Waar zijn voorkeur ligt,ligt verre van wat hij schrijft neem dat maar van me aan.... En volgens zijn geloof leg je zaken waar je niet uit komt bij God neer en handel je niet eigenwijs.Want het respect voor mijn godsdienst schuif je op dit moment onder de mat.En verwerp je op dit moment een ander vers uit de Koran.Ik herken mijn pappenheimers vriend. 

Jezus niet gekruisigt vs respect voor andermans geloof.

3 in 1 en 1 in 3 vs De drie eenheid van God

In geloof is geen dwang. Kortom de leugen regeert. Het is te triest voor woorden dat anno 2006 (hoewel de islmitische jaartelling eeuwen eneeuwen achterloopt, de sharia nog bestaansrecht heeft. De achterlijkheid wint helaas soms terrein.

Auteur(s): Sara Zolfaghari

h4>De Islamitische Republiek Iran staat bekend omwille van haar strikte toepassing van de islamitische wetgeving. Enkele stereotype weetjes als het verbod op alcoholgebruik en het verplichte dragen van de sluier voor vrouwen in de openbare leefruimte sinds de Islamitische Revolutie van 1979. Hebben de vrouwen in Iran het nu werkelijk zo erg te verduren of zijn er hoopgevende signalen die doen geloven dat de macht van het huidige regime tanend is?

Deze revolutie zette de shah Mohammed Reza Pahlavi af en installeerde Ayatollah Khomeiny als Opperste Leider van het land. De president mag dan hervormingsgezind zijn, zoals de huidige president Khatami, de religieuze leider Khamenei heeft het laatste woord. Voor 1979 was de Perzische grondwet gebaseerd op de Franse. Na de revolutie werd deze grondwet echter herzien conform de sharia. Sharia is het Arabisch voor 'het volgen van het juiste pad', het is het rechtssysteem van de moslims. De sharia is in Iran vooral van toepassing op het familierecht.

In tegenstelling tot vele democratische landen, genieten man en vrouw in landen waar de sharia wordt toegepast geen gelijke rechten. In de sharia wordt immers aanvaard dat vrouwen inferieur zijn aan mannen.

Een paar voorbeelden ter illustratie. Zo is de getuigenis in een rechtszaak van een man tweemaal zoveel waard als die van een vrouw. Een tweede voorbeeld is dat bij scheiding in normale omstandigheden het hoederecht over de kinderen naar de man gaat. Een zoon wordt reeds bij de leeftijd van twee jaar aan de vader overgedragen terwijl een meisje tot haar zeven jaar bij haar moeder mag blijven. Daarna komt ook zij onder het toezicht van de vader.

Even sterk getuigend van ongelijkheid is het verschil van 'Dieh' of bloedgeld dat voor een man of een vrouw wordt gegeven. Dieh is de som die een moordenaar of een verantwoordelijke van een dodelijk ongeluk moet betalen aan de familie van de overledene. Het bloedgeld van een vrouw is slechts de helft van dat van een man.

Ook qua salaris zijn de verschillen aanzienlijk tussen man en vrouw. Zo betaalt een snoepfabriek op 20 kilometer ten oosten van Teheran vrouwen bijvoorbeeld 41 Amerikaanse dollar per maand terwijl de mannen 78 dollar krijgen. De eigenaar van de fabriek verklaarde dat hij liever vrouwen aannam omdat hij ze minder moest betalen, ze beter werken en ze steeds kan ontslaan op grond van zich slecht te sluieren.

Al geruime tijd zijn er dan ook verschillende individuen en organisaties actief die iets proberen te veranderen aan de inferieure plaats van de vrouw in de Iraanse maatschappij en die zich inzetten voor de gelijkheid tussen man en vrouw. Ook Iran kent zijn feministes. De feministische beweging is gegroeid uit de veranderde Iraanse situatie. In het verleden was Iran weliswaar een traditionele samenleving waar de vrouw traditioneel haar man volgde.

