My journey to islam
Gedrukt van: Islaam.nl Forum
Categorie: Islaam in Nederland
Forum naam: Islaam en niet moslims..
Forum beschrijving: De hoge tolerantie van Islaam tegenover niet moslims... Hoe zit het met moslim worden??..
URL: http://www.islaam.nl/forum/forum_posts.asp?TID=6850
Gedrukt op: 04 mei 2024 om 19:17
Onderwerp: My journey to islam
Geplaatst door: muslima5
Onderwerp: My journey to islam
Geplaatst op: 11 juni 2006 om 06:24
|
salam alaikum broeders en zusters
ik heb een tijd verhalen gepost in de topic van PP over "hoe ik God heb leren kennen".ik vond dit een algemen titel en dus poste ik mijn verhalen van mensen en hun manier hoe ze God hebben leren kennen. helaas heb ik uit een uistpraak van PP kunnen concluderen dat hij mijn verhalen meer als cement zag omdat ik zijn verhalen dichtmetsel. vond ik jammer, want ik poste ze met de beste inetntie. aangezien ik hem niet wil kwetsen en hem niet het gevoel wil geven dak zijn verhalen dichtmetsel, open ik mijn eigen topic. met mijn verhalen. ik hoop dat jullie de verhalen leuk vinden. als jullie er een paar kennen, zet ze er dan bij,goed?
vrede en salam aan ieder persoon die adem haalt.
|
Antwoorden:
Geplaatst door: muslima5
Geplaatst op: 11 juni 2006 om 06:24
|
Experiencing Allah�s Mercy |
|
Khadijah Jandhli |
17/02/2003 |
|
How did a devout Christian from a practicing Christian family, born and raised in the middle of the United States of America, never knowing anything at all about Islam and never meeting any Muslims until she was in her 40s, come to accept Islam? It was completely the result of the great Mercy of Allah, to Whom all thanks and praise is due. This is my story. I never tire of telling it, as praise to Allah for His Love for me and His Mercy to me.
I was born in Oklahoma, USA and raised in a Christian family where
religion was very important. My mother was very careful to keep me
from making bad friends, and our family went to church at least three
times a week. Allah protected me by putting me in a family that
stressed high moral living: no smoking, no drinking, no drugs, no
swearing (cursing), no premarital sex, etc. I memorized almost the
entire Bible. One of my grandfathers and one of my grandmothers was a preacher. Allah blessed me with a good singing voice, and from the time I was 14 years old, I was paid by the church to sing, play the organ, and direct children's choirs, etc. In fact, when I first heard about Islam and met a Muslim who was a university student, I was 49 years old and still employed by a church and was still an active Christian.
All through my life, however, I was a person who asked questions. I read everything in the library about many subjects. The ability to read quickly and the desire to seek knowledge were blessings from Allah because they would eventually lead me to discover the Truth of Islam. However, where I grew up, there were no books about world religions, and certainly no books about Islam.
I always wanted to go to college, but when I graduated from high school, we could not afford it because my mother and father had divorced, so I went to work. That was also a blessing from Allah, because the college I wanted to attend at that time had no international students and was in a town with no Muslims at all.
Eventually, I married, had children, and was divorced, re-married, and divorced again. This, I am sorry to say, is too often the story among non-Muslims who do not understand Islamic values and the rights and duties of husbands and wives.
After my second divorce, my friends and family encouraged me to audition for a music scholarship at the University of Tulsa, near where was living at
that time. I was accepted and enrolled at the university. I loved school. I met people from all over the world and I read many books in the extensive library. I read something about the Prophet Muhammad (peace be upon him) and how his religion was called "Muhammadism" by some, but that it was not correct to call it that, that the real name of that religion was "Islam." That's all I knew about Islam at that time.
While at the university, I began tutoring college athletes and very soon, other college students wanted me to tutor them, especially in writing. That is where I met Muslim Malaysian sisters, about 90 of them. I was impressed by their good manners, the way they treated me so politely, and the way they excused themselves every day for a few minutes at certain times to go to prayer. I thought that their religion must have something good in it, because it affected the way they lived in a positive way. Also, I loved the beautiful way they looked in their scarves, but I thought that might just be their culture and not their religion that affected the way they dressed. I did not realize that it was Allah's way of protecting them.
Over the years, I had had many problems with migraine headaches. Often,
these headaches would become so severe that I would have to go to the
doctor and get strong medicine to alleviate the pain. While I was going to college and tutoring the Malaysian students, these headaches increased to the extent that I had a headache every day and I was spending most of the day in bed, taking strong drugs. Finally, I could not stop taking these medicines and the headaches were still so bad that I could not go to school.
It was at this time that the Malaysian sisters showed me the real Muslim heart. I left the doors to my house unlocked and they came in whenever they wanted, to see if I was awake. If I was asleep, they just waited or came back later for their tutoring sessions. Sometimes, I would waken to find one of them putting a paste of hibiscus leaves on my temples to relieve the pain or to find one of them cooking soup for me to eat. I was so ill that I could not work.
I had no money. My family was not helping me. Even the church where I
was employed (just across the street from the house I lived in) did not call me or send anyone to see if they could help me. During the entire two years of this migraine problem, only one friend came to see me or called me on the telephone. It was like a knife in my heart.
I prayed many times every day for God to take away my headaches and
for Him to help me not to have to take those strong drugs. I begged, I pleaded, I cried, I read the Bible, but the headaches and problems continued. Some terrible things happened. For example, I had no money to pay the rent. My son, who was living with me, did not give me any money. When I could not pay the rent, he moved out of my house and went to live with his friends. I could not afford even a small apartment, so one of my sons said I could live in the back room of his house. However, he put all his junk--such as trash, old washers and dryers, and broken furniture--back there, and he shut the doors between his part of the house and the back room so that I had no heat. In Tulsa, the winters are cold, and it was winter when I moved into his back room. He also told me not to eat any of his food, although he knew that I did not have any.
One day I asked Amina, one of the Malaysian sisters who covered herself from head to toe in the best Islamic manner, if she would tell me something about her religion. She said that she would rather get a more knowledgeable person to tell me about the religion because she did not want to give me any wrong information. So, she referred Mahmoud (from Oman) to me. He came to me, saying he needed some help in writing class, and answered some of my questions. The next day, he brought Saif (from Yemen) and they both answered my questions and became my students. Soon after that, Tariq and Khalid (from Oman) and Yousif (from UAE) became also students, as did many others. They came every day for help with their English and with their writing classes. I was surprised to find that these young men had exactly the same good manners as the Malaysian sisters.
In addition, I noticed the same love in their eyes when they spoke with each other that I had seen in the eyes of the Malaysian sisters when they spoke with each other. I thought that maybe it was something about their religion that made them love each other; I wanted to have that kind of love for people and to be loved by people like that. I was hungry for this love that they shared with each other. I was attracted to the light in their eyes, although at that time I did not know what it was. In reality, it was Allah loving me through them and showing me how beautiful Islam really is. Subhan Allah! (Allah is Sublime).
Always wanting to learn new things, I asked Saif for something to read about Islam. Wisely, he brought me Jamal Badawi's book, The Status of Women in Islam and some copies of Hadiths (sayings of the Prophet) that "heaven is at the feet of mothers" and "the best companion for you is your mother (three times) and then your father." Thus, the first thing I knew about Islam was that it affected the way people acted toward each other and that it taught that women had a respected, high, and special place in this world.
Saif was very careful not to push me to renounce Christianity and become Muslim. Rather, he answered my questions and made good explanations of any misunderstandings I had about Islam. One day, I asked him if the Holy Qur'an had been translated into English. He explained that the Word of Allah could not be translated into English, but that the meanings of the Words of Allah had been translated into English. I asked if he would bring me a Qur'an, and he agreed. What he brought was a beautiful, hardback, Arabic-English Qur'an with translation of the meanings and commentary by A. Yusuf Ali. However, he gave me strict instructions about it. He informed me that this was a Holy Book and, although I was not a Muslim, he still
wanted me to treat the Book with respect. He asked me to wash my hands before I touched it; to keep it on a high shelf; to not put anything on top of it; to never carry it into the bathroom or any other dirty place; and, to say before I started reading it, "I begin in the Name of God.�
Thus, the first thing I learned about the Holy Qur'an was that it was the true Word of God (Allah) and it had remained the same forever; that it was to be respected in every way.
I was very excited to think that this Book had not been tampered with. It had always frustrated me when I read the Bible that I was reading something that had been written down long after the events had happened, that it was written by many different authors, and that I could never see the original message of God in the language in which it had been spoken. Therefore, when I began to read the Qur'an, I did so with a holy fear and awe of God.
For a strong Christian, reading the Qur'an for the first time is shocking. For example, the Qur'an repeatedly says that Jesus (`Isa) was only a man and that those who say he was the Son of God are in terrible error. To me, at that time, it almost seemed like I should not be reading these words; it was like these words were saying bad things about God. The reason is that Christians are taught that they must believe that Jesus was the Son of God and that he came to earth, lived a perfect life, and was crucified on the cross so that
Christians who believe that would never go the hellfire. In fact, Christians are taught that if you do not believe that Jesus was the Son of God, you will never go to heaven. So as I began reading, it was hard for me. However, in my heart I knew, absolutely and completely, that I was reading the Words of God, the Truth. I could not stop reading. I read for hours every day.
On the fifth day of reading the Qur'an, I found Surat Al-Noor. "... Light upon Light..." Although I was reading only the English translation of the meanings, the beauty of the Truth and of the Arabic language became clear to me. I could not wait until Saif came, so I could ask him to read that Surah to me in Arabic. He was happy to read it, and, as I had thought it would be, it was even more beautiful in Arabic than in English. From that time on, I
finished my reading each day with that Surah.
The headaches continued, but as I prayed, I began to think more and more of calling God by His real name, Allah. I asked for more books and read several about Islam. I began thinking that I was soon going to have to make a big decision about my beliefs�but I was afraid.
Suddenly, my son announced that I would have to move out of his house
because he had decided to move to another house and I would not be
welcome to come with him. I borrowed money to rent an apartment and
the Muslim brothers helped me move. The date was August 10, 1994. On
the first night in my new apartment, I decided to become a Muslim, but I was not ready to tell anyone yet. I knew that Muslims prayed prostrating with their faces on the floor, so I positioned myself on the floor facing Makkah (although at that time I did not even know what direction Makkah was or that I was supposed to face Makkah when I prayed) and I prayed:
"Oh Allah. You know me better than I know myself. You know every sin
I have committed and every good deed I have done. You know I have
been searching for Your Truth all my life. You know I have been
studying about Islam and reading the Qur'an. I am afraid. But I think
I have to make a decision. I have called you God all these years and
now I know Your Name is Allah, but I have tried to worship You in the
only way I knew how to worship. If I have done wrong, please forgive
me. If I am wrong about Islam, please do not send me to the Hellfire for believing that Jesus was only a prophet. But I believe that Islam is the Truth and that You, Allah, are the One True God, that You have no son, that there is no Allah but You, and that Muhammad was Your Prophet. I want to be a Muslim because I want to worship You in the right way, because I do not want to go to the Hellfire, and I want to go to Heaven when I die. Oh Allah. I am so afraid of You, but I believe You love me and You understand my intention."
When I finished praying, I just sat in the floor, feeling very peaceful and very sleepy. I lay down after a short time and went to sleep. When I awakened in the morning, I was surprised. I did not have a headache. I immediately began thanking Allah because I did not have a headache. I began praying five times a day, because I knew that Muslims did that, but I did not know how to pray. Nevertheless, I prayed what I could, prostrating.
About the headaches? I threw away my strong medicines that very day and since then, I have never had to take any medicine stronger than aspirin for a headache and I have never had to go to the doctor for a headache. Al-hamdulillah (all praise to Allah). I did not ask Allah for anything about
the headaches, but He is so Merciful that He took them away immediately and completely.
From August 10 to November 8, I read about Islam and prayed as best I knew how, and I tried to get enough courage to ask Saif what I needed to do to "really" become a Muslim...but I was afraid. During this time, I became increasingly shy about the way I was dressing. So, I began to wear long skirts or long pants, long-sleeved blouses (even when it was hot and I had no air conditioning), and so on. Sometimes, when no one was with me, I would put a scarf on my head and I loved the way I felt in it, so safe and pure. Finally, I decided that on the night of November 8, after I finished tutoring Saif, I would ask him what I needed to do to become a Muslim.
Although I did not know it, Saif had decided to invite me to Islam on that same night after he finished his tutoring session and had made his intention to Allah to do that. After the lesson was completed, I turned to Saif and said, "OK, Saif. What do I have to do to become a Muslim?" At exactly the same time, he turned to me and said, "OK, sister, tonight I have to invite you to Islam." Our words passed each other in the air between us. There was a moment of silence, then we both began to cry. Allahu Akbar. Subhan Allah. (Allah is Great. Allah is Sublime.) Do you see how Allah had written everything, even to the exact moment when I would be ready to ask the question and Saif would be ready to invite me to become a Muslim?
I asked Saif to give me one night to prepare myself to make shahadah (declaration of faith), as he explained to me that making shahadah was all I had to do to be a Muslim. On November 9, 1994, Saif brought Abdel Wahed with him as a witness, and I made shahadah. Then they went to the mosque to announce my conversion. I asked them to bring me everything they could find to read about Islam. They brought me a stack of books that day, and every two or three days, they brought me more to read. I read books, read the Qur'an, and asked many, many questions about my new religion. I was particularly happy to find a book that showed me how to pray. I read that one first and planned to make all my prayers correctly from then on.
The next morning, although I had no alarm clock, I was awake for Fajr
(Dawn) Prayer. Why? Because I was awakened just before dawn by the
sound of a small kitten meowing at my door. I went to the door and found a very young, starving kitten waiting for me. I brought her in, fed her some milk, washed, and made my first Fajr Prayer on time. From that time on, that kitten climbed up on my bed and meowed loudly before dawn everyday. Subhan Allah!
Upon hearing that I had become Muslim, all the students came to see me, brought food to fill my empty cupboards and refrigerator, and sat with me every evening for a time to answer questions. The sisters from the university and community brought me some clothes, including an Islamic dress. When I finally put on my Islamic clothes, I felt I had finally come to my real home, my real faith, my real identity, my real language, my real family.
Oh Allah! Thank You for opening my heart to Islam. Thank You
for sending someone to invite me to Islam. Oh Allah! Please forgive all my sins and admit me to Jannah (Paradise) because of Your Mercy. Oh
Allah! Help me and all Muslims to love You, to love our Prophet
(peace be upon him), to love the Arabic language, the language in which You revealed Your Holy Words to Prophet Muhammad (peace be upon him), and to be willing, yes eager, to share our knowledge with others. Ameen.
For feedback contact: mailto:MyjourneytoIslam@islam-online.net - [email protected] | www.islamonline.net
|
Geplaatst door: AmmatoelAziz
Geplaatst op: 12 juni 2006 om 05:24
|
Assalamoe3leikoem wa ra7matu Allahi wa Barakatuhu,
Mooi verhaal zuster Mascha Allah! Inscha Allah zul je vaker dit soort verhalen plaatsen zuster, en wat betreft Peter Pan en zijn reacties die zou ik met een korreltje zout nemen,want eerst zei hij in diezelfde topic waar jij het over had( Indd een algemene titel want iedereen heeft zijn eigen geloof en idee hoe hij/zij God leert kennen) o.a. het volgende: Ook een fantastisch verhaal(nav een verhaal dat jij had geplaatst) en toen kwam zijn ware aard naar boven toen hij schreef : Let erop hoe snel deze tekst weer dichtgemetseld wordt.
Gayr Inscha Allah Moge Allah swt ons leiden en vergeven en onze Imaan en Taqwaa vergroten Allahoema Amien!
~7ayaaki Allah~
Wa SalaamAleikum
-------------
O Allaah, sier ons met de schoonheid van Imaan, Leid ons en laat ons een middel van leiding voor anderen zijn, Ameen
Alle lof is voor Allaah Uit Wiens Bevel alle goede daden worden voltooid.
|
Geplaatst door: AmmatoelAziz
Geplaatst op: 12 juni 2006 om 05:39
|
In de naam van Allah, de Barmhartige, de Genadevolle
Het verhaal van een voormalig lid van de KKK en zijn reis naar de Islam; vertaald door Amattoellah
Het begin: Beproevingen in de jonge jaren van Clinton Sipes.
Ik groeide op in een ontwrichtte familie waarin alcoholisme en zowel geestelijke als lichamelijke mishandeling door mijn vader, een rol speelde. Zonder een positief vader figuur, begon ik voornamelijk asociaal gedrag te vertonen en neigde ik naar geweld.
Ik begon onbewust na te doen waaraan ik zelf werd blootgesteld. De relaties met mijn oudere broer, klasgenoten, leraren en zelfs met dieren werden hierdoor be�nvloed. Niets en niemand werd vrijgesteld van mijn sadistische uitingen en gedrag welke een gevolg waren van mijn opgekropte woede.
Op 13 jarige leeftijd kwam ik in aanraking met kinderen die dezelfde achtergrond hadden als ik, maar omdat ze niet zo gedreven waren als ik, verveelde het mij al gauw. Vervolgens ging ik om met jonge volwassenen die mij bereidwillig opnamen in hun groep omdat ik zonder terughoudendheid meedeed aan alles wat te maken had met alcohol, drugs, misdaad, geweld en racisme.
Er brak een periode aan waarin de tuchtschool een rol begon te spelen in mijn leven en waar ik werd gevormd tot een volwaardig misdadiger. (Dit was uiteraard niet de bedoeling maar de jongeren die daar vast zaten stimuleerde en leerde hem dingen waardoor hij juist een geavanceerd crimineel werd, dit is een toevoeging van de vertaalster) Geweld en racisme werden bij mij aangewakkerd, het was een negatieve omgeving waar mijn woede en haat voor autoriteit, zwarten, joden en Aziaten werd gevoed. Nadat ik drie jaar had uitgezeten op deze tuchtschool werd ik vrijgelaten. Ik was een wandelende tijdbom.
Op zoek naar een richtpunt waarop ik mijn woede kon focussen, kwam ik in aanraking met een paramilitaire racistische, jongeren groep. Ik was betrokken bij een aantal aanvallen op mensen en hield mij bezig met verschillende criminele activiteiten. Op 16 jarige leeftijd werd ik gevangen gezet in de Jeugdgevangenis van Californi�, wegens diefstal, geweldpleging en wapen bezit, en kreeg een straf opgelegd van 6� jaar. Direct voegde ik mij daar, bij de gangs (groeperingen) die stonden voor �Blanke superioriteit� waar mijn haat en woede zich ontwikkelde tot �HAAT� voor alles dat niet blank was (Angelsaksisch).
Ik begon te corresponderen met de KKK (Kuk Klux Klan) en tijdens mijn voorwaardelijke vrijlating was ik een gemakkelijk prooi voor degene die mijn groeiende haat konden sturen (in dit geval de KKK).
De komende 3 tot 4 jaar was ik betrokken bij KKK activiteiten zoals Klan kruis verbrandingen, media toespraken, nachtelijke knokpartijen en aanvallen (tegen niet blanken), vernielingen etc. (Hij groeide van loop jongen tot een volwaardig en actief lid van de KKK).
Ik schond mijn voorwaardelijke vrijlating door wapen bezit en verdenking van overvallen.
De zoektocht naar Vrede (Rust): Jonge volwassene.
Na deze laatste schending van mijn voorwaardelijke vrijlating, op 20 jarige leeftijd begon de zoektocht naar vrede. Ik had al die jaren zoveel woede en haat gevoeld dat het mij nu van binnen uit begon op te vreten. Ik begon op een hatelijke manier uit te vallen tegen het gevangenis personeel. De muren van mijn cel waren bedekt met haat spreuken, graffiti en tekeningen en de helft van mijn boven lichaam was bedekt met tatoeages. De haat die ik eens uitte begon zich nu tegen mij te keren!
Na een vlaag van haat en woede belandde ik in de isoleer cel zonder kleding en zelfs geen matras. Alleen ik en een beker!
Ik begon na te denken over mijn verleden en alle negatieve zaken die mij zo verlaagd hadden dat ik nu op dit diepte punt was belandt.
Terwijl ik verbleef in de isoleercel, werd mijn dochter geboren. Ik begon na te denken over mijn toekomst en hoe deze eruit zou zien. Ik dacht aan de vele slachtoffers die ik had gemaakt (vanwege hun huidkleur of achtergrond) en ik zag hoe ik mijn leven zou slijten in de gevangenis als ik dit verleden zou voortzetten in de toekomst. Ik zei tegen mezelf: � Clint, je moet een keuze maken tussen dit kwaad en een goede toekomst.� Het was duidelijk dat ik met al dit kwaad geen toekomst had. Mijn familie, moeder, vriendin en broers waren allemaal bang voor me, ik was totaal van hen vervreemd.
Ik begon te zoeken naar iets wat zuiver was, waarmee ik het gezwel van kwaad in mij kon verwijderen. Ik wilde geliefd zijn en zelf pure liefde geven. Ik wilde gewoon niet meer �Haten�.
Ik ging naar Montana, waar ik werd opgepakt wegens inbraak en kreeg een straf van 5 jaar opgelegd waarvan ik slechts 2� jaar uitzat. Ik werd voorwaardelijk vrijgelaten en voltooide deze zonder overtredingen.
Ik raakte betrokken bij mensenrechten organisaties en ik zette mijn eigen mensenrechten organisatie op, C.H.E.R.E. (Children Escaping Racist Enviroments � Kinderen die aan hun Racistische omgeving ontsnappen). Mijn doel was uit te reiken naar kinderen in nood en hun te helpen ontsnappen aan de omstandigheden waaraan ik zelf was blootgesteld. Ik wilde goedmaken waar ik zelf eens het probleem was, maar ik was nog steeds betrokken bij de misdaad.
Ik was in het bezit van explosieven, werd gearresteerd door de federale overheid en kreeg een straf opgelegd van 35 maanden in de gevangenis.
De zoektocht naar de waarheid.
Het begon na mijn aankomst in de gevangenis. Een Afro-Amerikaan (donkergekleurde man) bood aan mij te voorzien in de benodigde toilet artikelen. Hij vertelde dat hij Moslim was en dat Moslims verplicht zijn diegene te helpen die dat het meeste nodig hebben. Ik was zeer ge�nteresseerd in die religie, Islam, en wat het inhield. Ik was echter in de waan dat deze religie alleen bestemd was voor donkeren. Ik bedacht mij dat ik nooit Moslim zou kunnen worden want ik was immers blank!
Toch vroeg ik deze broeder enkele boeken en informatie over de Islam, ik zag de algemeenheid ervan en hoe het kleur, etnische achtergrond en ras overtrof. Het was zo werkelijk en zo puur. Het begon mij aan te spreken. Deze broeder nodigde mij uit om een Khoetbah (Rede) op Jomoe�a (Vrijdag gebed) bij te wonen, en ik kreeg daar een Koran. Toen ik de vertaling (interpretatie) van de Koran las voelde ik de zuiverheid en de waarheid ervan. Het was geen Hocus Pocus, geen eng verhaal, geen occulte idee�n maar gewoon duidelijk en simpel de waarheid. Toen ik de Adhan (oproep tot het gebed) hoorde voelde ik hoe de aanwezigheid van Allah (Geprezen en Verheven is Hij) mijn hart en ziel doordrong.
Nadat ik de Koran een tijdje had bestudeerd, ontdekte ik de onfeilbaarheid ervan en dat er geen tegenstrijdigheden in te vinden waren.
Er zijn religies die gebaseerd zijn op het geloven in bepaalde wetenschappen of het geloof in meerdere goden en de religie van de 3 goden in ��n. Ik begon bewust na te denken over deze zaken en geen van deze theorie�n kwam logisch bij mij over.
Hier was de Islam, gebaseerd op het geloof in ��n God, die het bestaan van alles uit het niets had gecre�erd en het feit dat dit boek (de Koran), welke ik las, in meer dan 1400 jaar niets was veranderd, was al een wonder op zich. Ik was overtuigd, overtuigd van de eenheid van Allah (Geprezen en Verheven is Hij) en de eenheid van de Islam.
Het Christendom was onderhevig aan veranderingen en op de dag van vandaag gebeurd dat nog steeds zowel in de bijbel als in de Christelijke doctrines. Men kan dus niet eens claimen dat de Bijbel die men heden ten dage leest en waaruit wordt gepredikt, de originele Bijbel is.
Er is maar ��n God en ��n religie, en religie houdt hier in: � Overgave aan de Enige God�. Dit is de betekenis van de Islam.
De Metamorfose: van Clinton Sipes naar Abdus-Salaam.
