Assalamoe alykoem,

Bron: http://www.zusterinislam.com/productssimple0.html

Subhana Allah was kei spannend! Zat op het puntje van me stoel

Van die zee was mooi gezegt trouwens...  wa iyaaki

ma'asalama

Assalamoe alykoem broeders en zusters,

djazakoemoe Allahoe kheiran voor jullie posten, hopelijk zullen er meer reageren inshAllah...

ik kan het niet laten, zonder het bekeringsverhaal van onze broeder Abdul Jabbar Van de Ven hier te posten, prachtig verhaal voor degene die een hart heeft, Moge Allah hem standvastig en geduldig maken in deze moeilijke tijden waarin hij zich bevindt (Voorwaar, Allah is met de geduldigen), inshAllah gaat het goed met hem, nu ik dit typ denk ik aan zijn glimlach toen ik hem een keer hand gaf, moge Allah ons het paradijs schenken waar alle moslims elkaar zullen tegenkomen... Amien

broeders en zusters, vergeet niet om voor hem doe3a te doen inshAllah...

Bekeringsverhaal van AbdulJabar van de Ven

Sinds Allah mij elf jaar geleden uit Zijn Barmhartigheid de zoetheid van de Islaam heeft laten proeven, is mij letterlijk honderden keren gevraagd hoe ik nou eigenlijk moslim ben geworden en zal het mij misschien nog wel honderden keren gevraagd worden in de toekomst.

Ik begrijp dat al die nieuwsgierige vragenstellers deze vraag alleen maar stellen vanuit hun vreugde een "bekeerde" moslim te zien en vanuit hun liefde voor de Islaam en daarom heb ik al die jaren geduldig antwoord gegeven op die vraag alsof het de eerste keer was dat ik die vraag hoorde. Ik heb er echter wel een standaard verhaaltje van gemaakt dat ik kort samengevat binnen een minuut vertel, waardoor eigenlijk een hoop mooie punten achterwege blijven. Het is echter noodzaak geworden wanneer je niet een fulltime verteller wilt worden van je eigen biografie.

Vandaar dat ik nu voor het eerst in mijn leven mijn verhaal op papier zet, zodat ik in alle rust mijn herinneringen, ervaringen en gedachten met jullie kan delen.

Vaak vraagt men mij wat nou de reden was dat ik moslim werd en mijn antwoord daarop is zeer kort: dat was de Leiding van Allah, die Hij geeft aan wie Hij wil. Maar natuurlijk ging er aan die leiding een speurtocht vooraf, een speurtocht die mij uiteindelijk weer met mijn eigen "Fitrah" (natuurlijke aanleg) zou herenigen.

Sommige Westerse ori�ntalisten en antropologen beweren wel eens dat het merendeel van de bekeerde Europese moslims uit probleemgezinnen zou komen, alsof de Islaam alleen een keuze zou kunnen zijn uit wanhoop en niet uit goed beredeneerde overwegingen. Ik ben in ieder geval een voorbeeld van een kind dat niet is opgegroeid in een probleemgezin; geen gescheiden ouders, geen drugsverslaafde als vader en geen jeugdjaren van tuchtscholen of jeugdgevangenissen.

Ik groeide op in het katholieke Brabant, in een katholieke familie, op een katholieke basisschool. Ik werd als kleine baby gedoopt in de kerk, toen ik daar nog niks over kon zeggen en ik heb rond mijn achtste mijn communie gedaan, al was het meer voor de cadeautjes dan vanuit overtuiging.

Welke standvastige overtuiging kan een achtjarige kind nou hebben?

De enige plek waar ik echt veelvuldig met het geloof in aanraking kwam, was op school, want ook mijn familie was buiten kerstmis niet erg praktiserend. Op school openden wij elke dag de les met een gebed en minstens eens per week kregen we godsdienstles. Wat me ervan is bij gebleven is dat ik altijd onder de indruk was van de verhalen over onze profeet 'Iesa (Jezus - de vrede en zegeningen van Allah zijn met hem). Ik probeerde me altijd voor te stellen hoe hij met zijn volgelingen leefde, iets dat met mijn grote fantasie niet moeilijk was voor me te zien. Ik ken 'Iesa as uit al die verhalen als een dapper man, die zijn brood deelde met de armen onder een boom, de melaatsen genas en met het simpele volk in het stof zat. Maar aan de andere kant zag ik een paus, die beweerde 'Iesa as te volgen, maar ondertussen in het Vaticaan woonde in een paleis van marmer en kogelvrije ramen, ver weg van het gewone volk. Ik kan me herinneren dat dit ��n van de eerste dingen was die aan mij begonnen te knagen in de laatste klas van de basisschool en waarover ik mijn leraar begon te vragen.

Nu, veertien jaar later, kan ik nog zijn rode gezicht voor me zien, dat lachte als een boer met kiespijn. Ik kreeg een antwoord dat de Paus zo moet leven omdat hij de plaatsvervanger zou zijn van God op aarde en ik moest er maar verder niet teveel over vragen. Maar was de paus dan hoger dan de profeet die hij beweerde te volgen? De paus deed me eerder denken aan de Romeinse keizer dan aan 'Iesa...

