assallaamo3alaikom haha zeker raar  

nou in de marokkaanse cultuur heb je zat van die raar dingen .

ik denk even na  dan plaats ik paar inschallah

assalaam alykom...

ik heb altijd hekel aan rare gewoontes binnen de marokkaanse gemeenschap die vaak met de islam tegenstrijden, zoals die zogenaamde handje van fatima en nog andere dingen, er wordt gezegd dat die tegen de boze oog beschermen...ect. ik weet niet wat dat handje met naam Fatima te maken heeft.

wassalaam

Een onderzoek in verband met het voorkomen van bloedingen en pijn bij de eerste geslachtsgemeenschap laat zien dat 56% van de onderzochte vrouwen wel gebloed had bij de eertse geslachtsgemeenschap en 44% niet.

Nou jiyuu,

Ik ken bij de Marokkaanse gemeenschap een walgelijk vak waar jonge stellen bij hun trouwen financieel door gegijzeld raken. Dan komt er tijdens het huwelijk zo een slimme vrouw die de bruid even mee naar binnen neemt, haar een jurk laat aantrekken, een paar minuten mee rond gaat lopen terwijl ze haar arm vasthoudt om maar de indruk te wekken dat ze aan het werk is. Dan gaat ze naar binnen om haar weer een andere jurk aan te laten trekken. Ondertussen is zij honderden euro's rijker. Een paar minuten later komt ze weer met de volgende jurk weer een paar honder euro rijker. En de arme jongens mogen daar voor opdraaien. Bleeeeeh!! een walgelijke traditie die we zouden moeten verbieden.

Maar die van Marocaantje is ook knap lelijk hoor.

Welke moedige vrouw wil als een ware revolutionair deze domme traditie doorbreken en zo vele kettingen doorbreken die jonge mannen weerhouden te trouwen? Ik irriteer me er mateloos aan. Volgens mij noemen ze zulke vrouwen neggafaat.

Zo een hoop oude en opgekropte frustratie eruit:)

wa salaam

Jullie Zuster Fi Dien!!

het is iets wat ik niet gewoon ben , het is zoals marocaantje het zegt.

maar als je het van de andere kant bekijkt, we zijn allemaal broeders en zusters, dus eigenlijk is het heel normaal dan.

mijn excuses mocht ik je hebben beledigd.

In de Surinaamse en Egyptische cultuur heb ik vaker gehoord dat ze na de geboorte de gevallen navelstreng van een baby begraven.

Dat van dat bebloede doek vind ik echt vies. Is die traditie gewoon te sterk geworden dat ze het niet meer kunnen afschaffen? Nee, die is echt smerig man� om je te schamen toch?

Hand in hand of arm in arm lopen van mannen, heb ik zelf ook vaak gedaan. Was de eerste keer wel wennen. Maar een geleerde bijvoorbeeld, die wil je het liefst omhelzen en kussen.

Al die huwelijks moeilijkheden die we onszelf opleggen, zijn, denk ik, heel slecht voor de Oemmah. Ik zie soms jongens die 10-15 jaar moeten gaan sparen om eindelijk te kunnen gaan trouwen. Ik kan mij de Hadith nog herinneren dat er een meisje bij RasoolAllah (sallalaho alaihi wasallam) kwam die wilde trouwen. Toen ze naast hem plaatsnam kwam er jongen die wilde trouwen met haar maar niets bezat, zelfs geen stukje ijzer, of een stukje stof. Toen hij teleurgesteld wegliep, werd hij teruggeroepen. Hij mocht haar trouwen op voorwaarde dat hij haar als bruidsschat een paar hoofdstukken van de Quran zou leren. Zo simpel gaat dat.

In de Hindoe cultuur moet het meisje juist geld aan de jongen schenken en moeten de ouders van het meisje alle kosten aan het huis (meubilair enzo) helemaal zelf betalen. Niet raar dat sommige ouders daar liever niet zwanger willen zijn van een meisje.

