Assalaam oe3alaikom warahmatoe allah wabarakatoehoe broeders en zusters,

Dit is een hart verscheurend verhaal over een moslim gezin in palestina,
lees en denk hier over na!!!

Mijn hart bloedt om Palestina!


Een klein dorp 7 km onder de rook van Jeruzalem.
Zaterdag 17 januari.

Allahoe Akbar!! Allahoe Akbar!! Het is feest in huize Abdel Rahmen, vader
Moestafa zit op een kussen op de grond met zijn kleine zoontje Ismael op
zijn schoot. Hij leert hem soerat AL Ichlaas met veel geduld
herhaalt hij keer op keer de aya's. Vol liefde kijkt hij neer op het
onschuldige gezicht van zijn 5 -jarige zoontje. Hij kijkt naar zijn vrouw
Soeraya, ze zit in de hoek op de grond en heeft haar handen voor haar magere
gezicht geslagen. Hij hoort haar zachtjes dou3a maken.

''Baba wilt u thee?'' Moestafa kijkt om en ziet zijn dochter staan. Haar
ogen zijn roodomrand door het vele huilen, maar nu glimlacht ze vriendelijk.
Haar stralende lach maakt haar beeldschoon en Moestafa ziet dat zijn kleine
meisje al een jonge vrouw begint te worden.
''Ja, inshaAllah Firdaus, en maak ook thee voor je moeder, ze heeft de hele
dag nog niks gedronken''. Over eten wordt al niet meer gesproken, sinds de
Israeli's ruim drie maanden geleden alle grenzen dicht hebben gegooid. Het
beetje voorraden wat ze hadden opgeslagen zijn op. Niemand kan het dorp uit
en niemand komt erin.
Geen inkomsten, geen werk, alleen wanhoop, honger en onmacht.

Het begon allemaal vroeg in de ochtend, toen kleine Ismael nog op school
was. Ze zaten met zijn drieen in de kleine huiskamer op de grond want
meubels zijn er niet. Ze maakten dou3a en hielden elkaarshand vast.
Plotseling hoorde ze een jongen schreeuwen.....met een knal vloog hun deur
open en Hamdi de buurjongen kwam binnen stormen.....
''Salaam aleikom'' zei hij, hij haalde onregelmatig
adem en zonder op antwoord te wachten ging hij haperend verder,
''een bom! een hele grote''. Moestafa staat op...''Wat bedoel je Hamdi,''
wil hij ongeduldig weten. ''Er is een man met een bom in een vrachtwagen vol
soldaten gesprongen en heeft hun allemaal
opgeblazen! veel doden, allemaal joden. "Waar?'' vraagt Moestafa. ''Bij de
grenspost net buiten het dorp.'' En de man zelf" vraagt Moestafa, en zijn
hart begint wild te bonken.
De twee seconden voordat de jongen antwoord geeft lijken wel 6 jaren en hij
voelt hoe zijn wereldje begint te draaien. ''die is ook dood,'' zegt de
jongen opgewonden. ''Nee wacht ik bedoel Sjehied, hij is sjehied hoor meneer
Abdel Rahmen,'' verbetert hij zichzelf en stormt snel de deur weer uit om
het nieuws verder te verspreiden.

Als Hamdi weg is blijft het doodstil in de kleine huiskamer. Firdaus staart
naar de grond en durft niet naar haar ouders te kijken, ze voelt hoe haar
hart verschrikkelijk hard begint te kloppen en hoe een ondraaglijke pijn
zich meester van haar maakt.
Soeraya staat langzaam op, Moestafa ziet tranen over haar gezicht
stromen.....''Allahoe Akbar!! Allahoe Akbar!!'' Roept ze met overslaande
stem. ''Allahoe Akbar!! Allahoe Akbar!!'' Ze loopt het
huisje door en zegt steeds ''Allahoe Akbar!!'' Ze zakt uiteindelijk huilend
op haar knieen....''ibni...ibni! Allahoe Akbar!!'' Firdaus staat op, rent
naar haar moeder en slaat huilend haar armen om haar
moeders nek, samen huilen ze en smeken Allah SWT om hulp, en sabr.
Moestafa lacht, 1 traan rolt over zijn wang. Hij ziet het stralende gezicht
van Mohammed nog voor zich, met zijn mooie baard in zijn witte djeleba. Pas
19 was hij, maar al meer man dan velen ooit
zullen zijn.

De dag verloopt rusteloos, in het dorp breken rellen uit, binnen de korste
keren zwermt het er met Isrealische soldaten. Jongeren gooien met stenen en
soldaten schieten met rubberen! kogels terug.
Overal klinken geweerschoten, je hoort overal mensen schreeuwen en huilen.
Moeders die hun kind niet kunnen vinden rennen angstig door het dorp op
zoek. Het luchtalarm gaat steeds af. De mensen zijn
angstig en woedend. De spanning is te snijden.
De familie Abdel Rahmen blijft binnen, ze maken dou3a en bidden. Kleine
Ismael is net als alle andere kinderen door de school naar huis gestuurd.
Bij elke knal schiet Firdaus half overeind en zakt dan rusteloos weer terug
op haar kussen. De uren kruipen voorbij en ze is op van de zenuwen. Soeraya
valt steeds in slaap, ze is doodmoe, want de nacht ervoor heeft ze niet
geslapen, niemand heeft geslapen. Ze had zitten praten met Mohammed,
tenslotte waren dit de laatste uurtjes die ze nog had met haar zoon. Elke
keer als er weer een geweer afgaat schrikt ze wakker, dan slaat ze haar
handen weer voor haar gezicht en gaat ze door met het maken van dou3a.