Het was rond deze tijd dat ik mijn vormsel kon doen; dat is, zeg maar, na je doop en communie de derde stap op weg naar een voorbeeldig katholiek. Toen ik er achter kwam dat ik bij mijn vormsel niet zoveel cadeautjes kreeg als voor mijn communie, heb ik er dan ook maar van afgezien.

Het was rond deze tijd dat ik de bekende serie "Roots" op TV zag, waarin het onthutsende verhaal vertelt wordt van een zwarte Afrikaanse slaaf die naar Amerika wordt getransporteerd. Ik was als beginnende puber geschokt door de brutaliteit en hebzucht van die blanke, christelijke Europeanen, die onze zwarte medemensen verhandelden als vee. Via de rapmuziek van zwarte Afro-Amerikanen leerde ik steeds meer over deze geschiedenis en begin ik steeds meer in te zien dat de Europese rijkdom voor een groot deel te danken was aan de blanke plundertochten in Afrika en Azi�.

Ik begon me af te vragen waarom wij daarover nooit iets geleerd hadden in de geschiedenislessen, of over de Nederlandse plunderingen in Indonesi� en Suriname. En hoe kon het zijn dat Columbus Amerika had ontdekt, terwijl er al lang Indianen woonden? Hadden die Indianen dan niet Amerika ontdekt, of werd het pas belangrijk toen de blanke, christelijke Columbus dat deed? En wat er daarna met die arme Indianen gebeurd is, is ook iets waar nooit over is gesproken.

Ik begon steeds kritischer tegen mijn "eigen" christelijke Westen aan te kijken en begon steeds meer sympathie te ontwikkelen voor die onderdrukte volkeren. Dat was toch de boodschap van 'Iesa as die ik jaren lang op school had geleerd; kom op voor de onderdrukten en wees niet met de onderdrukkers? Ik begon steeds meer de enorme kloof te zien tussen deze profeet 'Iesa as en de mensen die met veel trots beweerden hem te volgen. Ik begon de gouden kelkjes en kandelaars in de kerk te zien als geroofd goud uit Afrika. Al die schilderijen, beelden en muziek in de kerk waren alleen maar een afleiding van de werkelijke sobere aanbidding van God, terwijl zelfs volwassen mensen niet eens mijn fundamentele vragen over het geloof konden beantwoorden.

Toen pas begon ik terug te denken aan al die gebeden op de basisschool, waarin wij zeiden: "Wees gegroet Maria, moeder van God.." Ik begon mij af te vragen hoe God een moeder kon hebben en wie dan zijn opa en oma waren? Natuurlijk wist ik dat met God Jezus werd bedoeld, maar hoe kon Jezus nou God zijn als hij door mensenhanden gekruisigd was (zoals ik toen nog geloofde)? Kan de Schepper worden gedood door Zijn eigen schepselen? En waarom ging 'Iesa as dan in gebed tot God? Bidt God soms tot zichzelf? Ik voelde gewoon aan mijn Fitrah (geboorterecht, iedereen heeft het geloof in God in zich, alleen is het bij velen bedekt door materialisme en begeertes etc.) en met mijn gezonde, jeugdige verstand, dat dit alles niet klopte en dat al die mensen waarmee ik sprak dat eigenlijk ook wel wisten. Vandaar dat ze vaak zelfs mijn vragen en discussies uit de weg gingen. Ik heb zelfs geprobeerd hierover met pastoors te praten, maar tevergeefs.

Toen ik dus alleen maar halve, paniekerige reacties kreeg op mijn vragen, besloot ik zelf maar te gaan lezen en zo begon ik in de bibliotheek verschillende boeken te lezen over het Christendom, Boeddhisme, Jodendom en Hindoe�sme, maar eigenlijk nog niet zo over de Islaam. In het christendom bleef ik, in welke stroming dan ook, vele tegenstrijdigheden vinden. Ook het Jodendom sprak mij om meerdere redenen niet aan; onder andere omdat ik niet van het Joodse ras was en omdat zij 'Iesa as verwierpen als een leugenaar. Het Hindoe�sme vond ik wel mysterieus, maar het klonk mij allemaal te ongeloofwaardig toen ik las over goden die er uitzagen als blauwe olifanten en elkaar de oorlog verklaarden vanwege een vriendinnetje. Ook het discriminerende kastenstelsel en het levend verbranden van weduwen kon ik niet accepteren als goddelijk. Vooral de soberheid en ��nvoudigheid van het Boeddhisme sprak me aan en ik zag grote overeenkomsten tussen de boodschap van Boeddha en die van 'Iesa. Maar ook bij het Boeddhisme bleef ik dingen vinden waar ik het niet mee eens kon zijn. Ik denk dat ��n van de belangrijkste punten was die ik niet kon accepteren, dat ook zij, net als de christenen, een schepsel aanbaden in plaats van de Schepper. Ik geloof tot op de dag van vandaag dat Boeddha een ware profeet van Allah kan zijn geweest, maar dat de mensen na hem zijn boodschap hebben verdraaid, net zoals de christenen dat met de oorspronkelijke boodschap van 'Iesa vrede zij met hem hebben gedaan.

