Assalamoe3leikoem oegtie,

Ik zou het niet weten Allahoe A3lem, maar het zou best kunnen...

Gayr InschAllah.

FiAmanillah,

wasalaam

Assalaam Oe Ehleykoom Warahmatoelah Wabaraktoeh,

Nou tis echt mooi verwoord Mash'allah

Zelf, kreeg ik er kippevel van ...

Met vriendelijke groeten,

Oegt Y. fi dien

Door: Rabia Frank

Zichtbaar onderscheid

Natuurlijk was mij al vrij snel duidelijk dat een hoofdsluier bij de Islam hoorde. Maar het heeft wel even geduurd voordat ik erachter was in hoeverre dit verplicht was. In eerste instantie dacht ik door het lezen van interviews met en boeken van vrouwen die een bepaalde eigen gedachte over de hoofdsluier hadden dat het geen religieuze plicht was. Zij zeiden dat in de tijd van de profeet vrouwen gewoon waren doeken over hun hoofden en voor hun gezicht te dragen vanwege het warme en stoffige karakter van de woestijn waar zij leefden. Voor vrouwen in Europa was dit dus geen noodzaak. Waarschijnlijk wilde ik dit graag geloven omdat dat mij op dat moment beter uitkwam; het is tenslotte nogal een stap om zo met je godsdienst naar buiten treden, zeker als je, zoals ik, nou niet bekend stond als een vroom meisje.
   Toch voelde ik me wel aangetrokken door de hoofdsluier. Het was voor mij het zichtbare onderscheid tussen moslims en niet-moslims. Zonder hoofdsluier zag niemand dat ik moslim was en ik wilde juist mijn nieuwe ervaring met iedereen delen. In die tijd keek ik extra naar vrouwen die wel een hoofdsluier droegen en glimlachte dan naar ze als een soort herkenning. Ze zullen wel gedacht hebben. Ergens op zolder vond ik nog wat sjaals, bontgekleurd en muf die ik stiekem op mijn kamer voor de spiegel om mijn hoofd drapeerde. Ik wist helemaal niet hoe zo'n �ding� vast bleef zitten, dus ik raakte wel eens gefrustreerd wanneer hij weer eens van mijn hoofd gleed. Het deed me denken aan de tijden dat ik gefrustreerd raakte omdat mijn haar niet goed bleef zitten. Wat dat betreft was er weinig verschil.
   Langzaam aan groeide het gevoel dat een hoofdsluier er voor mij toch wel echt bij hoorde. Intussen las ik ook steeds meer boeken en werd het me beetje bij beetje duidelijk dat het toch meer was dan zomaar een vrijblijvend zaak. Nu kon ik laten zien dat ik ook bereid was echt iets voor Allah te doen, iets dat me moeite zou kosten in meerder opzichten.
   Welke obstakels ik nog tegen zou komen, kon ik niet overzien, maar een makkelijke beslissing was het zeker niet. Ik heb deze beslissing dan ook niet van de ene op de andere dag gemaakt. Ik begon de hoofdsluier steeds vaker te dragen in de auto wanneer ik zeker wist dat ik uit het zicht van mijn moeder was. Hoewel het stiekem ging en ik onzeker was, voelde ik me er heel goed bij. Toch bleef ik maar aanhikken tegen het moment dat ik er echt mee in de openbaarheid zou treden. Vooral bij mensen die mij niet als moslim kenden, zoals vrienden, bekenden en natuurlijk mijn ouders en zussen.