Zoals jullie hebben gelezen, was het leven van Clinton Sipes gevuld met haat, criminaliteit en geweld, het waren juist die zaken die leiden tot de vernietiging van de mens.
Na jaren van leugens, halve waarheden en het volgen van andere op het pad, werd ik vanuit een plaats (de gevangenis) waar meer dan 1 Miljoen mensen worden weggestopt, in diezelfde omgeving waar eens mijn haat en woede werd gevoed, verwelkomd door de islaam, die mij veranderde in de �dienaar van de Vrede�. Islam vulde de spirituele leegte door mij te leren over mijn begin en mijn einde, het gaf mij tevredenheid , rust en een kalmte die woorden niet kunnen omschrijven. Mijn bestaan is duidelijk en mijn richting is juist (Al-Islam).
Islam heeft mij, door de waarheid ervan, geleerd wat nederigheid is en heeft de juiste manier om Allah te aanbidden laten zien. Ik heb geleerd dat we allemaal van Allah komen en dat we tot Allah zullen terug keren. Allah heeft alles geschapen, alles met ziel of zonder ziel, microscopisch of macroscopisch, het tijdelijke en het oneindige. Niets ontstaat uit zichzelf, maar wordt geschapen door Allah (Geprezen en Verheven is Hij).
Op de laatste dag zal het niet uitmaken of ik zwart of blank ben, rijk of arm, machtig of machteloos, en dit geldt voor de gehele mensheid. Maar het zullen een ieders goede of slechte daden zijn waarvoor men persoonlijk verantwoordelijk wordt gesteld en naarmate die daden gestraft of beloond wordt. Niemand zal gestraft of gedood worden voor mijn slechte daden of de beloning ontvangen voor mijn goede daden behalve ik. Ik ben verantwoordelijk en moet mezelf verantwoorden op de dag dat dit gevraagd wordt. Ik werd mij bewust van deze waarheid en bevestigde dit in het openbaar: � Er is geen God behalve Allah en Zijn laatste boodschapper is Mohammed ibn AbdAllah Al Mustafa�. In principe is mijn leven weer begonnen bij het begin stadium waar de waarheid en puurheid begint. El-Hamdulilah.
Ten slotte, de metamorfose is nu aan het einde gekomen. Ik heb de waarheid gevonden in Allah (alle lof behoort aan Hem, de Schepper van de mens, engelen en de jinn, en al hetgeen bestaat tussen hemelen en aarde). Allah (aan Wie alle Lof toekomt) heeft 99 namen of eigenschappen, ��n van die eigenschappen is Salaam (Vrede). De Schepper, de Verwekker van het bestaan van de Vrede. Er is geen Vrede dan de Vrede die komt van Allah (aan wie alle lof toekomt). Ik heb deze Vrede gevonden, en ik ben n� Abdus-Salam, de dienaar van de Schepper van de enige echte bron van Vrede�� Allah, de Aller Hoogste, aan wie alle lof toekomt!
El-Hamdulilahi Rab Al Alemien
Ooit een KKK, en nu mijn broeder in de Islam.
-------------
O Allaah, sier ons met de schoonheid van Imaan, Leid ons en laat ons een middel van leiding voor anderen zijn, Ameen
Alle lof is voor Allaah Uit Wiens Bevel alle goede daden worden voltooid.
|
Geplaatst door: AmmatoelAziz
Geplaatst op: 12 juni 2006 om 09:52
|
Bismie Allah Ara7maan Ara7iem.....
Visions of Prophets
An American Woman Finds Her Way Home |
|
By Linda Al-Saigel |
|
|
Where does one begin to tell a story that has been written since the beginning of one's life? I can only share the parts that I remember, the parts that Allah so gracefully presented to me.
As a child, I always had certain fears. I can remember visualizing a yellow brick road like the one in The Wizard of Oz. I was supposed to stay on the yellow brick road. The vision was so clear. I could not step off the road or else I would disappoint God. Every night before I slept, I visualized the road and vowed once again to keep walking along the path. I believe I was about 9 or 10 when this began.
I was raised in a very strong Catholic community. My family members were very devout Catholics. We went to church faithfully and attended confession every week to ensure we were sin free in order to receive communion at Sunday Mass. I can remember as a child trying to think up bad things I had done so I could confess my sins to the priest. Calling my sister names was probably as bad as it got, or perhaps sneaking gum when I was told not to chew gum.
At 14, I was a bit different than the majority of my friends. While they were spending weekends at home sleeping in, I would go to the seminary where others like me would gather for what they called a lock-in. Teens from all over would come spend the weekend to learn about God and how to be a better person. I felt at home there; I could be me and feel complete for the weekend. I continued this for a few years.
I then went off to study at a university in California. When I completed my studies, I remained in California to work for a year. I was involved in the local church and became a youth minister for teenagers in the Catholic community. I loved it; I felt I could really relate to the teens and made a difference in their lives. My spirituality began to take a turn. I wasn't fulfilled as far as my spiritual growth went, I wanted more. I needed more answers. I needed to have religion as a way of life, not only part-time. Even though it was full-time for me, I wanted to be surrounded by people who remembered God in every aspect of their lives � in work, play, family, worship, and their whole beings.
One day, they were having a special guest at my church. The guest was a priest from Tijuana, Mexico and he was going to give an inspirational talk. I attended with my good friend Sister Agnes, an older nun who had been with the church for over 30 years. We sat in the middle of the church listening to the sermon. The priest who was giving the talk noticed us in the pews. He began to stare as he spoke from the pulpit, and I became uncomfortable with his glares of recognition and determination. I looked at Sister Agnes and said, "Why is he staring at us?" She said, "I am not sure, but we will question it after the sermon."
When the sermon ended, we walked towards the priest, but to our surprise he was racing towards us even quicker. Moving people aside and excusing himself, he finally reached us and before we could get a word out, he pointed to me and said, "You have been in my visions for 2 weeks, you are in a far-away land with brown sand, mountains, and you have a black cover on your head with children all around you. You are a teacher or something, I am not sure." He continued, "When I saw you sitting there, I could not lose you, I had to tell you of my visions." I felt strange but also very relieved at the same time.
It was during this time that I decided to venture out and look at other religions to find fulfillment and grow more as a human being. I visited a Baptist church which also Christian, I read about Buddhism, I read the Torah, I went to Scientology meetings � I did it all. While I did find all of the faiths to be very interesting, they were not feeding MY soul. And that being my true happiness, with such spiritual turmoil I decided to move back to Arizona, my home.
I began working and attending the local church and going to the Bible studies groups and gatherings. One meeting was the turning point for me. We were all sitting around and praying, and the prayers were ,"Praise Jesus, Jesus is our Lord and Savior." I became angry and left the meeting early. The words hurt me, I was driving home and began to cry and hit the steering wheel and screamed at the top of my lungs "I know Jesus is a prophet. God is God and only God. Please God help me find where I belong." I vowed I would never again return to the meetings. I still went to church to feel the peace of the surroundings and the spirit of others gathering in God's name. I felt in peace in church, I felt at home.
Sometime later, I was asked by a girlfriend to be a witness at her wedding. She was Mexican and was marrying a gentleman from the Middle East. It was something new for me, but I felt honored by being asked to be a witness. It was there that I learned about the Muslim marriage ceremony. The people who were performing the ceremony were so nice and their wives and sisters were so kind and hospitable.
There was a joint admiration between the people and myself. I felt at home with these strangers. One of the women commented to me that "you feel like someone I have known for years." I felt the same. The ladies invited me to come to their home for a visit the following week. I went a few times and enjoyed their company. They never mentioned Islam much, but it lived in their hearts, so they really did not have to. I knew what had attracted them to me � the submission to Allah they had within them.
Meanwhile, dreams began to occupy my sleep. The first dream I had was of Prophet Jesus (peace be upon him). He was holding a silver chain that was hanging from the sky. There was a hole between us. Jesus was on one side and I the other. Jesus swung the chain towards me and said, "You have one more step to take, grab the chain." I felt fear, fear that if I took it, I would not wake up and death would greet me. I still had so much living to do and was not ready to take such a step. I said, "I am afraid, Jesus." He responded with a kind face and smile and said, "With time."
In the meantime, I began to attend classes about Islam. I was still attending services and gatherings at a Catholic church. I was making comparisons and began to really see what this Islam was all about. After all, I had never heard about it, and the Arabs and the Middle East were as foreign as Russia was to us at that time. The world was not small like it is today. Islam was not discussed at that time. I realized how the Old Testament, the Torah and the Bible all told the same stories, but in different ways and with different words, yet the message was the same, subhan Allah.
Another dream visited me, it was a vision more than a dream. Moses (peace be upon him) appeared in a picture that I had hanging in my bedroom. That is why I am not sure if I was dreaming or just seeing things. He smiled and told me, "Follow your heart." I was frightened by the vision, so I either woke up or came to my senses quickly. I questioned what had just happened. I haven't shared the experience with anyone because I am still not sure what exactly happened. You might be asking, "How can she give names to these faces?" I can't, that part was already in my heart. I knew who they were when they appeared, there was no question about it.
I went on with everyday life and continued to study Islam and attend a Catholic church. Then another dream came as I was nearing my decision to take the vow of becoming a Muslim. It was Jesus again. This time he had plane tickets in his hand. He said, "Linda, you have to take this trip." I cry as I write this because the dream is still so clear in my heart. He said, "Don't be afraid, but you have to make this journey." I asked, "Where am I going?" He responded, "On a plane, and don't worry I will be sitting right behind you." I took the tickets from his hands and said, "OK." The dream ended.
I continued learning how to pray and attended Islamic conferences � I felt at home. That is the only way I can put it. I might add that during all of this, my mother was by my side. Because she was a protective mother, she wanted to make sure her 21-year-old daughter was making a clear decision. After having attended a few meetings with me, my mother said, "Linda, you fit in with this group of people. I feel your peace." That is a lot, coming from a mother.
It was time. The next dream presented itself. I was sitting in a forest on a big boulder. It was dark, but there were sun rays shining through the trees. A hooded prophet with a brown cloak walked towards me, his face was bowed down so I couldn't see his face, there was only a shadow where his face should have been. Again, I knew it was Prophet Muhammad (peace and blessings be upon him). He walked towards me and reached his hand out to me. I reached out and placed my hand lightly, palm down, on his, and we walked away towards the light. The dream ended and my life began.
May I just say, that as early as I can remember, I have always asked Allah to be my guide and to take me where He wanted me to be. I am only His servant. I am here to learn the importance of His presence within. Believe! |
-------------
O Allaah, sier ons met de schoonheid van Imaan, Leid ons en laat ons een middel van leiding voor anderen zijn, Ameen
Alle lof is voor Allaah Uit Wiens Bevel alle goede daden worden voltooid.
|
Geplaatst door: muslima5
Geplaatst op: 14 juni 2006 om 03:56
|
The One and Only |
|
Diane Charles Breslin - Ph.D. |
|
|
 When I am asked how I became a Muslim I always reply that I always felt myself to be a believer in the ONE AND ONLY, yet I first realized what that meant when I heard about a religion called Islam, and a book called Qur�an.
But let me first start with a brief synopsis of my American overwhelmingly traditional Irish Catholic background.
Catholic I was Indeed
My dad left the seminary after a three-year stint to train as a missionary. He was the oldest of thirteen children, all born and raised in the Boston area. Two of his sisters became nuns, as was his aunt on his mother�s side. My dad�s younger brother was also in the seminary and quit after 9 years, just before taking his final vows. My grandmother would wake at dawn to dress and climb the hill to the local church for early morning mass while the rest of the house was sleeping. I remember her as being a very stern, kind, fair strong woman, and rather deep, unusual for those days. I�m certain she never heard mention of Islam, and may Allah judge her as to the beliefs she held in her heart. Many who never heard of Islam pray to the One by instinct although they have inherited labels of various denominations from their ancestors.
I was enrolled in a Catholic nursery school at the age of four and spent the next 12 years of my life surrounded by heavy doses of trinity indoctrination. Crosses were everywhere, all day long - on the nuns themselves, on the walls of the classroom, in church which we attended almost daily, and in almost every room of my house. Not to mention the statues and holy pictures - everywhere you looked there was baby Jesus and his mother Mary - sometimes happy, sometimes sad, yet always classically white and Anglo featured. Various and sundry angels and saints pictures would make their appearances, depending on the holyday approaching.
I have vivid memories picking lilacs and lilies of the valley from our yard to make bouquets which I placed in the vase at the base of the largest Mother Mary statue in the upstairs hallway next to my bedroom. There I would kneel and pray, enjoying the pleasant scent of the freshly picked flowers and serenely contemplating on how lovely was Mary�s long flowing chestnut hair. I can unequivocally state that I never once prayed TO HER or felt that she had any powers to help me. The same was true when I would hold my rosary beads at night in bed. I repeated the ritual supplications of the Our Father and the Hail Mary and the Glory be to the Father and to the Son and to the Holy Spirit, all the while looking upward and saying with my true heart�I know its only You, one almighty You-I�m just saying this stuff because it�s all I ever learned.
On my twelfth birthday my mom gave me a Bible. As Catholics we were not encouraged to read anything except our Baltimore Catechism, sanctioned by the Vatican. Any comparative introspection was denied and disparaged. Yet I fervently read, seeking to know what I hoped would be a story from and about my creator. I got even more confused. This book was obviously the work of men, convoluted and difficult to grasp. Yet, once again, that�s all that was available.
My prior faithful church attendance dropped off in my mid teens as was the norm for my generation, and by the time I reached my twenties I had basically no formal religion. I read a lot on Buddhism, Hinduism and even tried out the local Baptist church for a few months. They were not enough to hold my attention, the former too exotic and the latter too provincial. Yet all thru the years of not formally practicing, a day never passed when I didn�t �talk to god� especially as I fell asleep I would always say thanks for all my blessings and seek help for any problems I was experiencing. It was always the same certain ONE AND ONLY whom I was addressing, sure He was listening and confident of His love and care. No one ever taught me anything about this; it was pure instinct.
The Others
It was in my preparation for my master�s degree that I first heard of the Qur�an. Up until then, as most Americans, I knew only of �the Arabs� as mysterious, dark predators out to plunder our civilization. Islam was never mentioned-only the surly, dirty Arabs, camels and tents in the desert. As a child in religion class I often wondered who were the other people? Jesus walked in Caana and Galilee and Nazareth but he had blue eyes�who were the other people? I had a sense that there was a missing link somewhere. In 1967 during the Arab-Israeli war we all got our first glimpse of the other people, and they were clearly viewed by most as the enemy. But for me, I liked them, and for no apparent reason. I cannot to this day explain it except to now realize that they were my Muslim brothers.
I was about 35 when I read my first page of Qur�an. I opened it with the intention of a casual browse to get acquainted with the religion of the inhabitants of the region I was majoring in for my Master�s Degree. Allah caused the book to fall open to Surat al-Mu�minun (The Believers) verses 52-54:
{Verily, this your nation is one nation and I am your Lord so keep your duty to Me. But they broke up their command into sects, each one rejoicing in its belief. So leave them in their error until a time}. (Qur�an, Al-Mu�minun, 52-54)
From the first reading I knew that this was certain truth- clear and forceful, revealing the essence of all humanity and verifying all I had studied as a History major. Humanity�s pathetic rejection of the truth, their unceasing vain competition to be special and their neglectfulness of the purpose for their very existence all set forward in a few words. Nation states, nationalities, cultures, languages- all feeling superior when in fact all these identities mask the only reality which we ought to rejoice in sharing- that is to serve one master, THE ONE Who created everything and Who owns everything.
I Still Love Jesus and Mary
As a child I used to say the phrase �Holy Mary, mother of God, pray for us sinners, now and at the hour of our death, Amen� found in the prayer �Hail Mary�. I now see how much Mary has been maligned by the misrepresentation of her as the mother of the godhead. It is quite enough to view her as chosen above all women to bear the great prophet Jesus by the Virgin Birth. My mom would often defend her constant pleas for Mary�s help by explaining that she too was a mother and understood a mother�s sorrows. It would be far more useful for my mom and all others to contemplate how the most pure Mary was slandered by the Jews of her time and accused of a most despicable sin, that of fornication. Mary bore all of this, knowing that she would be vindicated by the Almighty, and that she would be given the strength to bear all of their calumnies.
This recognition of Mary�s faith and trust in Allah�s mercy will allow one to recognize her most exalted position among women, and at the same time remove the slander of calling her the mother of god which is an even worse accusation than that of the Jews of her time. As a Muslim you may love Mary and Jesus, but to love Allah more will gain you the Paradise, as He is the One whose rules you must obey. He will judge you on a day when no one else can help you. He created you, and Jesus, and his blessed mother Mary as He created Muhammad. All died or will die-Allah never dies.
Jesus (`Isa in Arabic) never once claimed to be the godhead. Rather, he repeatedly referred to himself as being sent. As I look back on the confusion I experienced in my youth, its root lay in the church�s claim that Jesus was more than he himself admitted. The church fathers formulated a doctrine to invent the concept of Trinity. It is this confused rendering of the original Torah and Injil [Gospel] (scriptures given to Moses and Jesus) which is at the core of the issue of Trinity.
In honest fact it is enough to simply state that Jesus was a prophet, yes, a messenger who came with the word of the One Who sent him. If we view Jesus in this correct light, it�s easy to then accept Muhammad as his younger brother who came with the very same mission- to call all to the worship of the Almighty ONE, Who created everything and to whom we shall all return. It is of no consequence whatsoever to debate their physical features. Arab, Jew, Caucausian, blue or brown eyes, long or short hair -all totally irrelevant as to their importance as bearers of the message. Whenever I think of Jesus now, after knowing about Islam, I feel that connectedness which one feels in a happy family -a family of believers. You see Jesus was a �Muslim�, one who submits to his Lord above.
The first of the �Ten Commandments� state:
1. I am the lord thy god, thou shalt not have false gods before me.
2. Thou shalt not take the name of the lord thy god in vain.
Anyone who knows the correct meaning of �la ilah ila Allah� (there is no god but Allah) will immediately recognize the similarity in this testimony. Then we can really start to bring together the real story of all the prophets and put an end to the distortions.
{And they said the Most Merciful has taken a son. Indeed you have brought forth a terrible evil thing. Whereby the heavens are almost torn, and the earth split asunder, and the mountains fall in ruins}. (Qur�an, Maryam (Mary) 88-90)
My Journey to Islam
It took three full years of my searching and studying Qur�an before I was ready to proclaim that I wanted to be a Muslim. Of course I feared the changes in clothing and habits such as dating and drinking to which I had become accustomed. Music and dancing were a big part of my life, and bikinis and mini skirts were my claim to fame. All the while I had no chance to encounter any Muslims as there were none in my area except a few immigrants who could barely speak English an hour�s drive away at the only mosque in the state at that time. When I would go to Friday Prayer, to try and check out what I was considering, I would receive furtive glances as I was perhaps suspected of being a spy as was the case, and still is, in most Islamic gatherings. There was not a single Muslim American available to help me and, as I said, all the immigrant population were rather chilly to say the least.
In the midst of this phase of my life, my dad died of cancer. I was at his bedside and literally witnessed the angel of death remove his soul. He was gripped by fear as tears rolled down his cheeks. A life of luxury, yachts, country clubs, expensive cars years for both him and mom, all a result of interest income, and now its all over.
I felt a sudden desire to enter Islam quickly, while there was still time, and to change my ways and not to continue blindly seeking what I had been raised to believe to be the good life. Shortly thereafter I came to Egypt and involved a long slow journey through the miracle of the Arabic language and the discovery of the clear truth -Allah is One, the Everlasting Eternal; Who never was born or gave birth and there is nothing at all like Him.
It is also the resulting equality between humans that attracted me most to that religion. The Prophet Muhammad said that people are like teeth of a comb -all equal- the best being the most pious. In Qur�an we are told that the best are the pious ones. Piety involves love of and fear of Allah alone. Yet before you can really be pious you must learn who Allah is. And to know Him is to love Him. I started learning Arabic to read the word of Allah in Arabic as it was revealed.
Learning Qur�an has changed every facet of my life. I no longer wish to have any earthly luxuries, neither cars nor clothes nor trips can lure me into that web of vain desires which I was so caught up in before. I do enjoy a fairly good life of a believer but as they say� it is no longer embedded in the heart...only at hand. I don�t fear the loss of my former friends or relatives -if Allah chooses to bring them close then so be it, but I know that Allah gives me exactly what I need, no more- no less. I don�t feel anxious or sad anymore, nor do I feel regret at what has passed me by. Because I�m safe in the care of Allah -THE ONE AND ONLY whom I always knew but didn�t know His name.
A Prayer For America
I pray to Almighty Allah to allow each and every American the opportunity to receive the message of Tawhid (Oneness of Allah (God)) in a simple, straightforward fashion. America is not Satan, nor are most of its inhabitants �Kafirs� (covering the truth while knowing it) as so many try to claim. Americans are for the most part grossly uninformed in regards to correct Islamic theology. The stress is almost always on politics, which focuses on the deeds of men. Its high time we concentrated on the deeds of the prophets who all came to lead us out of the darkness and into the light. There is no doubt that darkness is prevailing in the malaise affecting America now. The light of truth will serve us all, and whether or not one chooses to follow the Islamic path, there is no doubt that the blocking of it or the hindering of others from following it will surely lead to further misery. I care very much for the healthy future of my country, and I�m quite certain that learning more about Islam will enhance the chances of my hopes being fulfilled. |
http://islamonline.net/english/journey/jour35.shtml#top"> | www.islamonline.net
|
Geplaatst door: naika
Geplaatst op: 15 juni 2006 om 10:44
|
Assalaamoe3alaikoem zusters,
MachaALLAH,echt mooie verhalen.
����� ���� ����
-------------
Minachting voor anderen is voedsel voor eigenwaan.
|
Geplaatst door: islamnu
Geplaatst op: 15 juni 2006 om 14:12
|
Sallaam Alikoem Wr Br
Masha allah mooie verhalen.
Ik heb alleen die verhaal van AmmatoelAziz gelezen want die is nederlands .
ik kan geen engels daarom .maar is echt mooie verhaal. masha allah
-------------
.::www.islamnu.tk::.
.::www.islam-wereld.tk::.
|
Geplaatst door: muslima5
Geplaatst op: 15 juni 2006 om 14:26
In eerste instantie geplaatst door islamnu
Sallaam Alikoem Wr Br
Masha allah mooie verhalen.
Ik heb alleen die verhaal van <SPAN class=bold>AmmatoelAziz gelezen want die is nederlands .</SPAN>
<SPAN class=bold>ik kan geen engels daarom.maar is echt mooie verhaal. masha allah</SPAN> |
oh sorry, ja ik heb geen verhalen in het nederlands. alleen engels. inshAllah zul je engels gauw leren. is namelijk ergg handig,want veel authentieke boeken zijn,naast het arabisch alleen in het engels te verkijgen.
-------------
"...En als hij naar Mij toe komt lopen, dan kom Ik naar hem toe rennen.� Hadith Qudsi nr 15,sahih Bukhari.
|
Geplaatst door: alzukar
Geplaatst op: 15 juni 2006 om 14:39
Wie eigenstandig kennisneemt van Jezus' Woord in de Evangelie�n, en verder zijn gezond verstand laat werken, heeft de religie niet meer nodig.
|
Geplaatst door: muslima5
Geplaatst op: 15 juni 2006 om 14:48
wie datzelfde doet met de koran en sounna en geen onderscheid maakt tussen profeten en zijn of HAAR gezond verstand laat werken heeft ook geen onderscheid nodig.
-------------
"...En als hij naar Mij toe komt lopen, dan kom Ik naar hem toe rennen.� Hadith Qudsi nr 15,sahih Bukhari.
|
Geplaatst door: alzukar
Geplaatst op: 15 juni 2006 om 14:50
In eerste instantie geplaatst door muslima5
wie datzelfde doet met de koran en sounna en geen onderscheid maakt tussen profeten en zijn of HAAR gezond verstand laat werken heeft ook geen onderscheid nodig. |
Maar w�l de religie?
|
Geplaatst door: muslima5
Geplaatst op: 15 juni 2006 om 15:00
ik neem aan dat als je jezus volgt en zijn woord een releigie volgt. religie is synoniem aan een way of life.en als jij voor het woord van jezus hebt gekozen,dan kies voor een way of thinking and way of life, dus een religie.toch?
