Van 29 december 2004 tot 7 januari 2005 verbleef ik samen met Marc De Meyere in Amman. We hadden medisch materiaal van Geneeskunde voor de Derde Wereld meegekregen om aan onze Irakese vriendin Rana te overhandigen, zodat zij het tot bij de slachtoffers van de platgebombardeerde stad Fallujah kan brengen. Tijdens ons verblijf in Amman was er ook een delegatie van verschillende vredesorganisaties uit de Verenigde Staten aanwezig. Deze delegatie was samengesteld uit mensen van Global Exchange, Code Pink, United for Peace and Justice en Families for Peace. Met deze missie wilden ze hulpgoederen voor Fallujah aan Irakese artsen overhandigen. Daarnaast wilden ze met artsen, hulpverleners en slachtoffers uit Irak ervaringen met betrekking tot de oorlog in Irak uitwisselen. Er vonden talrijke besprekingen plaats over mogelijke strategie�n om de westerse bevolking bewust te maken van de humanitaire ramp die zich sinds de invasie permanent ontwikkelt in Irak. Sinds begin november verzamelden deze organisaties ongeveer 600.000 dollar voor hulpgoederen ten voordele van de slachtoffers van Fallujah.

We leefden en werkten gedurende deze week samen met de Amerikaanse activisten en talrijke gesprekken met Amerikanen en Irakezen bevestigden onze vrees dat in Irak reeds geruime tijd een georganiseerde misdaad tegen de burgerbevolking plaats vindt. Enkele getuigenissen werden vorige week reeds op Indymedia gepubliceerd. Hier is het vervolg over de mensonterende daden van de coalitietroepen en de interim-regering in Irak.

Amman, 31 december 2004 � E�n van de Irakese getuigen die avond was H., een tandtechnicus en fysiotherapeut. Hij vertelde over de terreur van de coalitietroepen in Irak. De feiten van zijn eerste getuigenis vonden plaats in juni 2003, op een dag dat nabij de al-Adhamya moskee een gepantserd voertuig van de bezetters was beschoten. H. zag alles gebeuren van op ongeveer 30 meter afstand.

Twintig minuten na de beschieting van het legervoertuig was het gebedstijd en de mensen begaven zich naar de moskee. Het gebied werd echter omsingeld door VS-troepen en ze hinderden de mensen om de moskee te betreden. Een 21-jarige man vroeg aan ��n van de soldaten om toegang tot de moskee te krijgen, zodat hij met de andere mensen zou kunnen bidden. De soldaat riep de man toe tot bij hem te komen. Ondanks de waarschuwingen van andere Irakezen ging de man in de richting van de soldaat. Toen hij echter halverwege was zegde de soldaat dat hij moest omkeren. Ondertussen ging een andere man in de richting van de moskee-ingang. Daar aangekomen werd hij door de soldaten gearresteerd. Ze begonnen hem te duwen en de man wist niet of hij nu naar binnen moest gaan of niet. Deze man, een epilepticus, werd onzeker, panikeerde en begon te roepen wat hij nu moest doen. Daarop werd hij met verschillende kogels gedood. Toen de eerste man zag wat er gebeurde wilde hij wegrennen, maar werd ook van opzij neergeschoten. Er heerste een broeiende zomerhitte en de man lag op de grond naar de omstaanders om hulp te zwaaien met zijn hand. De soldaten vuurden echter waarschuwingskogels over hun hoofden, zodat ze hem niet konden gaan helpen. De man bleef met zijn hand zwaaien tot hij uiteindelijk overleed. Toen kwam een Amerikaanse luitenant vragen wat er gebeurd was. �s Avonds kwam deze zelfde luitenant naar de woningen van de vermoorde mannen om zich voor de vergissing te verontschuldigen. De families weigerden echter elke verontschuldiging en compensatie te aanvaarden.