Oefenen

Ik was net klaar met mijn HAVO-opleiding en ik zou na de vakantie een eenjarig VWO-opleiding volgen aan een andere school. Dat zou de gelegenheid zijn om als mijn nieuwe �ik� te verschijnen. Ik kende daar nog niemand en kon me van het begin af aan kleden zoals ik wilde. Voor dat het zo ver was stond er nog een vakantie naar Marokko gepland. Ik zou met het vliegtuig gaan.
   Ik had geen idee hoe het er in Marokko aan toe zou gaan, maar ik ging ervan uit dat in ieder geval in het vliegtuig de vrouwen allemaal een hoofdsluier zouden dragen. Ik had geen zin om daar als doorsnee Hollandse meid tussen te zitten, dus besloot ik op Schiphol een hoofdsluier om te doen. De rest van mijn kleding had ik al aangepast op een wijze waarvan ik toen dacht dat het gepast zou zijn. Ik wist niet dat mijn mouwen te kort waren en mijn rok eigenlijk ook, maar ik zou tenminste een hoofdsluier dragen. Ik had mijn moeder en mijn zus die mij weg zouden brengen al ingelicht. Ze reageerden een beetje lacherig en dachten dat het niet echt nodig was, maar begrepen mijn beweegredenen wel. Dat ik stiekem aan het oefenen was voor na de vakantie dat had ik ze nog maar even niet verteld.
   Toen het bijna tijd was om in te checken, ging ik met mijn zus naar het toilet. Ik weet nog precies welk toilet het was, ik ben er zelfs pas geleden nog langs gelopen. Ik had speciaal een nieuwe glanzende, cr�mekleurige hoofdsluier gekocht. Thuis had ik geoefend en was tot de ontdekking gekomen dat het handiger ging wanneer ik speldjes gebruikte om hem vast te zetten, die had ik dus ook bij me. Doodeng vond ik het om in bijzijn van mijn zus mijn haar te bedekken. Voor de sier schoof ik de hoofdsluier wat naar achteren zodat er toch nog een stuk van mijn haar zichtbaar bleef.
   Toen kwam het moment dat ik mijn moeder, die buiten het toilet op ons stond te wachten, onder ogen moest komen. Het liefst was ik meteen doorgerend naar het vliegtuig zonder afscheid te nemen. Ik kan me niet eens meer herinneren hoe ze keek, maar ze zal haar ware gevoelens niet getoond hebben. Wat ik inmiddels geleerd heb, is dat geen enkele Nederlandse moeder er op zit te wachten dat haar dochter een hoofdsluier gaat dragen. Ook de mijne niet. Maar goed, al met al reageerde ze niet slecht.
   Toen ik dan eindelijk door de douane was, na mijn moeder verzekerd te hebben dat ik al mijn reispapieren dubbel gekopieerd had voor het geval ze me in Marokko wilden houden, ging ik op weg naar het vliegtuig. Het was een heel eind lopen, zeker een half uur en ik voelde me zo trots! Nu was ik compleet. Toen ik bij de gate aankwam, zag ik een menigte mensen die allemaal als eerste in het vliegtuig wilden zijn: mijn eerste aanraking met de Marokkaanse cultuur. Ik besloot netjes te wachten tot het wat rustiger werd en ik kon intussen de massa gadeslaan. Tot mijn grote verbazing zag ik nauwelijks gesluierde vrouwen. Het was zelfs een heel speurwerk om er eentje te vinden. Was dat even een tegenvaller. In het vliegtuig bleek dat ik het goed gezien had: bijna geen een vrouw droeg een hoofdsluier. Nu dacht ik niet op te vallen met mijn nieuwe hoofdsluier, bleek dat ik des te meer opviel! Ik ging naast een oude man zitten die me in ieder geval wel complimenteerde met mijn nieuwe uiterlijk.

Teleurstelling

Eenmaal in Marokko bleek de situatie niet veel anders. Ik zag dan wel wat vaker vrouwen met een hoofdsluier, maar net zoveel zonder. Ik had ook het gevoel dat ik een curiositeit was, ik werd constant nagekeken. Achteraf denk ik dat dit met name kwam door het stuk zichtbare haar en mijn Europese uiterlijk. Diezelfde dag nog bezweek ik onder de druk en stopte ik mijn hoofdsluier in mijn koffer waar hij alleen nog maar uitkwam als ik ging bidden.
   Toch had deze ervaring mijn besluit niet doen wankelen om na de vakantie een hoofdsluier te gaan dragen. Ik heb heel wat traantjes gelaten wanneer ik de Koran las of op de televisie de recitatie daarvan hoorde omdat ik mezelf zo'n zwakke tuttebel vond. Waarom kon ik het niet nu? Maar het was zo warm en ik wilde nog zwemmen (met jurk) en ik wilde niet nagekeken worden en het stond me ook helemaal niet en hoe ging ik het aan mijn ouders vertellen en�en� Ik had honderdeneen argumenten om geen hoofdsluier te dragen, maar telkens kwam ik terug bij het gegeven dat ik geloofde, na veel zelfstudie, dat dit was wat Allah van mij verlangde, ook al begreep ik met mijn menselijke verstand niet waarom. Voor mij was dit de beproeving van mijn geloof. Was ik bereid een offer te brengen? Ik kon hier toch geen �nee� op antwoorden, niet nu al, terwijl ik nog maar zo kort de Islam omarmd had en nog nauwelijks op de proef was gesteld? Dus zei ik �ja� en kwam de dag langzaam dichterbij dat de eerste schooldag aan zou breken.