Sinds Iran echter evolueerde naar een moderne(re) staat, wilde de vrouw eveneens een rol spelen in de maatschappij. Sinds de Islamitische Revolutie (1979) in Iran is deze beweging erg gegroeid. De vrouw heeft immers een prominente rol gespeeld tijdens de revolutie. Ze kwam net als de mannen op straat en de revolutionaire religieuze leiders hebben haar steun dankbaar aangenomen. Eens de strijd echter was gestreden, werd van haar verwacht dat ze terugkeerde naar haar haard.

Ironisch genoeg verergerde de situatie van de vrouw na 1979. Daarom ontstonden kort na de revolutie overal seculiere en islamitische vrouwenorganisaties. De seculiere organisaties werden al snel door de staat opgedoekt. De islamitische hadden meer geluk. Zij zetten zich immers in voor de rechten van de vrouw maar vielen het islamitische systeem als dusdanig niet aan. Vandaag de dag is het nog steeds zo. Er bestaan NGO's, regeringsorganisaties, verenigingen die zich bezighouden met de vrouw maar allen zijn zij islamitisch gekleurd.

Dit impliceert beperkingen en is op zich een vorm van censuur. Zo geeft de uitgever van het vrouwenblad Zanan toe dat zij moeten oppassen wat ze schrijven. Het blad komt maandelijks uit en is financieel onafhankelijk van de staat maar "als je over vrouwen schrijft, dan spreek je over politiek. Zanan kan dan misschien vrijuit schrijven wat ze willen, maar daarna zijn we niet meer vrij. Zo moeten we ook opletten wie we aan het woord laten. In principe mag iedereen een artikel opsturen en heeft iedereen gelijke kansen om zijn of haar artikel gepubliceerd te zien. In de praktijk weten we echter dat we best zo min mogelijk seculiere feministes aan het woord laten. Heel veel tijdschriften en kranten worden gesloten. Dat komt omdat ze door de staat gevreesd worden. De media beschikt over een heel grote macht en de regering is zich hier maar al te goed van bewust. Wij hebben deze maand juli onze 100ste uitgave gevierd. Dat is een prestatie waar we trots op zijn. En we merken dat dingen langzaamaan veranderen. Dankzij ons en het werk van andere vrouwentijdschriften staat de vrouw veel meer in de kijker. Maar we moeten het hoofd koel houden en niet te snel alles willen. We moeten de juiste beslissingen nemen op het juiste moment en op de juiste plaats," aldus de uitgever van Zanan.

Iran is geen modelstaat. Maar het is ook geen onmogelijk land. Vrouwen kunnen kiezen en verkozen worden. Ze rijden met de wagen en gaan naar dezelfde universiteiten als mannen. Vandaag zijn 62% van de universiteitsstudenten vrouwen. De veranderingen komen traag op gang maar zeker. Dit is duidelijk merkbaar op straat. Terwijl vrouwen vroeger geen sprietje haar mochten laten zien, ligt de sluier nu losjes op het midden van het hoofd en glijdt hij ettelijke malen zelfs van het haar. Dit zijn trage stapjes in de richting van de lang gedroomde vrijheid. Maar de Iraanse jeugd is hoopvol en gelooft dat vrijheid en gelijkheid zal komen. Wanneer precies, dat ligt in Gods handen.

De zaak Zahra Kazemi

Op 11 juli 2003 overleed de Iraans-Canadese journaliste Zahra Kazemi uit Montreal, 54 jaar, in de gevangenis van Iran aan haar verwondingen. Onlangs gaf de Iraanse vice-president een eerste maal toe dat zij werd vermoord.

Eerder had het rapport van de onderzoekscommissie op 20 juli nog aangegeven dat Zahra Kazemi was overleden ten gevolge van een hersenbloeding die was veroorzaakt door een schedelbreuk. Dit rapport was in opdracht van president Mohammad Khatami geschreven en gaf niet aan of deze breuk was veroorzaakt door een bot voorwerp waarmee zij was geslagen of dan wel dat zij haar hoofd had gestoten.

Het rapport beschrijft uur na uur haar detentieperiode. Zij werd op 23 juni 2003 voor de gevangenis van Evine in Teheran gearresteerd. Aldaar had zij geprobeerd foto's te nemen van de familie van de manifestanten die waren aangehouden tijdens de rellen van juni. Zij werd vervolgens door agenten naar de gevangenis gevoerd waar men haar vroeg haar werkvergunning te tonen en haar materiaal achter te laten dat zij de volgende dag zou kunnen komen afhalen. Toen zij dit weigerde, werd zij prompt ge�nterneerd.