H. ging onmiddellijk verder met een tweede verhaal. Een huis werd door Amerikaanse soldaten omsingeld. Er cirkelde ook een helikopter over de plaats. Een man van ongeveer dertig jaar werd gearresteerd en naar een VS-legerbasis gebracht. H. was met een paar andere mensen in de buurt toen het gerucht de ronde deed dat de man zou vrijgelaten worden. Ze begaven zich naar de legerbasis om hem te verwelkomen. De man werd inderdaad vrijgelaten, maar toen hij ongeveer vijftien meter van de uitgang verwijderd was, schoot plots een Amerikaanse sluipschutter hem door de keel. H. en de anderen renden naar de man om hem te helpen, maar er werden waarschuwingsschoten over hun hoofden gelost, zodat ze niets konden doen. Tenslotte kwamen ze (soldaten?) hem oppikken om hem naar het ziekenhuis te brengen. Eerst vroeg de dokter om twaalf bloedzakjes, maar toen merkten de artsen dat er een kogel gebruikt was die in het lichaam explodeert. Ze konden niets doen om de man te redden. Vervolgens werd het lichaam van de man naar zijn huis gebracht om het voor de begrafenis voor te bereiden. Tijdens de begrafenis zelf vond er opnieuw een razzia plaats en iedereen werd gearresteerd. Een dertienjarige jongen kon zich niet meer bedwingen en begon beledigingen naar de soldaten te roepen. Plots leek het of ��n van de soldaten de jongen van vlakbij in de borst schoot. het moest een vreemd soort munitie geweest zijn, want de jongen ging een stukje de hoogte in en viel vervolgens neer op de grond, waar hij wel twee uur lang bleef schokken. Daarna werd de jongen naar het ziekenhuis gebracht en hij herstelde gelukkig. Waarschijnlijk was het gebruikte wapen een zogenaamd taserpistool, waarmee het doelwit uitgeschakeld wordt door middel van een elektrische schok. Door kinderen zo hardhandig te intimideren trachten de soldaten hen te doen gehoorzamen en zwijgen.

Bij het laatste verhaal van H. gaat het om vrouwelijke slachtoffers. Het gebeurde een zeven � acht maanden geleden. Bij een razzia in een woonhuis troffen de Amerikaanse soldaten een vrouw aan. Ze vroegen waar haar zus was, waarop de vrouw het adres vlakbij haar eigen woonst gaf. Wanneer de soldaten op weg naar de woning van de zus waren, kwamen ze haar samen met haar twee dochters in de auto tegen. De vier vrouwen werden gearresteerd. De volgende dag werden twee broers van de vrouwen eveneens aangehouden. E�n van hen was alcoholist. Een paar dagen later zegde men bij de politie dat de man dood was. Daarom ging de familie naar de legerbasis om zijn lichaam terug te krijgen, maar de Amerikanen vertelden hen dat de man helemaal niet dood was. Andere Irakezen die uit de gevangenis kwamen beweerden echter dat hij inderdaad niet meer leefde, en er gingen eveneens verhalen rond over een vrouw die verkracht zou zijn in de gevangenis. Een Irakese die in de VS woont kwam naar Irak om de feiten rond de verkrachting te onderzoeken. Haar onderzoek voerde haar echter naar de zaak van de alcoholverslaafde man. Vier maanden na de gebeurtenis werd uiteindelijk het lichaam van de man vrijgegeven vanuit het forensisch hospitaal. Zijn stoffelijke resten waren helemaal zwart, alsof hij verbrand was. De vrouwen werden na twee maanden eveneens vrijgelaten. Hen was een verbod opgelegd om met NGO�s te spreken, op straffe van een nieuwe arrestatie. Desondanks hebben de vrouwen hun verhaal gedaan. E�n van hen vertelde dat ze om de week � 10 dagen zich helemaal moest uitkleden. Telkens werd toen het dode lichaam van haar broer gedurende ongeveer tien minuten voor haar neergelegd. Dit ging zo ongeveer drie maanden door. Een andere vrouw zegde dat dit nog niet het ergste was. Ze getuigde meermaals in de gevangenis verkracht te zijn geweest. De vrouw in kwestie dwaalt nu rond en vraagt overal om een fatwa om zichzelf te mogen doden. Ze gaat gebukt onder immense gevoelens van schaamte. Ze krijgt bovendien geen toelating om het land te verlaten, zodat ze haar verhaal niet openbaar kan maken.

Toen H. dit verhaal vertelde, barstte een Irakese vrouw in tranen uit. Ikzelf voelde eveneens tranen opborrelen, en had moeite me niet te beginnen schamen een mens te zijn. Wie zijn eigenlijk de terroristen?!