Uit de kast

De avond daarvoor belde ik een vriendin van me die mijn het proces van bekering op de voet had gevolgd en zelf ook die kant uit ging om te vragen wat ik nou moest doen. Eigenlijk durfde ik gewoon niet. Maar zij zei dat ik me niet aan moest stellen en dat wie �a� zei ook �b� moest zeggen.
   Nu kwam het erop aan dat ik mijn moeder in zou lichten. Ik had dit tot op het laatste moment uitgesteld omdat ik het gevoel had niet bij haar terecht te kunnen wat betreft mijn ervaringen. Ik ging ervan uit dat ze niet zou begrijpen waar ik mee bezig was en dat ik verantwoording moest afleggen over dingen waar ik zelf nog maar zo weinig van wist. Ik kom graag aan met argumenten, maar ik had het gevoel dat ik op dat moment niet in staat was steekhoudende argumenten aan te voeren om mijn keuzes te rechtvaardigen. Het was ook voornamelijk een gevoelskwestie en niet iets dat ik in duidelijke bewoordingen uit kon leggen. Daarom heet het waarschijnlijk ook geloven en niet weten. Ook dat moment staat me niet helder voor de geest; waarschijnlijk heb ik het als een feit gelanceerd om vervolgens snel te verdwijnen. Ik geloof niet dat we er een gesprek over hebben gehad.
   's Ochtends was ik hartstikke zenuwachtig. Nadat ik de hoofdsluier had omgedaan, ben ik zo snel mogelijk naar buiten gegaan om niet met mijn moeder geconfronteerd te worden. Later hoorde ik van haar dat zij de overburen had zien lachen om mij en dat zij zelf vervolgens een potje heeft staan brullen. In de bus ging ik op de eerste de beste stoel zitten achter de chauffeur, zodat ik zo min mogelijk op viel. Mijn vriendin die een aantal haltes verder instapte, liep me straal voorbij. Toen ze me eenmaal zag, zei ze dat ik er heel mooi uitzag. Daar fleurde ik helemaal van op. Samen liepen we naar school waar ik voortaan door het leven ging als Rabia, het meisje met de hoofdsluier.

Sluier en islamitische kleding

In eerste instantie wist ik nog niet dat het niet alleen om de hoofdbedekking ging, maar om de bedekking van het hele lichaam. Ik droeg dan ook vaak rare combinaties. Voorheen was ik gewend spijkerbroeken te dragen en dit bleef ik doen, totdat ik het gevoel kreeg dat er iets niet klopte. Ik paste mijn kleding aan: deze werd wijder en langer. Heel mijn garderobe moest aangepast worden, want veel passende (lees: islamitische) kleding had ik niet. Het duurde wel even voor ik mijn eigen stijl gevonden had. Ik ging maar een beetje af op wat ik om mij heen zag. Zo heb ik er voor mijn doen best tuttig bij gelopen. Dit maakte het dragen van een hoofdsluier moeilijker omdat de bijpassende kledingstijl mij ook onzeker maakte. Want ja, ik wilde niet dat iedereen dacht dat ik ineens een dom tutje was geworden.
   Mijn hoofdsluiers hebben ook alle vormen en kleuren gehad. Mijn haar verdween als snel helemaal uit het zicht. Ik droeg de standaard gebloemde doek met punt op de rug, dat werd wat moderner door een onderdoekje te dragen met een sjaal eroverheen in een andere kleur die in mijn hals los hing. Ook dit werd al gauw dichter nadat ik een andere Nederlandse moslima had leren kennen die mij vertelde dat ook mijn hals bedekt moest zijn. Weer wat later liet ik hoofdsluiers maken die over mijn borst hingen en inmiddels draag ik de khimaar: de heuplange hoofdsluier afkomstig uit Egypte en zou ik het liefst ook een gezichtssluier, dragen.
   Dit laatste is nog een strijd met mezelf, want makkelijker zal het leven er niet door worden, met mijn man die er niet achter staat, met mijn familie en met mijn omgeving die in mij dan helemaal een extremist zouden zien en hun angst en ongenoegen hierover ook zouden uiten
   De manier van kleding is altijd sterk onderhevig geweest aan mijn gemoedstoestand. Er waren tijden dat ik het staren niet kon verdragen en gewoon als mens behandeld wilde worden. Dan droeg ik een onopvallende hoofdsluier met daarbij kleding die maar ternauwernood aan de islamitische regels voldeed.