Tussen 22u25 en 2u30 onderging zij de eerste keer de ondervragingen onder leiding van de assistent van de procureur van Teheran. Ook de beruchte procureur, Sa�d Mortazavi, woonde een gedeelte van de ondervragingen bij. Volgens het rapport zou ze in de periode tussen haar arrestatie op 23 juni en haar hospitalisatie op 27 juni gedurende 21 uur onder handen zijn genomen door de agenten van de procureur van Teheran. Vervolgens was ze gedurende 26 uren in handen van de politie en tot slot was ze opnieuw gedurende vier uur bij de diensten van de procureur. Tot slot verbleef ze gedurende 26 uren in de handen van het ministerie van Inlichtingen. Dit betekent dat de breuk uitgelokt is tijdens de twee laatste tijdsspannen.

Op 26 juni constateerden de agenten volgens het rapport na de ondervraging dat de beschuldigde niet in haar normale toestand verkeerde. Rond middernacht hebben de gevangenisverantwoordelijken dan besloten om haar naar het hospitaal Baghiatollah te brengen. Op 27 juni zouden de dokters haar 'hersenbloeding' hebben vastgesteld waarna zij tot 10 juli kunstmatig in leven werd gehouden.

Op 30 juli verklaarde vice-president Mohammad Ali Abtahi dan toch dat de moord was veroorzaakt door een hersenbloeding die was ontstaan ten gevolge van een slag op haar hoofd. De Canadese minister van buitenlandse zaken, Bill Graham, verklaarde tevreden te zijn met deze verklaring en dat zij met grote interesse de verdere ontwikkelingen in het onderzoek van rechter Esmaeili zouden volgen. Esmaeili beval reeds de opsluiting van vijf veiligheidsagenten die tijdens de ondervraging in nauw contact stonden met Kazemi en over de procureur van Teheran wordt gezegd dat hij Kazemi verdacht had een spion te zijn.

Canada trok zijn ambassadeur op 23 juli terug uit Teheran nadat Kazemi, tegen de wil van haar moeder en zoon in, in Shiraz werd begraven.

In geloof geen dwang? Hieronder volgt het verhaal van een opstandige. Het gaat  iets verder dan de normale dwang.

07/06/2006 Jtwnetwork - Hieronder staat een artikel gepubliceerd over een voormalig Iraanse politieke gevangene, die 12 jaar lang vast zat in de beruchte gevangenissen van het Iraanse regime, en zware marteling onderging. Dit artikel is reeds eerder geplaatst op Jtwnetwork.nl, maar gezien het feit dit een z��r belangrijk artikel is en vaak gelezen is, publiceren wij het voor de 2e keer.

Mostafa Naderi, een voormalig Iraanse politieke gevangene, legt uit over zijn martelingen in 12 jaar tijd gevangenisstraf. �Ik werd in 1981 gearresteerd voor het verkopen van kranten van de oppositie groep, en werd meegenomen naar de beruchtste gevangenis evin��.

�Zij blinddoekten mij en namen mij mee naar de ondervraag kamer, daar aangekomen legden ze mij op een houtenbank met mijn rug naar boven. Ik werd gedwongen mijn sokken in mijn mond te doen. Zij bogen mijn benen van achter en knoopten hen naar mijn dijen. Op dat moment begonnen ze met het slaan van kabels. Het was heel pijnlijk, er zijn geen woorden voor. Na een tijd knoopten ze mij los en brachten me naar een martel kamer om de marteling te kunnen hervatten�.

�Enkele dagen later brachten ze mij opnieuw naar de ondervraag kamer. Zij boeiden mij met ��n hand over mijn hoofd en mijn andere hand achter mijn rug. Ze heven mij omhoog, en maakten mij vast aan het plafon, 12 uur lang hing ik daar. Dit zette veel druk op mijn schouders�.
 