Uiteindelijk begon ik me toch steeds meer in de Islaam te verdiepen vanwege verschillende redenen. Ten eerste was ik niet tevreden met de religies die ik tot nu toe had onderzocht; ik vond er geen totale rust in. Ten tweede had ik in deze tijd een Algerijnse oom, die ik rond mijn puberteit steeds interessanter begon te vinden. Deze oom was echter het tegenovergestelde van een goede moslim; hij woonde ongehuwd samen met mijn tante, dronk wijn, verrichte zijn gebeden niet en vastte niet in de Ramadan.

Hij maakte de moslims en hun religieuze gewoontes vaak zelfs belachelijk. Maar via hem begon ik wel steeds meer ge�nteresseerd te raken in Algerije en zodoende kwam ik al vlug op de Islaam uit.

Ik begon te lezen over de Franse bezetting van Algerije en hoe de Fransen daar met enorm veel bloedvergieten en onderdrukking hebben geprobeerd die Algerijnse moslims het "beschaafde christendom" bij te brengen.

Mijn interesse voor de Islaam kwam nog eens in een stroomversnelling door de eerste Golfoorlog tussen Irak en Amerika; een tijd waarin de media bol stonden van de anti-islamitische en anti-Arabische propaganda. Hoe vreemd het ook klinkt; juist hierdoor werd mijn sympathie voor de moslims en het Irakese volk alleen maar vergroot en begon de Islaam mij aan te trekken als een magneet. Ik had totaal geen moslimvrienden waar ik bij terecht kon en ik kende maar ��n moskee, waar ik bang was zomaar naar binnen te gaan. Ik wist niet hoe men zou reageren als er een Nederlandse jongen zomaar bij hen naar binnen zou lopen, maar ik wou graag ��n van hen zijn! Dus trok ik op een vrijdagmiddag naar die moskee en ging voor de ingang zitten en keek naar de mensen die naar binnen gingen. Een vriendelijke oude man liep op mij af en aaide mij glimlachend over mijn hoofd, waarna hij naar binnen ging. Zo ben ik nog ��n of twee keer op een vrijdagmiddag voor die ingang gaan zitten, zonder met iemand te spreken of naar binnen te gaan. Pas toen ik daarna telefonisch een afspraak met ze had gemaakt, ging ik op mijn veertiende verjaardag voor het eerst echt die moskee in en schudde ik handen met enkele Turkse broeders.

Ik voelde me meteen thuis; mijn hele geest vertelde mij dat dit hetgeen was waar ik naar op zoek was! Dat klinkt achteraf misschien wat raar, maar ik kan het niet anders uitleggen, en ik neem aan dat veel bekeerde Nederlanders begrijpen wat ik bedoel.

De islamitische Fitrah, die ik al vanaf mijn geboorte in mij droeg (en elk mens), begon te ontwaken toen ik daar zat met mijn broeders, op de simpele grond van de moskee. Geen schepsels die aanbeden werden, maar alleen de Schepper.

Wat klonk het allemaal ��nvoudig! Spoedig daarna ben ik nog ��n of twee keer terug gegaan, waarna ik de Shahaadah heb afgelegd, el-hamdoelillah.

Vanaf dat moment, vanaf het moment dat ik mij in de salaat (het gebed) met hen neerboog voor Allah, begon er een gevoel te branden in mijn hart, dat er tot op de dag van vandaag in zit. Dat gevoel heet imaan, maar dat wist ik toen nog niet. Ik wist alleen dat ik dit nog nooit eerder had gevoeld en dat ik dit gevoel nooit meer kwijt wou raken.

Een enorme brandende liefde voor Allah, waardoor je angsten verdwijnen en er rust voor in de plaats komt. Een liefde die je soms alleen kan uitschreeuwen met "Allaahoe Akbar!" - Allah is de Grootste! - De zoetheid van imaan, die mij er soms toe bracht om midden in de nacht neer te knielen voor Allah, om vervolgens zo een kwartier neergeknield te blijven op mijn gezicht.

Ik was na een hele zoektocht eindelijk weer thuis...

Abdul-Jabbar van der Ven

Het verhaal van zuster Shaima

Salamalikoem wa-ramatoelah wa-baraketoe,

Mijn bekereringsverhaal:
Ik ben Shaima, 23jaar, getrouwd en een dochtertje van 3.5 jaar, en ik kom uit Belgi�.
Ik ben van Spaanse afkomst en kom uit een gematigde christelijk gezin.
Op 9 augustus 1992 hebben we een ongeluk gehad met de auto, mijn vader heeft de klap niet overleefd.
Mijn moeder, ik, mijn broer en een vriendin waren zwaar gewond, subhanalah had mijn broertje niks,op enkele schrammetjes na. El-hamdulilah zijn we allemaal goed hersteld.
Ik was 11 jaar toen het ongeluk gebeurde, mijn hele leven veranderde.
We werden verwaarloosd door onze moeder, daaronder mag je verstaan dat ze er nooit was voor ons, ze kookte niet, poetste niet, kortom alle huishoudelijke dingen wat een moeder normaal hoort te doen deed ze niet. Ze was altijd weg, met andere woorden, we hadden al onze vrijheid om te doen en laten wat we wilden.
Gelukkig, el-hamdulilah, heb ik nooit iets verkeerd gedaan bv. drugs nemen, met jongens gaan enz.