-------------
"...En als hij naar Mij toe komt lopen, dan kom Ik naar hem toe rennen.� Hadith Qudsi nr 15,sahih Bukhari.
|
Geplaatst door: alzukar
Geplaatst op: 15 juni 2006 om 16:33
In eerste instantie geplaatst door muslima5
ik neem aan dat als je jezus volgt en zijn woord een releigie volgt. religie is synoniem aan een way of life.en als jij voor het woord van jezus hebt gekozen,dan kies voor een way of thinking and way of life, dus een religie.toch?
|
Ootmoed en Liefde als leidraad. Religie is cultus. Aanbidding is cultus.
|
Geplaatst door: muslima5
Geplaatst op: 16 juni 2006 om 05:18
weet je wel wat een cultus is?dat kan je meer toeschrijven aan kleine stammen die een bep godheid of idool aanbidden, geesten etc. God aanbidden in de drie grote godsdiensten is toch even wat anders. het heet niet voor niets een godsdienst. religie en godsdienst zijn twee aparte begrippen.religie is een manier via gevoel, verstand of openbaring zin te geven aan dit leven en de "sleutel"ervan te vinden. maar godsdienst is een religie waarbij 1 God wordt aanbeden. met andere woorden: een monotheistische religie. dus ja..ik vrees toch dat het christendom en leer van jezus daar ook bij hoort.
-------------
"...En als hij naar Mij toe komt lopen, dan kom Ik naar hem toe rennen.� Hadith Qudsi nr 15,sahih Bukhari.
|
Geplaatst door: alzukar
Geplaatst op: 16 juni 2006 om 05:41
In eerste instantie geplaatst door muslima5
weet je wel wat een cultus is?dat kan je meer toeschrijven aan kleine stammen die een bep godheid of idool aanbidden, geesten etc. God aanbidden in de drie grote godsdiensten is toch even wat anders. het heet niet voor niets een godsdienst. religie en godsdienst zijn twee aparte begrippen.religie is een manier via gevoel, verstand of openbaring zin te geven aan dit leven en de "sleutel"ervan te vinden. maar godsdienst is een religie waarbij 1 God wordt aanbeden. met andere woorden: een monotheistische religie. dus ja..ik vrees toch dat het christendom en leer van jezus daar ook bij hoort. |
Je zegt het z�lf: ga terug tot de wortels van de grote religies, en vervolgens weer naar hun huidige vorm. Zie ook wat in de loop der tijd is aangehecht en weggelaten.Ik ervaar dan, vanuit een verlicht standpunt, toch aardig wat overgebleven trekken van duistere cultus. Bij elk van de drie grote religies, monothe�stisch of niet. Z�lf vind ik Jezus'Woord, en dat uitsluitend c.q. losgemaakt van de Bijbel en kerkhistorie, zeer verenigbaar met een moderne verlichte visie op wereld en Schepper.
|
Geplaatst door: muslima5
Geplaatst op: 16 juni 2006 om 05:50
ok, ja dan begrijp ik het. eerlijk gezegd is dat ook de boodschap van islam. terug gaan naar de kern van elke religie, en dan zul je zien dat het allemaal 1 lijn is. vandaar dat we in alle profeten geloven en in hun oorspronkelijke woord. dus in het oorspronkleijk woord van Profeet Mozes vzmh en Profeet Jezus vzmh en Profeet Muhammed saws.ik zie het in elk geval zo. maar jij beperkt het alleen tot het woord van jezus. das het enige verschil. ik zie de twee monotheistische religies in hun oorspronkelijke vorm (dus niet hoe de torah en bijbel er nu uitzien) en de islam als elkaar opvolgend en als 1 en dezelfde boodschap. zo heeft God het in elk geval bedoeld. Hij heeft alle profeten gestuurd om ons te leiden en Zijn Boodschap te verkondigen.
maar anyway, ik begrijp wat je bedoelt in elk geval
-------------
"...En als hij naar Mij toe komt lopen, dan kom Ik naar hem toe rennen.� Hadith Qudsi nr 15,sahih Bukhari.
|
Geplaatst door: alzukar
Geplaatst op: 16 juni 2006 om 12:00
In eerste instantie geplaatst door muslima5
ok, ja dan begrijp ik het. eerlijk gezegd is dat ook de boodschap van islam. terug gaan naar de kern van elke religie, en dan zul je zien dat het allemaal 1 lijn is. vandaar dat we in alle profeten geloven en in hun oorspronkelijke woord. dus in het oorspronkleijk woord van Profeet Mozes vzmh en Profeet Jezus vzmh en Profeet Muhammed saws.ik zie het in elk geval zo. maar jij beperkt het alleen tot het woord van jezus. das het enige verschil. ik zie de twee monotheistische religies in hun oorspronkelijke vorm (dus niet hoe de torah en bijbel er nu uitzien) en de islam als elkaar opvolgend en als 1 en dezelfde boodschap. zo heeft God het in elk geval bedoeld. Hij heeft alle profeten gestuurd om ons te leiden en Zijn Boodschap te verkondigen.
maar anyway, ik begrijp wat je bedoelt in elk geval |
Dank je wel. Het is ook erg simpel. Voor mij zei Jezus het in ��n keer goed en duidelijk, en maakte daarmee de rest feitelijk overbodig. Voor wie het ter harte neemt tenminste.....
|
Geplaatst door: muslima5
Geplaatst op: 16 juni 2006 om 15:10
In eerste instantie geplaatst door alzukar
In eerste instantie geplaatst door muslima5
ok, ja dan begrijp ik het. eerlijk gezegd is dat ook de boodschap van islam. terug gaan naar de kern van elke religie, en dan zul je zien dat het allemaal 1 lijn is. vandaar dat we in alle profeten geloven en in hun oorspronkelijke woord. dus in het oorspronkleijk woord van Profeet Mozes vzmh en Profeet Jezus vzmh en Profeet Muhammed saws.ik zie het in elk geval zo. maar jij beperkt het alleen tot het woord van jezus. das het enige verschil. ik zie de twee monotheistische religies in hun oorspronkelijke vorm (dus niet hoe de torah en bijbel er nu uitzien) en de islam als elkaar opvolgend en als 1 en dezelfde boodschap. zo heeft God het in elk geval bedoeld. Hij heeft alle profeten gestuurd om ons te leiden en Zijn Boodschap te verkondigen.
maar anyway, ik begrijp wat je bedoelt in elk geval |
Dank je wel. Het is ook erg simpel. Voor mij zei Jezus het in ��n keer goed en duidelijk, en maakte daarmee de rest feitelijk overbodig. Voor wie het ter harte neemt tenminste..... |
Voor mij zei de profeet Muhammed saws het in 1 keer duidelijk..en het was een alomvatende boodschap waarbij de rest idd overbodig wordt..voor wie het idd ter harte neemt. maar goed. ondanks al de commotie rond islam tegenwoordig zal mijn faith niet zwakker worden. ondanks alle aantijgingen op deze site en in de echte wereld. ondanks tv,krant en boeken. its funny, want je zou denken dat door al die negatieve "publiciteit" van de islam het geloof van mensen zou afzwakken..maar nee, mensen zijn juist wat meer gaan lezen en nadenken over hun geloof, met als resultaat een strengere imaan/faith..Allah is Groot en Liefdevol.ik heb geen bevestiging van buitenaf nodig, mashAllah,van niemand. ik vind t alleen zielig voor zulke mensen die zulke aantijgingen uiten.want t getuigd alleen maar van geslotenheid in het hart jegens de medemens en de moeite om te doen om de medemens en haar/zijn geloof te begrijpen. t getuigt alleen maar van gebrek aan begrip en een ovrevloed aan negatieve emoties..
-------------
"...En als hij naar Mij toe komt lopen, dan kom Ik naar hem toe rennen.� Hadith Qudsi nr 15,sahih Bukhari.
|
Geplaatst door: AmmatoelAziz
Geplaatst op: 20 juni 2006 om 13:18
|
In de Naam van Allah Schenker van Alle Gunsten,
Salaam Broeders en Zusters,
Het leek me dat het tijd werd om ook mijn verhaal eens op te schrijven, hoewel het verhaal nog niet af is. Ik ben geboren in een atheistisch gezin, met een ''ietsist'' als vader, en mijn moeder heeft ruzie met God. Zij projecteert al haar onvrede over dit leven op Hem. Ik was opgegroeid zonder geloof, maar mijn oma is katholiek. Rond mijn 3e levensjaar was ik dus vrolijk in de weer met de rozenkrans, het kruis, en mijn eigen mariabeeldje. Ik geloofde in God, en wilde tot ongeveer mijn 6e levensjaar Non worden. Het zat er dus al vroeg in Alhamdoelillah
Jaren geleden begon ik me te interesseren voor de Islam, toen ik 12 was ofzoiets. Ik hoorde veel over een religie die vrouwen onderdrukte, mishandeling promootte en terrorisme goedkeurde. Ik kon me niet voorstellen dat iets dergelijks zou bestaan, dus ik wilde het naadje van de kous weten; want ik wilde mensen die in zulke erbarmelijke omstandigheden moesten leven graag helpen.
Al snel kreeg ik door dat dergelijke dingen geen Islam waren, maar cultuur die helaas nog steeds voorkomt in sommige Arabische landen. Maar dat is niet de wil van Allah, leerde ik door te lezen over de Islam. Ik voelde bij het lezen over de Islam steeds meer een groeiend besef dat het ''waar'' was, het voelde echt heel goed.
Helaas reageerde mijn omgeving minder goed op mijn interesse in de Islam, en men zei dat ''zo'n dogmatisch geloof met al die restricties en bekrompenheden toch niets voor mij is'' en ik liet me meeslepen. Ik was jong en ze reikten me andere dingen aan, zoals moderne hekserij. Dat paste toch zeker beter bij mij!
Natuurlijk, een religie die vele goden aanbidt in de vorm van een Man/Vrouw God en Godin, en die aan magie doet, was vast en zeker beter voor me. Ik zocht verder in de hekserij, maar vond niet dezelfde verbondenheid met ''de Goden'' als ik vanaf het begin met Allah had gevoeld. De hekserij gaf me het gevoel te dwalen en oneindig te zoeken, wat ''heksen'' verklaren als de zoektocht naar het spirituele zelf.
Oftewel, zij zoeken naar hun natuur die Allah ze gegeven heeft, maar zij zijn misleid en dwalen.
Ik kon geen voldoening vinden in het beoefenen van magie en het polytheisme, dus ik ging weer op zoek naar de Ware God.
Rond mijn 17e begon ik dus weer intens te lezen over de Islam, en ik ben toen ook begonnen met het lezen in de Koran. Meer en meer besefte ik hoe mooi de Islam is, en dat dit de Waarheid moest zijn. Ik keek naar de Hadj die op tv werd uitgezonden, en ik had tranen in mijn ogen van de schoonheid van die beelden. Ik wilde daar zijn! Ik wilde bij die mensen horen! Dus ik las meer, en meer, en meer.
Mijn omgeving heeft het er nog wel moeilijk mee, ze denken nog steeds dat het ''niets voor mij'' is en dat ik ''dat toch niet kan willen''. Ik vind dat heel jammer, maar ik zal toch moeten doen wat goed is. Ik wil mijn levensstijl ook steeds meer gaan aanpassen aan Islam, hoewel dat me waarschijnlijk nog wel wat moeite gaat kosten. Ik kleedde me bijvoorbeeld jarenlang in mijn heksentijd ''Gothic'' en dat zijn de enige kleren die ik heb. Niet echt passend voor een moslima met al die pentagrammen en strakke korsetten e.d.
Ik ben wel langzaamaan bezig mijn kleding te verwijden en nieuwe te kopen, maar helaas heb ik niet genoeg geld om heel snel van garderobe te wisselen.
Daar komt bij, dat ik een vriend heb die christen is. Hij leeft volgens de bijbel, maar gaat niet naar de kerk of iets dergelijks. Ik weet dat een moslima geen vriend mag hebben, en al helemaal geen niet-moslim. Maar zo makkelijk is het niet om een relatie te beeindigen helaas. Ik houd van hem en ik ben al meer dan 2 jaar met hem samen, wat het heel moeilijk maakt. Ik hoop, dat hij door mij het pad naar Allah zal vinden en dat we op die manier toch nog samen kunnen zijn. Ik weet nog niet goed wat ik er mee aan moet in ieder geval, maar ik zal eerst moeten beginnen met Moslim worden, dat lijkt me het belangrijkste.
Wat alcohol en varkensvlees betreft: dat vond ik toch al niet lekker, en dat kost me dus geen moeite om te laten staan. Varkensvlees eet ik al mn hele leven nauwelijks, dus daar heeft niemand in mijn omgeving moeite mee.
Tsja, met de tijd zullen de antwoorden wel komen Inshaallah. Ik denk, dat als ik me bekeerd heb, God me hopelijk het juiste pad zal helpen betreden, en ik zal er mijn best voor doen zoveel mogelijk te doen wat Allah van mij vraagt.
Mijn bedoeling is om deze maand nog Moslim te worden met de hulp van een lieve moslima die Allah in mijn leven heeft gebracht
Als ik Moslim word, zal mijn naam in plaats van Odette trouwens voortaan Noera zijn, ik las die naam ooit voor ik de betekenis zag en wist dat Allah deze naam voor me wilde. Nu ik de betekenis ken is ze alleen maar mooier.
Ik ben dus bekeerd, alhamdoelillah. Ik heb de shahada gedaan op 15 Juni 2006 om 21:00 s'avonds en ik ben sindsdien moslima!
Voor ik naar het huis van mijn moslimvriendinnen ging had ik Ghusl gedaan en dat voelde alsof ik voor het eerst in mijn leven �cht schoon was. Mijn zusters zeiden dat ik straalde, en ze begrepen dat ik mezelf Noera zal noemen
Ik vond de Shahada zelf erg bijzonder, vooral omdat de Imam daarna een koranvers reciteerde over Mohammed (Salla Allahoe 3lejhie wa Salaam) en je v�elde gewoon de sfeer veranderen in de kamer. Het was net of hij er zelf was. De tranen prikten in mijn ogen, zo mooi was het!
Ik voelde me daarna net of ik verliefd was op alles, en vooral op God. Wat een geweldig gevoel!
Ik heb me de hele avond gevoeld alsof ik jarig was, mijn moslimzusters hebben me echt verwend! Ik heb een verjaardagstaart gekregen, een hoofddoek, een gebedskleed, gebedskoord, 4 boeken, en een bos bloemen alhamdoelillah! Zo vreselijk lief. Moge Allah hen belonen.
En er is sindsdien nog meer gebeurd. Ik heb het de 16e uitgemaakt met mijn vriend (mijn ex nu dus). Weliswaar niet in eerste instantie om God, zo eerlijk zal ik zijn, maar het geeft me een rustiger gevoel dat het over is. Er waren al problemen en iets wat hij deed was de laatste druppel. Allah heeft waarlijk alles voorbestemd, denk ik dan maar.
Ik heb mijn bekering ook al aan mijn moeder verteld, en, ongelofelijk maar waar: Ze is er tevreden mee! Ze begrijpt het! Mashaallah!
Ze vind het zelfs jammer dat ze de shahada gemist heeft! Wie weet zal Allah haar ooit leiden..Ik hoop het met heel mijn hart.
Ook heeft Allah Soebhana me een toekomstplan gegeven: Ik wil Islamitisch Stervensbegeleidster worden. Er zijn veel imams (mannen) die dat werk doen, maar ik denk dat er veel behoefte is aan vrouwen die vrouwen kunnen begeleiding bij het overgaan naar het hiernamaals. Want vrouwen willen op een intiem moment als sterven toch liever zonder hoofddoek kunnen zijn en over vrouwenzaken praten lijkt mij.
Zo heb ik een doel in mijn leven gekregen mashaallah!
Bron:www.IslamHome.nl
-------------
O Allaah, sier ons met de schoonheid van Imaan, Leid ons en laat ons een middel van leiding voor anderen zijn, Ameen
Alle lof is voor Allaah Uit Wiens Bevel alle goede daden worden voltooid.
|
Geplaatst door: Islam01
Geplaatst op: 21 juni 2006 om 08:22
|
Alhamdulilah.Mooie Verhalen.Hij is het Die u geschapen heeft; maar sommigen uwer zijn ongelovig en sommigen uwer zijn gelovig; en Allah ziet hoe gij handelt.
Wie Allah ook wenst te leiden, Hij verruimt zijn hart voor de Islam en wie Hij wenst te laten dwalen, zijn hart maakt Hij eng en gesloten alsof hij een hoogte aan het beklimmen was. Zo legt Allah degenen die niet geloven, onreinheid op." (En-am:125)
En degenen die niet geloven, zeggen: "Waarom is hem (de profeet) geen teken van zijn Heer nedergezonden?" Zeg: "Allah laat diegene dwalen die Hij wil en leidt tot Zichzelf degene die zich bekeert." (Rad:27)
"Hij wil en leidt wie Hij wil. Laat uw ziel dus niet wegkwijnen uit verdriet over hen" (fatir:8)
"Dan laat Allah dwalen wie Hij wil en leidt wie Hij wil" (Ibrahim:4)
"Maar Hij laat hem die wil, dwalen en leidt hem die dit wenst" (Nahl:93)
"Wie Allah ook wenst te leiden, Hij verruimt zijn hart voor de Islam en wie Hij wenst te laten dwalen, zijn hart maakt Hij eng en gesloten alsof hij een hoogte aan het beklimmen was. Zo legt Allah degenen die niet geloven, onreinheid op." (En-am:125)
"Allah laat wie Hij wil dwalen en Hij plaatst op het rechte pad wie Hij wil." (En-am:39)
"Allah is het, Die tot de waarheid leidt" (Yunus:35)
"Alle lof komt Allah toe, Die ons hiertoe heeft geleid. En als Allah ons niet had terechtgewezen, hadden wij geen leiding kunnen vinden" (Araf:43)
"Hij die door Allah wordt geleid, wordt juist geleid doch degene, die Hij laat dwalen, voor hem zult gij stellig geen vriend en leidsman vinden" (Kehf:J7)
"Waarlijk, gij zult hen die gij wilt niet kunnen leiden, maar Allah leidt wie Hij wil; en Hij kent hen het beste die geleid willen worden." (Kasas:56)
|
Geplaatst door: AmmatoelAziz
Geplaatst op: 06 juli 2006 om 12:28
|
Bismi Allah Ara7maan Ara7iem
Van Laura tot Nash*ta
Assalaam aleikoum wa rahmantoellah wa barakahtoeh ,
Ik ben een bekeerde moslima en wil graag mijn bekeringsverhaal met jullie delen.
Mijn naam is Nash*ta (voorheen Laura) en ik ben 15 jaar oud.. Ik ben opgegroeid in een Nederlands gezin en ik ben bijna ongeveer een jaar opnieuw moslim geworden.
Toen ik nog helemaal niet bekend met de islam was, leefde ik mijn leven als een ongelovige, en leefde ik het op een manier waar ik nu met veel spijt naar terug kijk. Ik dacht altijd bij mezelf, waarom geloven mensen eigenlijk? waarom leven zij hun leven niet gewoon met veel plezier? Net zoals ik dat doe! .. Mijn leven was een gewoon "normaal" leven, waarbij ik veel dingen deed die mij gelukkig leken te maken.. ik deed waar ik maar zin in had.. zolang ik maar veel plezier beleefde! Vrijdag�s avond altijd uitgaan.. 's avonds buiten rondhangen met je vrienden, en noem zo maar op. Mijn leven was eigenlijk 1 en al "lol" beleven..zonder er eigenlijk bij na te denken welke gevolgen mij te wachten stonden..
Op een dag sprak ik met een vriendin van mij af.. een moslima. Ik ging met haar mee naar huis met de gedachte dat we weer eens zoals gewoonlijk veel lol zouden beleven! Toen we op haar kamer zaten en ik zag dat zij haar geloof praktiseerde door te bidden en de koran te reciteren, dacht ik bij mezelf waarom doet ze dat toch? Waarom kunnen we nu niet eventjes lachen, gieren en brullen?.. Maar die vragen vervaagde langzamerhand, wanneer ik zag dat zij zich steeds meer in haar geloof begon te verdiepen en ontwikkelen.. Ik werd zo nieuwsgierig dat ik wou weten wat haar geloof.. De Islam.. inhield, dus begon ik haar vragen te stellen en ik kreeg ontelbare antwoorden terug. Sinds ik heb begrepen waarom de Islaam bestaat en waarom moslims daarin geloven, ben ik mij gaan realiseren of ik nog wel door zou moeten gaan met het �normale� leven dat ik leefde. Ik had altijd gedacht dat het de goede manier van leven was, maar sinds ik het huis van mijn vriendin verlaten had begon ik te beseffen dat ik het bij het verkeerde eind had, en dat ik hier niet op deze aarde ben om te doen en laten wat ik wil maar dat ik maar voor ��n doel geschapen ben, en dat is om Allah te aanbidden. Het leventje is maar een test en niet zomaar eentje, het is een test van Allah.
Vanaf die tijd ben ik mij gaan verdiepen in de Islam, en ik heb mijn vriendin verteld dat ik in de islam ben gaan geloven, en dat ik graag een moslima zou willen worden. Ik heb toen de Sahada gedaan.. waarbij ik bevestigde voor mezelf dat ik geloof in Allah en Mohammed, vrede zij met hem, als Zegel der Profeten, en de 6 punten van Imaan. Ik wist niet wat mij allemaal te wachten stond.. maar 1 ding wist ik wel.. Dit geloof past bij mij.. en ik zal er alles aan doen om mijn geloof voor altijd vast te houden, en er is niemand die het van mij af kan pakken.
Ik ging me steeds meer verdiepen in de Islam, ik kocht boeken waar ik mijn kennis uit kon halen, en ik ging naar lezingen toe die mijn vriendinnen organiseerden om kennis op te doen.. en ik wou een keer mee naar de moskee. Ik wou zelfs al bidden, en vroeg daarom mijn vriendinnen mij daarbij te helpen. Al deze dingen waren voor mij heel erg nieuw in het begin. Ik probeerde als het ware mijn oude leven te vergeten, omdat ik inzag dat het leven dat ik nu probeerde op te bouwen, mij veel meer zou helpen in de toekomst.. en dat al die leuke dingen toch niet voor altijd leuk zouden blijven. Maar het was makkelijker gezegd dan gedaan. Ik zag in, dat ik als het ware verslaafd was geraakt aan mijn oude leventje, en dat het moeilijk voor mij was om het los te laten. En nog steeds is het moeilijk de leuke dingen te vergeten die ik toen die tijd elke dag beleefde, maar ik weet nu al te goed waar ik me nou werkelijk druk om moet maken.. en dat is zeker niet dat ik mijn oude leventje moet missen. En dat ik veel beproevingen meemaak en zal gaan meemaken.
Allah zegt ook in de koran:
Soerah Al Ankab�et (29) aya 2:
"Dachten de mensen dat zij met rust gelaten worden als zij zeggen: "Wij geloven", en dat zij niet op de proef gesteld worden?"
Sinds de tijd dat ik me verdiepte in de Islaam en ik er steeds meer van af wou weten, kwamen er ook steeds meer problemen op mijn pad die alsmaar vervelender en moeilijker werden. Niemand had mij ook gezegd dat het makkelijk zou zijn, want als het zo makkelijk zou zijn dan zou iedereen toch na dit leven weer een leven vol lol tegemoet gaan! Maar zo werkte het niet en dat wist ik. Op de een of andere manier besefte ik dat er op deze wereld zoveel verleidingen en beproevingen zijn, die de mensen doen vergeten waarom ze nou eigenlijk leven en waar ze zich �cht druk om moeten maken. Ik wist dat Allah bestond en dat ik hem moet laten zien dat ik wel degelijk deze verleidingen en beproevingen kan doorstaan.
Ik leefde mijn leventje steeds meer als een gelovige, en ik wou steeds meer van mijn geloof af weten omdat ik wist dat dit bij mij paste en omdat ik wist dat dit voor mij de waarheid was. Alleen hoe meer ik mij verdiepte in de islaam, en hoe meer ik te weten kwam. Hoe meer ik me ging gedragen als een moslima, en zo merkte dus de buitenwereld, zoals mijn familie, vrienden dat ik me verdiepte in dit geloof. Sommige mensen nam ik in vertrouwen, en vertelde ik dat ik mijn geloof gevonden had, maar sommige mensen namen mij het kwalijk dat ik hierin geloofde, en accepteerde het niet. En dat was niet mijn enige probleem. Hoe moest het nu met mijn ouders? jaa.. daar zat ik dan met die vraag. Daar had ik niet aan gedacht. Maar op elk potje past een dekseltje. dus voor deze vraag, en dit probleem zal ik vast wel een oplossing vinden. Alleen dat is wel iets makkelijker gezegd dan gedaan. Vandaag de dag strijd ik nog steeds voor mijn geloof en probeer ik mijn ouders duidelijk te maken dat dit is wat ik wil. Je kan natuurlijk al nagaan dat zij dit al helemaal niet accepteren, want mijn ouders waren niet zo tevreden met de Islaam, en dat is nog zacht uitgedrukt. Zei zien de islaam als iets dat mijn leven zal verwoesten, en waardoor ik ongelukkig zal worden. Zij zien alleen de nare dingen van dit geloof, zoals zoveel mensen dat zien. Maar ik weet goed van mezelf dat dat dus helemaal niet zo is. Maar ja, hoe maak je nou als 15-jarig meisje je eigen ouders nou duidelijk dat je je leven verder wilt leven als moslima, en niet als een ongelovige? Dat is nog steeds moeilijk voor mij en dit probleem daar heb ik nog elke dag mee te maken. Maar ik weet van mezelf wat ik graag wil en ik weet dat dit geloof mij gelukkig maakt en dat ik mijn oude leventje eigenlijk helemaal niet meer zo mis, omdat ik weet dat er veel meer na dit Leven is.
