Nieuwe Moslimas
Gedrukt van: Islaam.nl Forum
Categorie: Islaam in Nederland
Forum naam: Islaam en niet moslims..
Forum beschrijving: De hoge tolerantie van Islaam tegenover niet moslims... Hoe zit het met moslim worden??..
URL: http://www.islaam.nl/forum/forum_posts.asp?TID=6430
Gedrukt op: 02 mei 2024 om 18:52
Onderwerp: Nieuwe Moslimas
Geplaatst door: Nourdin
Onderwerp: Nieuwe Moslimas
Geplaatst op: 13 maart 2006 om 20:04
Asslaam u3alaikom warahmatoe allahi wabrakatoehoe,
Ik zal inscha allah een paar mooi verhalen plaatsen van meiden die bekeerd zijn tot de islaam, het ontroert steeds als ik die verhalen lees. Suhbana allah hoe mooi. En ook de geduld die ze hebben en veel zijn heel jong mascha allah. De meeste waren toch Christelijk opgevoed. Je kan ze vinden op moslima.nl. Ik hoop dat we leerling uit kunnen trekken hoe ze moet hun geloof omgaan alhamdoelillah.
Met vriendelijke groet,
Nourdin
|
Antwoorden:
Geplaatst door: Nourdin
Geplaatst op: 13 maart 2006 om 20:06
salaam aleykum!
Ik wil graag mijn verhaal met jullie delen ook omdat ik het voor
mijn familie stil moet houden omdat het een soort van 'taboe' is
hier in huis en juist zooo graag wil vertellen hoe mijn ervaring
was en is!
Het begon toen ik een jaar of 13 was... ik merkte dat ik liever
met moslim vriendinnetjes en vriendjes speelde , het eten lekkerder
vond etc etc maar ook dat ik het zo interessant vond, waarom draag
jij een hoofddoek, wat bijzonder dat jullie met de hele familie
en moslimgemeenschap vasten en zo'n goede familieband hebben!!
Rond mijn 15de werd ik helemaal tot over mijn oren verliefd op
mijn huidige vriend... hij leek onbereikbaar voor iedereen maar
toch heeft ie mijn uitgekozen als ik het zo mag formuleren.. Het
was een niet al te serieuze relatie maar opgegeven moment wekte
de interesse over de Islam, ik ben gaan lezen, praten over de Islam
want wou nu wel wat meer weten over het geloof van mijn vriend.
Ik begon met lezen/leren en ben nooit meer gestopt... het interesseerde
me enorm en voelde een kaars die brandde in mijn hart, voelde me
goed en vertrouwd en beschermd bij...
Op gegeven moment ben ik gaan vasten met de ramadan, het eerste
jaar een week, tweede jaar 3 weken en toen de jaren erop de gehele
maand... Islam is mijn geloof, het heeft mij zo veranderd in een
positieve zin, van een wild los meisje ben ik veranderd in een meid
met respect en een goed hart, Alhamdoulillah...
Ik ben zo blij gewoon dat Islam in mijn leven is, ik voel me rijk,
niet qua geld natuurlijk maar rijk met de Islam in mijn hart.
Ik ben nog steeds samen met mijn vriend, hij is een Turkse moslim...
Mijn ouders hebben mijn vriend vanaf het begin geaccepteerd maar
ohhh jee als ze maar niet een hoofddoek gaat dragen want ja dat
gebeurt toch zo vaak in een gemengde relatie en dan die lange jassen
en nooit het huis uit??? Je blijft toch wel jezelf?? Zo ook van
zijn kant, zijn moeder wou me niet accepteren want ik was een Nederlander...
dat heeft het allemaal erg moeilijk gemaakt maar gelukkig heeft
dit onze relatie sterker gemaakt, maar ook mijn geloof tot de Islam...
Na lang vechten en geduld hebben, heeft zijn moeder mij geaccepteerd,
ze wilt graag dat ik met hun zoon ga trouwen. Ik ben geaccepteerd
door de hele familie, alleen ze zijn bang dat ik niet met hun cultuur
overweg kan. Ik kom er niet thuis omdat mijn vriend dat niet wil
voordat we verloofd zijn.
Op gegeven moment ben ik dus gaan vasten, geen alcohol meer, geen
varkensvlees, niet meer zo bloot etc etc ... en guess what? Wat
voelde ik me stukken beter!!! Door het verhaal niet zo lang te maken
vertel ik over afgelopen 13 oktober 2004, de dag waarop ik mijn
shahada uitgesproken heb met getuigen, document heb ondertekend
en een 'nieuwe' naam heb gekregen. Ik heb de shahada al wel een
paar keer uitgesproken alleen in mijn kamer tot Allah swt, maar
wou toch met getuigen om me heen, met 1 van mijn getuigen, een meid
met een hart van goud die mij steunt en me advies geeft die me neemt
zoals ik ben en mij tot deze stap heeft geholpen.
Toen ik de shahada uitsprak, het gevoel wat ik van binnen voelde
was onbeschrijflijk... ik merkte op gegeven moment niet dat er andere
mensen om me heen waren maar het was echt een moment van Allah swt
en mij alleen... een moment van rust, veiligheid, bescherming, een
gevoel van ja dit is echt de goede keuze voor jou, dit is het levenspad
wat jij zou betreden en blijven volgen, insha'Allah, een gevoel
wat me echt gelukkig maakt. Gewoon onbeschrijflijk... ik wou de
shahada voor de ramadan uitspreken/afleggen zodat ik met een volledig
gevoel mee kan vasten met de ramadan.
Mijn vriend is erg trots op me, ook zijn zusje die een goede vriendin
van me is geworden, vriendinnen die het weten zijn zo blij en ik
ook! Wat voel ik me goed! Nu met het vasten is het moeilijk thuis...
mijn vader accepteert het niet waardoor ik stiekem 's nachts moet
eten... zo stil mogelijk zijn. en ja altijd alleen opstaan en altijd
alleen eten... moeilijk maar ik kom erdoor.
's Avonds moet ik smoesjes bedenken zodat ik later kan gaan eten...
Insha'Allah komt het op een dag goed zodat ik er niet meer stiekem
over hoef te doen, want het is moeilijk zo. Mijn moeder accepteert
het, ze vindt het moeilijk maar ze doet haar best. Ze houdt haar
hand boven m'n hoofd met veel dingen, eten, etc...
Sinds ik me bekeerd heb op 13 oktober botert het niet meer zo goed
tussen mij en mijn vriend. We hadden rond de ramadan elkaar een
hele tijd niet gezien. Ik zie hem nu weer sinds ongeveer 3 weken,
maar ik heb er geen goed gevoel bij, ik hou wel van hem. Maar ik
ga elke dag meer houden van mijn geloof. En vind het steeds meer
jammer dat hij er niet zo veel aan doet, hij drinkt alcohol en sorry
dat ik er over praat hij wilt seks (niet het, maar de dingen eromheen),
ik wil dat niet meer, niet voordat ik getrouwd ben. Ik heb hem voor
de keus gezet, er moeten een paar dingen veranderen, anders wil
ik niet meer met hem verder. Mijn geloof is sterker dan mijn liefde
voor hem nu. Het liefste zou ik mijn liefde met hem willen delen,
hopelijk vind hij de weg naar de Islam weer terug insha'Allah.Zodat
we samen kunnen leren en over het geloof kunnen praten enz. maar
ik zie het niet meer zitten, ik wil geen man die alchohol drinkt
elk weekend, drugs gebruikt en weinig aan zijn geloof doet. Ik wil
een man die mij het een en ander kan leren en niet iemand waarop
ik moet letten met wat ie doet. Insha'Allah.
Ook hoop ik snel uit huis te kunnen, zodat ik een hoofddoek kan
dragen en niet meer stiekem hoeft te doen... want nu en zo is het
niet mogelijk, insha'Allah.
|
Geplaatst door: Nourdin
Geplaatst op: 13 maart 2006 om 20:13
As-salam alaykoum lieve zusters
Mijn naam is Malika, ik ben 21jaar. Ik kom vaak hier op deze site
en het ontroert me telkens als ik al deze mooie verhalen lees. Ik
ben blij dat er zoveel zusters zijn die de mooie weg kiezen van
de islaam. Ik wil graag ook mijn verhaal schrijven om eens m'n hartje
te luchten aan mensen die me verstaan en hopelijk krijg ik reacties,
want ik zou heel graag in contact komen met zusters die willen praten
over hun verhaal en onze interesses in de islaam delen.