�Tegelijkertijd kon ik zien dat een vrouw aan de overkant afgeranseld werd met kabels. Zij werd ononderbroken 10 uur lang geslagen. Haar rug was er erg aan toe, het vlees was gescheurd en lag in stukjes op de grond. Er was een reusachtige plek vol met bloed op de grond. Ze heeft de pijn niet overleefd, en stierf later op de dag�.

�Mijn schouders waren doorgedraaid door de marteling. Als we voedsel kregen hielpen de andere gevangenen mij met eten. Ik verbleef anderhalve maand in een klein hok, opgesloten en werd elke dag meegenomen naar de ondervraagkamer waar ik gemarteld werd. Na enige tijd leed ik aan een nierbloeding. Er was een vrouwelijke gevangene die zo hard afgeranseld werd dat haar benen volledig zwart werden. Zij werd later uitgevoerd�.

�Op een dag werd ik opgeroepen, en werd ik meegenomen naar een onbekende kamer, waar verteld werd dat ik tot de dood was veroordeeld. Zij vertelden dat ik mijn laatste wens op kon schrijven. Ik werd tijdelijk die dag opgesloten in een kamer waar vier andere gevangenen verbleven. Ons werd verteld dat we die avond uitgevoerd zou worden. Zij blinddoekten ons en dagen lang hadden we niets gegeten, we werden meegenomen naar een andere locatie�.
 
�Aangekomen op de locatie knoopten zij onze handen achter onze ruggen en lieten ze ons tegen de muur aanstaan. Ik hoorde dat zij hun geweren op dat moment laadden. Ik kon op dat moment mijn lichaam niet meer beheersen door de maandenlange martelingen, en viel op de grond. We hoorden de martelaars van het Iraanse regime ons uitlachen. Dit was ��n van hun streken om ons bang te maken, en ons geheugen aan te tasten�.

�Zij namen ons mee naar een kamer en verwijderden onze blinddoeken van onze gezichten. Een medegevangene die een bril droeg zei dat hij niets meer kon zien door de pijnlijke martelingen die hij had ontgaan. Ik werd kort daarna opnieuw meegenomen naar de ondervraag kamer en opnieuw volgde er een marteling. Ter informatie: Er waren 110 mensen in een kamer van 5 bij 6 meter, het is onvoorstelbaar maar waar. Je kon er niet bewegen, dagenlang zat je zo op elkaar. Zij gaven enkel 30 minuten voor 110 mensen om zich schoon te maken en naar het toilet te gaan. Zij voerden ons een lepel per dag en wanneer wij om meer vroegen werden we direct meegenomen naar de martelkamer�.

�3 maanden later, werd ik opnieuw verplaatst naar een andere plek, genaamd: Karaj (westen van Teheran). Zij sloten mij voor 5 jaar op in een cel van 1,5 bij 2 meter. In de eerste vijf a zes maanden dacht ik over het verleden. Ik zou misschien nog mensen en namen herinneren van jaren geleden, maar na een jaar scheen ik alles vergeten te zijn�.

�De gevangenis waar ik verbleef had 40 cellen van 1,5 bij 2 meter, 20 aan de ene kant en 20 aan de andere kant. Een cel tegenover mij zat een andere gevangene genaamd: Reza, zijn achternaam herinner ik mij niet meer. Toen hij was aangehouden was hij 16 jaar oud. Hij vertelde dat hij verkracht was en uitgevoerd zou worden�.

�Duizenden gevangenen werden vastgehouden. De mullahs gebruikten alle soort martelingen, hun doel was om de gevangene zo veel mogelijk pijn te lijden tot de dood. De ergste dingen werden toegepast. De mullahs hadden sinds 1987 besloten om alle gevangenen af te slachten, toen de wapenstilstand begon tegen Irak, vonden zij de gelegenheid om uiteindelijk iedereen af te maken.

30.000 duizend politieke gevangenen werden het slachtoffer van een ��massamoord��, in een korte tijd.

Ja, Allah is groot in iran.

Wist je dat ook in de bijbel van joden niet word gesproken over drie-eenheid noch word de Heilige Geest(Engel Jibriel,christenen schilderen hem af als duif) of Jezus daar gezien als God de Geest en God de Zoon.