Mijn instelling is heel anders dan voorheen en ik word elke dag wakker met de gedachte dat ik mezelf vandaag weer eens goed ga bewijzen, en dat ik mijzelf niet laat beinvloeden door alle verleidingen van de Shaytan. Door mijn kennis die ik nu bezit weet ik meer van de shaytan af en van de profeet Mohammed vrede zij met hem en Allah.
Elke dag probeer ik meer kennis op te doen want dat maakt mij ook erg gelukkig. Ik ben altijd blij als ik weer eens iets nieuws erbij leer, waar ik wat mee kan!
Door mijn kennis ben ik er ook achter gekomen waarom Moslims/Moslima�s zich anders kleden zoals de ongelovige, en waarom ze dat dan doen. Dit is ook iets wat ik heel graag wil, en ik hoop inshaAllah dat ik op een dag mijzelf blij kan maken door als een echte, oprechte en goede moslima door het leven te gaan! En ik hoop InshaAllah dat Allah ieder van ons kan verblijden met de liefde van dit geloof en dat hij de mensen leid wie hij wilt leiden en ik hoop inshaAllah dat mijn ouders, mijn familie, mijn vrienden, en ieder persoon op deze aarde, ook het licht zal zien en dit geloof zal vinden, net zoals ik het heb gevonden. En dat wij moslims insha'Allah laten zien hoe het moet en dat wij de ongelovige mededelen dat er z� veel meer is na dit leven.
Want waarlijk, iedereen kiest voor zichzelf of hij of zij na dit wereldse leven het Paradijs wilt betreden. Of dat hij of zij de Hel in wilt gaan. Als het aan mij ligt kies ik voor het eerste. En ik denk niet dat ik de enige ben die daar zo over denkt.
Dit is mijn bekeringsverhaal, en ik hoop insha'Allah dat mensen na zullen denken over het leven, en zullen beseffen dat Allah op ons neer kijkt, en dat wij hem moeten aanbidden, met de beste intentie die wij maar kunnen hebben..
Moge Allah jullie beschermen, en jullie brengen op het rechte pad!
Asalaam aleikoum wa rahmantoellah wa barkahahtoeh,
Zuster Nash*ta..
-------------
O Allaah, sier ons met de schoonheid van Imaan, Leid ons en laat ons een middel van leiding voor anderen zijn, Ameen
Alle lof is voor Allaah Uit Wiens Bevel alle goede daden worden voltooid.
|
Geplaatst door: AmmatoelAziz
Geplaatst op: 06 juli 2006 om 12:33
|
In de Naam van Allah de Meest Barmhartige Schenker van Alle Gunsten.
Oegtie Hidayah
Asalaam aleikum warahmatulah wabarktuhu lieve zusters.
Marsh'Allah!! Zoveel brieven van nieuwe zusters in de Islam, zoveel vreugde geeft het om al deze berichten te lezen van zoveel moslima's, allemaal denken we alleen te staan, maar toch vormen we al een behoorlijk grote groep binnen de Nederlandse samenleving. Maar naast blijheid voel ik ook verdriet voor veel zusters die worden tegengewerkt in hun levenskeuze door familie en vrienden, ik wil jullie allemaal veel kracht wensen en sabr (geduld) moge Allah (subhana wa'ta ala) jullie deze kracht geven en voor jullie de weg vergemakkelijken! Misschien dat deze hadieth jullie sterk mag maken:
Aboe 'Aboerrahmaan 'Abdoellah ibn Mas'oed verhaalt: "Het is alsof ik naar de Boodschapper van Allah keek, toen hij een verhaal vertelde over een profeet wiens volk hem zo ernstig sloeg en verwondde dat hij het bloed van zijn gezicht afveegde en (ondertussen) zei: Allah, vergeef mijn mensen, want voorzeker, zij zijn ontwetend."
Mijn naam is Hidayah (deze islamitische naam heb ik sinds enkele weken uitgekozen en betekend;'de weg wijzen of iemand naar een doel leiden op een zachtaardige en vriendelijke manier'.) en ik ben zo'n anderhalf jaar geleden tot de islam gekomen alhamdulila! Voor die tijd wist ik eigenlijk niks of nauwlijks wat af van de Islam. Van huis uit ben ik christelijk opgevoed, dat hield in zo af en toe op zondag naar de kerk, in elk geval met kerst en Pasen, voor en na het eten een dankgebedje zeggen en als kind hadden we voor het slapen gaan nog een liedje. Het heeft me nooit zo geintresseerd, het was er gewoon en vanaf de puberteit deed ik er niet meer aan mee. Toch voelde ik wel een leegte en bad soms naar God om een teken voor Zijn bestaan, om een bevestiging voor het geloof. Ergens geloofde ik wel, maar ik wist het niet te plaatsen. Tot twee jaar geleden, heel clich�, leerde ik een moslimman kennen waar ik veel gesprekken mee had over religie. Na een tijdje begon mijn interresse voor de Islam te groeien. Antwoorden die ik niet in de bijbel vond vond ik nu wel. Ik was een maand lang op internet allerlei forums langs gegaan, alle discussies gelezen..en hadieth gevonden. Toen ben ik naar de bibliotheek gegaan, heb de Qor'aan gehaald en ben begonnen, bij elke bladzijde die ik las werd mijn hart vervuld met warmte en liefde, twee weken later had ik mijn eigen Qor'aan gekocht en ben tot nu toe niet gestopt met informatie verzamelen. Het ging heel erg snel, na twee maanden voelde ik me al helemaal moslima en had de shahada al uitgeproken voordat ik werkelijk wist dat dat een definitief besluit zou zijn voor mijn toekomst. Waar ik normaal overal over twijfel en te lang over nadenk voordat ik werkelijk een stap durf te zetten, had ik nu in twee maanden tijd een beslissing genomen! Na nog twee maanden was ik samen met deze man een dag naar Arnhem om dingen te regelen, daar kwam ik voor het eerst in de Masdjid en omdat we beiden niet langer zaken die Haram zijn in ons leven wilde toelaten hebben we daar nikkah gedaan! Heel romantisch, niemand wist ervan...en nog steeds is het iets van ons samen, een contract tussen ons en Allah (swt). Sommige mensen hebben we er wel over verteld, maar voor sommige is het nog te vroeg om het te begrijpen. We hebben sowieso trouwplannen waarbij ook familie is uitgenodigd om het daarbij voor iedereen officieel te maken! Vanaf toen is alles heel erg snel gegaan, in een maand tijd leerde in het gebed en probeerde ook gelijk dit 5 maal daags te verrichten. Sinds een jaar draag ik echt altijd een hoofddoek, eerst was ik bang voor reacties van familie en vrienden...en deze waren ook niet positief, maar ik heb gewoon doorgezet en het genegeerd, nu had ik alhamdulila geen dreigingen aan mij hoofd om uit huis gezet te worden, maar echt blij waren mijn ouders ook niet. Gelukkig is het na een jaar wat meer gewend en na wat 'ruzies en discussies' moet uiteindelijk mijn omgeving maar accepteren dat dit mijn keuze is. En ik moet zeggen dat ik me het afgelopen jaar zo gelukkig voel!!Alahmdulila!! dat ik hoop dat mijn omgeving en het liefst alle mensen dit gevoel ooit mogen ervaren...Insh'Allah..Volgende maand word voor mij de tweede Ramadan die ik ga meedoen Insh'Allah en ik heb er heel erg veel zin in. Ik hoop dat jullie mijn zusters ook de kans en mogelijkheid hebben om hieraan deel te nemen en te ervaren hoe sterk de kracht van de Islam is. Mascha 'Allah. Mocht je geen mogelijkheid hebben om zelf deel te nemen aan de Ramadan, wil ik jullie graag deze hadieth vertellen:
Zaid ibn Khaalid al-Djoehanie verhaalt dat de Profeet (saw) zei: "Wie voedsel verschaft (voor het verbreken van de vasten) voor een vastende, krijgt een gelijke verdienste, zonder dat dit iets aan de verdienste van de vastende afdoet."
Moge Allah (swt) ons allen leiding blijven geven en laten wij geduldig zijn in dit leven. Ameen!
Salaam aleikum
-------------
O Allaah, sier ons met de schoonheid van Imaan, Leid ons en laat ons een middel van leiding voor anderen zijn, Ameen
Alle lof is voor Allaah Uit Wiens Bevel alle goede daden worden voltooid.
|
Geplaatst door: AmmatoelAziz
Geplaatst op: 10 juli 2006 om 06:40
|
(In de naam van God, de Erbarmer, de Meest Barmhartige)
Het verhaal van (bijna) zuster Linda
Assalaam alaikum warahmatullahi wabarakatoe,
Als eerste wil ik mezelf even voorstellen. Mijn naam is Linda, ik kom uit Brabant en ik ben 24 jaar oud.
Graag wil ik jullie vertellen hoe ik in aanraking ben gekomen met de islam...
Eigenlijk ben ik er al een paar jaar geleden mee in aanraking gekomen, heb toen een Turkse vriend gehad. Het rare ervan is dat ik toen nooit op zoek ben gegaan wat 't geloof in hield, maakte alleen maar nare dingen met hem mee. Na 3 jaar is het uiteindelijk uitgegaan. Toen heb ik tegen mezelf gezegd " ik hoef nooit geen moslim meer "!!
Maar dat is tot zeven maanden terug compleet veranderd. In mei dit jaar heb ik mijn lieve vriend leren kennen.
Het eerste wat ik aan hem vroeg was " Waar kom je vandaan "?
Waarop hij antwoordde "Mijn vader komt uit Spanje en m'n moeder is Nederlands ".
Ik dacht toen pfff geen Turkse of Marokkaanse jongen, dus gelukkig geen verschillen over geloof!
Van het ��n kwam het ander en we zagen elkaar steeds vaker. We lieten aan elkaar blijken dat we steeds meer gevoelens kregen.Totdat hij me na 3 weken vertelde dat hij zich zes jaar geleden tot de islam had bekeerd, waar ik natuurlijk heel erg van schrok! Dat vond ik heel erg, had ik eindelijk een leuke jongen gevonden, is ie moslim. Heb ik weer, dacht ik toen. Op dat moment wist ik niet of ik er wel mee verder wilde.
Hij wist wat ik had meegemaakt en vertelde me dat het geloof zo niet in elkaar zat en dat hij echt niet zo was, hij wilde het ook bewijzen. Waarop ik natuurlijk zei "ja ja dat zeggen ze allemaal"...
Maar heb hem een kans gegeven en daar heb ik geen moment spijt van gehad.
We hebben er toen veel over gepraat, maar we wisten eigenlijk dat het toch niet samen kon gaan.
Nadat ik op vakantie was geweest en we elkaar heel erg hadden gemist, besloten we toch nog om er maar weer een keer over te praten. Hij trok bij me in en uiteindelijk besloten we om te kiezen voor "een middenweg". Hij zou voor mij zijn baard niet laten groeien, en we zouden samen een huis kopen, met rente wat dus niet halal is.
Ik zou niet meer op stap gaan, geen alcohol meer drinken, en geen varkensvlees eten. Maar dan, de toekomst... kinderen, verjaardagen, kerstmis enz enz.
Ik merkte aan hem dat hij twijfelde en voelde mezelf iedere keer maar weer onzeker. "Wat is er?" vroeg ik hem en hij zei dat hij veel aan de toekomst dacht, en die er volgens hem niet zo rooskleurig uit zou zien, en dat we een moeilijke tijd tegemoet zouden gaan. Ik zag dat hij er echt mee zat. Hij kon dus niet alles praktiseren wat hij wilde.
In de periode dat ik hem heb leren kennen was hij dus totaal niet met zijn geloof bezig. We hebben elkaar in een discotheek ontmoet, dat zegt dus al genoeg. Het heeft enige maanden geduurd tot hij weer een beetje ging lezen en zijn gebed weer oppakte. Dat was ongeveer twee maanden geleden. De eerste keer dat ik hem zag bidden had ik er niet echt rare gevoelens bij, ik dacht als hij daar gelukkig mee is dan moet hij dat doen. Ook moesten we dus eigenlijk snel trouwen en daarvoor moest ik ook moslim worden. Maar hij zei wel tegen mij "Als je al niet in een God gelooft dan heeft het eigenlijk weinig nut en spreek je de shahada niet met je hart uit". En dan was ik dus eigenlijk nog geen moslim, alleen voor hem, wat eigenlijk helemaal niet kan!?!
Nadat er enige tijd overheen ging ben ik toch eens tussen zijn boeken gaan snuffelen...
Ik was uiteindelijk wel benieuwd wat hem aanzette om te geloven, en wilde ook graag begrijpen waar hij mee bezig was. Het eerste boekje wat ik las sprak me heel erg aan, het ging over wetenschappelijke wonderen in de Qoraan. Tijdens het lezen begon ik erover na te denken, hoe konden mensen 1400 jaar geleden deze dingen allemaal weten?? Ik begon het interressant te vinden en er kwamen veel vragen in me op. Ik wilde steeds meer lezen en weten, het trok me op de een of andere manier aan. We kregen steeds meer gesprekken daarover, en het verbaasde hem dat ik uit mezelf met vragen kwam die hij niet had verwacht! Nu kwam ik er pas achter dat het geloof helemaal niet is zoals de meeste mensen denken, en wat ze allemaal horen op de tv. Zoals ik zelf ook altijd heb gedacht. Ook de bekeringsverhalen die ik las vond ik echt super! Wist niet dat er zoveel meiden waren die zich met de islam bezig hielden, ik herkende er dingen in. Ik was er zo enthousiast over dat ik het tegen mij vriendinnen wilde vertellen, maar die schrokken er eerder van. Hoe kan dat nou dat Linda daar mee bezig is, zo is ze helemaal niet, het zal dan wel allemaal van haar vriend moeten dachten ze.
Ze waren zo ongerust dat ze het zelfs tegen mijn ouders vertelde, die er nog niet van op de hoogte waren, waarnaar mijn vader dezelfde dag nog bij mij op de stoep stond. Net daarvoor had ik een stencil gelezen over afbeeldingen, dat dat dus niet mocht en wilde er meteen werk van maken, had toen dus al mijn foto's weggehaald. Dat was dus het eerste wat mijn vader opviel en snapte er toen helemaal niks van. Mijn moeder was er heel verdrietig over zei mijn vader, en ook daarom was hij dus maar even komen praten. Na best een hevige discussie ging hij weg en zei dat hij alleen maar wilde dat ik gelukkig was.
Toen kwamen de ergste dagen, want ze gingen zelf op zoek en kwamen zo verkeerde mensen en dingen tegen. Ook hadden ze vernomen dat mijn vriend onze broeder Abdul - Jabbar van de Ven kende en dat hij zelfs bij hem over de vloer was gekomen. En dat hij en mijn vriend bij ��n of andere sekte zaten?? Leugens, leugens, en nog eens leugens....
We hadden er helemaal genoeg van en trokken ons een beetje terug. Nadat dit was gebeurd werd mijn overtuiging en het geloof erin alleen maar sterker. Ook op mijn werk kreeg ik scheve gezichten. Jullie weten zelf wel hoe snel het gaat in deze roddel wereld. Steeds meer begon ik mezelf anders te voelen dan hen. Uiteindelijk is het met mijn ouders een beetje gesust, nadat we toch op 1ste kerstdag zijn wezen eten en er weer volop gelachen werd. Ik denk als we niet waren gegaan dat de afstand alleen maar groter was geworden en dat is zeker niet wat ik wil. Het is denk ik allemaal voor hen een kwestie van wennen, en veel onwetendheid natuurlijk.
Het gaat nu super goed samen en we willen inshallah snel trouwen, en daarvoor ga ik met mijn volste overtuiging en vanuit mijn hart de shahada uitspreken, INSHALLAH.
Ik hoop dat mijn verhaal aanleiding zal zijn voor mensen die er nog heel negatief tegenaan kijken, om er in ieder geval open voor te staan wat de islam precies in houdt en wat voor een mooi geloof het is!
En natuurlijk voor de moslims zelf om hun imaan met de hulp van Allah sterker te laten worden.
Moge Allah ons op het rechte pad leiden en de poorten van Djennah binnen laten treden.
Amien
Linda
Bron: Moslima.nl
-------------
O Allaah, sier ons met de schoonheid van Imaan, Leid ons en laat ons een middel van leiding voor anderen zijn, Ameen
Alle lof is voor Allaah Uit Wiens Bevel alle goede daden worden voltooid.
|
Geplaatst door: AmmatoelAziz
Geplaatst op: 12 juli 2006 om 13:06
|
Bekeeringsverhaal van Abdul Jabbar van der Ven
Assalaamoe 3alaykoom warahmatoe'allah wabaraktoehoe,
Sinds Allah mij elf jaar geleden uit Zijn Barmhartigheid de zoetheid
van de Islaam heeft laten proeven, is mij letterlijk honderden keren
gevraagd hoe ik nou eigenlijk moslim ben geworden en zal het mij
misschien nog wel honderden keren gevraagd worden in de toekomst.
Ik begrijp dat al die nieuwsgierige vragenstellers deze vraag alleen
maar stellen vanuit hun vreugde een "bekeerde" moslim te zien en
vanuit hun liefde voor de Islaam en daarom heb ik al die jaren
geduldig antwoord gegeven op die vraag alsof het de eerste keer was
dat ik die vraag hoorde. Ik heb er echter wel een standaard
verhaaltje van gemaakt dat ik kort samengevat binnen een minuut
vertel, waardoor eigenlijk een hoop mooie punten achterwege blijven.
Het is echter noodzaak geworden wanneer je niet een fulltime
verteller wilt worden van je eigen biografie. Vandaar dat ik nu voor
het eerst in mijn leven mijn verhaal op papier zet, zodat ik in alle
rust mijn herinneringen, ervaringen en gedachten met jullie kan delen.
Vaak vraagt men mij wat nou d� reden was dat ik moslim werd en mijn
antwoord daarop is zeer kort: dat was de Leiding van Allah, die Hij
geeft aan wie Hij wil. Maar natuurlijk ging er aan die leiding een
speurtocht vooraf, een speurtocht die mij uiteindelijk weer met mijn
eigen "Fitrah" (natuurlijke aanleg) zou herenigen. Sommige Westerse
ori�ntalisten en antropologen beweren wel eens dat het merendeel van
de bekeerde Europese moslims uit probleemgezinnen zou komen, alsof
de Islaam alleen een keuze zou kunnen zijn uit wanhoop en niet uit
goed beredeneerde overwegingen. Ik ben in ieder geval een voorbeeld
van een kind dat niet is opgegroeid in een probleemgezin; geen
gescheiden ouders, geen drugsverslaafde als vader en geen jeugdjaren
van tuchtscholen of jeugdgevangenissen.
Ik groeide op in het katholieke Brabant, in een katholieke familie,
op een katholieke basisschool. Ik werd als kleine baby gedoopt in de
kerk, toen ik daar nog niks over kon zeggen en ik heb rond mijn
achtste mijn communie gedaan, al was het meer voor de cadeautjes dan
vanuit overtuiging. Welke standvastige overtuiging kan een
achtjarige kind nou hebben? De enige plek waar ik echt veelvuldig
met het geloof in aanraking kwam, was op school, want ook mijn
familie was buiten kerstmis niet erg praktiserend. Op school openden
wij elke dag de les met een gebed en minstens eens per week kregen
we godsdienstles. Wat me ervan is bij gebleven is dat ik altijd
onder de indruk was van de verhalen over onze profeet 'Iesa
(Jezus - de vrede en zegeningen van Allah zijn met hem). Ik probeerde me
altijd voor te stellen hoe hij met zijn volgelingen leefde, iets dat
met mijn grote fantasie niet moeilijk was voor me te zien. Ik ken
'Iesa as uit al die verhalen als een dapper man, die zijn brood
deelde met de armen onder een boom, de melaatsen genas en met het
simpele volk in het stof zat.
Maar aan de andere kant zag ik een paus, die beweerde 'Iesa as te
volgen, maar ondertussen in het Vaticaan woonde in een paleis van
marmer en kogelvrije ramen, ver weg van het gewone volk. Ik kan me
herinneren dat dit ��n van de eerste dingen was die aan mij begonnen
te knagen in de laatste klas van de basisschool en waarover ik mijn
leraar begon te vragen. Nu, veertien jaar later, kan ik nog zijn
rode gezicht voor me zien, dat lachte als een boer met kiespijn. Ik
kreeg een antwoord dat de Paus zo moet leven omdat hij de
plaatsvervanger zou zijn van God op aarde en ik moest er maar verder
niet teveel over vragen. Maar was de paus dan hoger dan de profeet
die hij beweerde te volgen? De paus deed me eerder denken aan de
Romeinse keizer dan aan 'Iesa...
Het was rond deze tijd dat ik mijn vormsel kon doen; dat is, zeg
maar, na je doop en communie de derde stap op weg naar een
voorbeeldig katholiek. Toen ik er achter kwam dat ik bij mijn
vormsel niet zoveel cadeautjes kreeg als voor mijn communie, heb ik
er dan ook maar van afgezien. Het was rond deze tijd dat ik de
bekende serie "Roots" op TV zag, waarin het onthutsende verhaal
vertelt wordt van een zwarte Afrikaanse slaaf die naar Amerika wordt
getransporteerd. Ik was als beginnende puber geschokt door de
brutaliteit en hebzucht van die blanke, christelijke Europeanen, die
onze zwarte medemensen verhandelden als vee. Via de rapmuziek van
zwarte Afro-Amerikanen leerde ik steeds meer over deze geschiedenis
en begin ik steeds meer in te zien dat de Europese rijkdom voor een
groot deel te danken was aan de blanke plundertochten in Afrika en
Azi�. Ik begon me af te vragen waarom wij daarover nooit iets
geleerd hadden in de geschiedenislessen, of over de Nederlandse
plunderingen in Indonesi� en Suriname. En hoe kon het zijn dat
Columbus Amerika had ontdekt, terwijl er al lang Indianen woonden?
Hadden die Indianen dan niet Amerika ontdekt, of werd het pas
belangrijk toen de blanke, christelijke Columbus dat deed? En wat er
daarna met die arme Indianen gebeurd is, is ook iets waar nooit over is gesproken.
Ik begon steeds kritischer tegen mijn "eigen" christelijke Westen
aan te kijken en begon steeds meer sympathie te ontwikkelen voor die
onderdrukte volkeren. Dat was toch de boodschap van 'Iesa as die ik
jaren lang op school had geleerd; kom op voor de onderdrukten en
wees niet met de onderdrukkers? Ik begon steeds meer de enorme kloof
te zien tussen deze profeet 'Iesa as en de mensen die met veel trots
beweerden hem te volgen. Ik begon de gouden kelkjes en kandelaars in
de kerk te zien als geroofd goud uit Afrika. Al die schilderijen,
beelden en muziek in de kerk waren alleen maar een afleiding van de
werkelijke sobere aanbidding van God, terwijl zelfs volwassen mensen
niet eens mijn fundamentele vragen over het geloof konden beantwoorden.
Toen pas begon ik terug te denken aan al die gebeden op de
basisschool, waarin wij zeiden: "Wees gegroet Maria, moeder van
God.." Ik begon mij af te vragen hoe God een moeder kon hebben en
wie dan zijn opa en oma waren? Natuurlijk wist ik dat met God Jezus
werd bedoeld, maar hoe kon Jezus nou God zijn als hij door
mensenhanden gekruisigd was (zoals ik toen nog geloofde)? Kan de
Schepper worden gedood door Zijn eigen schepselen? En waarom ging
'Iesa as dan in gebed tot God? Bidt God soms tot zichzelf?
Ik voelde gewoon aan mijn Fitrah (geboorterecht, iedereen heeft het
geloof in God in zich, alleen is het bij velen bedekt door
materialisme en begeertes etc.) en met mijn gezonde, jeugdige
verstand, dat dit alles niet klopte en dat al die mensen waarmee ik
sprak dat eigenlijk ook wel wisten. Vandaar dat ze vaak zelfs mijn
vragen en discussies uit de weg gingen. Ik heb zelfs geprobeerd
hierover met pastoors te praten, maar tevergeefs. Toen ik dus alleen
maar halve, paniekerige reacties kreeg op mijn vragen, besloot ik
zelf maar te gaan lezen en zo begon ik in de bibliotheek
verschillende boeken te lezen over het Christendom, Boeddhisme,
Jodendom en Hindoe�sme, maar eigenlijk nog niet zo over de Islaam.