Mijn moeder is Belgisch en mijn vader is van Algerije, jammer genoeg
zijn ze gescheiden. Sinds m'n 5e jaar heb ik geen contact meer met
mijn pa, dus ben ik volledig Belgisch opgevoed. Ik heb in mijn tienerjaren
ook dingen gedaan waar ik nu wel spijt van heb, ik ging veel naar
discotheken en dronk af en toe wel eens een glaasje alcohol. Ook
at ik varkensvlees, en heb enkele jaren gerookt. Maar als ik 19
kwam, zag ik in dat ik niet goed bezig was. Ik heb enkele Marokkaanse
vriendinnen en hun cultuur interesseerde mij enorm. Ik heb dan ook
een tante die moslim is, en ik begon meer en meer vragen te stellen
over de islam. Op een zekere dag heb ik dan mijn vriend leren kennen,
Alhamdoellilah! We zijn een lange tijd gewoon vrienden geweest en
hij vertelde me dan ook veel over zijn geloof, ik vond het zo mooi
wat hij me allemaal vertelde, dus heb ik dan besloten om mij te
bekeren. Natuurlijk niet volledig direct, want ik kende er nog niet
genoeg over. Ik at geen vlees meer die niet halal was, ik droeg
geen korte kledij meer, zeker geen alcohol en sigaretten. En dat
was het begin en ik voelde mij echt al stukken gelukkiger.
Na enkele maanden las ik meer en meer in boeken over de islam, en
ik ben Allah echt dankbaar dat hij mij de kans geeft om moslima
te mogen worden. Want de islam is echt zo mooi, ik zou me geen ander
leven meer kunnen inbeelden.
Nu ben ik dus 21 geworden, ik leer bidden door in boeken te lezen
en de zussen van m'n vriend helpen mij daar ook bij (ik ben hun
daar heel dankbaar voor). Ik verlang ook heel erg tot ik alle dagen
m'n hoofddoek kan dragen. Als ik hem aanheb dan voel ik me toch
zo goed, maar ik werk als verpleegster en m'n werk laat het niet
toe dat ik hem altijd aan heb. Ik ben van plan om erover te spreken
op m'n werk, maar ik ben bang voor de reactie. Ze weten wel dat
ik met een Marokkaanse jongen samen ben, en ze zijn blij voor mij
dat ik gelukkig ben. Maar ze begrijpen natuurlijk niet alles, jammer
genoeg...
Volgend jaar ga ik trouwen Inchallah. Ik verlang echt tot deze dag,
maar nu ben ik ook al erg tevreden. Mijn vriend heeft gewoon nog
wat tijd nodig, en dat begrijp ik volkomen. We zijn ook deze zomer
naar Marokko geweest, daar heb ik ook veel bij kunnen leren. En
een Marokkaans trouwfeest meegemaakt, dat vond ik echt een heel
mooie dag. Marokko is echt een mooi land, en moest ik kunnen zou
ik daar willen wonen voor enkele jaren. Ik ga ook al een tijdje
naar de Arabische school, daar leer ik lezen en schrijven en spreken
natuurlijk ook. Dit kan nog goed uitkomen voor later. Want ik wil
m'n kinderen volledig islamitisch opvoeden, dus als ik de taal ken
zou dit wel iets gemakkelijker gaan. Nu ja, ik leef van dag tot
dag ik ben blij dat ik deze rechte weg ben opgegaan, alhamdoellilah!
Als er zusters zijn die graag kennis willen maken met mij, dan zou
ik heel blij zijn om iets te ontvangen van jullie, wie weet kunnen
we nog wat bijleren van elkaar!
Ma' salama liever zusters
Malika...
|
Geplaatst door: Nourdin
Geplaatst op: 13 maart 2006 om 20:19
Aankomend zuster Najwa...
Salam aleikum Lieve zusters
Graag wil ik met jullie mijn verhaal delen over hoe ik in aanraking
ben gekomen met de Islam, inch'Allah.
Ik ben een Antilliaanse vrouw van 33. Mijn ouders zijn allebei streng
katholiek opgevoed. Mijn moeder is nog steeds zeer gelovig en is
dus echt praktiserend. Mijn vader, echter, heeft het geloof compleet
afgezworen en is een ongelovige geworden. Mede door deze situatie
ben ik op jonge leeftijd erg gaan twijfelen aan het geloof, �berhaupt
of ik wel in iets moest geloven.
Mijn ouders zijn gescheiden toen ik 9 jaar was. Mijn moeder kreeg
een nieuwe vriend. Zij dacht er goed aan te doen een nieuwe man
in ons leven te halen omdat ze het gemis van een mannelijke figuur
wilde vervangen. Mijn moeder, streng katholiek als ze is, had veel
moeite met de scheiding van mijn vader, want dat was eigenlijk haram.
Maar tevens was het haram dat ze een andere man had, zonder getrouwd
te zijn. Enfin, klinkt een beetje raar maar zo gaat het ook in de
Antilliaanse cultuur. (desondanks velen die anders over de Antilliaanse
cultuur denken). Wat ze niet wist was dat die man mij intiem betastte.
Dit duurde iets van 2 jaar lang. Ik raakte het vertrouwen totaal
kwijt in het geloof en was erg onzeker en vertouwde niemand meer.
Ik ging heftig puberen. Voor mij was het belangrijk om de macht
in handen te kunnen hebben zodat ik niet meer geschaad kon worden
in mijn vertrouwen. Dat betekende dus (letterlijk) spelen met gevoelens
van de mede-mens. Iets waar ik vreselijke spijt van heb op dit moment.
Maar goed...
Op mijn 22e ben ik naar Nederland gekomen om een studie aan de meao
te gaan volgen. Mijn hartsvriendin, we zijn inmiddels al 18 jaar
vriendinnen, (vanaf de brugklas middelbare school) die was al 2
jaar eerder naar Nederland gekomen en studeerde aan de universiteit
in Tilburg. Ik had weleens gehoord over turken en Marokkanen in
Nederland verder wist ik er niet veel van. Eenmaal hier bleef ik
meer steken in de Antilliaanse studentenverenigingen en keek niet
verder dan dat. Totdat mijn vriendin haar (huidige) Marokkaanse
man leerde kennen aan de universiteit. Hij kwam hier als uitwissel-student.
Ze kregen wat met elkaar. Y. is een gelovige, praktiserende moslim.
Hij vond het niet gepast om met haar verder te gaan, zonder dat
ze zouden trouwen. En 11 jaar geleden zijn ze dus getrouwd. En ze
vroegen mij als getuige voor de bruiloft. Ik accepteerde. Vanaf
dat moment kwam ik heel veel te weten over de Marokkaanse cultuur
en de islam. Ik had echter nog geen behoefte om dieper op in te
gaan in het geloof en dat accepteerde hun ook.
Om een lang verhaal kort te maken. Op mijn 27e raakte ik zwanger
van mijn (toenmalige) vriend van 19 jaar. (Tot grote ergernis van
mijn gelovige moeder natuurlijk). Toen ik 7 maanden zwanger was
liet hij mij in de steek voor een meisje van zijn eigen leeftijd.
Ik kreeg een depressie, na de bevalling een hevige postnatale depressie.
Mede daardoor stortte ik mezelf in een andere relatie, wederom een
jochie van 22 jaar. Hij was heel dominant en vreselijk, ziekelijk
jaloers. Uiteindelijk, na 4 maanden begon hij mij te mishandelen.
Van qua tot erger, van 1 keer per maand tot 3 keer per dag. Tot
op een dag hij mij bij de keel greep en zodanig dichtkneep dat ik
iets van 5 minuten bewusteloos raakte. Als hij 2 secondes langer
had geknepen was ik nu dood.
EN TOEN... ging er een lampje branden. "Waar bent u mee bezig
mevrouw?", zei ik tegen mezelf. Ik heb een prachtige zoon (toen
1,5 jaar). Wat voor toekomst biedt ik mijn kind?? Ik voelde me zo'n
slechte, waardeloze moeder!!