Ik vind het trouwens een vreselijk iets dat als er een koe of schaap geslacht wordt dat daarna allerlei handafdrukken in bloed op mijn voordeur en ooit witte muur worden geplaatst.

Salaam Nefertiti

salaam aleykoum,

Het lijkt me ook dat een pasgetrouwd stel andere dingen met elkaar wil doen,na eindelijk getrouwd te zijn.dan feesten hahaha

Salaam.

Ik heb altijd gehoord dat de inu�t (eskimo's) dat ook altijd doen bij wijze van begroeten. Ik dacht dat dat was omdat als ze zouden kussen, hun lippen vast zouden vriezen.

Wat betreft het hand in hand lopen van mannen, toen ik in Indonesi� was (ik was toen 19 jaar) werd ik vaak omhelsd door vrienden van me, die ook vaak een arm om me heen sloegen als we ergens liepen. Ik moest daar heel erg aan wennen, en nog steeds voelt het onnatuurlijk voor me als dat gebeurt. Maar er is niets mis mee in mijn ogen, ik ben het vanuit mijn cultuur niet gewend dat mannen onderling zo close kunnen zijn.

Die doek bij de huwelijksnacht werd ook van mij en mijn vrouw verlangd, maar we hebben vriendelijk doch beslist gezegd dat we dat niet wilden. Ik vind het nogal "ayip" zoals de turken zeggen, beschamend zeg maar. Maar ik kan me ergens wel voorstellen dat die gewoonte ooit eens is ontstaan, vooral vanuit de familie van de bruidegom die zo de garantie wilden dat hun schoondochter echt maagd was. Overigens hebben we wel aan de directe familie van mijn vrouw gezegd dat als ze het echt perse wilden we wel zo'n doek aan bijvoorbeeld de moeder of een zus of schoonzus van mijn vrouw wilden laten zien, maar niet "en plein publique".    Maagdelijkheid is tussen jou, Allah en je echtgenoot(e) en verder niemand, Allahu alem.

Nog een hand-in-hand verhaal: toen ik een jaar of 16 was heb ik een aantal maanden als vrijwilliger gewerkt op een archeologische opgraving in Tell Dor vlak bij Chadera, Israel. Daar heb ik ook voor het eerst serieus kennis gemaakt met de islam overigens, maar dat is een ander verhaal. Anyway, op een gegeven moment wilde ik graag naar de kust, en aangezien ik jong en naief was besloot ik te gaan liften. Ik werd meegenomen door een arabier in een oude volkswagen kever, en hij was erg vriendelijk en ge�nterresseerd in waar ik vandaan kwam en wat ik daar deed enz. Op een gegeven moment legde hij zijn hand op mijn been, en ik voelde me niet zo op mijn gemak daarmee, maar ik had vaker mannen hand in hand zien lopen en dacht dat het wel gewoon vriendelijk zou zijn. Hij begon te vertellen hoe knap ik wel niet was, en hoe mooi blond mijn haar en zijn hand kroop steeds verder omhoog richting mijn kruis. Dat werd me een beetje t� vriendelijk, dus ik zei dat ik eruit wilde. Eerst wilde hij niet stoppen omdat het echt in de middle of nowhere was, maar uiteindelijk stopte hij toch en ben ik eruit gegaan. Achteraf heb ik me bedacht dat het toch wel een gevaarlijke situatie was geweest, als 16 jarige in een land waar ik de taal niet sprak, de cultuur nauwelijks kende en zomaar iedereen vertrouwde.