Treiterijen

Inmiddels heb ik ontdekt dat het weinig uitmaakt hoe ik er uitzie: een hoofdsluier blijft een hoofdsluier en degene die hem draagt, loopt een zeer groot risico mikpunt van treiterijen te worden.
   Ik weet dat dit heel negatief en generaliserend klinkt, maar dit is hoe ik het de afgelopen acht jaar heb ervaren. Ik zou alleen al over de manier waarop mensen mij benaderd hebben een boek vol kunnen schrijven en helaas zijn mijn ervaringen niet zo positief. Om te beginnen zijn er de regelmatige opmerkingen zoals �Rot op naar je eigen land�, �H�, een Turk met blauwe ogen�, �Kijk daar, wat voor gek daar loopt� of �Het lijkt wel een non�. Zo kan ik nog wel even door gaan.
   Op zich valt er nog te leven met zulke opmerkingen, hoewel ik ze niet te tolereren vind, maar wanneer je deze een aantal dagen of zelfs meerdere keren per dag hoort, dan komt er een moment dat het je te veel wordt. Zo ook de keer dat ik met mijn zoontje van toen vier in een woonwarenhuis aan het winkelen was. Ik had een stuk tapijt nodig en ik ging naar de infobalie om iemand te laten roepen voor de betreffende afdeling. Terwijl ik daar naar toe liep, hoorde ik twee vrouwen om dezelfde hulp vragen bij de infobalie. De man van de tapijtafdeling was inmiddels gearriveerd en ik stelde mijn vraag. De �dames� in kwestie kwamen ook aanlopen en ik hoorde de een duidelijk tegen de ander zeggen: �Die met die hoofdsluiers denken ook dat ze alles kunnen maken.� Even stond ik aan de grond genageld, toen vroeg ik: �Had u het over mij?� Natuurlijk hadden ze het over mij en mompelend draaide ze zich om.
   Toen ik geholpen was, liep ik tussen de tapijtrollen naar de lift en weer ving ik iets op over buitenlanders. Mijn hart ging als een bezetene tekeer. Wat moest ik doen? Me netjes zoals het een goede moslimvrouw betaamt gedragen en het negeren? Nee, dat ligt niet in mijn aard. Ik voelde de tranen in mijn ogen opwellen. Ik moest hier iets van zeggen, wat dachten ze wel? Ik liep dus terug met mijn zoontje in het karretje en liep op hen af. �U moet eens nadenken voordat u zulke belachelijke opmerkingen maakt,� zei ik terwijl ik hoorde hoe mijn stem brak en hoe hard ik me ook probeerde te verzetten, de tranen over mijn wangen rolden, �Weet u hoeveel pijn het doet als u zoiets zegt?� De vrouwen schrokken duidelijk van mijn aanblik en probeerden zich eruit te redden door met een logica van heb ik jou daar uit leggen dat het toch waar was dat die vrouwen met die hoofdsluiers zo vaak voordrongen en dat ze echt niets tegen buitenlanders had, want ze had zelf halfbloed kleinkinderen. Ik kon het niet nalaten te zeggen dat zij daar toch zeker niet zelf voor had gekozen en dat ik medelijden met de kinderen had dat ze zo'n oma hadden. Verder had ik geen zin om die walgelijke smoesjes aan te horen. Ik draaide me om en liep naar de kassa, terwijl ik de tranenstroom niet onder controle kon krijgen. De man van de tapijtafdeling bood namens de vrouwen zijn verontschuldigingen aan. Dat was erg aardig, maar mijn gevoel werd er niet minder door.
   Eenmaal in de auto heb ik zeker nog tien minuten de tranen uit mijn ogen moeten wrijven; er was geen houden aan. Ik voelde me zo beledigd, zo in mijn eer aangetast. Als ze me een klap hadden gegeven, hadden ze me niet meer pijn kunnen doen. Dan had ik tenminste een reden om terug te slaan, want dat was wat ik het liefste had gedaan. Ik ben daarna meteen doorgereden naar mijn vriendin bij wie ik nog eens wat tranen heb vergoten. Ik weet nog steeds niet waarom juist dit moment me zo aangreep; er waren wel vaker dit soort voorvallen geweest. Dit was, denk ik gewoon de druppel. Het ergste vond ik nog dat mijn zoontje hier getuige van is geweest. Later hoorde ik van mijn moeder, die ik overigens pas maanden later inlichtte, dat hij tegen haar had gezegd dat mensen altijd zo gemeen tegen mama doen. Dan breekt toch je hart. En dan vind men het gek dat je gedachten wat radicaler worden, dat je de wereld soms zwart-wit neigt te zien.