In het christendom bleef ik, in welke stroming dan ook, vele
tegenstrijdigheden vinden. Ook het Jodendom sprak mij om meerdere
redenen niet aan; onder andere omdat ik niet van het Joodse ras was
en omdat zij 'Iesa as verwierpen als een leugenaar. Het Hindoe�sme
vond ik wel mysterieus, maar het klonk mij allemaal te
ongeloofwaardig toen ik las over goden die er uitzagen als blauwe
olifanten en elkaar de oorlog verklaarden vanwege een vriendinnetje.
Ook het discriminerende kastenstelsel en het levend verbranden van
weduwen kon ik niet accepteren als goddelijk. Vooral de soberheid en
��nvoudigheid van het Boeddhisme sprak me aan en ik zag grote
overeenkomsten tussen de boodschap van Boeddha en die van 'Iesa.
Maar ook bij het Boeddhisme bleef ik dingen vinden waar ik het niet
mee eens kon zijn. Ik denk dat ��n van de belangrijkste punten was
die ik niet kon accepteren, dat ook zij, net als de christenen, een
schepsel aanbaden in plaats van de Schepper. Ik geloof tot op de dag
van vandaag dat Boeddha een ware profeet van Allah kan zijn geweest,
maar dat de mensen na hem zijn boodschap hebben verdraaid, net zoals
de christenen dat met de oorspronkelijke boodschap van 'Iesa
vrede zij met hem hebben gedaan.
Uiteindelijk begon ik me toch steeds meer in de Islaam te verdiepen
vanwege verschillende redenen. Ten eerste was ik niet tevreden met
de religies die ik tot nu toe had onderzocht; ik vond er geen totale
rust in. Ten tweede had ik in deze tijd een Algerijnse oom, die ik
rond mijn puberteit steeds interessanter begon te vinden. Deze oom
was echter het tegenovergestelde van een goede moslim; hij woonde
ongehuwd samen met mijn tante, dronk wijn, verrichte zijn gebeden
niet en vastte niet in de Ramadan. Hij maakte de moslims en hun
religieuze gewoontes vaak zelfs belachelijk. Maar via hem begon ik
wel steeds meer ge�nteresseerd te raken in Algerije en zodoende kwam
ik al vlug op de Islaam uit. Ik begon te lezen over de Franse
bezetting van Algerije en hoe de Fransen daar met enorm veel
bloedvergieten en onderdrukking hebben geprobeerd die Algerijnse
moslims het "beschaafde christendom" bij te brengen.
Mijn interesse voor de Islaam kwam nog eens in een stroomversnelling
door de eerste Golfoorlog tussen Irak en Amerika; een tijd waarin de
media bol stonden van de anti-islamitische en anti-Arabische
propaganda. Hoe vreemd het ook klinkt; juist hierdoor werd mijn
sympathie voor de moslims en het Irakese volk alleen maar vergroot
en begon de Islaam mij aan te trekken als een magneet. Ik had totaal
geen moslimvrienden waar ik bij terecht kon en ik kende maar ��n
moskee, waar ik bang was zomaar naar binnen te gaan. Ik wist niet
hoe men zou reageren als er een Nederlandse jongen zomaar bij hen
naar binnen zou lopen, maar ik wou graag ��n van hen zijn! Dus trok
ik op een vrijdagmiddag naar die moskee en ging voor de ingang
zitten en keek naar de mensen die naar binnen gingen. Een
vriendelijke oude man liep op mij af en aaide mij glimlachend over
mijn hoofd, waarna hij naar binnen ging. Zo ben ik nog ��n of twee
keer op een vrijdagmiddag voor die ingang gaan zitten, zonder met
iemand te spreken of naar binnen te gaan. Pas toen ik daarna
telefonisch een afspraak met ze had gemaakt, ging ik op mijn
veertiende verjaardag voor het eerst echt die moskee in en schudde
ik handen met enkele Turkse broeders.
Ik voelde me meteen thuis; mijn hele geest vertelde mij dat dit
hetgeen was waar ik naar op zoek was! Dat klinkt achteraf misschien
wat raar, maar ik kan het niet anders uitleggen, en ik neem aan dat
veel bekeerde Nederlanders begrijpen wat ik bedoel.
De islamitische Fitrah, die ik al vanaf mijn geboorte in mij droeg
(en elk mens), begon te ontwaken toen ik daar zat met mijn broeders,
op de simpele grond van de moskee. Geen schepsels die aanbeden
werden, maar alleen de Schepper. Wat klonk het allemaal ��nvoudig!
Spoedig daarna ben ik nog ��n of twee keer terug gegaan, waarna ik
de Shahaadah heb afgelegd, el-hamdoelillah. Vanaf dat moment, vanaf
het moment dat ik mij in de salaat (het gebed) met hen neerboog voor
Allah, begon er een gevoel te branden in mijn hart, dat er tot op de
dag van vandaag in zit. Dat gevoel heet imaan, maar dat wist ik toen
nog niet. Ik wist alleen dat ik dit nog nooit eerder had gevoeld en
dat ik dit gevoel nooit meer kwijt wou raken. Een enorme brandende
liefde voor Allah, waardoor je angsten verdwijnen en er rust voor in
de plaats komt. Een liefde die je soms alleen kan uitschreeuwen met
"Allaahoe Akbar!" - Allah is de Grootste! - De zoetheid van imaan,
die mij er soms toe bracht om midden in de nacht neer te knielen
voor Allah, om vervolgens zo een kwartier neergeknield te blijven op
mijn gezicht. Ik was na een hele zoektocht eindelijk weer thuis...
Abdul-Jabbar van der Ven
bron: www.assirat.nl/forum
Beluister ook zijn lezingen = > http://download.al-islaam.com/audiovideo/abduljabar.htm
-------------
O Allaah, sier ons met de schoonheid van Imaan, Leid ons en laat ons een middel van leiding voor anderen zijn, Ameen
Alle lof is voor Allaah Uit Wiens Bevel alle goede daden worden voltooid.
|
Geplaatst door: Wadee
Geplaatst op: 14 juli 2006 om 02:05
mooi verhaal , was eigenlijk altijd wel nieuwsgierig naar het zijne , maar nooit gevonden
-------------
Im nor a Prophet , nor a Messenger
I am merely a follower who will pass on His message ,just to give others a chance aswell
|
Geplaatst door: c1ee1s
Geplaatst op: 20 juli 2006 om 02:01
|
Ik ben blij, dat die mensen zo iets van vrede en geluk ervaren. Toch blijft er over mijn hart een vlies van verdriet liggen.
|
Geplaatst door: Wadee
Geplaatst op: 20 juli 2006 om 03:27
In eerste instantie geplaatst door c1ee1s
Ik ben blij, dat die mensen zo iets van vrede en geluk ervaren. Toch blijft er over mijn hart een vlies van verdriet liggen. |
uhm heb je er een nare ervaring aan over gehouden ?
-------------
Im nor a Prophet , nor a Messenger
I am merely a follower who will pass on His message ,just to give others a chance aswell
|
Geplaatst door: AmmatoelAziz
Geplaatst op: 28 juli 2006 om 12:18
|
Bismi-llahi al Rahmani al Rahiem
(In de naam van God, de Erbarmer, de Meest Barmhartige)
Het verhaal van zuster Alesha
salaam aleykum!
Ik wil graag mijn verhaal met jullie delen ook omdat ik het voor mijn familie stil moet houden omdat het een soort van 'taboe' is hier in huis en juist zooo graag wil vertellen hoe mijn ervaring was en is!
Het begon toen ik een jaar of 13 was... ik merkte dat ik liever met moslim vriendinnetjes en vriendjes speelde , het eten lekkerder vond etc etc maar ook dat ik het zo interessant vond, waarom draag jij een hoofddoek, wat bijzonder dat jullie met de hele familie en moslimgemeenschap vasten en zo'n goede familieband hebben!!
Rond mijn 15de werd ik helemaal tot over mijn oren verliefd op mijn huidige vriend... hij leek onbereikbaar voor iedereen maar toch heeft ie mijn uitgekozen als ik het zo mag formuleren.. Het was een niet al te serieuze relatie maar opgegeven moment wekte de interesse over de Islam, ik ben gaan lezen, praten over de Islam want wou nu wel wat meer weten over het geloof van mijn vriend. Ik begon met lezen/leren en ben nooit meer gestopt... het interesseerde me enorm en voelde een kaars die brandde in mijn hart, voelde me goed en vertrouwd en beschermd bij...
Op gegeven moment ben ik gaan vasten met de ramadan, het eerste jaar een week, tweede jaar 3 weken en toen de jaren erop de gehele maand... Islam is mijn geloof, het heeft mij zo veranderd in een positieve zin, van een wild los meisje ben ik veranderd in een meid met respect en een goed hart, Alhamdoulillah...
Ik ben zo blij gewoon dat Islam in mijn leven is, ik voel me rijk, niet qua geld natuurlijk maar rijk met de Islam in mijn hart.
Ik ben nog steeds samen met mijn vriend, hij is een Turkse moslim... Mijn ouders hebben mijn vriend vanaf het begin geaccepteerd maar ohhh jee als ze maar niet een hoofddoek gaat dragen want ja dat gebeurt toch zo vaak in een gemengde relatie en dan die lange jassen en nooit het huis uit??? Je blijft toch wel jezelf?? Zo ook van zijn kant, zijn moeder wou me niet accepteren want ik was een Nederlander... dat heeft het allemaal erg moeilijk gemaakt maar gelukkig heeft dit onze relatie sterker gemaakt, maar ook mijn geloof tot de Islam...
Na lang vechten en geduld hebben, heeft zijn moeder mij geaccepteerd, ze wilt graag dat ik met hun zoon ga trouwen. Ik ben geaccepteerd door de hele familie, alleen ze zijn bang dat ik niet met hun cultuur overweg kan. Ik kom er niet thuis omdat mijn vriend dat niet wil voordat we verloofd zijn.
Op gegeven moment ben ik dus gaan vasten, geen alcohol meer, geen varkensvlees, niet meer zo bloot etc etc ... en guess what? Wat voelde ik me stukken beter!!! Door het verhaal niet zo lang te maken vertel ik over afgelopen 13 oktober 2004, de dag waarop ik mijn shahada uitgesproken heb met getuigen, document heb ondertekend en een 'nieuwe' naam heb gekregen. Ik heb de shahada al wel een paar keer uitgesproken alleen in mijn kamer tot Allah swt, maar wou toch met getuigen om me heen, met 1 van mijn getuigen, een meid met een hart van goud die mij steunt en me advies geeft die me neemt zoals ik ben en mij tot deze stap heeft geholpen.
Toen ik de shahada uitsprak, het gevoel wat ik van binnen voelde was onbeschrijflijk... ik merkte op gegeven moment niet dat er andere mensen om me heen waren maar het was echt een moment van Allah swt en mij alleen... een moment van rust, veiligheid, bescherming, een gevoel van ja dit is echt de goede keuze voor jou, dit is het levenspad wat jij zou betreden en blijven volgen, insha'Allah, een gevoel wat me echt gelukkig maakt. Gewoon onbeschrijflijk... ik wou de shahada voor de ramadan uitspreken/afleggen zodat ik met een volledig gevoel mee kan vasten met de ramadan.
Mijn vriend is erg trots op me, ook zijn zusje die een goede vriendin van me is geworden, vriendinnen die het weten zijn zo blij en ik ook! Wat voel ik me goed! Nu met het vasten is het moeilijk thuis... mijn vader accepteert het niet waardoor ik stiekem 's nachts moet eten... zo stil mogelijk zijn. en ja altijd alleen opstaan en altijd alleen eten... moeilijk maar ik kom erdoor.
's Avonds moet ik smoesjes bedenken zodat ik later kan gaan eten... Insha'Allah komt het op een dag goed zodat ik er niet meer stiekem over hoef te doen, want het is moeilijk zo. Mijn moeder accepteert het, ze vindt het moeilijk maar ze doet haar best. Ze houdt haar hand boven m'n hoofd met veel dingen, eten, etc...
Sinds ik me bekeerd heb op 13 oktober botert het niet meer zo goed tussen mij en mijn vriend. We hadden rond de ramadan elkaar een hele tijd niet gezien. Ik zie hem nu weer sinds ongeveer 3 weken, maar ik heb er geen goed gevoel bij, ik hou wel van hem. Maar ik ga elke dag meer houden van mijn geloof. En vind het steeds meer jammer dat hij er niet zo veel aan doet, hij drinkt alcohol en sorry dat ik er over praat hij wilt seks (niet het, maar de dingen eromheen), ik wil dat niet meer, niet voordat ik getrouwd ben. Ik heb hem voor de keus gezet, er moeten een paar dingen veranderen, anders wil ik niet meer met hem verder. Mijn geloof is sterker dan mijn liefde voor hem nu. Het liefste zou ik mijn liefde met hem willen delen, hopelijk vind hij de weg naar de Islam weer terug insha'Allah.Zodat we samen kunnen leren en over het geloof kunnen praten enz. maar ik zie het niet meer zitten, ik wil geen man die alchohol drinkt elk weekend, drugs gebruikt en weinig aan zijn geloof doet. Ik wil een man die mij het een en ander kan leren en niet iemand waarop ik moet letten met wat ie doet. Insha'Allah.
Ook hoop ik snel uit huis te kunnen, zodat ik een hoofddoek kan dragen en niet meer stiekem hoeft te doen... want nu en zo is het niet mogelijk, insha'Allah.
(Ik hoop dat mijn verhaal wel duidelijk is, ik heb enige moeite met het goed formuleren).
Mijn complimenten voor alle verhalen die hier op de site staan, alhamdoulillah.
vrede zij met jullie, insha'Allah
Twijfel niet om een reactie te geven, ze zijn welkom!
Liefs, Alesha
Bron:Moslim.nl
-------------
O Allaah, sier ons met de schoonheid van Imaan, Leid ons en laat ons een middel van leiding voor anderen zijn, Ameen
Alle lof is voor Allaah Uit Wiens Bevel alle goede daden worden voltooid.
|
Geplaatst door: AmmatoelAziz
Geplaatst op: 28 juli 2006 om 12:22
|
Bismi-llahi al Rahmani al Rahiem
(In de naam van God, de Erbarmer, de Meest Barmhartige)
Het verhaal van zuster Amina (5)
Mijn naam Amina, ik ben 25 jaar oud en ik ben sinds ongeveer zes jaar moslima, hamdolilah.
Ik kom uit een katholiek gezin (maar ze doen niks aan hun geloof).
Vanaf dat ik kan denken voelde ik me daar niet op de juiste plek, ik was dood ongelukkig!
Ik ging altijd stiekem op mijn slaapkamer islamitische programma's kijken en dat trok mij verschrikkelijk aan, ik had ook sjaals op mijn kamer liggen en die deed ik steeds stiekem op als een hoofddoek en bekeek mezelf dan in de spiegel.
Maar thuis kon ik hier niet over praten, want mijn ouders vinden alles wat met de islam te maken heeft maar niks.
Ik voelde me diep ongelukkig en ik smeekte allah om hulp.
Mijn ouders hadden zoiets van oh als je 15 of 16 bent moet je uitgaan en vriendjes hebben, maar daar had ik helemaal geen zin in, maar ze bleven me overal voor schut zetten, als er bv.bezoek kwam of als we ergens op bezoek kwamen dan zeiden ze altijd "met onze dochter klopt iets niet,die stoppen we maar in een klooster", op een gegeven moment kon ik er niet meer tegen en ben maar uitgegaan om van die praatjes af te zijn, ik heb ook alcohool gedronken.
Insha Allah dat Allah mij mijn zonde's van toen vergeeft!
Op een gegeven moment toen ik het echt allemaal niet meer zag zitten, kwam ik mijn man tegen, mijn man is een Marokkaan, we voelde direct dat we bij elkaar hoorden en hebben ons dan ook de derde dag van ontmoeting verloofd, ik heb mijn man heel veel gevraagt over de islam, hij heeft me heel veel geleerd hamdolilah en daar ben ik hem heel erg dankbaar voor.
Op een dag ben ik naar de boekenwinkel gegaan en heb de heilige koran gekocht in het Arabisch Nederlands, vanuit die winkel ben ik naar een Marokkaanse winkel gegaan en heb mijn eerste hoofddoek gekocht, en die heb ik opgezet en nooit meer afgedaan, ik heb de koran gelezen en ik voelde de warmte mijn lichaam binnen stromen.
Toen mijn man mij zag met de heilige koran en mijn hoofddoek wist hij niet meer wat hij moest zeggen van blijdschap en hij dankte Allah!
We zijn naar Marokko gegaan, vijf maanden nadat we elkaar kenden, en daar ben ik direct toegetreden tot de islam! In Marokko zijn we toen ook getrouwd.
Sinds ik moslima ben is mijn wereld veel beter geworden hamdolilah, ik ben weer heel erg gelukkig en ik geniet van elke dag!
Het enige wat er is, is dat mijn moeder het niet wil accepteren, in het begin heb ik steeds geprobeert rustig te blijven en dacht misschien legt ze zich er wel een keer bij neer, maar dat heeft ze nooit gedaan, ze wil ook niet zien dat ik als moslima heel erg gelukkig ben geworden, ze wil niet eens met mij over staat lopen omdat ik hoofddoek draag!
Mijn man zei altijd tegen mij, probeer maar naar haar toe te blijven gaan, ook al zegt ze zulke verschrikkelijke dingen, het is en blijft toch je moeder, want je moeder is in de islam heel erg belangrijk!!
Maar ik heb het met harte geprobeert vol te houden om naar haar te blijven gaan en haar proberen uit te leggen wat de islam inhoud, maar ze wilde er niks van horen, en toen heeft ze zulke erge dingen gezegt over de islam (die ik absoluut niet kan en wil accepteren) en heb er dan ook gisteren een punt achter gezet, dus ik ga er niet meer naar toe. Alles ligt in de handen van Allah en hij zal haar op de dag des oordeels haar straf geven!
Ik ben een trotste en heel erg gelukkige moslima en laat mij dit door niemand afnemen, de islam is alles voor mij!!
En ik heb ook nog steeds een moeder, mijn schoonmoeder noem ik al altijd mijn moeder van haar krijg ik de liefde die een kind eigenlijk van haar moeder moet krijgen, en ze houd heel veel van mij en ik heel erg veel van haar hamdolilah, ze is een mens met een heel zuiver en groot hart hamdolilah!!
Insha Allah dat ze nog lang bij ons mag blijven!!
Als ik hier allemaal jullie verhalen lees dan word ik heel erg gelukkig van binnen dat jullie allemaal op het juiste pad terecht zijn gekomen hamdolilah, insha Allah dat er nog veel meer moslima's en moslims bij mogen komen!!
Ik wens jullie allemaal het aller beste in jullie leven, en ik geef jullie en boodschap mee, verkondig de islam naar buiten toe zodat er nog meer mensen de weg naar de islam zullen vinden, Insha Allah!!
Amina
-------------
O Allaah, sier ons met de schoonheid van Imaan, Leid ons en laat ons een middel van leiding voor anderen zijn, Ameen
Alle lof is voor Allaah Uit Wiens Bevel alle goede daden worden voltooid.
|
Geplaatst door: bintoe_lislam
Geplaatst op: 28 juli 2006 om 15:51
|
Assalaam alykom warahmatu ALLAH
macha'ALLAH , jazakom Allahoe gayran zusters voor het plaatsen van die verhalen
Moge ALLAH onze imaan versterken
Fi Amani ALLAH
-------------
Ibn Mas'ood radiallahu 'anhu said " The Jamaa'ah is what conforms to the truth, even if you are alone"
|
Geplaatst door: AmmatoelAziz
Geplaatst op: 29 juli 2006 om 08:47
|
Opnieuw moslim - Abd-Allah |
|
Jaargang 3, nummer 1, Dzoe l-Qie�dah 1422, januari 2002 |
|
Ik was stom, ik was doof en ik was blind. Door schoolboeken en de media gehersenspoeld. We stammen af van de apen! Denk niet na, geniet, maar met mate! Doe wat de rest ook doet, anders hoor je er niet bij! En dan mijn vrienden, die eigenlijk geen vrienden waren, maar bekende waarmee je naar een caf� ging om te drinken. Ging je niet mee, dan was je alleen. Ik was stom, ik was doof en ik was blind. El Hamdoelillah, op wonderbaarlijke manier ben ik in aanraking gekomen met de Islam. Een ongelovige zal zeggen; �wat een toeval�. Ik zeg: �Allah (Glorieus en Verheven is Hij) heeft het zo gewild�.
Ik wilde met een vriend gaan diepzeeduiken. We hadden twee weken om op vakantie te gaan, en we besloten om naar Egypte te gaan. Waarom Egypte? Wat een toeval, of heeft Allah (Glorieus en Verheven is Hij) het zo gewild?
Een week duiken en een week wat van het land zien. Het was een leuke vakantie, El Hamdoelillah, en om ons prettig verblijf af te sluiten, gingen we eten bij een van de vele fastfood restaurants in de miljoenenstad Cairo. We lieten ons door een taxichauffeur ergens afzetten en gingen een restaurant binnen. Waarom dat ene restaurant? Wat een toeval, of heeft Allah (Glorieus en Verheven is Hij) het zo gewild?
Het was druk, maar we hadden een tafeltje gevonden. We waren bijna klaar met eten, toen er twee Egyptische jonge dames aan ons vroegen, of zij bij ons aan tafel mochten komen zitten, want er was geen enkele stoel meer vrij, behalve bij ons aan tafel. Wat een toeval, of heeft Allah (Glorieus en Verheven is Hij) het zo gewild?
Er waren twee stoelen bij ons aan tafel vrij, de enigste twee in het hele restaurant. Als de dames een keuze hadden gehad, dan zouden ze niet voor onze tafel gekozen hebben, een tafel met twee mannelijke buitenlanders, geen denken aan. Bij ons aan tafel waren dus de enige twee vrije stoelen, een stoel langs mij en een stoel langs mijn vriend. Waarom ging de ene dame, waar ik nu mee getrouwd ben (El Hamdoelillah), langs mij zitten, en de andere dame (die na een bepaalde tijd zou gaan verloven) langs mijn vriend? Wat een toeval, of heeft Allah (Glorieus en Verheven is Hij) het zo gewild?
Mijn vriend ging wat te drinken halen voor mij en voor hem. De dames begonnen een Egyptische krant te lezen in de Arabische taal. Normaal gesproken ben ik heel verlegen als het gaat om contact te leggen met vrouwen, maar op de een of andere manier, bijna automatisch, keek ik naar die Egyptische krant in een voor mij vreemde taal. De evenzo verlegen dames keken mij aan en we raakte in gesprek over die ene krant. Wat een toeval, of heeft Allah (Glorieus en Verheven is Hij) het zo gewild?
We spraken met elkaar en wat bleek nou, de ene dame had al aan een tafeltje gezeten, maar omdat de andere dame te laat was voor hun afspraak, ging ze even iets te drinken halen. Toen ze terug kwam was haar tafeltje bezet. Wat een toeval, of heeft Allah (Glorieus en Verheven is Hij) het zo gewild?
Een ander toeval (???) is dat dit restaurant bijna nooit bezocht werd door de twee dames, maar die ene avond wel. Wat een toeval, of heeft Allah (Glorieus en Verheven is Hij) het zo gewild?
We hadden niet zo veel tijd om met elkaar te praten, want de dames moesten op tijd thuis zijn. De dames boden ons aan om de volgende dag met ons naar enkele bezienswaardigheden te gaan. Helaas was dit voor ons de laatste avond en zouden wij de volgende ochtend weer terug gaan naar ons koude kikkerlandje. We wisselden onze adressen uit en namen afscheid.
De ene brief werd geschreven na de andere. Middels deze brieven leerden we elkaar beter kennen. Op een gegeven moment kwam ook het geloof om de hoek kijken. Ik was daar niet zo blij mee, want ik was immers stom, doof en blind. Mijn voorstel was dat zij gewoon moslima zou blijven, en ik gewoon zo als ik was; stom, doof en blind. Zelfs hier was ik te stom, doof en blind voor om te beseffen dat ik stom, doof en blind was. Maar we bleven praten over de Islam en het bestaan van God.