Voor dat ik mijn man leerden kennen heb ik nooit stil gestaan bij het geloof. Ik wist wel dat er iets was maar ik was niet op ontdekking. Het geboren worden en sterven, de natuur, subhanallah, betekende voor mij genoeg om niet te twijfelen dat er iets is.
Ik heb altijd wel geloofd dat het leven een doel had, maar hoe ik moest gaan geloven en zoeken naar de enige echte Allah (swt) is pas begonnen toen ik mijn man leerde kennen, op 6 februari 1996 heb ik hem ontmoet. Hij is van Marokkaanse afkomst.

Al snel had ik al interesse in de islam, subhanallah, ik zag er snel het goede van in el-hamdulillah.
Het duurde niet lang na onze ontmoeting en stelde hij me voor aan zijn familie. Ik kwam nog dichter bij de islam, want hij kwam uit een gelovige gezin.
Eerste contact gebeurde via het zusje, ze zij dat ik een vriendin van haar was terwijl ik haar helemaal niet kende maar ze zat wel bij mij op school.
Niet lang erna wist de moeder dat ik niet de vriendin was van de dochter maar van de zoon.
El-hamdulilah, is ze er positief mee omgegaan.
Er werd haar verteld hoe de situatie bij mijn thuis was en ze heeft me heel goed opgevangen en ook de vader. Waarvan de mensen dachten: dat kan niet dat hij dat toe laat, hij is toch zo streng. Ze begrepen het niet goed.
Want toen het hem verteld werd van mijn situatie thuis, heeft hij gehuild.

El-hamdulilah, geloof ik erin dat Allah (swt) me de weg naar de islam gemakkelijk heeft gemaakt.
Ik was 14 jaar toen ik mijn man leerde kennen, en kort daarna ben ik een praktiserende moslim geworden. Subhanalah, heeft mijn moeder dat aanvaard, ze zei tegen me: als je maar gelukkig bent.
Toen ik nog thuis woonde vaste ik al mee tijdens de ramadan, ik bad thuis achter een gesloten deur in mijn kamer. Er waren momenten dat ik aan het bidden was en mijn moeder me riep tijdens mijn salat en kon ik niet antwoordde en soms moest ik wel en verbrak ik het gebed en bad ik het daarna opnieuw. Als ik aan het vasten was wist mijn moeder het en zei eens een keer tegen me: je moet niet gaan verhongeren, doe het jezelf niet aan.
Ik stelde haar gerust en zei dat ze haar geen zorgen moest maken en el-hamdulilah heeft ze er nooit echt moeilijk over gedaan dat ik moslim ben.
Ik ben door de problemen thuis niet lang thuis gebleven, hoe ik 18 werd, ben ik gaan inwonen bij mijn schoonouders en mijn studie afgemaakt en direct getrouwd.
Op mijn bijna 19de ben ik getrouwd. Ik ben mijn schoonouders erg dankbaar voor wat ze allemaal gedaan hebben voor me, moge Allah ze belonen, insj'allah.
Ik ben gelukkig getrouwd, elhamdulilah en draag nu hoofddoek, mijn tweede keer dat ik hem op doe en deze keer voorgoed, insj'Allah.
Mijn geloof is zelfs sterker dan mijn man zijn, hij bid wel el-hamdulilah maar is nog nalatig in zijn salat.
De eerste keer dat ik mijn hijab op deed was hij er tegen, maar deze keer vind hij het goed, el-hamdulillah.
Ik hoop dat er een tijd komt dat hij sterk is in zijn geloof en dat hoop ik ook voor de anderen die deze problemen hebben, insj'Allah. Je hebt wel altijd steun nodig van je man en zeker op godsdienstig vlak.

Moge Allah onze zonden vergeven en moge we insj'Allah allemaal slagen, amien.

Dat was zo wat mijn verhaal in het kort, ik wil ook alle zusters van de islam bedanken voor de verhalen die jullie vertelt hebben, het was echt indrukwekkend om ze te lezen.
Soebh�n Allahil 'Aziemiwa bi hamdih: 'verheerlijkt is Allah de Allergrootste en geprezen en zij Hij'.
Allahoemmaghfir lie, warhammie, wahdinie, wa'�finie warsoeqnie: 'O Allah , vergeef mij en wees mij genadig en leidt mij en voorzie mij.
Deze uitspraak leerde de profeet (sws) hij aan iemand als hij moslim werd.

Shaima

FiAmanillah, wasalamoe3leikoem wr wbr

AmatoelAziz

In de naam van Allah de Barmhartige de Genadevolle,

Assalamoe3leikoem wr wrb oegtie Yasmin,

Maschallah wat mooi jouw verhaal Moge Allah swt ons vergeven en onze imaan sterker maken Allahoema Ameen.