   Er zijn veel van dit soort gevallen geweest, meestal gebeuren ze wanneer ik alleen ben. Behalve die ene keer dat ik met mijn moeder, mijn twee zussen en mijn kinderen naar de Efteling ging. Dit was een aantal weken na 11 september. Natuurlijk zag ik de blikken, maar ik probeerde me er voor af te sluiten, wat moeilijk is voor iemand met zulke voelsprieten als ik, om een conflict in het bijzijn van mijn familie uit de weg gaan. Ik merkte dat mijn oudste zus met wie ik niet zo vaak wegga in het openbaar, een beetje vreemd deed. Ze wilde niet mee in de �Droomvlucht� en zelfs terwijl mijn zoontjes haar probeerden over te halen, liep ze weg uit de rij. Ik dacht dat ze misschien ziek was en niet veel later deelde ze mee dat ze naar huis ging. Ze voelde zich niet goed, kon het even niet aan. Ik vond het nogal vreemd, maar ja, als ze zich niet goed voelde moest ze natuurlijk niet voor ons blijven. De volgende dag belde ze me op. Ik vroeg hoe het nu ging. Ze zei dat ze het niet meer aan kon zien. Zo verschrikkelijk. Nog steeds had ik niets in de gaten. Toen kwam de aap uit de mouw. Ze had nu met eigen ogen aanschouwd hoe mensen op mij reageerden. De vuile blikken die ze mij toewierpen en de opmerkingen die ze maakten, precies datgene waar ik mij voor had proberen af te sluiten. Haar was het niet gelukt. Ze wist niet hoe ze er op moest reageren. Moest ze er wat van zeggen, boos worden? Dat had ze in het begin nog wel gedaan, maar bij elke attractie was het hetzelfde geweest. Het was haar teveel geworden, ze moest gewoon naar huis waar ze een hele tijd heeft moeten huilen.
   Later hoorde ik van mijn moeder dat ook zij opmerkingen had gehoord als �Goh, de Taliban is er ook� en meer onzinnige kreten. Ik vond het die dag wel meevallen, maar ik ben inmiddels wel erger gewend. De mensen hadden waarschijnlijk ook niet in de gaten dat die Hollandse vrouwen bij die �buitenlander� hoorden. Vandaar dat ik de opmerkingen niet hoorde in mijn omgeving, maar mijn zus die een stukje achter mij liep, wel.
   Och, en dit is nog maar het topje van de ijsberg. Ik moet wel zeggen dat dit mijn geloof alleen maar sterker heeft gemaakt. Want ondanks de dalen waar mijn medemensen mij doorheen hebben laten gaan, ben ik nu eindelijk bezig met de beklimming van de piek. Een ding heeft dit alles me wel duidelijk gemaakt: Nederland, het land waar ik geboren en getogen ben, waar mijn familie generatieslang heeft gewoond, is nog lang niet klaar voor integratie. En wat nog triester is te constateren, is dat ik geen behoefte meer heb hier te blijven wonen. Het liefst zou ik emigreren naar een omgeving waar ik wel gewoon met mijn hoofdsluier en gebruiken mezelf kan zijn.
   Ik houd van Allah, Zijn profeten en de Islam. Ik houd van alles dat daarbij hoort, ook van mijn kleding, maar ik ben de strijd tegen de vooroordelen die alleen maar lijken toe te nemen in plaats van af, zat. Ik hoop dat de jonge meiden en andere vrouwen zich door de negatieve berichtgeving rondom de Islam niet laten tegenhouden toch een hoofdsluier te dragen. Want zoals iedere moslim gelooft: de ware beloning en de ware rechtvaardigheid zal in het Paradijs te vinden zijn. Dat is waar we naar streven en dat is waar we willen zijn.

