Pas op de plaats
Drie�ntwintig
jaar was ik toen �Dolle Mina� werd opgericht. Zelf had ik al allerlei
onderdrukkingsmechanismen t.a.v. vrouwen gesignaleerd in de
maatschappij, zowel bij kerkelijke groeperingen als in het
bedrijfsleven waarin ik op dat moment werkzaam was.Wat mij ronduit
tegenstond op de eerste en tevens laatste bijeenkomst die ik bezocht
bij �Dolle Mina� was het feit dat je je niet mocht opmaken en geen
nagellak mocht gebruiken want dat was alleen maar door de maatschappij
opgelegd om mannen te behagen.
Jaren later
moest ik hier weer aan denken: Ik zat aan een voortkabbelende beek in
een bos in Engeland. Ik was daar samen met mijn zoon, toen zeven jaar
jong, en zijn vriendje van negen. De twee jongens begonnen verwoed een
dam te bouwen in de beek. Toen zij daarmee bezig waren, verschenen er
plotseling twee meisjes van dezelfde leeftijd op het toneel. Zij
huppelden naar de waterkant een eindje verderop en begonnen met
sierlijke bewegingen hun armen met water te besprenkelen, maakten hun
haren nat en kamden elkaars haar. Een schitterende illustratie van twee
verschillende werelden. Ik was door observatie van mijn eigen zoon en
de andere jongetjes die daardoor hun entree maakten in mijn wereld, tot
de ontdekking gekomen dat alle techniek is uitgevonden omdat de
belangstelling hiervoor gewoon in hun genen gebeiteld zit en niet omdat
dit maatschappelijk geconditioneerd zou zijn. Op de achtergrond hoor ik
al stemmen roepen:�Ja, maar vrouwen kunnen ook dammen, bruggen en
auto�s bouwen�. Ja, natuurlijk zijn er vrouwen die dat kunnen en als
zij daarin verder willen gaan mag niets hen in de weg gelegd worden om
zich daarin te bekwamen.
Tijdens de tweede feministische golf heb ik een opleiding gevolgd waarbij het socialisatie-
proces van de vrouw in de maatschappij onder de loep werd genomen. Dit
was interessant: Maatschappijvisie en beroepsbepaling leken te worden
ingegeven door de rolmodellen van je eigen sekse in je eigen
maatschappelijke klasse. Hoe door mannen over vrouwen werd gedacht
binnen je eigen klasse, bepaalde ook mede de visie op jezelf. Wanneer
bij ons in de familie een meisje geboren werd, riep mijn grootvader die
zakenman was: �Alweer een winkeldochter! (Een �winkeldochter� is een
artikel wat steeds maar niet verkocht wordt.) Incourant goed!�
Natuurlijk was deze opmerking doorspekt met humor, maar toch�..(Mijn
grootvader zelf had zeven zonen en een dochter. De zaken floreerden).
Toch meen ik dat rolgedrag niet een sociaal geconditioneerd gegeven is.
Uit een appel komt een appel, komt een appel, komt een appel. Uit een
peer komt een peer, komt een peer, komt een peer. Wat wel sociaal
geconditioneerd is zijn de obstakels die in de weg liggen als de appel
peren-genen blijkt te bevatten of andersom. Met andere woorden wanneer
een vrouw ge�nteresseerd is in wiskunde en de omgeving dit ziet als
�onvrouwelijk� en dit in haar afwijst, wordt haar onrecht aangedaan.
Wanneer een man in mode ge�nteresseerd is en voor homo (als scheldwoord
gebruikt) wordt uitgemaakt, wordt hem onrecht aangedaan. Het fijne van
de tweede feministische golf was dat vrouwen hun ervaringen m.b.t. hun
maatschappelijke rol met elkaar deelden waardoor er veel herkenning
was. Hierdoor gingen ze zich sterker voelen om op te komen voor
zichzelf in hun wens datgene na te streven wat zij als doel voor
zichzelf zagen. Ze bevrijdden zichzelf van hun schuldgevoelens.
En
toch is er iets verloren gegaan in de maatschappij wat mij nog iedere
dag droevig stemt. Er is geen liefde meer in onze samenleving. In de
jaren zeventig/tachtig is het begrip �assertiviteit� erg gepropageerd.
Het gevolg hiervan is dat de meeste mensen alleen nog aan zichzelf
denken en beslist geen rekening wensen te houden met een ander. �Dat is
jouw probleem� is de zweepslag die men hanteert wanneer iemand over
mis-communicatie wil praten. Het woord �medemens� bestaat niet meer.