Aghie Aboe Jabir een kleine aanvulling op jouw stukje ( maschallah oeverigens) Je vertelde over het stukje van de profeet Moesa (as) en een andere profeet. Waarschijnlijk bedoelde je een dienaar van Allah swt want je kunt terug vinden Sahih Al Boecharie dat er staat:

Aldus openbaarde Allah swt aan hem (as) Op het punt waar twee zeeen samenkomen is een dienaar van ons die geleerder is dan jij. Uit verhalen van de profeten (as) van Sayyid Abdoel Hasan Ali Nadwi staat:

Allah swt berispte hem omdat hij ( moesa As) niet alle kennis aan Allah swt had toegeschreven en Allah swt openbaarde aan hem (as) Een van mijn dienaren, die gevonden kan worden op de plaats waar 2 waters elkaar ontmoeten, weet meer dan jij.

Gair inschallah ik dacht ik vul het even aan, kleine nasi7a en niet om te doen alsof ik de dingen beter weet( astagfirullah)

FiAmanillah, wasalamoe3leikoem wr wbr

AmatoelAziz.

Assalamoe alykoem,

een bekeringsverhaal van een onbekende zuster:

Bismillaahi Rahmani Rahiem

Ik ben een Nederlands meisje, hier geboren, heel mijn leven hier al gewoond. Ik ben nu 17 jaar, ik weet niet hoe al die tijd zo snel voorbij heeft kunnen gaan, als een lichtflits.
En nu pas ben ik wakker geschud.

Als ik terug denk aan hoe ik leefde en hoe zoveel meisjes nog steeds leven, blind voor wat komen gaat, blind voor wat is geweest, denkend alle tijd te hebben.
Alles uitstellen, �komt later allemaal nog wel�, �over een paar jaar dan ben ik eraan toe�. Die gedachte zal ook vaak genoeg onze gedachtes ingeslopen zijn.

Ik was vroeger ook zo blind voor alles, ik wist de betekenis van het bestaan niet eens, de reden dat wij hier waren, ik wist het niet. En ik vond het allemaal wel best zo. Ik was zelfs, dacht ik toen, ook wel gelukkig.

Mijn gezicht was een verleiding, een misleiding voor vele blikken. Mijn kleding moest perfect bij elkaar passen, en mijn make-up daar weer bij. Ik zag er altijd goed verzorgd uit, maar voor wie versierde ik me nou eigenlijk??

Niet voor alle blikken, die mij altijd weer zenuwachtig maakte. Niet voor alle na afsluitingen, waar ik me zo aan ergerde. Niet voor alle telefoonnummers, die ik daarna meteen weer weggooide.

Steeds vaker begon ik me af te vragen, of wij vrouwen hiervoor geschapen waren. Voor al die obscene opmerkingen, als reclame model. Ik vroeg me af waarom je er niet bij kon horen, als je niet meedeed aan de mode. 
Waar alles kort en strak is.

Wat zijn wij vrouwen nog waard in een maatschappij waar alles alleen om schoonheid draait. Dat zou dus betekenen dat vrouwen die hun schoonheid niet meer hebben, ongelukkig zouden moeten zijn. Zo is deze maatschappij.

Waarom moet iedereen zich maken als een schilderij.
Wij worden niet meer gezien als menselijke wezens.
Lustobjecten zo worden we gezien.

Hoewel ik dat heel goed besefte, deed ik maar weer mee met de menigte, uit gewoonte. Ik leerde een Marokkaanse jongen kennen. De eerste jongen die ik kende die vol zat met liefde en respect. Hij accepteerde mij zoals ik was. Hij had er geen behoefte aan om meisjes na te fluiten. Of om ze allemaal te versieren.

Het was een ander soort jongen dan de jongens die ik altijd wou ontwijken, maar ook altijd weer mee geconfronteerd werd. Hij geloofde in iets wat ik zag als iets vreemds, iets anders. Hij geloofde in de Islam. Hij praatte er ook veel over, hij was er zo vol van. Ikzelf was Christen, niet echt praktiserend. Ik had zo mijn tijden, dan pakte ik de Bijbel.
Maar legde het ook even snel weer neer, om er verder niet meer echt over na te denken. Het hield mijn aandacht nooit langer vast dan een paar dagen. Ik dacht ook nooit echt na over het geloof. Ik geloofde in God, Jezus was zijn zoon.

Zo was mij altijd geleerd. Door mijn vriend werd ik nieuwsgierig naar de Islam, hoe hij zich voelde dat wou ik ook ervaren. Hij gaf me een boekje over de Islam. Ik ben dat boekje gaan lezen, en van de eerste tot de laatste zin klopte het. Wat daar geschreven was, was zo logisch.
Het boekje en wat ik gelezen had liet mij niet los. Ik ben meer boekjes gaan lezen. Het was voor mij steeds moeilijker om te geloven wat mij altijd geleerd was.
Iets wat altijd zo logisch leek, werd voor mij steeds moeilijker om te geloven.

Het bleef me maar bezighouden, bijna elke seconde van de dag. Ik begon zoveel te lezen, zoveel te leren over de Islam, maar ook over het Christendom. Ik vond het echt een kick om te leren over de Islam, want het was iets waar ik me echt in kon vinden, ik vond het zo interessant.
Op sommige momenten kon ik mezelf uit lachen, dat ik zo stom was geweest om het allemaal maar zo blind aan te nemen wat me geleerd was.