El Hamdoelillah dat die ene Egyptische dame toen geduldig genoeg was om met mij te blijven praten. Bijna hadden we besloten om achter onze correspondentie een punt te zetten, het leek een hopeloze zaak. Maar ik was een beetje eerlijk tegenover mezelf en ik gaf toe dat die Egyptische dame wel steeds antwoorden had op mijn vragen, maar ik niet op haar vragen. Was mijn denkwijze dan wel ok�? Er ontstond een twijfel in mijn hart. Wat een toeval, of heeft Allah (Glorieus en Verheven is Hij) het zo gewild?
Ik had onze vakantie gekocht bij een reisbureau in mijn woonplaats. De eigenaar van dit reisbureau was een Egyptische man. Wat een toeval, of heeft Allah (Glorieus en Verheven is Hij) het zo gewild?
Ik had besloten om naar Egypte terug te gaan, om die ene Egyptische dame weer te ontmoeten. Toen ik weer naar het reisbureau ging om voor mijzelf een nieuw ticket te kopen, raakte ik ook met die Egyptische man in gesprek over de Islam. Hij vertelde me dat hij een Nederlandse jongen kende die op zijn 14e levensjaar moslim is geworden. Die jongen kwam uit een dorp waar hij ook een reisbureau had. Wat een toeval, of heeft Allah (Glorieus en Verheven is Hij) het zo gewild?
De Egyptische man raadde mij aan om contact op te nemen met die ene Nederlandse jongen om in mijn eigen taal over de Islam te praten. Ik had inmiddels al toegegeven dat mijn manier van denken niet de juiste was en dat er een groot gat zat in de informatie die ik had. Als christen had ik vele vragen over de vele rare dingen in het Christendom. Niemand kon mij daar goede antwoorden op geven en door de informatie op school (bijvoorbeeld de evolutie theorie) en de media (moslims zijn terroristen, creatieve journalistiek noemen ze dat), bleef ik stom, doof en blind. Maar El Hamdoelillah, door het geduld en de informatie die ik kreeg van die ene Egyptische dame werd mijn hart wat zachter, mijn oren stonden op een kier, en zelfs in mijn oogleden kwam een beetje beweging.
In het begin zei ik nog dat ik nooit zou bidden; vijf keer per dag bidden, dat nooit. Ik vond ��n keer per dag al veel en ik vroeg mezelf af of het moslim zijn wel iets voor mij was. De naam �moslim� had ook nog steeds iets beangstigend. De gedachte om moslim te worden was toch nog vreemd: ga ik dadelijk tot die mensen behoren die �terroristische� aanslagen plegen? Mensen die met vier vrouwen mogen trouwen en die een maand lang vasten? Geen alcohol meer, niet meer naar vrouwen kijken, mijn �vrijheid� kwijt?
�Voorwaar, de slechtste schepselen bij Allah zijn de doven en de stommen (van hart): degenen die niet begrijpen. � (Nederlandse vertaling van de Edele Qor-aan, Soerah 8, aayah 22)
Door de gesprekken met die Egyptische man van het reisbureau, die Nederlandse jongen en die Egyptische dame, door de informatie die ik van hen kreeg, door het lezen van boeken, had ik het gevoel dat het gat in mijn kennis langzaam opgevuld werd. (Moge Allah (Glorieus en Verheven is Hij) hen hiervoor belonen.) Ik werd langzaam wakker, niet langer meer bedwelmd door de verslaving aan de valse vrijheid; geniet, maar met mate!? De ene vraag na de andere werd beantwoord. De ene twijfel na de andere werd weg genomen. De evolutie theorie verdween als sneeuw voor de zon. De vooroordelen over de Islam en de moslims werden omgezet naar liefde voor de Islam en de moslims. Mijn hart werd steeds zachter, mijn oren gingen steeds beter horen, en mijn ogen stonden z� ver open, dat ik wilde dat een dag geen 24 uur had, maar 48 uur. Ik kwam tijd te kort, zoveel waarheden, zoveel informatie, zoveel antwoorden, zoveel Tekenen. Ik ging me er steeds beter bij voelen, steeds zekerder: El Hamdoelillah Rabbil �Alamien, ik werd moslim.
Ik ging steeds vaker boeken lezen en praten met moslimbroeders. Wat was ik stom, wat was ik doof en wat was ik blind. Hoe heb ik ooit kunnen geloven in de leugens van de Westerse media? Hoe heb ik ooit kunnen geloven in de theorie van Darwin. De naam �evolutie theorie� zegt het al; theorie. Slechts vage idee�n en heel veel fantasie. Wat was ik beneveld door de vele verleidingen en begeerten van dit leven. Ik had echt het gevoel dat ik wakker werd, nuchter, met twee benen op de grond.
Op een gegeven moment vond ik het tijd om te leren bidden. Tijdens mijn eerste Ramadan begon ik met het verrichten van het gebed, El Hamdoelillah. Toch was het best moeilijk om dit vijf keer per dag te doen, en ook nog op tijd. Vooral �s morgens vroeg, lekker warm in bed, moe en lui. Ik werkte in die tijd in een vijfploegen dienst. Ik moest �s morgens om 06:00 uur beginnen en reed van huis weg rond 05:15 uur. Ik zag toen soms mensen wandelen die hun hond aan het uitlaten waren. Ik werd hierdoor heel boos op mezelf en ik was ook teleurgesteld in mijzelf. Hoe kan ik mijzelf moslim noemen, en zeggen dat ik overtuigd ben van de Islam en het bestaan van Allah de Almachtige? Deze mensen die zo vroeg opstaan om hun hond uit te laten, andere mensen (waaronder ik zelf) die vroeg opstaan om geld te verdienen. Hoe kan het dan dat ik niet opsta om mijn Heer, mijn Schepper te aanbidden? Hoe kan het dan dat ik niet doe, wat ik moet doen om het enige belangrijke doel na te streven: het erven van het Paradijs!
�En dit wereldse leven is niets dan vermaak en spel. En voorwaar, het Huis van het Hiernamaals is zeker het echte leven, als zij het wisten!� (Nederlandse vertaling van de Edele Qor-aan, Soerah 29, aayah 64)
Een andere grote fout die ik beging was het vragen naar een Teken van Allah (Glorieus en Verheven is Hij). Ik vroeg Allah om een Teken, om mijn geloof in Hem te versterken. Nou, dat Teken kwam er. Ik was met mijn vrouw (die ene Egyptische dame) in Egypte bij mijn schoonmoeder (haar vader was al overleden, moge Allah hem zijn zonden vergeven en hem het Paradijs binnen leiden) op vakantie. Ik was op de badkamer en net klaar met het verrichten van woedoe. In eens werd mijn adem volledig afgesneden. Ik kon geen adem meer halen en ik raakte in paniek. Ik dacht; ik moet hier van de badkamer af, want als ik dadelijk val, dan lig ik hier en niemand weet wat er aan de hand is. Ik maakte de deur open en ging naar buiten. Mijn vrouw en mijn schoonmoeder hoorden mij naar adem snakken (het snakken naar adem maakte best wel een hard geluid) en ook zij raakte in paniek en mijn vrouw barste in huilen uit. Naar mijn gevoel duurde dit paniekerige moment wel enkele minuten, tot ik het gevoel kreeg dat ik moest overgeven en ik kreeg weer adem, El Hamdulillah. Vanaf dat moment heb ik nooit meer om een Teken gevraagd. Ik had mijn lesje geleerd. En kijk om je heen, er zijn ontelbare Tekenen die het bestaan van Allah de Almachtige, bevestigen.
�Voorwaar, in de schepping van de hemelen en de aarde en de afwisseling van de nacht en de dag en de schepen die over de zee varen met wat de mensen voordeel geeft, en het water dat Allah uit de hemel neer zendt, waarmee Hij de aarde tot leven brengt na haar dood, en dat Hij daarop allerlei dieren verspreidde, en de besturing van de winden en de wolken die tussen de hemel en de aarde dienstbaar zijn gemaakt, zijn zeker Tekenen voor een volk dat verstandig is.� (Nederlandse vertaling van de Edele Qor-aan, Soerah 2, aayah 164)
�En op de aarde zijn Tekens voor de overtuigden. En ook in jullie zelf, zien jullie dan niet?� (Nederlandse vertaling van de Edele Qor-aan, Soerah 51, aayah 20 - 21)
Kijk nu eens naar mij, mijn leven is bijna totaal veranderd. Door de Islam kan ik het lelijke en oneerlijke leven van deze wereld aan. Ik was een �vrije� (???), �moderne� (???) en �genietende� (???) jonge man. Nu een nuchtere en wakkere moslim, die zijn moslimbroeders en moslimzusters aanspoort om mee te werken aan de Zaak van Allah (Glorieus en Verheven is Hij). De ongelovige zal mij misschien wel een fundamentalist noemen, ik noem mijzelf MOSLIM en ik ben er trots op. Mijn ouders vinden soms dat ik iets te ver ga, maar toch wil ik hen bedanken voor de steun en hulp die ze mij altijd gegeven hebben, en dat zij van mijn bekering tot de Islam geen probleem hebben gemaakt, ondanks dat zij geen moslims zijn. Ik vraag iedere dag aan mijn Schepper om hen ook naar het Rechte Pad van de Islam te leiden. Wie weet, In Shaa Allah, op een dag��.
�Voorwaar, jij kunt degene die jij lief hebt geen leiding geven, Maar Allah leidt wie Hij wil, en Hij kent degenen die Leiding volgen het best.� (Nederlandse vertaling van de Edele Qor-aan, Soerah 28, aayah 56)
|
|
Jaargang 3, nummer 1, Dzoe l-Qie�dah 1422, januari 2002 |
-------------
O Allaah, sier ons met de schoonheid van Imaan, Leid ons en laat ons een middel van leiding voor anderen zijn, Ameen
Alle lof is voor Allaah Uit Wiens Bevel alle goede daden worden voltooid.
|
Geplaatst door: AmmatoelAziz
Geplaatst op: 29 juli 2006 om 08:48
|
Opnieuw moslim - Rabi'a Frank |
| Jaargang 1, nummer 3, Moeh�arram 1423, maart 2002 |
|
Mij is regelmatig de vraag gesteld: Hoe ben je moslim geworden?
Een heel re�le vraag, zou je denken. Toch is de vraag een stuk makkelijker te stellen, dan het antwoord erop te geven. Het is niet simpelweg een opsomming van gebeurtenissen die geleid hebben tot mijn sjahada. Het is ook niet een pad dat iedereen bewandeld wanneer hij of zij moslim wordt. Sommige mensen reizen de wereld rond en hebben enorm veel kennis van de Islam, maar hun hart blijft bevroren. Anderen horen slechts een woord of zien een teken en worden met nauwelijks kennis moslim. Ik heb niet ineens "het licht" gezien, God heeft niet persoonlijk met mij gesproken, noch was het een bewuste keuze van de ene op de andere dag. Ik kan niet anders zeggen dan dat Allah (Glorieus en Verheven is Hij) mij heeft uitgekozen om op het Rechte Pad te leiden. Wat ik heb gedaan om deze Rahma te verdienen weet ik niet, Allah (Glorieus en Verheven is Hij) moet wel heel veel van mij houden om mijn ogen te openen, zelfs nadat ik Hem jarenlang ontkend heb of wanneer ik geen argumenten meer had om Hem te ontkennen, Hem de ergste verwijten heb gemaakt. Zo betichtte ik Hem van onrechtvaardigheid, terwijl ik degene was die onrechtvaardig was; tegenover Hem, tegenover anderen en vooral tegenover mijzelf. Moge Allah (Glorieus en Verheven is Hij) mij mijn arrogantie vergeven.
Toch is dit antwoord in deze tijd en maatschappij niet afdoende. Er moet toch iets gebeurd zijn, er moet toch een reden zijn waarom je je leven zo radicaal veranderd hebt? En ja, dan komen de argumenten en gebeurtenissen.
Voor diegene die graag mijn geschiedenis willen horen, zal ik proberen het ingrijpen van Allah (Glorieus en Verheven is Hij) in mijn leven te analyseren en in chronologische volgorde te plaatsen.
Ik ben opgegroeid in een gezin waar de godsdienst nauwelijks een rol speelde. Mijn vader noemde zichzelf joods vanuit een soort loyaliteit ten opzichte van zijn voorouders en een complex overgehouden uit de oorlogsjaren die hij als klein kind meemaakte. Ik was zijn jodinnetje, zijn kalle, zijn mokkel en heb dit tot in mijn puberteit ook zo gevoeld.
Mijn moeder groeide op in een katholiek dorp in de Achterhoek waar zij iedere zondag ging biechten en niet met protestante kinderen mocht spelen.
Mijn vader weigerde mij te laten dopen tot groot verdriet van mijn moeder, maar zij stond erop dat ik dan wel naar een katholieke school ging. Zo geschiedde. Hier kreeg ik een klein beetje besef van God. Mijn interesse ging vooral uit naar de verhalen van de profeten; ik kon hier geen genoeg van krijgen.
Het leven kabbelde verder, mijn ouders gingen scheiden, ik werd een puber. En niet zo'n heel makkelijke.
Op mijn veertiende vond ik aansluiting bij een groep Marokkaanse jongens. Zij waren alles waar mijn moeder bang voor was, dus dat was leuk.
Met een jongen kreeg ik meer contact. Ik merkte wel dat hij niet rookte en niet dronk (Elhamdoelillah!) en dat hij een maand in het jaar vastte, maar de Islam was nooit onderwerp van gesprek. Tot ik een paar jaar later aan de toekomst ging denken. Toen kwam de aap uit de mouw. Hij kon niet met mij verder, want ik was niet Marokkaans. Onzin, leek me en inderdaad, nadat hij er zelf eens over na had gedacht, was het probleem dat ik geen moslim was. Ik wilde wel eens weten waar dat op sloeg en dus ging ik naar de bibliotheek om boeken over de Islam te lezen. Mijn keus viel (vanzelfsprekend) op de Qoraan. Het was een oud, aftands boek in nog ouder Nederlands en ik begreep er bijna niets van. Toch, op de een of andere manier, voelde ik dat ik iets heel bijzonders in handen had. Hoewel ik het niet toe wilde geven, besefte ik dat dit het Woord van God was. Ik was steeds vaker te vinden in de bieb en sleepte kilo's boeken mee naar huis waar ik ze verstopte voor mijn moeder. Ook de jongen in kwestie vertelde ik niets. Waarom weet ik niet, maar ik voelde dat dit heel priv� was, iets van mijzelf. Toch bleven er een hoop vragen knagen, zeker toen ik zag dat wat ik las niet terug te vinden was in het gedrag van de jongen in kwestie. Ik vroeg mij af waarom hij wel moslim was en ik niet. Zoveel verschilden wij niet. Ik confronteerde hem met mijn idee�n en hij kwam tot de conclusie dat ik gelijk had. Het was natuurlijk ook te gek voor woorden dat ik op een gegeven moment meer wist van zijn godsdienst dan hijzelf. Dit was voor hem reden zelf op zoek te gaan naar zijn roots. Intussen ging mijn zoektocht ook door en ik merkte dat ik op bepaalde momenten zelfs al tot Allah (Glorieus en Verheven is Hij) sprak. Terwijl ik het niet had gemerkt, had Hij (Glorieus en Verheven is Hij) mijn hart geopend en zijn Dien in mij gevestigd. Maar dat besef was er niet meteen. Mijn keuze voor Islam is dan ook nooit een keuze geweest. Het was een gevoel, een besef, een realiteit.
Intussen ging ik wekelijks naar een bijeenkomst waar ik informatie over de Islam dacht te krijgen. In plaats hiervan leerde ik de gebeden uit mijn hoofd, terwijl ik dacht dat ik nog helemaal geen moslim zijn kon. Ik wist tenslotte nog nauwelijks iets! Een aantal mensen die daar ook kwamen, zouden enkele weken later de sjahada afleggen; wilde ik dit soms ook? Ik schrok van deze vraag; zagen zij mij dan al als moslim? Was ik dan al moslim? Of beter; was ik het wel waard om moslim te zijn? Ik moest nog zoveel leren; pas als ik alles wist dan kon ik moslim worden. Toch had ik geen excuus en ik stemde (Elhamdoelillah) toe.
Die dag was ik ontzettend zenuwachtig. Ik had voor de gelegenheid een afzichtelijke hoofddoek om gedaan. Maar ik voelde me goed! Een voor een werden we bij de imam geroepen, waar we de sjahada na moesten zeggen. Toen ik dit gedaan had, liepen de tranen me over de wangen; ik wist niet wat me overkwam. Wat ik voelde, was zo goed, maar tegelijkertijd zo onwerkelijk. Waar was ik aan begonnen? Wat stond me nog te wachten? Ik had geen flauw idee, maar ik voelde me gesterkt door het besef dat ik de juiste keuze(?) had gemaakt en ik wist dat ik alles aan zou kunnen wat op mijn pad zou komen zolang ik dit gevoel vast zou houden. Dit was de eerste keer dat ik zo onbeheerst heb zitten huilen zonder dat ik woorden had om te omschrijven wat ik voelde. Soms zijn woorden onvoldoende, soms zijn woorden zelfs te banaal om zo'n verheven gevoel te omschrijven. Zelfs mooie woorden als godsvrees, godsbesef en imen kunnen niet weergeven wat ik voelde. Hoe mooi ook, het gaat niet om de woorden, maar om het besef van de betekenis van deze woorden dat zich in het diepste van mijn ziel bevond en nu eindelijk na al die jaren van zelfontkenning naar buiten mocht komen. Ik was, hoewel nog zo incompleet, eindelijk compleet.
Deze dag heeft zo'n 8 jaar geleden plaats gevonden en sindsdien is mijn leven beetje bij beetje veranderd. Hoe meer kennis ik opdoe, hoe dieper mijn imen wordt. Hoe meer men tegen de islam en de moslims strijdt, hoe meer ik mij op mijn godsdienst verlaat.
Ik kon toen, 8 jaar geleden, niet beseffen waar ik mee geconfronteerd zou worden. De domheid, de slechtheid, de arrogantie en intolerantie van een volk waarvan ik jarenlang deel dacht uit te maken, waarvan ik de taal sprak, de gewoontes kende. Nu wil ik niet meer bij hen horen en snak ik naar een islamitische samenleving waar ik eindelijk mezelf kan zijn. En hoewel een utopie, hoop ik insha'Allah dat ik en mijn medemoslims op een dag de rust zullen vinden bij elkaar in onze Dien, is het niet in dit wereldse leven dan in het Hiernamaals. Amien.
|
| Jaargang 1, nummer 3, Moeh�arram 1423, maart 2002 |
-------------
O Allaah, sier ons met de schoonheid van Imaan, Leid ons en laat ons een middel van leiding voor anderen zijn, Ameen
Alle lof is voor Allaah Uit Wiens Bevel alle goede daden worden voltooid.
|
Geplaatst door: AmmatoelAziz
Geplaatst op: 29 juli 2006 om 08:49
|
|
Jaargang 1, nummer 5, Rabi' l-Awwal 1423, mei 2002 |
|
Mijn weg naar de Islam.
Mijn naam is Judith en ik ben 35 jaar oud. Ik ben rooms-katholiek opgevoed en ik zat vroeger op een lagere meisjesschool geleid door nonnen. Wij gingen elke zondag naar de kerk, maar later alleen op feestdagen (Pasen, Kerst, etc). In mijn hart wist ik dat God bestond. Als ik in de kerk zat, luisterde ik altijd erg goed naar de preek. Het viel me op dat de priester altijd in herhalingen viel en dat er toch altijd iets ontbrak. Ik miste iets. In 1981 ontmoette ik mijn huidige echtgenoot. Hij kwam uit Egypte, een land waar ik alleen in geschiedenisboeken over had gelezen en waar ik mij geen voorstelling van kon maken. Ik dacht dat Egypte alleen maar uit Sahara, kamelen en arabieren bestond. Wat op dat moment wel erg aantrekkelijk leek. In dezelfde zomer gingen mijn zusje en ik voor de eerst keer met het vliegtuig naar Egypte.
De geur als je uit het vliegtuig stapt zal ik nooit meer vergeten. Ook niet de ontmoeting met mijn schoonfamilie, zo'n warm welkom van zulke lieve mensen. Het was of als ik thuis kwam. In het ouderlijk huis van mijn man ben ik in aanraking gekomen met de islam. De adzaan, die je 5 keer per dag hoorde, zette me aan het denken. Mijn schoonzusje was de enige die met mij engels kon praten. Zij en mijn man hebben zodoende al mijn vragen beantwoord, totdat ik op het punt kwam dat ik het snapte. In het christendom is Jezus (vrede zij met hem) de zoon van God, of God zelf (moge Allah mij deze uitspraak vergeven). In de Islam is Jezus (vrede zij met hem), Isa Ibn Mariam (Jezus de zoon van Maria), een van de grootste profeten. Voor elke tijdsperiode heeft Allah, Verheven en Geprezen is Hij, een profeet gezonden, van Abraham tot Mohammed (vrede zij met hen beide). Met die laatste profeet, de profeet Mohammed (Allah�s zegeningen en vrede zij met hem), heeft Allah zijn godsdienst volbracht.
De islam is voor mij een levenswijze geworden. Door de Qor-aan te lezen, begrijp ik waarom wij op aarde zijn en wat er van ons als mens word verwacht. Het is elke dag streven om het goede te doen, en om het kwade te vermijden. Ik vind het heel erg dat op dit moment in de media het beeld van de Islam wordt verdraaid, terwijl Islam vrede betekent en vrede is. Er is geen plaats voor rassendiscriminatie; "En tot zijn Tekenen behoord de schepping van de hemelen en de aarde, en de verscheidenheid van jullie talen en huidskleuren. Voorwaar, daarin zijn zeker Tekenen voor de bezitters van kennis." (Qor-aan 30:22).
"O mensheid,Wij hebben jullie uit een man en een vrouw geschapen en hebben jullie tot volken en stammen gemaakt, opdat jullie elkaar leren kennen. Voorzeker, de meest edele van jullie is bij Allah degene die het meest (Allah) vreest. Voorwaar, Allah is van alles op de hoogte, Alwetend." (Qor-aan 49:13)
Nadat ik officieel de shahada (geloofsbelijdenis) had afgelegd in de al-Azhar moskee in Cairo, ben ik direct een hoofddoek gaan dragen. Het staat vermeld in de Qor-aan (o.a. in 33:59), dus daar had ik geen enkele moeite mee. God heeft de hele wereld geschapen en Zijn regels in de Qor-aan neer gezonden. Hij weet wat het beste voor ons is. De hijab (de hoofddoek en levenswijze) is een bescherming voor de moslimvrouw en ik ben daar tevreden mee. Dit jaar ben ik ook de niqaab gaan dragen (een sluier die je gezicht bedekt), iets dat ik al heel lang heb willen doen voor Allah, Verheven en Geprezen is Hij. De levenswijze van de profeet Mohammed (Allah�s zegeningen en vrede zij met hem) is Soennah. Hij heeft zoveel moeten doorstaan om de Islam aan de mens over te brengen. De vrouwen van de profeet (Allah�s zegeningen en vrede zij met hem) deden een sluier voor hun gezicht. Ik hou van de profeet Mohammed (Allah�s zegeningen en vrede zij met hem) en hoop door mijn daden met hem samen in het Paradijs te mogen zijn.
Ik snap dat voor vele Nederlandse mensen het moeilijk is om de Islam te begrijpen. En ik denk dat dat voornamelijk komt, doordat wij moslims (in de gehele wereld) niet ons best doen om goede moslims te zijn, niet genoeg streven om alle regels na te leven. Om het goede karakter, waarom de profeet Mohammed (Allah�s zegeningen en vrede zij met hem) om bekent stond, omdat ook te hebben. Ik vraag aan alle moslims die dit lezen, probeer een ambassadeur te zijn van de Islam, zet het goede voorbeeld, begin nu! Aan de Nederlandse burger vraag ik begrip voor de medemens, oordeel niet te snel. Wij moslims houden van alle mensen die ook van God houden.