Bron: Mijnsluierenik

Wat de gezichtssluier betreft is er een meningsverschil onder de geleerden, sommige zeggen dat het verplicht is anderen zeggen dat de vrouw alleen haar handen en gezicht mag tonen.

De vrouwen van de profeten ( vrede zij met hen allen) hebben de gezichssluier wel gedragen dat kun je tevens terug vinden in de ahadith.

Hier een stukje over de nigaab:

DE NIQAAB

De Niqaab (gezichtssluier): tussen Moestahab (aanbevelenswaardig) en Waajib (verplicht)

De gerespecteerde/gewaardeerde tafsiergeleerden van de Qoraan At-Tabarie en Al-Qoertoebie hebben de Hijaab of de Djilbab (dit is over- of bovenkleding) zoals beschouwt door de metgezellen van Profeet Mohammed (Sallalaho alaihi wa sallem) als ook de omstandigheden betreffende de openbaring van Soerat Al-Ahzaab (59) nauwgezet uiteengezet.

Zij verklaren dat toen de gelovige vrouwen �s nachts (�s avonds) naar buiten gingen (met gewone kleding) om naar het toilet te gaan sommige huichelaars probeerden hen lastig te vallen, denkende dat de vrouwen slavinnen waren.

De vrouwen schreeuwden dan luid wat er voor zorgde dat deze huichelaars op de vlucht sloegen. Daarop openbaarde Allah (Soebhane wa Ta'ele) deze ayah. Al-Qoertoebie verklaart dat de Djilbab een stuk stof is die het hele lichaam bedekt��

Ibn Abaas en Oebaidah As-Salmaanie hebben gezegd dat het volledig om het lichaam van de vrouw gewikkeld moet zijn zodat niets verschijnt of wordt getoond dan ��n oog waarmee ze kan zien.

At Tabi�ie en Qataadah (radiallaho anhoe) verklaarde dat de Djilbab gewikkeld moet zijn van boven tot het voorhoofd, en zo gemaakt dat het de neus bedekt, (hoewel de ogen getoond mogen worden) en de boezem en het merendeel van het gezicht bedekt moeten laten.

Verder is betrouwbaar vermeld in de Moewatta van Imaam Maalik en in de Soennah van Abu Dawud dat de Rasoel (sallalaho alaihi wa sallem) de vrouwen als ze salaat deden verbood hun gezichten en handen te bedekken gedurende (hun verrichtingen) van de Salaat, Hadji of Oemrah. Dit geeft duidelijk aan dat het dragen van een gezichtsluier (de Nidjaab) een algemeen gebruik was gedurende de tijd van Profeet Mohammed (Sallalaho alaihi wa sallem). Onder de bewijzen die gebruikt worden door de geleerden betreffende de Nidjaab vermelden we het volgende:

Aicha (radiallaho anha) zei: �Moge Allah (Soebhane wa Ta'ele) Zijn genade aan de eerste Moehaajiraat (emigranten). Toen Allah (Soebhane wa Ta'ele) openbaarde:��en trokken hun hoofdbedekkingen over hun halzen en boezem����scheurden ze hun stof en bedekten zichzelf ermee. (Buchari)

Ibn Hajar Al-Asqalanie, bekend als �Amier Al-Moe�minien in Hadith�heeft uitgelegd dat �zichzelf bedekten� betekent: �hun gezichten bedekten� (Fateh Al-Baarie)

Na de slag van Jahaybar trouwde de Profeet Mohammed (Sallalaho alaihi wa sallem) bovendien met Safiyah bint Hoeyai. De Moslims zeiden onder elkaar; Zal zij (Safiyah) ��n van de moeders der gelovigen zijn (dit betekent vrouwen van An-Nabie) of alleen rechterhand bezit? (slavin)

Sommigen zeiden; Als hij (sallalaho alaihi wa sallem) har Hijaab laat dragen, dan zal ze ��n van de moeders der gelovigen zijn, en als hij haar geen Hijaab laat dragen, dan zal ze zijn wat zijn rechterhand bezit. Dus toen hij vertrok naar Medinah maakte hij een plaats voor haar achter op zijn kameel en liet haar Hijaab dragen. (Buchari)

De kwestie aangaande de Niqaab heeft altijd gezorgd voor grote tegenstellingen en discussies tussen Oelemaa (geleerden) en Foeqahaa (rechtsgeleerden), zowel nu als in het verleden, betreffende het feit of het Waajib is of Moestahab en of de vrouw daarop volgend in zonde vervalt door het laten zien van haar gezicht of niet.