Ik merkte dat ik veranderde. Ik kon gelukkig worden van zoiets stoms, zoiets kleins. Zulke kleine dingen maakte me al zo tevreden. Op sommige momenten begon ik me zelfs te irriteren als vrienden van mij weer begonnen te roddelen of iets anders deden wat in strijd is met de Islam.

Ik begon vele dingen aan te passen. Ik vond rust in mezelf, echte rust. Ik had mijn thuis gevonden.
Dit was waar ik onbewust altijd al naar gezocht had. Het voelde als verliefdheid, nu pas besefte ik dat ik nooit gelukkig geweest was. Als ik de Koran las, kreeg ik zo een onbeschrijfelijk gevoel. Zo een heerlijk gevoel, zo puur.

Ik voelde en wist dat het de enige waarheid was.
Ik begon er zelfs naar de verlangen om mijn Shahada te zeggen.

Mijn ouders die de Islam als gevangenis zagen, als iets wat ouderwets is, iets van vroeger. Mensen die altijd zeiden mijn vrienden te zijn die me ineens uit zullen lachen.

Familie die niets meer met me te maken zou willen hebben.
Het maakte het zo gecompliceerd. Het was iets waar ik zoveel van ben gaan houden. Waar ik echt verliefd op geworden was. Maar ik wist ook dat het juist de mensen waar ik heel veel van houd zoveel pijn zal doen. Met zoveel woorden hadden ze het niet gezegd. Maar ik hoorde het aan een opmerking, of zag het aan de blikken die ze wisselden. Ze vonden het zorgelijk.

Ze zagen het al voor zich, heel de wijk die mij zal nastaren.
Tranen die ze uit alle macht probeerden te verbergen.

Het ontwijken van alle gesprekken, bang dat ik zal zeggen waar ze bang voor waren. Zeggend �je moet je hart volgen�, maar biddend �laat haar toch gewoon blijven�.

Het enige dat ze willen is dat ik me geluk zal vinden.
Het enige wat ik vraag is mij de kans te geven, om te bewijzen dat deze weg mijn geluk zal zijn.
Het verlangen dat met de dag groeide, totdat ik niet meer kon. Het kon me niet meer schelen, wat ze zouden zeggen.

Wat ze zouden denken. Niemand van hun kan mij helpen, als ik straks helemaal alleen in mijn graf lig. Zonder dat iemand het wist, zei ik mijn Shahada. Dat zou de beste oplossing zijn, dacht ik toen nog, deed ik niemand pijn mee. Maar het verzwijgen, de leugens, daar doe ik mezelf, en uiteindelijk ook hun, meer pijn mee, dan dat ik hun zal doen met de waarheid. Om het nog gecompliceerder te maken voor mezelf, trouwde ik met die jongen, ook zonder medeweten van bijna alle mensen waar ik van houd.
Ik weet dat het beste is geweest Insha� Allah, voor ons dan. Maar de pijn die ik voel, als de leugens zich opstapelen. Het is moeilijk te leven in deze leugens, maar hoe maak je �kafirs� duidelijk dat dit de beste weg is voor mij. Dat is onmogelijk, tenminste voor mij. 

Deze weg is mijn weg.

Deze weg is mijn lot.

Het is de enige weg, de enige waarheid. 

En Insha� Allah zullen zij dat ooit zien. 

wassalaam,

Salam Aleikum wa rahmatullahi wa barakatoeh,

Bij deze wil ik mijn verhaal kwijt, hoe ik het licht gevonen heb.

Ik was toen 14 jaar en zat in de 3e van de middelbare school.
Het einde van de schooljaar begon te naderen en voor nederlands moest ieder een spreekbeurt houden over een onderwerp wat hem/ haar het meeste ligt, maakt niet uit over welk onderwerp.

Omdat toen die tijd de 2e intifada uitbrak, raakte ik erg geintereerd in Palestina en de gehele kwestie eromheen.
Het was erg pijnlijk om mijn broeders en zusters zo te zien lijden en ik raakte ook al helemaaaaaal van slag toen die beelden te zien waren van die arme Mohammed Dura en zijn vader.
Ik raakte helemaal van slag en kon die beelden maar niet uit mijn hoofd zetten.

Dus heb ik besloten om mijn spreekbeurt erover te houden, ant wat ook het geval was, het waren de palestijnse 'stenengooiers' tegen de gepantserde soldaten en tanks, en het waren de terroristen tegen de 'peace-people'
Waar ik mijn gedachtes maar niet in kon plaatsen, want het klopte allemaal niet in mijn ogen.

Dus ben begonnen met info te verzamelen, en waar begin je dan mee, natuurlijk met de geschiedenis van het land, en de rest volgt allemaal van zelf.

Maar hoe verder je terug gaat hoe meer je in aanraking komt met de islam.