Zo ben ik in een opvanghuis terecht gekomen. In het vluchthuis ben
ik in aanraking gekomen met vele moslima's. Daar ben ik nog meer
te weten gekomen over de islam. Ik heb van hun heel veel geleerd
en hun waren een soort inspiratie voor mij, al-ilham. Ik dacht nu
ga ik eens de bijbel lezen, wat meer onderzoek doen nar mijn eigen
geloof.
Toen begon mijn echte zoektocht. De bijbel lezend kwamen er talloze
vragen naar boven. Zoals: het besnijden van jongetje, waarom doen
wij katholieken dat niet meer, het staat toch in de bijbel?? En
waarom houden wij geen Yuna (Antilliaans voor vasten), veertig dagen
staat er in de bijbel van aswoensdag tot goede vrijdag. En wat is
er gebeurd met offeren en ritueel slachten? Jesus (vzmh) at toch
ook geen varkensvlees, waarom wij wel??
Ik heb mij inmiddels in deze stad gevestigd (waar ik in het opvanghuis
zat). Ik ging verder met mijn zoektocht. Ik ging vaak op bezoek
bij vrouwen uit het vluchthuis, die zich ook gevestigd hadden in
deze stad. We hadden heftige discussies over de islam en het christendom.
Mijn interesse begon steeds meer te groeien naar de islam, maar
nog niet voldoende om er meer over te lezen. Vorig jaar (2004) besloot
ik uit solidariteit om mee te doen met Ramadan. Ik heb het maar
een week vol gehouden, helaas.... Maar tijdens de Ramadan begon
het al te rommelen bij mij, in mijn hoofd en maag en ik dacht is
dit "HET"?? Juli van dit jaar (2005) was ik een weekendje
gaan logeren bij mijn vriendin in Tilburg en haar Marokkaanse man.
Ik zag hoe zij haar gebed deed en dat was echt de totale doorslag
voor mij. Die complete overgave, terwijl ik voor haar neus tv zat
te kijken. Ik zei "nu wil ik me echt gaan verdiepen in de islam".
Heb toen van haar man paar boeken gekregen, van een andere vriendin
een koran cadeau. Ik heb inmiddels een boek van 300 pagina's uit
"halal en haram". Ik raad alle aankomende moslima's aan
om dit boek te lezen, er zit zoveel informatie in.
Ik heb dit jaar weer meegedaan met de ramadan. Nu helemaal volgehouden.
Ik wil eerst het gebed leren, en de koran uit hebben. Ik ben al
een paar dagen aan het oefenen met het dragen van een hoofddoek
en het voelt heel goed. De blikken van respect in de ogen van anderen.
Uiteindelijk heb ik zo mijn innerste, diepste redenen om mij te
bekeren tot de islam. Voor mij is het het belangrijk dat iemand
mij kan vergeven, en wie beter dan Allah Soebhannahoe wa Ta'ala??
De laatste 2 jaar heb ik veel contacten gelegd. Ik heb uiteindelijk
nog meer moslim vrienden en vriendinnen erbij gekregen. Ook van
mijn Marokkaanse buurvrouw leer ik veel. In januari is de planning
om te gaan bekeren. Maar dat hangt er vanaf hoe snel ik het gebed
kan leren.
Ik hoop dat mijn verhaal ook een inspiratie kan zijn voor alle aankomende
moslima's.
Najwa
|
Geplaatst door: Nourdin
Geplaatst op: 13 maart 2006 om 20:25
Salaam Alaycuum lieve zusters, ik wil graag met jullie delen hoe
ik moslima ben geworden!
Ik zal een jaar of 10 geweest zijn toen ik voor het eerst ging
nadenken over de Islam. Ik volgde regelmatig het nieuws op tv en
las op z'n kop de krant mee met mijn vader. Altijd viel me hetzelfde
op, als het over moslims ging was het altijd slecht nieuws. Dat
zette mij aan het denken, want hoe kon toch een hele groep mensen
zo slecht zijn????? Ik heb altijd al een hekel gehad aan vooroordelen.
Ook was ik gefascineerd door hoofddoeken, want die zag je alleen
in de stad en ik vond ze prachtig. Deze twee dingen maakten
dat ik meer wilde weten over de Islam.
Ik ging er boeken over opzoeken in de bibliotheek, en later toen
ik internet kreeg ging ik er online dingen over opzoeken. Dit deed
ik heel sterk in periodes, dan weer een tijdje veel dan weer een
tijdje bijna niet. En in plaats van al die dingen uit de media vond
ik een heel mooi geloof! Mijn ouders merkten natuurlijk wel dat
ik mettertijd steeds meer feitjes over de Islam wist, en hier hebben
zij (nog steeds) erg veel moeite mee. Ze lezen heel vaak krantenberichten
voor over moslims die hele erge dingen hebben gedaan en zeggen dan
'zie je wel, ze zijn allemaal hetzelfde, blijf daar maar uit de
buurt'
Inmiddels ben ik een aantal jaren verder, en alweer ruim een jaar
heel erg actief aan het leren over de Islam. Ik wilde echter nog
niet de Shahada uitspreken. Ik wilde dat niet doen puur op gevoel,
maar echt het idee hebben dat ik de beslissing weloverwogen had
gemaakt. Met verloop van tijd werd het gevoel dat dit toch wel echt
was wat ik wilde steeds sterker, tot ik er op een bepaald moment
niet meer omheen kon. Ik heb toen de Shahada uitgesproken, in mijn
kamer.
Ik stond dus op het punt om 'Ashadoe la ilaha ila Allah enna washadoe
an Mohammed rasoel Allah' te zeggen, maar op dat exacte moment kon
ik alleen maar fluisteren. Ik kreeg gewoon niet het normale stemvolume
te pakken. De volgende ochtend bekant twee minuutjes wakker ben
ik half slapend uit mijn bed gestapt, heb ik een boekje gepakt over
het gebed en deed een poging woedoe uit mijn hoofd te leren. Daarna
ben ik gaan douchen en heb ik Ghoesl gedaan. Nu was ik �cht
moslima..... MashaAllah!!!!!
De aantal maanden hiervoor heb ik nagedacht over Islamitische namen,
en mijn oog viel op een bepaald moment op een naam waarvan ik meteen
wist 'wow!' en mijn Arabische naam zal Mahdiya zijn. Ik zal mijn
eigen naam altijd het meest blijven gebruiken, en deze naam vooral
gebruiken als bijnaam voor moslimvrienden.
Salaam Alaycuum,
Ougti Mahdiya
|
Geplaatst door: Nourdin
Geplaatst op: 13 maart 2006 om 20:35
Mijn bekering tot de Islam �
Voor eerst wil ik de mensen die mij tot nu toe hebben geholpen
om mijn zoektocht naar het ware en mooie geloof uit te breiden heel
erg bedanken. Inshallah zal Allah subhana wa ta'ala jullie de nodige
beloningen geven.
Ongeveer een anderhalf jaartje geleden wou ik eens meedoen aan
de ramadan. Voor mij was het toen een uitdaging en wist nog niets
over de Islam. Ik heb toen, buiten een aantal daagjes, heel de ramadanmaand
gevast, ik was zo trots op mijn eigen dat ik het had kunnen volhouden.
Maar verder deed ik dus niets meer aan mijn "zoektocht".
Eigenlijk een zoektocht kon je het toen nog niet noemen.
Ik had veel islamitische vrienden en vriendinnen, maar die niet
echt praktiserend waren. Maanden gingen voorbij en af en toe pikte
ik eens iets op over de Islam, las af en toe. Tot er een persoon
was die mij het boek (waar ik zelf ook achter had gevraagd) "De
Ideale Moslimvrouw" had bezorgd. Sindsdien ben ik beginnen
te lezen en tot op de dag van vandaag ben ik niet meer gestopt met
kennis op te doen. En hoe meer ik lees hoe meer ik overtuigd geraak
over het feit dat de Islam het enigste ware geloof is.
Hetgeen mij ook wat heeft doen inzien is het verhaaltje van de
vrouw die vergeleken wordt met een diamant... De positie van de
vrouw in de islaam.. De vrouw die zoveel rechten heeft , al dat
wat ik las kwam niet overeen met wat ik op tv zag...
