:8)

SOEBBHANALLAH,

Zij keren naar de ware geloof en zijn er niet eens mee opgegroeid, terwijl een paar van ons die ermee  opgegropoeid zijn van t geloof afstand nemen.