Ik ben een geboren moslima, zoals iedereen.
Ben opgegroeid met liefde voor de islam en de Schepper Allah.
Van jongs af aan was ik al geintereseerd in de islaam, stond open om te leren erover, het was kortom ook mijn dien, mijn leideraad, wat ik alleen maar kon vergemakkelijken door kennis op te doen en mijn hart open te stellen voor mijn Schepper en de Schepper de helalen.
wel was het zo dat ik in mij gehele leven geen 1 islamitisch vriendin heb gekend.
ben opgegroeid tussen de ras-echte nederlanders en jah dan hoort en ziet men het een en ander.
En dan ben ik Allah vooral dankbaar dat Hij mij niet in de steek heeft gelaten of mij aan mijn lot heeft achtergelaten.
Ondanks al die verleiding heb ik vast gehouden aan mijn dien en stond ik hamdolillah door Hem sterk in mijn schoenen. en heb ik nooit afstand gedaan van mijn dien.

Maar zoals ik al zei, naarmate je meer over de geschiedins leert kom je meer in aanraking met de islam, wat een zeer grote rol speelde in die omgeving macha ALlah.

Ik voelde me heel plezierig en hoe veel ik erover leerde hoe meer ik wilde leren en het hield maar niet op.
wou als maar meer en meer kennis op doen over de Islam en het deed mij erg goed van binnen.

Mijn moeder had me ook geholpen met mijn werkstuk, ik nam beelden op van arabische zenders om de verschrikkelijk beelden te laten zien aan iedereed die het niet te zien krijgen doordat de nederlandse media ook niet echt veel los laat.
En ik liet beelden zien dat er midden in de nacht schepen binnen kwamen overvol met joden die daar in Palestina geimporteerd werden.
het deed mij steeds meer pijn om te zien dat aaaal die leider gewoon liegen om iets wat gewoon helder is en overduidelijk voor ons allen, en toch wordt er niets gezegd of gedaan.
Maar goed spreekbeurt verliep vlekkeloos een dikke 9 waar ik erg blij mee was en nog steeds ben.
maar waar ik het meest blij mee ben is dat ik er toch wat aan over gehouden heb, mijn liefde die groeide voor Allah.
Het hield maar niet op, wat ik ook niet wil.
Vuur wat opwakkerde in mij hart wat als maar veller en veller ging branden.
wat ik NIET wil blussen.

Ik ging ook naar een buurthuis elke zondag om over islam te leren en arabisch te leren, maar echt ver kwam ik niet, ondanks dat ik de wil er voor had, het lag aan de mensen daar, allemaal tuig bij elkaar waardoor de leraar meer voor politieagentje speelde dan dat ie leraar was, enfin.

Maar goed omdat ik verder nergens ander hulp kon krijgen, ben ik info gaan zoeken via internet, leerde wederom meer en meer en ben ook overgegaan op schilderijen maken.
Ik heb diverse schilderijen gemaakt, waar ik erg trots op ben eigelijk, en waar ik naar mijn mening mijn leven ook wel aan te danken kan hebben door Allah, maar dat verhaal zal ik jullie sparen

En zo merkte ik ook gewoon dat het geluk mij steeds toe lachte en als maar gelukkiger wordt hamdolillah en ben ALlah dankbaar voor alles wat hij mij heeft geschonken en voor wat komen zal incha Allah.

wa aleikum salam wa rahmatullahi wa barakatoeh

In de naam van Allah, Meest Barmhartige, Meest Genadevolle.

Aleikoem salaam wr wbr aghie Aboe Jabir,

Djazak Allah geiran voor je aanvulling. Om eerlijk te zijn is dit de eerste keer dat ik hoor dat Al-Khidr een profeet zou kunnen zijn Wa Allahoe A3lem. Als er sterke argumenten zijn dat hij (as) wellicht een profeet zou kunnen zijn dan is dat zo, wa Allahoe A3lem.

Broeder aangezien jij de Arabische taal beheerst en meer kennis op kan doen in het Arabisch dus meer dingen te weten kan komen  laat ik het hierbij, Gair inschallah. En waarom zou ik het er niet mee eens zijn? Ik bedoel we kunnen altijd van elkaar leren inschallah.

Nog even voor mijn zusters in Islaam, Oegtie Noor Al Islaam en oeght Merjem maschallah jullie verhalen echt mooi en ontroerend om te lezen, oeght Merjem moge Allah swt jouw bijstaan thuis, het komt me wel bekend voor Gair inschAllah,

Moge Allah swt onze imaan versterken en onz vergeven voor onze fouten en tekortkomingen. Allahoema Ameen.

FiAmanillah, wasalamoe3leikoem wr wbr AmatoelAziz

Assalamoe alykoem,

Hij boog zich huilend neer en toonde berouw

Hierbij delen wij jullie dit gebeurde verhaal mee, die de macht van de islam vertoont��en de Barmhartigheid van Allah jegens zijn dienaren�.Cat stevens (Yusuf Islam voor degenen die hem niet onder de islamitische naam kennen�..was een beroemde engelse popzanger��)

Hij werd in de zeventigers beroemd onder de popmuziekliefhebbers.

Hij voelde dat er een ayah bestaat die zegt: �En hij die zich afwendt van Mijn Vermaning: Voorwaar, er zal dan voor hem een benauwd leven zijn. En Wij zullen hen verzamelen op de Dag der Opstanding, in blinde toestand�

Hij heeft nooit begrepen wat geluk is�.

Totdat Allah de Verheven zijn hart heeft opengegooid voor de islam, hij werd een daa3ieya (verkondiger) tot het monothe�sme van Allah SWT.