Intussen was ik met een hele bus zusters en broeders naar de grote
moskee in Brussel geweest, waar ik voor het eerst een hoofddoek
droeg. Toen ze me zeiden dat het beter was dat ik een hoofddoek
moest aandoen in de moskee kreeg ik een krop in de keel en was het
van 'oohneee' maar dat was heel goed meegevallen, hoe meer complimentjes
ik kreeg van 'dat staat jou wel' en 'je lijkt zo op een Marokkaanse'
hoe fierder ik was. Nou ja zeg nu eerlijk, welk meisje heeft niet
graag eens een complimentje en zeker als het van een zuster (wou
zo graag ��n van hun zijn) komt.
Toen begon ik ook stilaan te veranderen. Ik knipte mijn nagels,
ik liet mijn haar niet meer los, ik droeg geen korte kleding niet
meer, kleine dingen zoals deze maar die eigenlijk voor mij wel belangrijk
waren want ik zou niet meer over straat kunnen lopen met mijn haar
in de plooi.
Tijdens de ramadan (2004) of als het al niet eerder was, had ik
besloten dat ik wou leren bidden. Ik moest en zou het leren! Ik
had dus verschillende internetsites geraadpleegd, een zuster die
me de nodige uitleg verschafte en ondertussen kende ik al de soerat
el-fatiha van buiten. Iets hield me nog wel tegen en ik denk dat
het toen was dat ik de uitspraken niet goed kon en ik wist niet
juist wat te zeggen bij welke bewegingen dus had ik met het bidden
nog even gewacht.
Ik wou in die tijd ook heel graag in contact komen met zusters
van mijn buurt waar ik ook nog veel uit kon leren. Heb toen een
site gevonden waar ik in contact ben gekomen met de "Zusters
van Badr" een vrouwenverenging van de moskee in Hasselt en
de week erna was er een lezing in die moskee die gegeven werd door
een zuster, daarna hadden we samen de vasten verbroken en een DVD
bekeken die ging over het ontstaan van het mensenleven.
Maar er was een probleem! Ik voelde me goed bij mijn moslimvrienden,
ik wou ��n van hun zijn, maar de vragen die door mijn
hoofd gingen waren: "Wat als mijn pa het te weten komt?"
"Wat zou mijn familie zeggen?". Ik zat er zo mee in en
had zo een schrik voor mijn vader (altijd al gehad trouwens). Maar
ik was zo fier dat ik moslima wou worden dat iedereen het moest
weten inclusief mijn ouders dus begon ik te schrijven, ik had een
brief naar mijn vader en zijn vriendin geschreven (mijn ouders zijn
namelijk gescheiden) waar ik in vermeldde wat mijn gevoelens over
de Islam waren.
"Papa en Mariet,
Nu zullen jullie wel raar opkijken en denken wat lief dat ze nu
een briefje schrijft, maar ik denk dat jullie op het einde van deze
brief nog raar zullen opkijken maar dan op een negatieve manier.
Papa, eerst en vooral wil ik dat je op deze vraag antwoordt
voor jezelf: Wat wil jij voor je oudste dochter ? Wil je niet dat
ik gelukkig ben en ga worden ? Dat ik later het gelukkig gezinnetje
zal hebben wat jij en mama niet waren ?
Op dit moment zit ik te janken en te denken of ik deze brief wel
zal opsturen... Ik moet je ook zeggen dat deze keer jij en Mariet
de enige zijn van de familie aan wie ik dit vertel (mama weet dit
ook niet) omdat je altijd hebt gezegd dat jij ook
het recht hebt om dingen te weten. En weet je papa, je hebt volkomen
gelijk!
Ik heb niet altijd het juiste gehandeld dat weet ik nu zelf
ook, maar zeg nu eerlijk... Zo slecht ben ik er toch niet van geworden,
ook al heb ik altijd gedaan wat ik wou, zonder dat het mocht...
Weet je papa, op dit moment ben ik heel gelukkig, gelukkig met
de keuze die ik ga maken, zo gelukkig dat ik het van de daken wil
schreeuwen, zo gelukkig dat ik wil dat de mensen waar ik heel erg
om geef en waar ik van hou het moeten
weten ... Maar als zij achter mij gaan staan is een andere vraag
...
Nu zul je je wel afvragen waarover ik het heb, maar ook al zet ik
het op papier voor jou, nog heb ik schrik voor Uw reactie ...
Papa ... ik wil moslima worden !
Nu op dit moment ben je aan het koken en ben je kwaad en ga
je het mij verbieden. Ik vind je reactie normaal, het is normaal
dat je zo reageert, dat begrijp ik, maar je reageert op deze manier
omdat je niet weet wat "het Moslim zijn" inhoud ... Je
zult je nu ook wel afvragen waarom en je gaat ook denken dat hier
meer achterzit, dat er een jongen achterzit.
Dat is niet zo papa ... Zeg nu zelf hoe goed jij me kent, heb ik
ooit iets tegen mijn zin gedaan ?? Ik denk toch dat jij als mijn
vader het toch zou moeten weten ...
Ik heb zo een schrik voor Uw reactie van deze brief, maar wordt
aub niet kwaad en ga me niet negeren aub ... Want ik wil dat jij
achter mijn keuze staat, want dat is wat ik nodig heb ... omdat
we niet altijd "de" perfecte vader-dochterrelatie
hebben gehad. We hebben zo al problemen gehad en elk van ons heeft
daar spijt van.
Dan wil ik nu terugkomen op mijn eerste vraag ... Papa wil jij
niet dat je dochter gelukkig wordt ? Papa, daar zal ik nu eens op
antwoorden: Ik BEN gelukkig! Ik wil niet dat je nu gaat zeggen van
"Nee, ik wil dat niet!" Ik wil dat je eerst leest over
de Islam, zodat je daar veel over gaat weten en dan pas wil ik dat
je je mening daarover uitspreekt ... Welke andere godsdienst zegt
dat je niet mag drinken (hoeveel verkeerde dingen zijn er gebeurd
door drank, denk eens ?), geen drugs moogt nemen, niet moogt roken,
geen geweld moogt uitvoeren, altijd vriendelijk moet zijn tegen
ieder ander levend wezen op aarde, de vrouwen zich moeten bedekken
voor hun eigen respect en voor het respect van hun man! Papa, je
wilt toch ook niet dat Mariet zich anders (naakter) gaat kleden
zodat elke andere man haar met verkeerde gedachten gaat bekijken
...
Eigenlijk komt het allemaal op hetzelfde neer, want voor mij
zou je dat toch ook niet willen he ? En raad eens, ik wil dat ook
niet, ik wil dat iedere man respect voor me heeft, en dat zal alleen
lukken als je zelfrespect hebt ...
Ik ga hier afsluiten want ik heb gezegd wat ik moest zeggen, het
moest van mijn hart ... Misschien ga je nu denken dat het laf van
me is omdat ik het je niet persoonlijk ben komen zeggen, maar zoals
ik je al zie had ik schrik voor je reactie en anders had je me toch
niet laten uitspreken ...
Veel Liefs, je oudste dochter
Enza."
Ik had die brief wel nog een paar dagen bij me gehouden want ik
durfde de stap nog niet te zetten om ze op te sturen. Maar hoe langer
ik wachtte hoe moeilijker het werd dus had ik verstand op 0 gezet
en de brief opgepost.
Twee dagen erna kreeg ik telefoon, telefoon van mijn vader! Jullie
hadden me moeten zien bibberen, ik had nog nooit zoveel schrik gehad
in mijn leven als toen! Maar dat was de gelukkigste dag van mijn
leven, mijn vader had het zo goed opgevat dat ik daar tot nu toe
nog geen woorden voor heb. Ok�, dus missie nummer 1 was volbracht.
Vader wist het al en nu moeder nog. Mijn mama wist wel dat ik mee
vastte en had wel een vermoeden, maar ook zij had het heel goed
opgevat. Toen kon mijn dag niet meer stuk! Mijn zusje wist het wel
al v��r mijn ouders en zij had er in het begin wel
problemen mee, maar heeft het geaccepteerd ! En staat dus ook volledig
achter mijn keuze.