Ieder van de twee kanten houdt vast aan z�n meningen, wat ze ondersteunen met bewijs van de Ayaat uit de Qoraan en Hadith van de Profeet Mohammed (Sallalaho alaihi wa sallem) en het praktiseren van de Sahabaah (metgezellen van de Profeet) en hun standpunten.

�en van die standpunten hierover is dat de Nidjaab wettelijk bindend is voor de vrouw; zijn die hieraan niet voldoet is zondares. Het zegt dat het gezicht van de vrouw, wat ze geboden is niet te laten zien aan  niet verwanten, zeker deel is van de Awrah.

Het andere standpunt zegt dat de Niqaab aanbevolen wordt en de vrouw alleen aanmoedigt haar gezicht te bedekken; het wordt echter niet op het niveau van �verplicht� geplaatst. Hierop volgend!. Deze mening beschouwt niet dat de vrouw in zonde vervalt wanneer ze haar gezicht laat zien en niet bedekt, zo lang als ze maar geen make-up op haar gezicht gebruikt.

Het geschil gaat door tussen de twee standpunten en neemt soms nare vormen aan. Sommige van degene wiens standpunt is dat de gezichtsluier verplicht is beschuldigen de andere groep van het volgen van hun eigen wens/verlangen. Terwijl sommigen van de andere groep hun tegenstanders beschuldigen als zijnde koppige fanatiekelingen. De zaak is veel uitgebreider dan dit en vereist geen beschuldigingen of koppigheid, of het volgen van wensen/verlangens maar vereist echter het bereiken van Ijtihaad en het volgen van Adalilah (bewijzen van Ash-Shari�h) naar iemands beste vermogen.

Het zekere voor het onzekere nemen is in zo�n situatie beter en geschikter voor de moslim, de punten van verschil beperkend en het gat van onenigheid kleiner makend zijn twee factoren waarnaar gestreefd moet worden.

We willen geen kant kiezen van een groep boven de andere, noch de bewijzen bekrachtigen waarvan wij zien dat het de waarheid is in deze kwestie. Het doel is eerder het geschil te verkleinen en de punten waar overeenstemming over is, te benadrukken. Daarbij, kunnen we ze aannemen den ervoor werken ze te verspreiden.

Wat betreft het punt van onenigheid, het zal blijven vallen onder de categorie Ijtihaad, wiens voorstander beloond zal worden hetzij hij de waarheid bereikt, hetzij hij fout was.

Ten eerste omdat: de twee standpunten het eens zijn over de wettigheid/rechtmatigheid van de Niqaab: het is een perfectie voor een vrouw, en het is deugdzamer voor haar in overeenstemming met de doelen van Ash-Shari�ah, die zijn om fietna te voorkomen. En het is een belemmering voor excuses en zo breekt het pad van degenen die hun lusten volgen. Daarom is het passender zich in te spannen om het de dragen van de Niqaab aan te moedigen en om z�n deugdelijkheden en verdiensten te laten zien, uit te leggen en mensen er toe aan te zetten. Dit houdt in dat het bedekken van het gezicht met de Niqaab een algemene regel zou moeten zijn en het niet bedekken van het gezicht een uitzondering.

Ten tweede: ondanks het feit dat er verschillende standpunten zijn over de islamitische regels/wetgevingen betreffende het feit of de Niqaab verplicht is of aanbevelenswaardig is, het ongetwijfeld iemands plicht zich te verenigen met de oproep ertoe, en zoveel mogelijk mee te werken om jonge vrouwen ertoe aan te zetten z�n noodzaak te overdenken en om hun wens hun gezicht te laten zien zo veel mogelijk beperken. Voorzeker het is een zuivere goede daad volgens beide groepen.

Ten slotte: we hopen oprecht dat Allah (Soebhane wa Ta'ele) de dag zal laten komen waarop iedere gelovige vrouw zich zal haasten om haar gezicht te bedekken met volle tevredenheid van haar ziel en dat het verlangen naar Dien (geloof) de sterkste is van alle verlangens. Deze hoop wordt zonder twijfel met ons gedeeld door degenen die de mening zijn toegedaan dat de Niqaab moestahab is en door degenen die de mening zijn toegedaan dat het waajib is.

Bron: imaan.nl

Gr. AmatoelAziz