Yusuf Islam noemt in een gebeurde verhaal die hem overgekomen is, nadat hij zich bekeerd heeft en de weg van Allah heeft gekozen�..waarbij zijn handelingen en zijn beeld veranderd is�.waarbij hij een baard liet groeien en in islamitische kleding te zien is�..: Op een dag kwam hij een huis binnen van een persoon die uit een Arabische afkomst is�.hij vond in het huis van de man�.vele posters van hem (Cat stevens) aan de muren hangen�.aan ieder muur hangt er een poster van hem.�

Yusuf Islam vroeg de man: �Wat is dit allemaal?�

De jongeman antwoordde:� Dit is de beroemde popzanger Cat stevens�ken je hem niet? Kom en luister naar een mooie plaat van hem�.Hij (Yusuf Islam) zei: �broeder�ik ben degenen waarover je praat�.!

De jongeman verbaasde zich en geloofde hem niet�Yusuf Islam, liet zijn identiteitskaart te voorschijn komen�de pasfoto die hij erop had, was een oude foto waarbij Yusuf geen baard had�een pasfoto van Cat stevens en niet van Yusuf Islam (voor dat hij zich bekeerde)�

De jongeman zei tegen Yusuf: �En wat is jou gebeurt?��

Yusuf Islam zei: �Ik ben tot de religie bekeerd, waar jij van ben bekeerd.�

De jongeman viel huilen op de grond, nadat hij dit woord heeft gehoord van een vreemde persoon�die de beroemdste persoon was in die tijd in zijn gemeenschap�Al hamdoelillah heeft Yusuf de pad naar het eeuwige paradijs gekozen en keerde de rug tegen dit vergane leven�

Moge Allah Zijn barmhartigheid doen neerdalen op de geleerden die zuiver alleen voor Allah de islam verspreiden�.en ons met hen op de dag des oordeels laten ontmoeten in het paradijs� Amien.

wassalaam,

Salam Aleikum,

Vorig jaar hadden we een opdracht voor school.
we moesten voor muziek een idool nadoen, gekleed en je erna gedragen en je moest zijn/ haar biografie dus kennen, want jij plaatst je in die persoon.

Hahahah ik had gekozen voor.................Yusuf Islam
Toen droeg ik nog geen hijaab, dus ik met een baardje (in elkaar geflanst) het gebedskledij van mn vader en zo'n hoedje had ik mee en de tasbi7 in mn hand, kwam ik daar binnen lopen als 'Yusuf Islam'

Nou ik had me nog nooit zo ingeleefd en het kwam vooral door zijn biografie die ik geheel bestudeerd had en het al enige tijd wist omdat ik een grote fan was van hem.
En ik had het ineens niet meer in de gaten en de leraar zei het achteraf ook, ik was zooo 1 met die persoon (heb het welliswaar niet zelf meegemaakt) maar door zijn biografie zijn belevingswereld, kreeg ik spontane kippenvel en ik liet me helemaaaaal gaan, het was zooo macha Allah, om dan als enige moslima voor een klas te staan met niet-moslims/ kufar te staan en ze te vertellen dat een van hen die de waarheid niet zag doordat ie verblind was door deze doenya en door shaytaan toch zijn ogen opende voor het te laat was met Allah's wil, en ik kon het niet trots genoeg vertellen.

kortom, zijn verhaal blijft macha Allah fascinerend en moge Allah hem belonen met al het goeds wat hij doet en hem zijn zonden doen vergeven ameen Rabby el-3alameen.

Hihihi mijn verhaaltje over hoe ik Yusuf zie, nu we er toch over begonnen

wa aleikum salam

In de Naam van Allah de BArmhartige de Genadevolle

Assalamoe3leikoem wr wrb broeders, zusters in de islaam.

Sam7lie aghie Aboe Jabir ik heb nog een klein vraagje.. Ik wil je topic met bekeringsverhalen niet verstoren dus ik hoop dat je het niet erg vind. Gair inschallah.

Je schreef ieder kent zijn dood, zelfs Isa (as) ik herinner me dat ik ooit een lezing via Al-Majd heb gevolgd met de tafseer van Soera Maryam. Bij vers 33 waarin staat: Vrede zij met mij op de dag dat ik geboren werd en op de dag dat ik sterf en op de dag dat ik tot leven wordt opgewekt werd er een uitleg gegeven waarin werd vermeld( ik weet niet meer welke bronnen weet alleen dat de spreker Dr.Rafil A dafir heet) dat Isa (as) nadat hij de dadjaal heeft vermoord zal sterven en salaat aldjanazah zal voor hem worden verricht omdat iedere ziel de dood zal proeven. Hij zei Isa (as) is niet dootd hij leeft en is bij Allah swt Dit behoort tot Al Ghaib.

Weet jij hier meer van zo ja, wat zijn de bronnen het is een beetje verwarrend vandaar dat ik deze vrag/opmerking stel. Inschallah gair En Allah swt weet het het Beste. Al het goede van deze tekst is afkomstig van Allah swt en al het kwade van mijn nafs en van shaitaan en Moge Allah swt mij daarvoor vergeven gair inschallah.

FiAmanillah, wasalamoe3leikoem wr wbr