Weken gingen er voorbij, mijn ouders wisten het en ik bad nog niet!
Ik bleef precies hangen, ik moest iets doen wat mij motiveerde!
Ondertussen had ik nog een soerat bijgeleerd van een zuster (die
ik heel dankbaar ben) en toen ben ik begonnen met bidden. Ik kende
wel al de bewegingen en ik zei de twee soerat's op maar verder wist
ik niets. Ik probeerde dus 5 keer per dag te 'bidden'.
En toen was er een dag dat ik wakker werd en zei "ik ga me
zondag bekeren" ik zou en ik moest gaan! Ik wou dichter bij
Allah subhana wa ta'ala zijn, want ik voelde me wel al moslima maar
er ontbrak iets, dus had ik een broeder gebeld en gevraagd of hij
me wou vergezellen naar de moskee in Brussel samen met zijn vrouw
(dezelfde zuster die me de tweede soerat had bijgeleerd). Hij had
dus een afspraak voor me gemaakt en het ging zaterdag door om 13.00
uur (zaterdag 20 november '04). Nog beter, want het was een dagje
vroeger.
Die vrijdagnacht heb ik dus niets geslapen, ik was zo zenuwachtig!
Hoe dichter we Brussel naderden hoe zenuwachtiger ik werd. We hadden
dus een afspraak om 13.00 uur, we waren daar wat vroeg dus hadden
we eerst gebeden en toen op de Imam gewacht. We hadden een tijdje
gewacht en die Imam was maar nergens te bespeuren. Hoe langer we
wachtten hoe zenuwachtiger ik werd. Dus hadden we besloten om maar
even het centrum in te gaan. Nadat we hadden gegeten en wat gewandeld
kregen we telefoon van de Imam. Dus wij terug naar de moskee.
Ik had nog nooit in mijn leven een Imam gezien, laat staan een Imam
waar de telefoon om de 5 minuten van afging, dus hij had het heel
erg druk. Was best wel grappig.
Na het administratieve gedeelte in orde gemaakt te hebben hadden
we (er was ook namelijk een andere 35-jarige man die zich ging bekeren)
een cadeautje van de moskee gekregen! Was wel tof. En toen was het
moment. Ik moest de shahada uitspreken (ik kende hem niet , had
het ook niet geleerd omdat ik bang had voor de uitspraken!!) maar
de Imam heeft mij geholpen en het was zo snel voorbij dat ik dacht
van 'was het dat ?'. En daarvoor ben ik zooo zenuwachtig geweest?
Maanden gingen voorbij en ik probeerde me te gedragen als een voorbeeldige
moslima. In het begin droeg ik mijn hoofddoek niet op het werk omdat
ik bang had voor de conflicten, maar elhamdoelilah had Allah subhana
wa ta'ala mij op een bepaald moment het gevoel gegeven dat ik niet
voor mijn baas bang hoorde te hebben , dus ben ik gewoon eens op
een dagje binnengestapt met hoofddoek... Er werd wel naar me gekeken
maar er was niemand die er opmerkingen over deed elhamdoelilah...
Ondertussen is de relatie tussen mij en mijn vader en diens familie
verergert... Hij had er niets op tegen dat ik moslima werd, maar
hij zei wel dingen zoals "Als je een hoofddoek zou dragen ben
je mijn dochter niet meer!" Dus ben ik een tijdje bij hem op
bezoek geweest zonder hoofddoek... Toen hij hertrouwde (20 oktober
'05) met mijn stiefmoeder (een schat van een vrouw) was ik een maand
ervoor naar hem toegestapt MET hoofddoek... Die dag heeft hij mij
dan ook buitengezet en me voor de keuze gesteld "ofwel kom
je zonder hoofddoek naar mijn feest ofwel kom je niet" met
andere woorden ik was niet welkom met hoofddoek... Bij mijn familie
werd het ook maar erger en erger, mijn neef waar ik mee opgegroeid
was praatte plots niet meer tegen me en naderhand hoorde ik dat
hij beweerde dat ik "de schande van de familie" was...
Dus daar kom ik ook niet meer...
Bij mij gingen er allerlei emoties door mijn hoofd, maar elhamdoelilah
ben ik sterk kunnen blijven en heb ik besloten om toch maar niet
naar dat feest te gaan... Ik had hem wel de nodige felicitaties
gegeven, khad hun een flinke cadeau gegeven en khad ze een briefje
geschreven... Ik als zijn dochter had mijn plicht gedaan om het
terug goed te maken , maar tevergeefs... Nu snap ik waar ik mijn
koppigheid van heb hihi ...
Ikzelf probeer terug contact met hem op te nemen en bel hem wel
af en toe voor te vragen hoe het met hem gaat maar daar blijft het
gesprek dan ook bij... Het duurt welgeteld 50 seconden...
Ochjah Elhamdoelilah heb ik mijn moeder en haar familie en mijn
zusters die me steunen voor de keuze die ik heb genomen... Zuster
Bouchra heeft altijd tegen me gezegd --> Kijk naar de bekeerde
zusters die het moeilijker als je hebben, en denk maar dat het erger
geweest kon zijn... en weet je, gelijk heeft ze ! Ik kan alleen
maar Allah subhana wa ta'ala bedanken voor al deze personen die
me wel steunen!
6 januari '06 kom ik te horen dat mijn vader betrokken was bij
een zwaar verkeersongeval, waarbij hijzelf ook zwaar gewond was...
Hij had de controle over zijn stuur verloren (SubhanAllah hij kon
niets meer doen, auto draaide van zelf) waardoor hij op het andere
rijvak terecht kwam en daar "weggekatapuleerd" werd samen
met een andere auto... Als je die auto zag bleef er niets meer over,
alles was verpletterd behalve de bestuurderszetel subhanAllah !
Ik had op dat moment de schrik van mijn leven beleefd... Allah Subhana
wa Ta'ala heeft zijn leven op dat moment bespaard en elhamdoelilah
heeft hij nog een kans gekregen in dit wereldse leven...
Toen hij thuis was na het ongeluk ben ik hem gaan bezoeken, ben
daar ook binnengestapt met hoofddoek... Ik heb hem binnen wel uitgedaan
, maar mij ging het meer zodat hij wist dat ik een hoofddoek draag
zonder dat ik schijnheilig moet doen... Ik zag de verdriet in zijn
ogen om zijn dochter met hoofddoek te zien, alhoewel hij mij niet
bekeek, maar nu is het gewoon sterk blijven en hij geraakt het wel
gewoon inshAllah... En met 'Sabr' komt die relatie ook ooit wel
terug goed hoe het ooit was inshAllah...
En tot op de dag van vandaag ontvang ik nog altijd negatieve als
positieve reacties... Velen willen dan ook hetgeen weten WAT me
heeft doen bekeren of WAT mij heeft doen inzien om me te bekeren,
maar het is moeilijk voor me om het met woorden uit te drukken aangezien
het iets is geweest wat ik voel en wat ik nog altijd voel !
Ik heb mijn innerlijke rust gevonden in de islaam en daar kan ik
alleen Allah subhana wa ta'ala voor dankbaar zijn...
Salaam Aleykoem Warahmatoelahi Wabarakethoe....
iMane
|
Geplaatst door: Nourdin
Geplaatst op: 13 maart 2006 om 20:36
Assalaam u3lakom,
Morgen ga ik inscha allah mee verder
u3lakom assalaam
|
Geplaatst door: Nourdin
Geplaatst op: 14 maart 2006 om 20:12
Reeds op 14 jarige leeftijd twijfelde ik erg sterk aan het christendom
en het instituut van de kerk. Ik heb ondanks dit toch mijn communie
gedaan, echter niet uit overtuiging maar omdat het in ons dorp verwacht
wordt.
Vanaf dat tijdsstip zocht ik naar alternatieven. De Islaam hoorde
hier echt nog niet bij dit kwam omdat ik tot op dat moment toe alleen
maar negatieve dingen daarover gehoord, gezien en gelezen had. Ook
omdat de moslims die ik ontmoet had niet onmiddellijk als praktiseerden
bestempeld kunnen worden.