Het is in om een overvolle agenda te hebben. Hoe meer afspraken, hoe
hoger de status. Ook de kinderen moeten veel op clubs, zodanig zelfs
dat de stichting �Sire� hiertegen een campagne heeft gevoerd enige tijd
geleden. Door de financi�le power van twee-verdieners zijn de
huizenprijzen omhoog geschoten, meer duurdere huizen kunnen hierdoor
worden verkocht. Voorheen kon op het mede-inkomen van de vrouw geen
hypotheek worden afgesloten. Nu wel. De huizenprijzen en schrikbarend
gestegen gemeentelijke belastingen zijn zo hoog geworden dat beide
ouders vaak gedwongen worden hierdoor om allebei te werken. �Bij de
kinderen blijven of uit werken gaan� is voor veel vrouwen geen keuze
meer. Zij zijn hierdoor dikwijls overbelast. Veel kinderen in de
leeftijdscategorie l2-15 jaar die niet meer naar oma willen of naar de
zoveelste vakantie-opvang, zitten in de schoolvakanties hele weken
alleen thuis. De medewerking van de man bij de huishoudelijke taken
blijkt nog een heikel punt te zijn. De leuke dingen zoals wandelen met
de kinderen of samen- in bad-gaan, zijn geen punt voor de vaders. Wat
dan overblijft voor de moeders is de inspanning met weinig ontspanning,
ze moeten hun �mannetje� staan. Op foto�s van pasgeboren baby�s van
bekende persoonlijkheden zie je tegenwoordig meestal alleen de vader
met de boreling.
De vrouwen zijn
geestelijk erg verhard. Wanneer ik de verslaggeefsters van CNN en
BBC-world in hun kekke mantelpakjes en kogelvrije vesten vrijblijvend
hoor discussi�ren over het volgende bombardement, denk ik wel
eens:�Vind je dit nou echt leuk? Zou je niet liever pannenkoeken
bakken?� Ik bedoel dit niet denigrerend, maar ik vind dat wij vrouwen
zo erg ver weggeraakt zijn van ons wezenlijke innerlijk: Hartelijkheid,
menselijk medeleven,vriendelijkheid en dat omzettend in waarachtige
politieke betrokkenheid. (En niet de status van �de enige kerel in het
kabinet� als vrouw nastreven).Als wij het voor het zeggen kregen,
zouden er toch geen oorlogen meer komen? Of hebben wij ons idealisme
gericht op meer computers, nog meer kleren, nog meer vakanties, nog
meer auto�s, nog meer geld door aandelenhandel en hebben wij onze
politieke ambities aan de kapstok gehangen? Wanneer ik in de tram zit
en de �sexy�-reclame in de bushuisjes zie waar ik mezelf voor schaam
als vrouw, lijkt het wel alsof er nooit een tweede feministische golf
is geweest. Hiertegen ageerden we destijds bij het meldpunt voor
vrouwendiscriminatie (vrouwen gebruikt als seksobject) en nu�..Bestaat
dat meldpunt eigenlijk nog wel?
De
moslimvrouwen heb ik gezien als een kans. Een kans op meer
menselijkheid in de samenleving, vriendelijk, beschaafd en hulpvaardig
als zij zijn. En nu� in plaats van dat we als westerse vrouwen als een
blok achter hen gaan staan: � Blijf van onze zussen af, zij bepalen
zelf hoe zij zich kleden, op welke school zij hun kinderen doen�, in
plaats daarvan slachten wij onze eigen seksegenoten af door alles wat
ze doen verdacht te maken. Door hen aan te praten dat ze onderdrukt
worden en het niet te willen horen als ze zeggen dat dat niet zo is.
Zelfs de redactrice van het blad �Opzij� vergelijkt hun sluiers met de
witte kappen van de koekoeksclan. Shame on you, Cisca Dresselhuys! We
laten ons steeds weer opstoken door het naarste meisje van de klas, Aha
Erlebnis zullen we haar maar noemen. Laten we onze vooroordeel-bril
eens afzetten en echt naar hen luisteren en hen de hand reiken.
Meedenken in plaats van hen dwars te zitten. Zijn we onze eigen
onderdrukking vergeten? Of blijken we die toch nooit overwonnen te
hebben en is het zo dat de onderdrukte�.weer onderdrukt? Als je een
kans niet grijpt, gaat hij voorbij.
Sylvia Keyser
http://www.ael-nl.org/pas_op_13_3_05.php - http://www.ael-nl.org/pas_op_13_3_05.php
Ti's een recent artikel op de nederlandstalige AEL
website. Misschien niet zo leuk om te worden gelezen door Kimmie en de
zijnen. Toch heb ik besloten deze te posten. Ik hoop wel dat reacties
inhoudelijk van aard zullen zijn en niet alleen maar emotioneel. Verder
hoeven de reacties die al eerder zijn gepost op deze soort onderwerp te
worden herhaald. Slechts de inhoud van deze tekst met een frisse blik
tegenmoet komen. Ik maak niet zoveel topics, maar ik denk dat deze een
uitzondering is, want het geeft een nieuwe invalshoek.
Verder, heb ik geen boze bedoelingen en hoop ik dat er op een volwassen manier gediscussieerd kan worden.
Ik ben ook maar een mens. Ik maak ook fouten. Maar aan Allah leg ik verantwoording af voor al mijn daden.
En Allah Weet Het Beste
Salaam(=vrede)
|