Alhamdulillah heeft mijn naieviteit me daar door nog wel vreemdere situaties geholpen; het was toen tijdens de eerste intifadah en ik wandelde rustig tussen israelische patservoertuigen en demonstrerende palestijnen door met een gevoel van "iedereen kan toch zien dat ik er niets mee te maken heb, dus mij overkomt niets", haha! Ook had ik een davidsterretje aan een kettinkje gekocht (dat vond ik erg mooi) en droeg dat op mijn t-shirt terwijl ik rustig door arabische wijken in Jeruzalem wandelde waar geen toerist zich waagde omdat het er echt gevaarlijk was toen. Ik kreeg af en toe wat opmerkingen naar mij hoofd van vooral jongeren, maar die verstond ik toch niet, dus ik glimlachte beleefd en vroeg "how do you do" en liep verder. Even verderop werd met scherp geschoten en vlogen stenen door de lucht, maar ik vond dat ik er niets mee te maken had en dat als ik vriendelijk en beleefd was tegen iedereen, me niets ergs zou overkomen. En er is me ook niets ergs overkomen.

Adembenemde stad trouwens, Jeruzalem. Absoluut "al Quds", de heilige stad! Het is echt Godsgeklaagd dat mensen in zo'n plaats niet samen kunnen leven en God dienen, in vrede en harmonie. Eigenlijk ben ik van mening dat die stad niet de hoofdstad van welk land dan ook moet zijn, ook niet van een onafhankelijk Palestina, maar een zelfstandige stadstaat met een eigen bestuur dat er voor zorgt dat de stad voor iedereen vrij toegankelijk is en een bedevaartsplaats voor joden, moslims en christenen, zonder dat ��n van die drie groepen het als enige voor het zeggen heeft. Dat omdat dat meestal toch niet goed gaat, al is Salah ad Dien (die de kruisridders verslagen heeft) wat mij betreft h�t voorbeeld van hoe het zou kunnen en moeten zijn. Goed, een beetje off-topic.

Wa salaam.

Haha� dat heb je mooi gezegd. Ik had hetzelfde probleem en wilde niet laten blijken dat ik ook uit het buitenland kwam. Ik probeerde daarom op straat mijn mond zo lang als mogelijk stijf dicht te houden. Ik sprak met niemand en wendde mijn ogen af zodra iemand oogcontact zocht. Ik kan je zeggen het is niet prettig zo je dagen door te brengen, dus zorgde ik er maar voor dat ik altijd wel genoeg kleingeld bij me had. Aan de hand van de hoeveelheid kleingeld in mijn zak deed ik mijn mond open/keek ik mensen aan.

Toen ik een taxichauffeur eens vroeg waarom hij mij 5 junait liet betalen en een gewone Egyptenaar voor dezelfde rit 2 junait, zei hij: 2 zijn voor de rit zelf, 1 extra voor de toestand van het land, nog 1 extra als blijk van medeleven voor zijn situatie en nog 1 voor zijn half gare auto. 1 Junait is ongeveer 13 cent, dus dat kon ik wel missen.

ken jullie ook deze  marokkaanse voorbeeld    ze zegen:

 allah kay3ti lfol geer liy ma3doch snan  .ast3erfrollah   deze uit spraak

word  vaak door marokkanen gebruikt  

'op zo'n momenten heb ik soms moeite om mezelf trots te voelen als Marokkaan'

Dat gevoel heb ik vaker als ik Marokkanen bij het vliegveld in Tanger zie vechten omdat ze geen karmos (vijgen) mee mogen nemen. Of  als ik een schaap ga halen tijdens het slachtfeest en ze zie ruzieen op een bijzondere dag om de ingewanden. Of  als ze in de moskee pertinent weigeren op te schuiven.

Maar... als ik zie met wat voor hart ze iemand uit de put helpen en alles geven wat ze hebben, en als ik zie hoe ik bij een pechgeval hordes jongeren op me af zie komen om te duwen en te helpen en als ik zie dat de mensen van de buurt in Marokko enorm weinig hebben, maar datgene wat ze hebben delen met hun buren dan weet ik weer dat mijn roots in dat prachtige Noord-Afrikaanse land liggen.

man-bital a7raar, mash-riqal anwaar..

(heb trouwens een hekel aan nationalisme en zie het als een van de grootste kwaden in het leven.)