Hoe dan ook, paulus-leer is niet welkom in de OT,noch welkom in de Injeel of in de edele Quran.

De leer van paulus heeft verandering gebracht in de wet van Mozes terwijl Jezus vzmh zei dat de wet van Jezus niet zal worden verandert zelfs niet voor ��n woord.Hij kwam om de wet van Mozes te bevestigen en dingen voor hen te onthullen die zich plachten te verstoppen.

Jullie volgen wat paulus zegt en niet wat de profeet Jezus vzmh heeft gezegd en gedaan.

Sinds wanneer kwam jezus vzmh om de wet van Mozes te ontkrachten?vertel me?Paulus kwam hoogmoedig alles veranderen(eerst was hij een vijand van God en zijn Profeet),toen hij zijn vijanden niet kon verslaan heeft hij zich bij hen aangesloten om de christendom van binnen te vernietigen.Het is hem gelukt.Paulus was zeer tegen de wet van Mozes,game over.

Geen wonder dat de leer van Paulus zeer verwelkomd is in de Polytheistische Rome.Paulus heeft een mens/profeet tot God gemaakt hierdoor accepteerden romeinen zijn Leer.

De romeinen wilden no way een onzichtbare God aanbidden.Zij waren heidenen en bleven nog steeds heidenen omdat zij een mens aanbaden(Jezus vzmh).

Paladin ik wil je 1 ding vragen:

Vind jij dat christendom een puur monotheistische godsdienst?

Ik vind van niet met dogma's als drie-eenheid,verering van Maria,verering van de Heiligen.Smeekbedes verrichten tot Jezus vzmh ,tot Maria en tot de Heiligen gaat tegen de 10 geboden in.

Beelden maken van Jezus,Maria gaat tegen de 10 geboden in.

Zoals istanbul een brug is die Oost en west samenvoegt is de christendom in mijn ogen een brug die Monotheisme en Polytheisme bij elkaar brengt.

Ik vertel hun wat tegen de 10 geboden in gaat.

Zij noemen zichzelf monotheisten.Laten ze zich dan gedragen als monotheisten zoals Abraham.Hij aanbad geen Heilige Geest noch aanbad hij Jezus vzmh maar hij aanbad de Heer der werelden>de Enige God

Wil best die andere vragen beantwoorden maar eerst even dit.
Nergens in de Bijbel staat dat Maria deel uitmaakt van de 3-eenheid.
Waar die uit bestaat staat er wel.

Verder is het een goed plan om naar Paulus te luisteren.
Hij is namelijk persoonlijk geroepen door Jezus voor een belangrijke opdracht.

Blijft staan de vraag:  sprak de engel namens de Schepper ? En waarom denkt men dat ?
Bijbels gezien is het raar dat een engel een boek/religie met nieuwe regels gaat openbaren aan een mens.
Er is geen reden waarom de Schepper zelf niet met mensen kan praten.
In de Koran sprak Allah toch ook met Adam , waarom zou Allah zelf niet tot de mens  spreken.
De Bijbel is er duidelijk over;  G�d spreekt zelf met Zijn profeten.

En de wet gaf Hij ook persoonlijk aan Mozes.

Met de komst van Paulus aanbaden christenen de dienaar van Allah(Jezus vzmh) als god.

Hij(paulus)behoort tot de partij van satan,de partij van satan zijn de verliezers.

Jezus aanbidden word strikt als polytheisme gezien in de islam daardoor is het ook strikt verboden.

Alhamdulilah de waarheid rondom Jezus is gekomen 1400 jaar geleden:

6. En toen Jezus, zoon van Maria, zeide: "O kinderen van Isra�l, Ik ben Allah's boodschapper voor u, datgene bevestigend wat v��r mij in de Torah was, en een blijde tijding gevende van een boodschapper die na mij komen zal, zijn naam zal Ahmad zijn." En als hij tot hen komen zal met duidelijke bewijzen zullen zij zeggen: "Dit is louter bedrog."

Moge Allah jou leiden,o boom-aanbidder.

Wat te denken van deze? Blijf vooral doorgaan met  liegen.