Ik hield me in deze tijd ook veel bezig met de oorzaken van racisme
omdat dit fenomeen in mijn omgeving erg bekend voorkwam en toch
vond ik het op hetzelfde moment volkomen onbegrijpelijk.
Toen ik ongeveer zestien was geworden begon ik me af te vragen
waarom moslims door de media en sommige politici als "terroristen"
en "een gevaar voor de mensheid" voorgesteld worden. Ik
dacht dat het niet kon zijn dat een geloof haat en vernietiging
opdraagt in de plaats van vrede, respect en tolerantie. Ik wees
dit beeld altijd uit het diepste van mijn hart af en weigerde deze
(voor)oordelen zo makkelijk maar te accepteren. Al-Hamdoelillah.
Ik begon met het lezen van een (niet al te sterke) Duitse vertaling
van de Koran en andere boeken over de Islaam. Ook bekeek ik mogelijk
alle uitzendingen over de Islaam die op de televisie kwamen. Natuurlijk
was dit allemaal niet van hoge kwaliteit en verschillende dingen
waren (zoals ik nu weet) gewoonweg vervalst, maar zo heb ik geleerd
om navraag te doen en om te erkennen dat in de tegenwoordige tijd
helaas "de Islaam" en "de moslims" niet meer
als gelijke beschouwd kunnen worden.
Er werden destijds verschillende documentaires uitgezonden over
de hadj.
Nooit zal ik het ongelofelijke gevoel vergeten dat de aanblik van
de Kabah en de vele pelgrims in me los maakte, ook al zag ik ze
alleen maar op televisie mashaAllah. Ik wist dat dit de plaats was
waar ik thuishoorde en dat Mekka en de Kabah de enige belangrijke
reisdoelen voor de rest van mijn leven zullen worden. Ik wist dat
ik een dag onder de pelgrims moest zijn.
Tot vandaag ondervind ik een diep gevoel van verlangen en geluk
als ik de Kabah op foto's of op televisie zie. Wat voor een gebeurtenis
moet het niet zijn daar dan zelf te zijn.
Zo heb ik verschillende jaren over de Islaam gelezen en geleerd.
Hierdoor ontdekte ik dat veel van mijn overtuigingen, waardoor ik
door de meeste mensen uit mijn omgeving bespot werd, in overeenstemming
waren met de Islaam. Verder zag ik ook dat de punten waar ik het
christendom het meeste bekritiseerde juist de punten waren die de
Islaam corrigeerde. Zo heb ik altijd geweigerd om de aanspraak die
de geestelijke maakte tussen God en de "gewone" mens te
zijn te accepteren, ook dat Jezus (vzmh) niet God's zoon is stond
voor mij ook al lang vast.
Ook merkte ik dat de Islaam het enige geloof is dat racisme duidelijk
afwijst. De profeet (vzmh) heeft gezegd: "O mensen! Waarlijk
jullie Heer is E�n en jullie vader (Adam) is ��n.
Een Arabier is niet beter dan een niet-Arabier, en een niet-Arabier
niet beter dan een Arabier; een blanke is niet beter dan een zwarte
en een zwarte is niet beter dan een blanke - behalve in termen van
vroomheid en goede daden"(Gemeld door Imaam Ahmad, 22391, al-Silsilat
al-Saheeh 2700).
In deze jaren begon ik ook met mijn studie en hierdoor had ik via
de universiteitsbibliotheek toegang tot een grote hoeveelheid literatuur
over de Islaam. Ik begon me verder in te spannen om steeds meer
over de Islaam, waar ik van overtuigd was dat het mijn levenswijze
zou worden, te lezen.
Toen ik 20 jaar oud werd, was het me duidelijk, zonder ook maar
een moslim in mijn vriendenkring te hebben, dat ik moslima wilde
worden. Toch wist ik niet hoe ik moest beginnen en ik was bang.
Ik was bang voor de reacties van mijn omgevingen ik was bang om
niet in staat te zijn om me aan alle ge- en verboden te houden.
Pas een jaar later durfde ik een moskee in de buurt op te bellen
om hen om hulp te vragen. Jammer genoeg verstond niemand me daar
omdat de broeders daar alleen Turks spraken, hierdoor was ik erg
neergeslagen en vertwijfelt.
Ik schreef toen aan een Islamitische organisatie met het verzoek
me moskee�n te noemen waar ik Islamitische lessen zou kunnen
volgen en waar ik later de Islaam zou kunnen aannemen. Ik wilde
eerst nog meer leren voor ik de laatste stap wilde nemen. Ik kreeg
toen het adres van een moskee in de buurt van mijn woonplaats waar
ik toen een brief heen schreef. Van hen kreeg ik het telefoonnummer
van een zuster die al vele jaren geleden de Islaam had geaccepteerd.
Ze gaf me raad en vertelde me ook wanneer er Islamitische lessen
waren voor vrouwen ook rade ze me boeken aan om te lezen.
Na mijn ontmoeting met deze zuster was ik aan de ene kant erg opgelucht
maar aan de andere kant erg bezorgd omdat ik overtuigd was dat ik
het gebed nooit zou leren want ik kon geen woord Arabisch. Ik ging
toen, zoals die zuster me had aangeraden, vanaf augustus 2001 naar
de lessen. Ik was erg verbaasd toen ik zag dat de helft van de zusters
daar Duitse moslimas waren, Mascha'Allah!
Toen ging alles heel snel. Vanaf september droeg ik buiten een
hoofddoek.
Toen kwam 11 september en de gevolgen hiervan. La hawla wa la quwatta
illa bi-llah. Het werd me duidelijk dat ik me nu juist aan mijn
overtuiging vast moest houden hoe erg het ook zou worden en dat
ik mijn broeders en zusters (want zo voelde ik over de moslims ook
al was ik nog geen moslima) in deze situatie niet alleen kon laten.
Ik kon me niet langer verstoppen en ik sprak de shahadah: Aschhadu
an la ilaha illa-llah wa aschhadu anna Muhammadan rasul Allah. Al-hamdu
li-llah.
Wat heeft me toch zolang afgehouden van het uitspreken van deze
woorden?
Ik nam me voor om voor de eerste dag van de ramadan het gebed geleerd
te hebben en dat lukte me ook. Tegen de verwachtingen van de zusters
lukte het me ook om de ramadan uit te vasten. Al-hamdu li-llah.
In deze ramadan stelden twee zusters mijn huidige man en mij aan
elkaar voor en korte tijd hierna trouwde we ook.
Zo werd ik moslima en mijn ouders accepteren ondertussen mijn beslissing
om moslim te worden en ook die om, in Duitse verhouding erg jonge
leeftijd, te trouwen. Al-hamdu li-llah.
Een zuster in de Islaam.
|
Geplaatst door: Nourdin
Geplaatst op: 14 maart 2006 om 20:15
Bismillah ir Rahman ir Rahim
".......jij leidt (O, Mohammed) niet wie jij lief hebt, maar
Allah leidt wie Hij wil."
SalaamaleykoumwaRahmatulAllahwaBarktohoe
Nou heb ik eindelijk de tijd genomen om mijn verhaal te vertellen
inshaAllah.
Het begon eigenlijk ongeveer 3,5 � 4 jaar geleden (exact
weet ik het niet omdat ik deze tijd van mijn leven een beetje verbannen
heb door slechte gebeurtenissen gair).
Mijn moeder is katholiek (doet er verder niks aan) mijn vader gelooft
helemaal niet, bij de geboorte van mijn broertje en mij hadden ze
besloten dat wij onze eigen keus moesten maken of wij in de toekomst
gedoopt wilden worden of niet.
Toen ik de leeftijd kreeg van 14 jaar ging ik op zoek na God. Wie
is God? Ik besloot destijds met mijn broertje die toen 9 jaar was
om gesprekken te voeren met de pastoor van onze kerk in het dorp.
We kregen soort lessen van hem hij legde ons van alles uit en wij
konden vragen stelen.
En ja vragen had ik zeker, maar beantwoorden kon hij niet!! Vreemd
vond ik dat, maar goed na een paar keer daar op bezoek geweest te
zijn was ik vast besloten mij niet te laten dopen, want ik vond
sommige dingen maar vreemd.
Waarom had God een zoon nodig en een heilige geest om machtig te
zijn?