Salaam Aleikoem wa Rahmatoellah wa Barakatoeh,
Jullie zuster in de Islam, Judith.
|
|
Jaargang 1, nummer 5, Rabi' l-Awwal 1423, mei 2002 |
-------------
O Allaah, sier ons met de schoonheid van Imaan, Leid ons en laat ons een middel van leiding voor anderen zijn, Ameen
Alle lof is voor Allaah Uit Wiens Bevel alle goede daden worden voltooid.
|
Geplaatst door: AmmatoelAziz
Geplaatst op: 29 juli 2006 om 08:50
|
As-Salaamoe Aleikoum,
Allereerst wil ik zeggen dat ik heel blij ben om op deze manier mijn verhaal te vertellen over hoe ik de Islam heb leren kennen en op deze manier Da'wah kan doen, immers da�wah is een verplichting voor elke moslim(a):
�Nodig uit tot de Weg van jouw Heer, met wijsheid en goed onderricht, en wissel met hen van gedachten op de beste wijze. Voorwaar, jouw Heer weet het beste wie van Zijn weg afgedwaald is en Hij weet beter wie de rechtgeleiden zijn.� (An Nahl 16:125)
�Voorwaar, zij die verbergen wat Wij hebben neer gezonden van de duidelijke bewijzen en de Leiding, nadat Wij die aan de mensen hebben duidelijk gemaakt in de Schrift: zij zijn degenen die Allah vervloekt en die door de vervloekers vervloekt worden.� (Al Baqarah 2:159)
Ik had al vanaf ongeveer mijn 14e een liefde voor de Islam omdat ik het met de bekende dingen (van de Islam) die de meeste mensen kennen eens was. In die tijd toen ik 14 was, was ik heel ontevreden over de manier waarop de meeste Europeanen leven. Ik wilde niet zo'n doorsnee Europeaan worden, zo eentje die alcohol drinkt, sigaretten rookt, zo makkelijk is met seks, enz. Ik heb dan ook van af mijn 14e t/m mijn 24e een totaal ander leven geleid dan de doorsnee Europeaan. Doordat ik een totaal ander leven leidde had ik ook maar weinig Europese, niet moslim(a) vrienden/vriendinnen om de simpele rede: als je vrienden je iedere keer uitnodigen voor dingen waar jij geen zin in hebt zoals uitgaan enz. en jij zegt iedere keer nee dan hebben ze natuurlijk snel genoeg van je. Ik ben daardoor best eenzaam geweest in mijn tienerjaren, maar ik heb het er erg graag voor over gehad, want het heeft mij gemaakt wat ik nu ben, el-hamdoelillah.
Mijn ouders zijn beide katholiek opgevoed, maar geloven beide niet en hebben mij daarom nooit gedoopt en hebben mij zonder een geloof opgevoed. Ik heb vroeger van mijn oma wel het een en ander gehoord over het katholieke geloof en ook ben ik vroeger samen met een christelijk vriendinnetje op Bijbelles geweest. In het katholieke en het christelijke geloof heb ik mij nooit kunnen vinden, omdat ik mij totaal niet kon voorstellen dat Jezus (vrede zij met hem) de zoon van God zou zijn (zoals de christenen/katholieken zeggen). Wat ik mij al helemaal niet kon voorstellen was dat Jezus (vrede zij met hem) ook een soort god is. Ik zag die gedachte als een soort vernedering voor God.
Door Abu Hurayrah (moge Allah tevreden met hem zijn) is overgeleverd, dat de profeet (vrede en zegeningen van Allah zijn met hem) zei: �Houd je verre van zeven verfoeilijke handelingen�. Er werd hem gevraagd; �O boodschapper van Allah, welke zijn dat?� De profeet (vrede en zegeningen van Allah zijn met hem) antwoordde: �Het toekennen van bondgenoten aan Allah, magie, iemand vermoorden, hetgeen door Allah verboden is, tenzij het gebeurt op Zijn uitdrukkelijk bevel, het verteren van Woekerwinst, het opslokken van het eigendom van wezen, je op je hielen omdraaien op de dag dat er jihaad op de weg van Allah geleverd moet worden en het lasteren van kuise maar indiscrete vrouwen.� (Al-Boekhari)
Ik geloofde wel dat Jezus (vrede zij met hem) bestaan had en ik geloofde ook dat Maria in verwachting kon raken zonder gemeenschap te hebben met een man als God dat wilde. God is tenslotte Almachtig, maar dat God dan ook de vader van Jezus (vrede zij met hem) zou zijn, kon er bij mij niet in. Zoals de Islam over Jezus (vrede zij met hem) schrijft is eigenlijk zoals ik er zelf altijd al over gedacht had en het voelde voor mij dan ook heel fijn om te lezen hoe de moslims Jezus (vrede zij met hem) zien. De Islam heeft mij nog op veel meer vragen antwoorden gegeven. Op mijn 24e begon ik mij intensief te verdiepen in de Islam. Ik heb toen veel hulp en stimulans gehad van een aantal moslims (moge Allah hun daar goed voor belonen). Na mij ongeveer een jaar lang intensief te hebben verdiept in de Islam heb ik mij bekeerd tot de Islam en ik ben er nog steeds heel erg blij mee. Er heeft mij nog nooit iets zo gelukkig gemaakt als de Islam, el-hamdoelillah.
Toen ik mij op mijn 24e intensief ben gaan verdiepen in de Islam en de Qor-aan wilde gaan lezen in het Nederlands kwam ik er achter dat niet alle Nederlandse vertalingen van de Qor-aan hetzelfde waren en ik vond dat echt frustrerend. Welke moest ik nou als waarheid nemen? Ik heb mij toen wel goed laten informeren voordat ik een Nederlands-Arabische Qor-aan ben gaan kopen en heb daar ook wel al veel in gelezen, maar ik dacht toch op een gegeven moment: �ik moet gewoon Arabisch gaan leren, dan kan ik tenminste de Qor-aan vanuit het Arabisch gaan lezen�. Ik volg dan nu ook Arabische en Qor-aanlessen in de moskee bij mij in de buurt en dat geeft mij echt een goed gevoel, Insha-Allah kan ik dan straks de Qor-aan in het Arabisch lezen.
Tot slot zou ik graag even iedere moslim(a) er aan willen helpen herinneren dat het onze plicht is om er iets van te zeggen als mensen negatieve dingen over de Islam zeggen;
"Laat niemand van jullie zichzelf kleineren." Zij zeiden: "O boodschapper van Allah, hoe kan iemand van ons zichzelf kleineren?" Hij zei: "Hij stuit op een zaak, die Allah aangaat, waar hij iets over had moeten zeggen, maar hij zegt (het) niet, daarom zegt Allah (de Almachtige, de Verhevene) op de Dag der Opstanding tot hem: "Wat heeft jou weerhouden om over 'dit en dat, en dit en dat' iets te zeggen?" Hij zegt: "(Het was) uit angst voor de mensen." Dan zegt Hij (Allah): "Je kunt beter voor Mij de gepaste vrees hebben." (Overgeleverd door: Ibn Majah)
Wa Salaam, Yaqien
(Ik heb Yaqien als moslimnaam genomen omdat ik met Yaqien (zekerheid) voor de Islam heb gekozen.)
-------------
O Allaah, sier ons met de schoonheid van Imaan, Leid ons en laat ons een middel van leiding voor anderen zijn, Ameen
Alle lof is voor Allaah Uit Wiens Bevel alle goede daden worden voltooid.
|
Geplaatst door: AmmatoelAziz
Geplaatst op: 29 juli 2006 om 08:54
|
Jaargang 1, nummer 9, Radjab 1423, september 2002 |
|
�Aoedoe billahi minas sjaitan nir rajiem � bismillah hirrahman nirrahiem. Beste broeder en zuster in Islam. Hier mijn verhaal van mijn bekering tot moslima (moge Allah ons helpen en leiden).
Geboren in een Nederlands gezin, katholiek, maar niet praktiserend, begon mijn fascinatie voor geloof al vroeg. Ik ging naar de kerk (moge Allah mij vergeven insha-Allah) en vroeg de daar aanwezige mensen de oren van het hoofd, waarom dit en waarom dat, totdat ik alleen nog als antwoord kreeg: echte gelovigen vragen niet, die doen gewoon.
Dit was voor mijn niet bevredigend. Hoe kon ik iets leren als ik niets mocht vragen en wie had dan de antwoorden? Op de leeftijd van 22 begon ik via via met het helpen van vluchtelingen, niets bijzonders, maar de verhalen en de kracht van die mensen deden me veel. Ik zag vele moslim zusters en broeders komen en gaan en telkens was er die ene herkenning: Allah is groot.
Masha-Allah, wat een kracht die zin inhield, heb ik pas later ervaren. Ontevreden met mezelf en de wereld in het algemeen begon mijn zoektocht. Alles wat ik over godsdienst kon lezen heb ik gelezen, maar het knopje ging om toen ik een Qor-aan in handen kreeg. Eindelijk, het voelde alsof ik thuiskwam. Ik heb gehuild, omdat ik toch niet zulke rare denkbeelden bleek te hebben. Het had een naam: Islam. Na een half jaar besloot ik dat ik het zeker wist, ik wilde moslim worden. Ik droeg een hoofddoek (nog niet geheel volgens de regels, maar het begin was er) en ik verdedigde mijn standpunten vol vuur in discussies. Ik ging alleen naar Den Haag om de sjahaddah te doen en mijn eerste gebed te verrichten: dit was iets tussen mij en Allah, daar wilde ik geen pottekijkers bij. Toen ik terugkwam voelde ik mij zo goed, zo licht en zo blij. Soebhaan-Allah, Allah had mij teruggebracht naar het licht, naar mijn oorspronkelijke plaats, mijn gevoel had mij niet bedrogen, ik kwam thuis!!!
Dat is nu inmiddels bijna 8 jaar geleden en lieve zusters en broeders, ik ben nog iedere dag dankbaar dat ik terug heb mogen keren naar de Islam, dat Allah (Verheven en Geprezen is Hij) mijn
hart daarvoor heeft opengesteld. Na deze stap zijn er vele gevolgd. Mijn imaan werd en wordt op de proef gesteld, door de omstandigheden en familie die niet kunnen begrijpen dat ik me juist vrij voel in plaats van nog langer gevangen. Mijn Islam gaat niet zonder stotteren. Ik heb een paar hele zware jaren achter de rug, er staat geschreven: �Allah zal u beproeven met verlies van bezittingen, gezin en gezondheid.� Lieve zusters en broeders, zonder mijn geloof in Allah de Almachtige zou ik hier niet meer zijn. Mijn geloof in Allah de Barmhartige heeft mij de kracht gegeven om ondanks bijna verlies van mijn leven, die mensen te vergeven en mijn kracht te halen uit bidden, vasten en doe�a doen.
Mijn imaan gaat op en neer, zoals van velen van mijn zusters en broeders, maar Allah (Verheven en Geprezen is Hij) heeft mij nooit losgelaten, op de meest vreemde plaatsen en op de meest onmogelijke manieren was er een moslimzuster of broeder die mij op het goede Pad hield als ik dreigde te verdwalen in de doenjah, mij steun gaf, of boeken om te lezen, doe�a voor mij deden of van wie ik het goede voorbeeld kon en mocht (masha-Allah) navolgen. Moge Allah (Verheven en Geprezen is Hij) hen belonen in doenjah en Aghirah. Mensen op de weg van Allah, die mij inspireerden om mezelf kritisch te bekijken en te corrigeren.
Soebhaan�Allah, ik realiseer mezelf hoe Allah de Almachtige mij kracht geeft. Ook ik ben net als Bintje naar een lezing in Eindhoven geweest en ik heb gehuild, om de lezingen en om het sterke imaan van de zusters daar, voor hun liefde voor Allah (Verheven en Geprezen is Hij), voor hun da�wah, hun moed en hun kracht. Ik hoorde de verhalen en de lezingen en mijn hart brandde van liefde voor Allah de Barmhartige.
Zo kan de oemmah er dus uitzien, masha�Allah. Moge Allah (Verheven en Geprezen is Hij) ons helpen en leiden op Zijn Weg. Ik doe mijn best om mijn steentje, op mijn manier, bij te dragen. Ik probeer da�wah op mijn werk te doen, ik probeer er met anderen over te praten en ze uit te nodigen om eens een lezing door te nemen. Ik probeer mijn daden in overeenstemming met de Islam te houden, Soennah te vasten en te bidden en veel naar zusters en broeders te kijken die het moeilijk hebben, maar die vast besloten zijn op de Weg van Allah (Verheven en Geprezen is Hij).
Ik zie tot mijn verdriet veel zusters emigreren, ik vind het een soort van jihaad om hier in Nederland da�wa te blijven doen en het goede voorbeeld te blijven geven, ondanks de scheldpartijen en de verleidingen. Ik heb kinderen en ben alleenstaand; als ik mijn kinderen in deze staat van verleidingen (Nederland) kan laten opgroeien zullen zij (insha-Allah) weten wat de verleidingen inhouden. Ze zien hoe velen worstelen met de doenjah. Ik hoop hun liefde voor Allah (Verheven en Geprezen is Hij) en Aghirah in hun harten te kunnen brengen (moge Allah mij leiden, insha-Allah) zodat zij op hun beurt da�wa kunnen doen. Zij vinden Allah gewoon (elhamdoelillah). Hij ziet/hoort en weet alles en masha�Allah, ik zie hoe ze andere kinderen daarop aanspreken. Ik heb nog een lange weg te gaan, maar elhamdoelillah, ik ben al van zover gekomen, insha-Allah zal ik net zo�n sterke imaan krijgen zoals ik dat van menig zuster en broeder zie. Moge Allah ons helpen op deze Weg.
Lieve zusters en broeders, ik houd van jullie omwille van Allah, ik bid voor jullie, dat Hij (Verheven en Geprezen is Hij) ons kracht mag geven tegen verleidingen van de doenjah, dat Hij ons mag leiden naar de Tuinen van Djennah en dat wij (insha-Allah) niet tot de verliezers zullen behoren. Want wat onze zuster schreef is waar (zoals Allah ons zegt in een hadieth Qoedsie): als je een stap naar Allah de Almachtige doet, zul je Hem vele malen dichtbij je vinden. Zoek en kijk lieve zusters en broeders in jullie eigen leven en zie de Rahma van Allah (Verheven en Geprezen is Hij) terug in je huishouden, in de wereld rondom je en in de kracht van zusters en broeders rondom ons. Zo is in het kort mijn verhaal. Zoals ik al zei; niets spectaculairs, maar wel diep.
Lieve zusters en broeders, onze oemmah is er (helaas) ook een van verdeeldheid, van onderscheid. Laten we doe�a doen dat dit (insha-Allah) opgeheven zal worden, zodat we als een oemmah van Mohammed (vrede en zegeningen van Allah zijn met hem) insha-Allah ooit de Tuinen van Djennah zullen binnengaan. Moge Allah (Verheven en Geprezen is Hij) ons hierbij leiden.
Ik dank jullie dat ik mijn verhaal mocht vertellen en hoop dat Allah (Verheven en Geprezen is Hij) tevreden zal zijn met mijn inspanningen en mijn niya zuiver houdt, insha-Allah.
Lieve zusters en broeders, moge Allah de Almachtige ons blijven leiden en moge wij het goede voorbeeld van onze profeet Mohammed (vrede en zegeningen van Allah zijn met hem) proberen te volgen zoals de mensen het in zijn tijd deden, zonder aarzelen en met een sterk imaan.
Jullie zuster in Islam: Amina.
Salaam aleikoem wa Rahmatoellah wa Barakatoeh.
|
|
Jaargang 1, nummer 9, Radjab 1423, september 2002 |
-------------
O Allaah, sier ons met de schoonheid van Imaan, Leid ons en laat ons een middel van leiding voor anderen zijn, Ameen
Alle lof is voor Allaah Uit Wiens Bevel alle goede daden worden voltooid.
|
Geplaatst door: AmmatoelAziz
Geplaatst op: 31 juli 2006 om 12:20
|
Ik ben in een klein dorpje geboren, waar iedereen elkaar kende. Ik zat op een Christelijke school en ging tot mijn vijfde naar de kerk net als iedereen. Mijn ouders hadden veel ruzie en gingen uiteindelijk scheiden, sindsdien negeerden mensen ons en besloot mijn moeder nooit meer naar de kerk te gaan. Een paar jaar later ging mijn moeder schoonmaakwerk doen bij een familie met een heel groot luxe huis, er waren twee dochters waar ik altijd mee ging spelen en logeren. Ik ging met hun mee naar hun kerk; een zwarte jurk aan, een hoedje op en een grote bijbel onder mijn arm. Vanaf mijn zeventiende ging ik naar Hongarije en Roemenie om "het woord van God "te prediken; we zongen over God en Jezus en bezochten kindertehuizen en bejaardetehuizen.Ik wou de jeugd bereiken d.m.v. het Woord te verkondigen.Ik deed een groot kruis om mijn nek en droeg t-shirts met teksten als:" What would Jezus do?". Ik schaamde me nergens voor; ik sprak mensen op straat aan, in kroegen en bussen en treinen.
Op school liep ik naar iedereen toe die rookte en maakte een praatje met hun en vroeg ze mee naar de kerk. Ik stapte over naar een andere kerk waar ik liederen ging zingen en gitaar speelde. Iedereen in die kerk sprong van geluk en blijdschap. Ik werd er in naam van Jezus gedoopt.
In die tijd had ik last van anorexia; ik slikte laxeertabletten. Ik wilde er van af, maar niet via een dokter of psychiater maar via God!.In de kerk werd er voor me gebeden waarna ik ging trillen en huilen en vallen en schreeuwen als een kleine baby. Ze zeiden dat demonen uit mij moesten en zodoende bleef ik uren, dagen en maanden dag in dag uit in die kerk. Sommige mensen konden niet lopen maar omdat mensen gingen bidden konden ze opeens lopen. Ik vond het allemaal ongelofelijk.
Ik richtte een groep op om mee te doen aan de Ramadan, met als doel muslims te bereiken en tot het Christendom te bekeren. We gingen in grote flats van deur tot deur om een praatje te houden, en boekjes in het Arabisch uitdelen.'s Nachts ging ik met vriendinnen de hele nacht voor muslims bidden.
We bereikten vele mensen tijdens Ramadan en zijn naar Zweden gegaan speciaal om muslimjongeren te ontmoeten! Hoe meer we over Islaam praatten, hoe meer ik ging twijfelen en interesse kreeg, dus ging ik boeken halen, waaronder de Quraan.Ik ging zoveel mogelijk lezen zodat ik altijd een antwoord klaar zou hebben.
Toen ik de Qoraan las raakte het me, maar mijn omgeving stond mij in de weg.Mijn begeleidster merkte dat ik veranderde en zei dat ik rust nodig had. Terwijl ik mij dieper in Islaam verdiepte kreeg ik weer anorexia aanvallen. De kerk ving me op en zei dat ik me "te diep in dingen had verdiept, en mezelf niet meer onder controle had." Ik ervoer dat helemaal niet zo; het was net alsof djinns me aanvielen. Ik wou verder gaan met de Qoraan maar had er de kracht niet voor.
Een hele tijd later ging ik naar Amsterdam om in een opvanghuis voor harddrugsverslaafden te gaan werken.Allemaal mensen met problemen natuurlijk, die ik wou helpen met de liefde van God.Voordat ik vertrok ging ik nog even naar mijn kamer en bad tot God en zei:"Heer, ik ga naar Amsterdam om alle muslims tot Christenen te bekeren."
Na enige tijd kreeg ik spijt en heimwee en wou terug naar waar ik vandaan was gekomen, maar ik kon op geen enkele wijze een woning krijgen; ik kon gewoon niet terug. Ik voelde afkeer tegen buitenlanders en asielzoekers die wel een huis kregen, terwijl ik dat niet kreeg in een stad waar ik zo lang gewoond had. Ik stopte met naar de kerk gaan.luisterde God eigenlijk wel naar mijn gebeden?
Ik kreeg allerlei twijfels. Ik wou helemaal niets meer.Ik ging roken en met verkeerde vrienden om. Ik had een Algerijnse man ontmoet was verliefd op hem geworden, en hij schrok heel erg toen ik van Christen tot helemaal niets werd. Hij praatte heel veel met me, soms tot diep in de nacht.Vriendinnen belden me ook bezorgd op, maar het kon me niets schelen. Ik dacht; rot allemaal maar op; jullie denken het allemaal beter te weten, jullie weten niets over mij. Ik voelde me eenzaam en verdrietig.
Ik huilde veel zonder dat iemand er wat van wist. Ik wilde mijn leven over doen maar dan heel anders. Op een dag ging ik mijn huis opruimen en kwam zodoende allerlei boeken tegen die ik niet meer las;veel boeken over Islaam. " De vrouw in de Islaam met betrekking tot de Heilige Quraan" kwam in mijn handen terecht, en toen ik erin begon te lezen vergat ik de tijd. Toen kwam de Quraan in mijn handen, ik ging op mijn bed zitten lezen, de tranen stroomden over mijn wangen.
Ik las over Maryam en het sprak me zo aan. Ik moest huilen omdat ik het heel anders in de bijbel had gelezen, maar het nu in de Quraan veel beter kon begrijpen dan in de bijbel. Ik wou nu alles lezen van de Quraan, dus las ik van al-Fatiha tot Ali-Imraan tot diep in de nacht. Ik legde de Quraan voorzichtig weer terug, nu niet op de middelste plank, maar hoog op een grote plank waar iedereen hem kon zien. Ik ging op een kinderdagverblijf werken, er kwamen steeds meer muslims daar werken, ik praatte veel met hun over Islaam en verlangde er steeds meer naar om muslim te worden.
Een van hun nam me op een dag mee naar de moskee. Ik vond het fantastisch, heb naderhand shahada gezegd, mijn naam veranderd en leren bidden.
Ik heb al mijn Christelijke boeken weg gedaan; wel twee vuilniszakken vol en mijn Christelijke cd's kapot gemaakt en mijn strakke broeken en truitjes aan mijn nichtje gegeven. Mijn familie vind het helemaal niet leuk.
Sinds ik muslim ben geworden heb ik veel strijd gehad. Soms dacht ik terug aan mijn oude leven van vroeger en de kerk en mijn vrienden. Gelukkig had ik ondertussen mijn man ontmoet, met wie ik veel discussies en gesprekken kreeg.Toen ik hem aan mijn moeder voorstelde was dat een drama; ze keek hem niet eens aan; noch groette ze hem. Mijn familie is heel racistisch naar Arabieren toe. Ik schreef mijn moeder naderhand een brief waarin ik haar liet weten dat ik met hem wou trouwen en dat als zij deze man niet kon accepteren ze mij dus ook niet accepteerde.
Maar mijn man zei:" Als jouw moeder mij niet accepteert, stoppen we met deze relatie, want je moeder gaat boven alles." Ik was heel erg boos want ik was verliefd op hem, maar ik ging nadenken waarom hij zoiets zei. Ondanks haar afkeuring wou mijn man haar toch ontmoeten, en het ging goed.
Mijn vriendinnen hebben veel op mij ingepraat:" Je moet geen moslim worden hoor" en " De profeet Muhammad is geen profeet"." Het staat ook niet in de bijbel, als het er in staat waar dan?" Ik ging in de bijbel zoeken totdat ik het gevonden had. Maar ze wilden niet luisteren, " zo kan je alles wel interpreteren" was hun antwoord, en tot nu toe geloven ze me niet.
Moge Allaah hun harten voor Islaam openen zoals Hij dat met de mijne deed. Amien.
-------------
O Allaah, sier ons met de schoonheid van Imaan, Leid ons en laat ons een middel van leiding voor anderen zijn, Ameen
Alle lof is voor Allaah Uit Wiens Bevel alle goede daden worden voltooid.
|
Geplaatst door: AmmatoelAziz
Geplaatst op: 01 augustus 2006 om 13:46
Moeslim worden (Aboe Younes Mohammed)
 In de naam van Allah de Erbarmer de Barmhartige
Alle lof is aan Allah. Hem loven wij en vragen wij om hulp en vergeving. We nemen onze toevlucht tot Allah van het kwaad van onszelf en van onze slechte daden. Wie door Allah geleid wordt, er is niemand die hem kan misleiden, en wie Hij laat afdwalen, er is niemand die hem kan leiden. Ik getuig dat er geen god is dan Allah. Hij is de Enige en heeft geen deelgenoot. En ik getuig dat Mohammed  Zijn dienaar en Zijn boodschapper is.
Vervolgens dit:
Allereerst wil ik zeggen, dat als het niet door Allah  was beschikt dat ik Zijn leiding zou krijgen en tot de islaam zou komen, was ik voor altijd blijven dwalen, en waarlijk alle lof is aan Allah: Hij heeft Zijn religie aan de mensheid gezonden als een leidraad voor alle mensen, en voor alle tijden.
Toch wil ik u in het kort vertellen hoe ik in aanraking met de islaam kwam, hoe ik tot de conclusie kwam dat de islaam de religie van de waarheid is, en hoe ik het besluit nam om de islaam als mijn religie te omhelzen.
Als kind van een, oorspronkelijk uit Ierland afkomstig, katholiek gezin, deed ik als alle andere katholieke kinderen het catechisme: een opleiding op zaterdagochtenden in de basisbegrippen van het katholieke geloof, en de geschiedenis van het leven van Jezus  . Ik vond de verhalen altijd heel mooi en leerde heel snel van Jezus houden. Ook later op de middelbare school, toen we de verhalen van het oude testament bestudeerden, nam ik de verhalen heel makkelijk tot me en scoorde heel goede cijfers in de examens van de godsdienstles.