Buiten begint het te schemeren en de azzan voor salat el meghreb klinkt door
de straten. Moestafa kijkt naar kleine Ismael die op zijn schoot zit,
''herhaal alles wat je hoort,'' zegt hij vriendelijk tegen Ismael. Ismael
gehoorzaamt, ''Allahoe Akbar Allahoe Akbar,'' zijn zachte kinderstem maakt
iedereen rustig en ze
kijken allemaal vol liefde naar Ismael. "Eshedoe en''le ilehe Ilalah.....
"BAAAAAAMMMM!!!!! met een luide knal vliegt de deur open, alles gaat daarna
erg snel, een groep van minstens 6 Isrealische soldaten stormen het
piepkleine huisje binnen. Ismael gilt van schrik. Nog voor Moestafa kan
opstaan om Ismael op een veilige plaats te verbergen, word hij door drie
soldaten vreselijk hard geslagen met de achterkant van hun geweren. Hij
voelt hoe Ismael uit zijn armen wordtgerukt....Alles begint zwart om hem
heen te worden, hij hoort Firdaus gillen...Babaaaa!! Hij kan alleen nog maar
de sjeheda zeggen.......

Soeraya schrikt als de soldaten binnen komen en verlamt van schrik, ze
rennen op haar af en sleuren haar weg.....ze ziet hoe 1 Israelie Ismael aan
zijn mooie krullen optilt en wegsleurt van Moestafa, ze wil gillen maar kan
geen lucht krijgen, ze hoort haar dochter Firdaus gillen "Babaaaa!!'' dan is
ze in de slaapkamer en kan ze haar familie niet meer zien. Als een bezetene
vecht ze tegen haar
belagers.....''Kijk'' hoort ze een van hen lachend zeggen "geen bed maar wel
een matras, daar moeten we het dan maar mee doen"...de soldaat rukt haar
hoofddoek af en grijpt haar haren vast.
Hij draait haar haren om zijn hand en trekt er zo hard aan dat Soeraya valt.
Ze kan niet praten, ze is helemaal verlamt van woede en schrik, en in haar
gedachte bidt ze tot Allah swt, en herhaalt keer op keer de Sjehede.......

Firdaus probeert wakker te worden uit deze boze droom, ze ziet hoe Ismael
opgetild wordt aan zijn haren door een van de soldaten, hij gooit hem zomaar
alsof hij een lappepop is de kamer door, met eenmisselijk makende knal komt
hij met zijn hoofdje tegen de stenen muur, en valt levenloos op de grond.
Firdaus hapt naar adem, ze kan bijna geen lucht krijgen, Babaaa!!! gilt ze,
ze kijkt en ziet hoe een groepje soldaten hem keer op keer slaan, ze kan
zijn gezicht niet zien alleen een bloederige massa. " Mohammeeeed" huilt ze,
maar herinnert zich dat hij er niet meer is en dat daarom de soldaten nu
hier zijn. Alles gaat zo snel, ze wil naar haar moeder rennen maar twee
mannen pakken haar vast en een derde, dezelfde die Ismael door de kamer
smeet begint grijnzend haar kleren van haar lichaam te
scheuren. Ze begint wild met haar armen om zich heen te slaan, en spuugt
naar de soldaten. ''Laat me, laat me!'' roept ze. Ze lachen alleen en
dwingen haar op de grond, ze vecht maar heeft geen enkele kans tegen drie
volwassen mannen.
De soldaat die haar kleren verscheurd heeft verkracht haar, ze gilt en
begint te huilen, de soldaat geeft haar steeds stompen tegen haar gezicht.
''Stil!'' roept hij steeds de rest van wat hij zegt verstaat ze niet. Ze
knijpt haar ogen stijf dicht, ze wil zijn gezicht niet zien en begint Allah
swt om hulp te smeken.....

Veel mensen uit het dorp worden gearresteerd, Er zijn meer dan 67 gewonden,
waarvan de helft zwaargewond is. Er is geen ziekenhuis en de enige dokter is
vorig jaar al doodgeschoten. Moeders huilen om hun zonen. Vrouwen wachten
thuis angstig op de terugkeer van hun mannen. Oude mannen proberen de
gewonden zo goed mogelijk te verzorgen met het beetje kennis dat ze hebben.
De soldaten staan op elke straathoek, en iedereen verschuilt zich in zijn
huisje. Niemand durft naar het huis van Moestafa te gaan, ze weten dat er
soldaten binnen zijn geweest en hebben zijn familie horen gillen. Nu zijn de
soldaten weg uit het huisje. Maar niemand van het gezin is het huis
uitgekomen. het licht is ook niet aangegaan toen het donker werd. Het huisje
ziet er bijna vredig uit, ondanks de vele kogelgaten en de ramen zonder glas
en de scheve deur. Toch durft niemand te gaan kijken of alles wel goed gaat
en of ze hulp nodig hebben, ze zijn bang voor de soldaten.