Waarom wordt de bijbel met de tijd veranderd, we kunnen het dan
toch geen boek van God noemen.
Enz. enz. ik bleef met onbeantwoorde vragen.
Tot ik kort daarna van de vader van mijn vriendin een stuk of 12
boekjes over de Islam kreeg, hij vond dat ik die maar eens moest
gaan lezen.
Zo gezegd zo gedaan. Ik was leergierig ik bleef maar lezen en lezen.
In die tijd had ik veel problemen thuis ik was opstandig tegen me
moeder mijn ouders waren net gescheiden me moeder kreeg een nieuwe
vriend (Turks) en ik vond dat alles mijn moeders schuld was.
Ik ging ook niet snel hierna bij mijn vader wonen.
Ik ging met de verkeerde mensen om die met het verkopen van drugs
bezig waren, stelen enz. kon ze vaker in de gevangenis opzoeken
dan thuis.
Maar goed, ik vond de boeken zeer interessant en vooral God was
��n, SubhanAllah dat was wat ik zocht, een God Die
machtig was zonder dat Hem een zoon of een heilige geest toegekend
werd, en de Quraan was zoals die aan Mohammed sws was geopenbaard.
Mijn vragen waren kortweg beantwoord.
Ik ging naar mijn buurman (Imam) en wou dat hij mij het gebed leerde
en meer informatie gaf over de Islam, maar voordat ik het wist,
zei ik: "Asjahadoe Allah illaa ha illAllah wa asjahadoe anna
Moehammadan Rasoelallah"
Ik was in eerst instantie geschokt, wat ik nu moslim, maar.....
Maar wat dacht ik eigenlijk Hamdoullilah ik was moslim ik had de
sleutel tot het paradijs in mijn bezit.
De tijden daarna las ik veel over de Islam, maar voerde mijn kennis
nog niet uit AstagfirAllah, ook mijn ouders wisten nog van niks
en ik durfde ook nog niks te zeggen.
Tot op een gegeven moment een vriendin (waar ik destijds niet te
veel mee om ging) helemaal om was gekeerd ze was helemaal gaan praktiseren
droeg djellaba lange zwarte hijaab en ik vond het prachtig telkens
als ik na haar keek had ik het gevoel van ik wil dat ook.
Ik had ondertussen het gebed al geleerd ik verrichte het alleen
niet op tijd maar ja, ik deed het wel.
Ik trok nu veel met deze zuster op, Iman, we waren dagelijks samen
en leerde veel van elkaar.
Op gegeven moment had ik besloten het mijn ouders te vertellen dat
ik Moslima was geworden. Vond nu dat het lang genoeg had geduurd.
Ik stuurde mijn moeder een e-mail (want woonde bij vader) en schreef
haar erin dat ik moslima was geworden, ik dacht dat zij het meeste
begrip ervoor zou hebben omdat ze zelf met een Turkse man heeft
samengewoond en destijds ook uit de Quraan las.
Ik kreeg een mail terug met "Ja dat wist ik al" SLIK,
WAT??
Ze had het al lang in de gaten gehad door de verandering van mijn
gedrag ik was van en ophol geslagen ongehoorzame puber een rustig
en gehoorzame en altijd gerespecteerd tegen over mijn ouders geworden.
Nou dat was een opluchting, nu mijn vader, dit stelde ik nog even
uit ik was toch bang.
De dagen daarna deed ik veel Dou'a Smeekte Allah swt om het voor
mij gemakkelijk te maken en het voor mijn ouders gemakkelijk te
maken om mijn beslissing te accepteren.
Ik was in Rotterdam en had besloten bij thuiskomst mijn vader in
te lichten.
Toen ik thuis kam en even bij geklets te hebben over die dag zei
de vriendin van me vader: "H� Sara zou jij niet samen
met de vader van Ikram na Marokko gaan om moslim te worden?"
Wat ik dacht hoe komt ze er bij, het klopt niet.
Ik: "nee hoe kom je er bij? ze zei dat ik dat zelf had gezegd.
Ik raakte ge�rriteerd en zei dat het niet zo was want dat ik
nooit van plan was om daarvoor na Marokko te gaan als het in Nederland
ook kan en ik al lang moslim was, klaar dat was er uit.
Mijn vader zei daarop: "Hou je er wel rekening mee dat ik een
niet al te grote tuin heb niet dat ze hier straks met kamelen en
schapen aan komen voor je bruidsschat"
Ik stond versteld, was dit het dan, had ik hierom zoveel angst,
slapenloze nachten huilbuien dat ik niet wist hoe ik het aan moest
pakken, dat allemaal voor een antwoord als: "Hou je er wel
rekening mee dat ik een niet al te grote tuin heb niet dat ze hier
straks met kamelen en schapen aan komen voor je bruidsschat"
Hamdoullilah Allah swt had mijn Dou'a verhoord Hij swt had het zeker
gemakkelijk voor me gemaakt.
Nu kon ik laten weten dat ik moslim was, de hele wereld mag het
nu weten.
Een paar dagen later vertrok mijn vader na Bosni� voor werk,
ik vond dat het ideale moment om de hoofddoek te gaan dragen. Ik
had een paar dagen later met Iman afgesproken en vroeg haar schoonzus
een mooie grote hijaab voor me ze halen, een zwarte.
Zo gezegd zo gedaan enkele dagen later op de dag dat ik met Iman
af had gesproken, kwam ze aan met de zwarte hijaab, ik deed hem
gelijk om ze verteld met het hoe ik het moest doen wat een pruts
werk vond ik het, een zwarte jurk er bij aan en perfect ik voelde
me zo mooi.
Ik ging na de school van Iman de 2e plek waar gelijk de meeste bekenden
van me opzitten, ik kreeg leuke opmerkingen. De week daarna op school
vond ik zo eng, ik ging de eerste paar uur spijbelen omdat ik niet
in een overvolle bus durfde te zitten de reacties op school waren
wel weer heel leuk en gaven me ook de kracht om door te zetten.
Ik had via msn verteld aan de vriendin van me vader dat ik een hoofddoek
droeg en of zij het aan me vader wilde vertellen wie nog steeds
in Bosni� zat.
Dat zou ze voor me doen.
Me vader zei:"dat ie dacht dat ik mijn verstand op een andere
wijze zou gebruiken"
Toen hij terug kwam na een tijdje en mij voor het eerst zag met
hoofddoek zag ik dat hij er moeite me had maar niks tegen me wilde
zeggen, mijn moeder daar in tegen die had het contact met me verbroken
ze wilde niet zo met me over straat.
Dat heeft ongeveer een half jaar geduurd dat ik geen contact met
haar had, toen kwam alles geleidelijk goed en begon ze zich er aan
te wennen ze hoopte in eerste instantie dat een mode tik was wat
zo voorbij zou gaan Niet dus! Dus had ze besloten er maar aan toe
te geven.
Mijn vader was er al helemaal aan gewend maar die zag mij dan ook
dagelijks mijn moeder zag me 1 keer in de week als we dat al haalden.
Van de lange hijaab en djellaba begon ik snel de Ghimaar te dragen.
Met mijn ouders kan ik nu goed overweg ze gaan gewoon met me de
straat op.
Mijn moeder neemt het zelfs voor me op als iemand een rare opmerking
heeft ze zegt dan altijd dat ze liever heeft dat ik zo ben, dan
dat ik als de rest van Nederland mijn hele lichaam toon hoe naakte
hoe beter.
Dat is het motto van Nederland vindt ze: hoe meer kleren je aan
hebt hoe minder aantrekkelijk je bent, en wie versierd eerst de
getrouwde buurman jij of ik?"
Mijn moeder walgt immers ook van de Westerse cultuur, het half naakt
over straat lopen bij elk reclame spotje een naakte vrouw.
"Vinden de mensen het gek dat er zoveel zelfmoord wordt gepleegd
niemand is tevreden met zichzelf"
Laatst zei ze nog "ik hoop dat ik op een dag ook zo kan lopen
als jij, ik zou het heel graag willen, in mijn hart loop ik al zo
kuis"
Slik! Ik stond stom verbaasd ik was blij, mijn ouders waren allebei
trots op me en dat laten ze zien.
Ik ben nu Hamdoulllah 3 maanden getrouwd en draag 8 maanden niqaab.