Uit mijn opvoeding als katholiek kind is echter ��n ding bij me gebleven, wat later heel zwaar zou wegen in mijn besluit om moeslim te worden � en dit gebeurde juist tijdens het catechisme!
E�n van de priesters, of een andere medewerker van de kerk, dat weet ik niet meer want het is intussen lang geleden, maakte een opmerking dat eigenlijk in de katholieke kerk helemaal niet op zijn plaats was, maar deze man wilde gewoon dat wij, kleine kinderen, toch bewust werden gemaakt van iets waar hij kennelijk mee zat � hij vertelde ons namelijk, tijdens het bestuderen van de 10 geboden die Allah aan Mozes had geopenbaard, dat de katholieke kerk in overtreding was van het eerste gebod, dat op het aanbidden van afgoden! Hij vertelde ons dat het een gelovige niet is toegestaan om afbeeldingen van wat of van wie dan ook te aanbidden, dus ook niet van Jezus . Hij vertelde verder dat het maken van afbeeldingen van de kruisiging evenmin toegestaan was, en dat dit door de eeuwen heen in de cultuur van de kerk was geslopen en tegenwoordig niet meer weg te denken was, maar strikt gezien, het mag niet! Deze opmerking is altijd bij me gebleven in diende later als criterium waarop ik de waarheid van de islaam kon toetsen.
Toen ik als volwassene naar Nederland verhuisde kwam ik voor het eerste echt in aanraking met moeslims. Ik had de Arabische cultuur altijd fascinerend gevonden en ging graag in gesprek met hen om te vragen over de Arabische cultuur en uiteraard over de islaam, want de islaam is bepalend geweest voor wat de Arabische cultuur nu geworden is.
Ik leerde dat in de islaam Jezus als een profeet, en dus een heilige man, wordt beschouwd. Ik vond de moeslims vriendelijk, maar ik wist niet of ik ooit tot deze gemeenschap, dat zo overtuigd was van de waarheid van hun religie, zou behoren. Ik had het idee dat je echt �uitgenodigd� moest worden om maoeslim te worden, en als iemand dit op eigen houtje zou doen, zou hij worden gezien als een �indringer� - tja, ik wist ook niet beter toen!
Maar, en alle lof is aan Allah, deze uitnodiging bleef niet eeuwig uit, in 1998 kreeg ik �formeel� een uitnodiging om de islaam als mijn religie te omhelzen. Ik besloot om, voordat ik echt die stap zou maken, om een kort doch intensieve studie van de islaam te doen, en raadpleegde derhalve de bron van de islaam � de Qoraan.
Na het lezen van het openinghoofdstuk van de Qoraan, �Soerat al-Faatihah� genoemd, had ik al houvast gevonden; Alleen U aanbidden wij en alleen U vragen we om hulp � hoe veel quasi-religies en filosofie�n waren er niet in geslaagd om het leven zo eenvoudig op te sommen! Vervolgens las ik, aangezien ik vanuit een christelijke perspectief de islaam benaderde, het hoofdstuk over de onbevlekte ontvangenis van Maria  en de geboorte van Jezus : �Soerat Marjam�. Toen wist ik het zeker: de islaam is de religie van monothe�sme, die door alle profeten en alle gelovigen in alle tijden is aangehangen! Ik besloot dat ik snel de getuigenis moest afleggen: Ik getuig dat er geen god is dan Allah. Hij is de Enige en heeft geen deelgenoot, en ik getuig dat Mohammed Zijn dienaar en Zijn boodschapper is, want niemand weet wanneer zijn dood voorgeschreven is.
Door Aboe Younes Mohammed
www.eltawheed.nl
-------------
O Allaah, sier ons met de schoonheid van Imaan, Leid ons en laat ons een middel van leiding voor anderen zijn, Ameen
Alle lof is voor Allaah Uit Wiens Bevel alle goede daden worden voltooid.
|
Geplaatst door: AmmatoelAziz
Geplaatst op: 16 augustus 2006 om 11:41
Bismi-llahi al Rahmani al Rahiem
(In de naam van God, de Erbarmer, de Meest Barmhartige)
Dit verhaal is van een Duitse zuster en staat op de Duitse site http://www.denkmal-news.com/ - www.denkmal-news.com
Het is vertaald door aboe Yasmin al-Hollandee
Mijn weg naar de Islaam
Reeds op 14 jarige leeftijd twijfelde ik erg sterk aan het christendom en het instituut van de kerk. Ik heb ondanks dit toch mijn communie gedaan, echter niet uit overtuiging maar omdat het in ons dorp verwacht wordt.
Vanaf dat tijdsstip zocht ik naar alternatieven. De Islaam hoorde hier echt nog niet bij dit kwam omdat ik tot op dat moment toe alleen maar negatieve dingen daarover gehoord, gezien en gelezen had. Ook omdat de moslims die ik ontmoet had niet onmiddellijk als praktiseerden bestempeld kunnen worden.
Ik hield me in deze tijd ook veel bezig met de oorzaken van racisme omdat dit fenomeen in mijn omgeving erg bekend voorkwam en toch vond ik het op hetzelfde moment volkomen onbegrijpelijk.
Toen ik ongeveer zestien was geworden begon ik me af te vragen waarom moslims door de media en sommige politici als "terroristen" en "een gevaar voor de mensheid" voorgesteld worden. Ik dacht dat het niet kon zijn dat een geloof haat en vernietiging opdraagt in de plaats van vrede, respect en tolerantie. Ik wees dit beeld altijd uit het diepste van mijn hart af en weigerde deze (voor)oordelen zo makkelijk maar te accepteren. Al-Hamdoelillah.
Ik begon met het lezen van een (niet al te sterke) Duitse vertaling van de Koran en andere boeken over de Islaam. Ook bekeek ik mogelijk alle uitzendingen over de Islaam die op de televisie kwamen. Natuurlijk was dit allemaal niet van hoge kwaliteit en verschillende dingen waren (zoals ik nu weet) gewoonweg vervalst, maar zo heb ik geleerd om navraag te doen en om te erkennen dat in de tegenwoordige tijd helaas "de Islaam" en "de moslims" niet meer als gelijke beschouwd kunnen worden.
Er werden destijds verschillende documentaires uitgezonden over de hadj.
Nooit zal ik het ongelofelijke gevoel vergeten dat de aanblik van de Kabah en de vele pelgrims in me los maakte, ook al zag ik ze alleen maar op televisie mashaAllah. Ik wist dat dit de plaats was waar ik thuishoorde en dat Mekka en de Kabah de enige belangrijke reisdoelen voor de rest van mijn leven zullen worden. Ik wist dat ik een dag onder de pelgrims moest zijn.
Tot vandaag ondervind ik een diep gevoel van verlangen en geluk als ik de Kabah op foto's of op televisie zie. Wat voor een gebeurtenis moet het niet zijn daar dan zelf te zijn.
Zo heb ik verschillende jaren over de Islaam gelezen en geleerd. Hierdoor ontdekte ik dat veel van mijn overtuigingen, waardoor ik door de meeste mensen uit mijn omgeving bespot werd, in overeenstemming waren met de Islaam. Verder zag ik ook dat de punten waar ik het christendom het meeste bekritiseerde juist de punten waren die de Islaam corrigeerde. Zo heb ik altijd geweigerd om de aanspraak die de geestelijke maakte tussen God en de "gewone" mens te zijn te accepteren, ook dat Jezus (vzmh) niet God's zoon is stond voor mij ook al lang vast.
Ook merkte ik dat de Islaam het enige geloof is dat racisme duidelijk afwijst. De profeet (vzmh) heeft gezegd: "O mensen! Waarlijk jullie Heer is E�n en jullie vader (Adam) is ��n. Een Arabier is niet beter dan een niet-Arabier, en een niet-Arabier niet beter dan een Arabier; een blanke is niet beter dan een zwarte en een zwarte is niet beter dan een blanke - behalve in termen van vroomheid en goede daden"(Gemeld door Imaam Ahmad, 22391, al-Silsilat al-Saheeh 2700).
In deze jaren begon ik ook met mijn studie en hierdoor had ik via de universiteitsbibliotheek toegang tot een grote hoeveelheid literatuur over de Islaam. Ik begon me verder in te spannen om steeds meer over de Islaam, waar ik van overtuigd was dat het mijn levenswijze zou worden, te lezen.
Toen ik 20 jaar oud werd, was het me duidelijk, zonder ook maar een moslim in mijn vriendenkring te hebben, dat ik moslima wilde worden. Toch wist ik niet hoe ik moest beginnen en ik was bang. Ik was bang voor de reacties van mijn omgevingen ik was bang om niet in staat te zijn om me aan alle ge- en verboden te houden.
Pas een jaar later durfde ik een moskee in de buurt op te bellen om hen om hulp te vragen. Jammer genoeg verstond niemand me daar omdat de broeders daar alleen Turks spraken, hierdoor was ik erg neergeslagen en vertwijfelt.
Ik schreef toen aan een Islamitische organisatie met het verzoek me moskee�n te noemen waar ik Islamitische lessen zou kunnen volgen en waar ik later de Islaam zou kunnen aannemen. Ik wilde eerst nog meer leren voor ik de laatste stap wilde nemen. Ik kreeg toen het adres van een moskee in de buurt van mijn woonplaats waar ik toen een brief heen schreef. Van hen kreeg ik het telefoonnummer van een zuster die al vele jaren geleden de Islaam had geaccepteerd. Ze gaf me raad en vertelde me ook wanneer er Islamitische lessen waren voor vrouwen ook rade ze me boeken aan om te lezen.
Na mijn ontmoeting met deze zuster was ik aan de ene kant erg opgelucht maar aan de andere kant erg bezorgd omdat ik overtuigd was dat ik het gebed nooit zou leren want ik kon geen woord Arabisch. Ik ging toen, zoals die zuster me had aangeraden, vanaf augustus 2001 naar de lessen. Ik was erg verbaasd toen ik zag dat de helft van de zusters daar Duitse moslimas waren, Mascha'Allah!
Toen ging alles heel snel. Vanaf september droeg ik buiten een hoofddoek.
Toen kwam 11 september en de gevolgen hiervan. La hawla wa la quwatta illa bi-llah. Het werd me duidelijk dat ik me nu juist aan mijn overtuiging vast moest houden hoe erg het ook zou worden en dat ik mijn broeders en zusters (want zo voelde ik over de moslims ook al was ik nog geen moslima) in deze situatie niet alleen kon laten. Ik kon me niet langer verstoppen en ik sprak de shahadah: Aschhadu an la ilaha illa-llah wa aschhadu anna Muhammadan rasul Allah. Al-hamdu li-llah.
Wat heeft me toch zolang afgehouden van het uitspreken van deze woorden?
Ik nam me voor om voor de eerste dag van de ramadan het gebed geleerd te hebben en dat lukte me ook. Tegen de verwachtingen van de zusters lukte het me ook om de ramadan uit te vasten. Al-hamdu li-llah.
In deze ramadan stelden twee zusters mijn huidige man en mij aan elkaar voor en korte tijd hierna trouwde we ook.
Zo werd ik moslima en mijn ouders accepteren ondertussen mijn beslissing om moslim te worden en ook die om, in Duitse verhouding erg jonge leeftijd, te trouwen. Al-hamdu li-llah.
Een zuster in de Islaam.
-------------
O Allaah, sier ons met de schoonheid van Imaan, Leid ons en laat ons een middel van leiding voor anderen zijn, Ameen
Alle lof is voor Allaah Uit Wiens Bevel alle goede daden worden voltooid.
|
Geplaatst door: AmmatoelAziz
Geplaatst op: 19 januari 2007 om 15:19
|
Bismi-llahi al Rahmani al Rahiem
(In de naam van God, de Erbarmer, de Meest Barmhartige)
Het verhaal van Marieke
Salaam aleikoum wa rahmatouallahi wa barakatuhu
Begin bij het begin van mijn verhaal. Ik, gescheiden moeder van 2 lieve kinderen, 26 jaar oud, Nederlands, athe�stisch opgevoed met de mentaliteit die vele van ons niet vreemd zal zijn; je bent een vrouw dus zorg dat je iets bereikt. Feministisch dus.
Het was niet eerder dan vorig jaar dat ik de eerste (erg duidelijke) tekenen van Allah swt kreeg. Raar genoeg in een Afrikaans-katholieke kerk. Ik werd mee gevraagd door een Nigeriaanse vriendin voor de kerstmis. Ik had in het verleden regelmatig de kerk bezocht, omdat mijn grootouders katholiek waren. Maar doordat de katholieke kerk het gebod "Gij zult geen afgodsbeelden maken" volkomen heeft genegeerd, zag ik God als een man met een lange witte baard, in een wit gewaad met roze engeltjes met donsvleugeltjes om hem heen vliegend. En...daar KON ik niet in geloven.
Anyway, terug naar de Nigeriaanse kerkdienst, het was behoorlijk gezellig en bepaald niet wat ik gewend was van de Nederlandse kerk, waar iedereen stil op de bankjes zit en voor zich uitstaart, af en toe een gaap onderdrukkend.
Hier was muziek, de mensen dansten door de kerk, het was kort gezegd intens ;).
Het was een bewolkte dag.
Tijdens het gebed - ik deed mee uit fatsoen maar had geen idee wat ik moest zeggen - vroeg ik God met heel mijn wezen of hij mijn hart wilde komen verlichten.
SHOCK! De zon brak door de wolken, de kerk was helemaal verlicht door zonnestralen. Mijn hart werd warm, en ik voelde me alsof er een warme deken om me heen geslagen werd.
Ik kocht een bijbel, maar kon me er niet in vinden. Het grootste obstakel waar ik tegenaan liep, was Jezus/Isa. Hoe kon God een zoon krijgen? Kon een Goddelijke kracht deelbaar zijn (er is toch maar ��n God?) Hoe konden mensen Jezus zien als plaatsvervanger van God op aarde? Maar iedere keer als ik bad tot God kreeg ik weer dat warme gevoel. Hoe kon ik dit gevoel ontkennen? Hoe kon ik mijn met Licht gevulde hart negeren. Mijn hart dat na al die jaren gevuld was met Liefde van Hem en niet meer alleen was? Niet! Ik besloot me terug te trekken uit het Christelijke geloof, en dan maar gewoon alleen te zijn, en te bidden.
Hij heeft me het afgelopen jaar zijn Liefde en Barmhartigheid op zo veel momenten laten zien. Mijn werk was bijvoorbeeld emotioneel heel zwaar. Elke dag bad ik voor kracht, elke dag (!) stuurde Hij een witte vlinder. Waar ik ook was, als ik bad voor kracht, zond Hij me een witte vlinder. (Raar als je midden in een drukke winkelstraat loopt, en er komt opeens een witte vlinder om je heen vliegen... Kan het nog duidelijker?)
Uit een zware depressie klom ik langzaam omhoog - met de Kracht en Hulp van Allah swt!!!
Ook was ik gestopt met mijn studie (in het derde jaar), en wilde eigenlijk nog niet verder studeren. Maar toen ik op een nacht wakker werd, en "met God praatte" - laat ik het maar zo noemen - kreeg ik het sterke gevoel dat mijn studie moest afmaken; en wel nu! De volgende heb ik me meteen ingeschreven en ben inmiddels weer begonnen. De dame die me inschreef zei dat ze het knap vond dat ik na 2 jaar "pauze"weer verder ging. Ze vroeg me waarom. Ik zei dat ik een goed gesprek gehad had met iemand (om nou te zeggen dat het een teken van God was tegen een wildvreemd persoon...) Ze zij dat ik die persoon erg moest bedanken. Je ziet; alle lof is voor Allah swt!!!
Oke, het volgende teken. Mijn liefdesleven. (Natuurlijk, het moest ervan komen h�; ook bij mij kwam er een man ;)) In de meest rare situatie kwam ik hem tegen; een mooie (!!!) Sudanese man...
Op een of andere manier raakten we aan de praat. Over onze kinderen (hij had er ook twee) Over gescheiden zijn (hij ook). Over alles behalve Geloof. Dit was medio April.
Ik was erg terughoudend; Nederlands, waarom zou ik man in mijn leven toelaten? Ik heb toch alles, alles gaat goed! IK HEB GEEN MAN NODIG! Ik ben zelfstandig! (zoals ik in mijn jeugd had geleerd).
Maar het moest er toch een keer van komen; we kregen het over geloof. Hij vertelde dat hij Christelijk was opgevoed. Jammer, dacht ik, dat gaat dus niks worden.
Maar dat hij er voor had gekozen om moslim te worden, net zoals zijn vader.
Ik kocht dus maar eens een boekje; "De Islam in een notendop". Begon te lezen .... In de Islam is God ofwel Allah, ondeelbaar. Moslims geloven dus niet dat Jezus de zoon van God is .... He?! Wat?! Rewind. Nog een keer. God niet deelbaar? Jezus niet zoon van God? Het zoveelste teken van Allah de Barmhartige. Dit ene zinnetje gaf mij het gevoel dat ik thuiskwam. Hier had ik naar gezocht, pas sinds kort actief, maar al die jaren onbewust. Ik voelde tranen in mijn ogen. Ik dankte God dat Hij me uiteindelijk het ware geloof had geopenbaard.
Deze geweldige man is dus niet de reden geweest dat ik met zo ben gaan verdiepen in de Islam en het als jet ware geloof zie, alleen de aanleiding. (voor de duidelijkheid)
De relatie tussen hem en mij werd met de dag intenser. We waren het er na een week al over eens dat we voor altijd bij elkaar zouden blijven en heel snel zouden gaan trouwen. Na allebei een mislukte relatie achter de rug te hebben, wilde we het dit keer goed doen. Met een huwelijk dus! Insh'alla (Ook weer raar voor mij; ik was opgevoed met het idee dat je vooral onafhankelijk moest zijn EN blijven. dus trouwen? Ik dacht het niet!)
Ik besloot een Qor'aan te kopen. Maar als ik die zou gaan lezen, moest ik ook de Tafsier lezen, anders zou ik er niks van snappen, zei mijn geliefde. Dus zo gezegd zo gedaan. Ieder woord wat ik las (en lees) gaf me een gevoel van thuiskomen. Het was allemaal zo logisch, al mijn gedachten, denkbeelden, normen, waarden. Ze waren terug te vinden in wat ik las in de Qo'raan.
Ik besloot mee te doen aan de Ramadan. (ik kon toch niet gaan zitten eten terwijl mijn liefste dat niet mocht?) Dit gaf me de kans om dieper in te gaan in mijn geloof.
Ik maakte kennis met een hele andere cultuur; de islamitische. Samen gingen we naar de markt in Beverwijk - waar ik ongeveer de enige Nederlander was. We kochten olijven, tahnia, feta, dadels, kruiden. Alles waar ik al jaren aan verslaafd was. 's Avonds aten we samen met de kinderen. Geweldig ervaring om na een dag vasten dadels te eten en melk te drinken. En dan de genieten van het eten. Ik dankte Allah swt voor dit mooie moment.
Iedere week gingen we samen naar Beverwijk. En daar zag ik ook de andere kleding. Ik besloot er wat van te kopen. (niet extreem, gewoon iets langer en iets wijder.) Ik geloof niet dat ik me ooit zo vrouw heb gevoeld; mijn kledingstijl veranderde van spijkerbroek/strak t-shirt naar ruim zittende kleding. Ik veranderde van lustobject (want ze kijken toch altijd wel even naar je decollet�) en gerespecteerde vrouw!
Langzaamaan vind ik mijn weg in de Islam. Rustig aan. Met kleine stapjes. Overtuigd dat dit het ware geloof is, hoop ik dat Allah mij zal leiden op het rechte pad. Ins'halla!
Ik zou het heel fijn vinden om met andere vrouwen in contact te komen om ervaringen te delen en verder te leren.
Moge Allah's zege over jullie zijn.
Marieke
-------------
O Allaah, sier ons met de schoonheid van Imaan, Leid ons en laat ons een middel van leiding voor anderen zijn, Ameen
Alle lof is voor Allaah Uit Wiens Bevel alle goede daden worden voltooid.
|
Geplaatst door: r4mz1
Geplaatst op: 06 februari 2007 om 09:45
Het probleem met lange teksten op een scherm is dat mijn ogen er niet tegen kunnen en ik ben nog een jonge kerel  .
|
Geplaatst door: kipputjuh
Geplaatst op: 17 maart 2007 om 06:33
Ik plaats mijn eigen verhaal:
Ik ben christelijk opgevoed, met een atheist als vader en een protestandse moeder. Ik ging af en toe met mijn moeder mee naar de kerk en bidde ook voor het eten, omdat het gewoonte was. In groep 7 kwam ik via een werkstuk in aanraking met de Islaam. Ik vond het erg interessant en wilde ook na dat werkstuk er meer over weten. Beetje bij beetje las ik meer. Op internet ging ik in discussie met moslims over het geloof.
Ik vroeg mezelf af waar ik in geloofde, hoe ik de dingen voelde. Op het internet merkte ik dat als iemand een vers uit de Koran plaatste, of een uitspraak van Mohammed (vrede zij met hem) ik er rustig van werd, het voelde alsof het de Waarheid was. Ik ben toen ik 14 was de Koran gaan lezen. Vanaf dat moment wist ik dat Allah (swt) de enige God is. Zo prachtig is dat boek...
Ik heb lang getwijfeld, wat moet zo'n jong meisje met de Islaam. Kan je je bekeren, weet ik het zeker. Ik heb met de dominee gepraat (want hoe geinteresseerder ik werd, hoe meer ik naar de kerk ging om te luisteren en later overeenkomsten zoeken met de Islaam). Hij vertelde me dat de Islaam inderdaad een prachtige godsdienst was. Tijdens de ramadan 2005 was er een imam bij ons kerkclubje op bezoek, daar heb ik ook veel mee gepraat.
Ik heb de Koran meegenomen op vakantie en ben heel intensief gaan lezen, met mijn moeder erover gepraat, en ben op 27 september 2006 op 15 jarige leeftijd bekeerd tot de Islam.
Mijn ouders waren er niet blij mee, werden woest toen ik een hijaab ging dragen, maar nu gaat het al veel beter, insha'allah zullen ook zij eens inzien hoe mooi de Islaam is.
|
Geplaatst door: Medoune
Geplaatst op: 17 maart 2007 om 07:13
|
Asalaam Aleikum Wa Rahmatulahi Wa Barakatuhu beste kipputjuh,
Zo jong en dan al rechtgeleid op de enige rechte weg. Daar ben ik (ook een wederkeerling) best jaloers op ....Moge ALLAH Subhana Wa Ta'ala je belonen.
Asalaam Aleikum.
|
Geplaatst door: AmmatoelAziz
Geplaatst op: 17 maart 2007 om 08:44
|
Assalaamoe3leikoem wa ra7matu Allahi wa Barakatuhu kipputjuh,
Mooi verhaal mascha Allah. Moge Allah je zegenen en je sterk en standvastig maken in de Islaam en je belonen met het Paradijs Ameen.
Fi AmaniLlah,
Wa Aleikoem assalaam wa ra7matu Allahi wa Barakatuhu
-------------
O Allaah, sier ons met de schoonheid van Imaan, Leid ons en laat ons een middel van leiding voor anderen zijn, Ameen
Alle lof is voor Allaah Uit Wiens Bevel alle goede daden worden voltooid.
|
Geplaatst door: kipputjuh
Geplaatst op: 17 maart 2007 om 09:06
Bedankt voor jullie reacties...
het is niet makkelijk om als enige op school met een hijaab te lopen, om in real life geen een andere moslima te kennen...
Maar als ik jullie reacties lees weet ik dat ik niet mag klagen en Allah (swt) moet danken dat Hij me geleid heeft.
Moge Allah (swt) jullie rijkelijk belonen,
groetjes, Saliha
|
Geplaatst door: AmmatoelAziz
Geplaatst op: 17 maart 2007 om 12:13
|
Graag gedaan zuster,
Moge Allah je bijstaan, misschien kun je bijv via www.moslima .nl in aanraking komen met zusters Inscha Allah. Of via de moskee ik weet niet in welk deel van het land jij woont maar Al Gayr Inscha Allah.
Al7amduLilah dat Allah de Verhevene je heeft geleid Inscha Allah zal Allah ook jouw ouders en je dierbaren leiden Allahoema Ameen
Ameen en voor jouw hetzelfde...
~7ayaakie Allah~
Wa Aleikoem salaam wa ra7matu Allahi wa Barakatuhu
-------------
O Allaah, sier ons met de schoonheid van Imaan, Leid ons en laat ons een middel van leiding voor anderen zijn, Ameen
Alle lof is voor Allaah Uit Wiens Bevel alle goede daden worden voltooid.
|
|