Firdaus wordt de volgende ochtend wakker als de stralen van de zon haar
gezicht zachtjes strelen. Langzaam opent ze haar ogen en knippert tegen het
felle zonlicht. Ze voelt overal pijn in haar jonge lichaam. Haar gezichtje
is gezwollen en blauw. Ze kijkt de kamer door en ziet Ismeal nog precies in
dezelfde houding liggen als gisteren. Haar vader ligt in elkaar gedoken in
een plas bloed
naast Ismael. Met zijn rechterhand heeft hij de Qoran vastgeklemd.
Ze huilt niet, ze is in shock. Strompelend bereikt ze de slaapkamer van haar
ouders, ze ziet haar moeder op de matras liggen, met doorgesneden keel en
onteerd. Ze snikt luid "ommiiii!!"en zakt op
haar knieen. Ze begint voor het eerst in haar leven zo verschrikelijk te
huilen als ze nog nooit gehuild heeft. Ze kan bijna geen lucht krijgen. Haar
lichaam schokt wild en tranen stromen over haar gezwollen gezicht. Ze snakt
naar adem en geeft uiteindelijk over. Ze probeerd overeind te komen, dit
lukt haar
niet, ze kruipt naar het lichaam van haar dierbare moeder, en bedekt haar.
Ze herinnert zich de soldaten die haar verkracht hebben en wil ineens zo
snel mogelijk het huisje uit. Maar haar benen kunnen haar niet dragen ze
heeft het gevoel of ze van grassprietjes gemaakt zijn en is duizelig , ze
kruipt moeizaam naar buiten.

Buiten schijnt de zon warm en vriendelijk op haar huid. Ze merkt dat ze
halfnaakt is, omdat de Joodse soldaten haar kleren verscheurd hebben als
wilde dieren. Ze kijkt omhoog naar de zon, de warmte geeft haar kracht en ze
staat moeizaam op. Ze haalt diep adem, maar voelt een steek van pijn in haar
ribben, en met een klein gilletje valt ze hijgend van de pijn op haar
knieen. Ineens
ziet ze Mohammed in zijn witte djelebe staan. ''Firdaus, lief zusje
Firdaus,'' zegt hij lachend.
"O Mohammed" fluistert ze, "ik ben bang". "Ssst stil maar kleintje," zegt
Mohammed "zeg de Sjeheda maar". Ze knikt en fluistert de sjeheda. En alle
pijn en angst, alles verdwijnd langzaam, alles wordt zwart en stil....

Een oude man die voorbij komt lopen ziet de dochter van Moestafa halfnaakt
staan, hij ziet hoe ze zich op haar knieen laat zakken en tegen zichzelf
praat terwijl ze omhoog kijkt. Hij schudt triest zijn hoofd, ''wat hebben
die joden toch weer gedaan'', mompelt hij.
Ineens zakt ze op de grond in elkaar. Het kan de man ineens niet schelen dat
er overal soldaten zijn, hij rent op het meisje af en knielt naast haar
neer, ze is dood. Weer schudt hij zijn hoofd.
''Inne lilahi we inna ilahi nirdja'oen'' zegt de oude man, en staat op om
mensen te gaan halen die het gezin Abdel Rahman kunnen komen wassen en
begraven. Het feest van de familie Abdel Rahman is afgelopen.


Wa3alaikom oe salaam

PS: bid en blijf bidden voor palestina! Vergeet ze niet tijdens jullie smeekbeden wanneer ze het meest gehoord zijn, Djazakoem Allah geiren.

Jullie zuster in de islaam

7ayaakoem Allah...

salam alaikoem warahmatoe allahie wabaraktoe,

 ik heb het verhaal gewoon niet afgelezen omdat ik zo boos en bang tegelijk was dat ik de computer uit de raam zou gooien..

die joden, ze zijn vervloekt door allah swt..ze zullen nooit veilig zijn en altijd de pineut zijn op de wereld..ook al worden ze door alle supermachten(amerika,vn)beschermd..

moge allah swt ze in de diepste put van de hel werpen inschallah.Ik stop maar met schrijven voordat ik ga vloeken..

wa salamoe alaikoem

salamoe alaikoem warahmatoe allahie wabaraktoe.

gair inschallah! Zuster ik begrijp wat je bedoelt, ik verberg mijn woede en blijf natuurlijk dua3 doen voor alle mensen van onze ummah..

en inschallah als allah swt het wil en ik er klaar voor ben zal ik als een martelaar sterven..

bedankt voor het advies zuster!Zeer begrijpelijk,

wa salamoe alaikoem warahmatoe allahie wabarakatoe