Mijn ouders accepteren mijn man en gaan goed met hem overweg, in
eerste instantie dachten ze dat het een 1 april grap was toen ik
ze vertelde dat ik op de 5e van april ging trouwen.
Totdat ze mijn man zagen, toen wisten ze wel dat het serieus was.
Ik hoop dat Allah swt mijn ouders leidt na de Islam zodat ik samen
met hen het geloof kan uitoefenen inshaAllah Amien!!
Reacties zijn altijd welkom.
Broeders en Zuster keer terug na de Koran en de Soenna van de Profeet
sws.
Wees standvastig wat er ook gebeurt, heb Sabr laat niks je in de
weg staan.
Weet dat wat wij meemaken omwille van het geloof niks is vergeleken
met wat de Profeet sws en zijn metgezellen hebben meegemaakt omwille
van het geloof.
Moge Allah swt ons allen leiden op het juiste pad, het pad van de
Profeet sws en zijn vrome voorgangers, en moge Allah swt onze Ummah
vergroten Amien!!
Salaam aleykoum warahmatulAllah wabarakatohoe
Ought Sara
|
Geplaatst door: Nourdin
Geplaatst op: 14 maart 2006 om 20:25
salamoe aleikoum wa rahmatouallahi wa barakatuhu
Vrede zij met u en de genade en zegeningen van Allah
Ook ik zou graag mijn bekeringsverhaal hier willen vertellen. Ik
zal me eerst insha'Allah even voorstellen. Ik ben Yasmin (familie
en vrienden noemen mij gewoon Angel), ben 17 jaar oud en ik woon
in Den Haag.
Sinds een aantal jaar heb ik 2 goede vriendinnen van Marokkaanse
afkomst. 2 jaar terug zijn er nog 2 bijgekomen en zodoende is het
een heel hecht groepje geworden. Ik heb me altijd thuis gevoeld
in de Marokkaanse cultuur en ik hoorde er gewoon bij. Ik was dan
ook "vermarokkaanst" zoals mijn vriendinnen dan zeiden
haha. Ik was ge�nteresseerd in de Marokkaanse cultuur en in
de Islam. Op een gegeven moment kwam ik erachter dat de Marokkaanse
jongens er wel mochten wezen, astagfirullah. Ik ging met ze (de
niet-praktiserende) om en had weleens een Marokkaans vriendje. G��n
van die vriendjes heeft mij ooit iets verteld over de Islam, jammer
genoeg. Daarentegen mijn vriendinnen w�l. Ik wist al wel
het ��n en ander (vasten, 5x per dag bidden...) maar
de achterliggende gedachte ervan niet.
Op een gegeven moment (maart 2003) verbrak ik de relatie met mijn
toenmalige Marokkaanse vriend na 5,5 maand. Niet lang daarna leerde
ik mijn huidige man kennen, alhamdoulilahi Rabbiel 'alamien. Zijn
ouders waren "streng" zoals mijn man dat weleens zei...
Ik als onwetende dacht gelijk: Oh oh, dat kan nog weleens heel moeilijk
worden in de toekomst. Maar daar dacht ik liever niet aan... Ik
en mijn man (half NL, half Marokkaans) hadden samen veel lol en
ik kreeg er 4 nieuwe vrienden bij. Dit ging maanden zo door... We
hebben het niet ��n keer over de Islam gehad. Totdat
zijn moeder mij wilde ontmoeten. Hij had zijn moeder in de zomer
van 2003 verteld dat hij een Nederlands meisje had leren kennen.
Na de vakantie ging ik dan op visite. Een klein Marokkaans vrouwtje
groette me, ze sprak goed Nederlands en kwam heel aardig over. We
dronken en aten wat en ze vertelde me over mijn man en over de rest
van de familie. Uiteindelijk kwamen we uit op mijn man en ik. Dat
de relatie "eigenlijk" verboden dat wist ik wel.... Maar
het begrijpen deed ik niet. Ze praatte rustig en vertelde ook helemaal
niet van; nu gaan jullie uit elkaar anders.... Nee absoluut niet.
Ze wilde me graag leren kennen. Mijn man had haar verteld dat ik
wel ge�nteresseerd was in de Islam en daar was ze best blij
om. Ze hoopte dat h��r man (een Nederlandse wedergekeerde
man, alhamdoulilah) mij ook eens zou willen ontmoeten. Na een paar
weken gebeurde dat ook. Mijn man was doodsbang voor de reactie van
zijn vader maar het viel mee. Vooral toen mijn man hem vertelde
dat ik ge�nteresseerd was in de Islam. Ik mocht regelmatig
blijven eten, ondanks het feit dat mijn schoonvader er (van binnen)
fel op tegen was. Tuurlijk, het was haram maar hij wilde liever
dat ik bij hun thuis kwam dan dat we op straat liepen te "zwerven".
Ik kreeg boekjes mee over de Islam en begon te lezen. Ik bleef maar
lezen en lezen, ik kon niet meer stoppen z� erg raakte het
me, Subhan'Allah! Allah Subhana wa Ta'ala opende mijn hart alhamdoulilah.
Een datum werd geprikt wanneer ik mijn shahada zou doen. Die datum
werd dus 25 oktober 2003. Ik mocht zoveel vriendinnen uitnodigen
als ik maar wilde (moslima of niet) Het huis werd in 2-en verdeeld,
mannen en vrouwen apart. Mijn schoonvader had een paar mannen van
de moskee uitgenodigd en hij had voor een imam gezorgd. Nadat ik
dan eindelijk mijn shahada had uitgesproken barstte ik in tranen
uit. Subhan'Allah het leek net alsof ik �cht opnieuw werd
geboren. Al mijn zondes uitgehuild... Zo blij voelde ik mij. Allahoe
akbar!
Dit werd een nieuwe start. En alhamdoulilah heb ik vanaf dat ik
moslima werd mijn hijaab gedragen. Mijn ouders vonden het geen goed
idee, maar ik was standvastig, �k wilde dit. Ik maakte ze
wijs dat ik het "alleen maar" tijdens de maand Ramadan
zou dragen die de dag nadat ik de shahada had gedaan, zou beginnen
(dan zouden ze stiekem kunnen wennen) maar dat bleek niet waar hihi...
Ik ben de hijaab alhamdoulilah blijven dragen tot op de dag van
vandaag en ben van plan dat te bl�jven doen insha'Allah.
Maar dan... Dan ben je moslima alhamdoulilah en dan zit je nog met
een vriendje, astagfirullah. We wilden graag gelijk die avond ook
trouwen maar dat was niet mogelijk (als ik daar nu aan terugdenk:
NIET MOGELIJK???) aangezien men die avond moest vaststellen wanneer
de Ramadan zou beginnen. Gair insha'Allah... Ik was allang blij
dat ik moslima was, hamdoulah. 12 december zou het dan eindelijk
gebeuren, we zouden Islamitisch gaan trouwen (nikaah). We hebben
dus toch nog 1,5 maand rondgelopen zonder dat we getrouwd waren
astagfirullah, moge Allah subhanahoe wa ta3ala ons daarvoor insha'Allah
vergeven, amien. De helft van mijn imaan was dus vervuld, alhamdoulilah!
Tot op de dag van vandaag ben ik nog steeds gelukkig met mijn man,
ook al zijn er ups en downs om het feit dat ik nu een stuk praktiserender
ben dan hij. Maar het enige dat ik kan doen is du'aa...
"Zeker, Allah laat dwalen wie Hij wil en Hij leidt wie Hij
wil." (35:8)
Yasmin
|
Geplaatst door: Nourdin
Geplaatst op: 14 maart 2006 om 20:28
Assalaam u3lakom broeders en zusters,
Macha allah verhalen he?? Lees ze rustig door. Ik ben zo blij met deze zusters en er zijn ook genoeg broeders hoor die plaat ik morgen inscha allah.
u3lakom asslaaam.
|
Geplaatst door: islam=peace
Geplaatst op: 22 maart 2006 om 02:37
SOEBBHANALLAH,
Zij keren naar de ware geloof en zijn er niet eens mee opgegroeid, terwijl een paar van ons die ermee opgegropoeid zijn van t geloof afstand nemen.
|
|