Asalaam Aleikum Wa Rahmatulahi Wa Barakatuhu beste kipputjuh,

Zo jong en dan al rechtgeleid op de enige rechte weg. Daar ben ik (ook een wederkeerling) best jaloers op....Moge ALLAH Subhana Wa Ta'ala je belonen.

Asalaam Aleikum.

Ik ben in een klein dorpje geboren, waar iedereen elkaar kende. Ik zat op een Christelijke school en ging tot mijn vijfde naar de kerk net als iedereen. Mijn ouders hadden veel ruzie en gingen uiteindelijk scheiden, sindsdien negeerden mensen ons en besloot mijn moeder nooit meer naar de kerk te gaan. Een paar jaar later ging mijn moeder schoonmaakwerk doen bij een familie met een heel groot luxe huis, er waren twee dochters waar ik altijd mee ging spelen en logeren. Ik ging met hun mee naar hun kerk; een zwarte jurk aan, een hoedje op en een grote bijbel onder mijn arm. Vanaf mijn zeventiende ging ik naar Hongarije en Roemenie om "het woord van God "te prediken; we zongen over God en Jezus en bezochten kindertehuizen en bejaardetehuizen.Ik wou de jeugd bereiken d.m.v. het Woord te verkondigen.Ik deed een groot kruis om mijn nek en droeg t-shirts met teksten als:" What would Jezus do?". Ik schaamde me nergens voor; ik sprak mensen op straat aan, in kroegen en bussen en treinen.

 Op school liep ik naar iedereen toe die rookte en maakte een praatje met hun en vroeg ze mee naar de kerk. Ik stapte over naar een andere kerk waar ik liederen ging zingen en gitaar speelde. Iedereen in die kerk sprong van geluk en blijdschap. Ik werd er in naam van Jezus gedoopt.

In die tijd had ik last van anorexia; ik slikte laxeertabletten. Ik wilde er van af, maar niet via een dokter of psychiater maar via God!.In de kerk werd er voor me gebeden waarna ik ging trillen en huilen en vallen en schreeuwen als een kleine baby. Ze zeiden dat demonen uit mij moesten en zodoende bleef ik uren, dagen en maanden dag in dag uit in die kerk. Sommige mensen konden niet lopen maar omdat mensen gingen bidden konden ze opeens lopen. Ik vond het allemaal ongelofelijk.

Ik richtte een groep op om mee te doen aan de Ramadan, met als doel muslims te bereiken en tot het Christendom te bekeren. We gingen in grote flats van deur tot deur om een praatje te houden, en boekjes in het Arabisch uitdelen.'s Nachts ging ik met vriendinnen de hele nacht voor muslims bidden.

We bereikten vele mensen tijdens Ramadan en zijn naar Zweden gegaan speciaal om muslimjongeren te ontmoeten! Hoe meer we over Islaam praatten, hoe meer ik ging twijfelen en interesse kreeg, dus ging ik boeken halen, waaronder de Quraan.Ik ging zoveel mogelijk lezen zodat ik altijd een antwoord klaar zou hebben.

Toen ik de Qoraan las raakte het me, maar mijn omgeving stond mij in de weg.Mijn begeleidster merkte dat ik veranderde en zei dat ik rust nodig had. Terwijl ik mij dieper in Islaam verdiepte kreeg ik weer anorexia aanvallen. De kerk ving me op en zei dat ik me "te diep in dingen had verdiept, en mezelf niet meer onder controle had." Ik ervoer dat helemaal niet zo; het was net alsof djinns me aanvielen. Ik wou verder gaan met de Qoraan maar had er de kracht niet voor.

Een hele tijd later ging ik naar Amsterdam om in een opvanghuis voor harddrugsverslaafden te gaan werken.Allemaal mensen met problemen natuurlijk, die ik wou helpen met de liefde van God.Voordat ik vertrok ging ik nog even naar mijn kamer en bad tot God en zei:"Heer, ik ga naar Amsterdam om alle muslims tot Christenen te bekeren."

Na enige tijd kreeg ik spijt en heimwee en wou terug naar waar ik vandaan was gekomen, maar ik kon op geen enkele wijze een woning krijgen; ik kon gewoon niet terug. Ik voelde afkeer tegen buitenlanders en asielzoekers die wel een huis kregen, terwijl ik dat niet kreeg in een stad waar ik zo lang gewoond had. Ik stopte met naar de kerk gaan.luisterde God eigenlijk wel naar mijn gebeden?

Ik kreeg allerlei twijfels. Ik wou helemaal niets meer.Ik ging roken en met verkeerde vrienden om. Ik had een Algerijnse man ontmoet was verliefd op hem geworden, en hij schrok heel erg toen ik van Christen tot helemaal niets werd. Hij praatte heel veel met me, soms tot diep in de nacht.Vriendinnen belden me ook bezorgd op, maar het kon me niets schelen. Ik dacht; rot allemaal maar op; jullie denken het allemaal beter te weten, jullie weten niets over mij. Ik voelde me eenzaam en verdrietig.

Ik huilde veel zonder dat iemand er wat van wist. Ik wilde mijn leven over doen maar dan heel anders. Op een dag ging ik mijn huis opruimen en kwam zodoende allerlei boeken tegen die ik niet meer las;veel boeken over Islaam. " De vrouw in de Islaam met betrekking tot de Heilige Quraan" kwam in mijn handen terecht, en toen ik erin begon te lezen vergat ik de tijd. Toen kwam de Quraan in mijn handen, ik ging op mijn bed zitten lezen, de tranen stroomden over mijn wangen.

Ik las over Maryam en het sprak me zo aan. Ik moest huilen omdat ik het heel anders in de bijbel had gelezen, maar het nu in de Quraan veel beter kon begrijpen dan in de bijbel. Ik wou nu alles lezen van de Quraan, dus las ik van al-Fatiha tot Ali-Imraan tot diep in de nacht. Ik legde de Quraan voorzichtig weer terug, nu niet op de middelste plank, maar hoog op een grote plank waar iedereen hem kon zien. Ik ging op een kinderdagverblijf werken, er kwamen steeds meer muslims daar werken, ik praatte veel met hun over Islaam en verlangde er steeds meer naar om muslim te worden.

Een van hun nam me op een dag mee naar de moskee. Ik vond het fantastisch, heb naderhand shahada gezegd, mijn naam veranderd en leren bidden.

Ik heb al mijn Christelijke boeken weg gedaan; wel twee vuilniszakken vol en mijn Christelijke cd's kapot gemaakt en mijn strakke broeken en truitjes aan mijn nichtje gegeven. Mijn familie vind het helemaal niet leuk.

Sinds ik muslim ben geworden heb ik veel strijd gehad. Soms dacht ik terug aan mijn oude leven van vroeger en de kerk en mijn vrienden. Gelukkig had ik ondertussen mijn man ontmoet, met wie ik veel discussies en gesprekken kreeg.Toen ik hem aan mijn moeder voorstelde was dat een drama; ze keek hem niet eens aan; noch groette ze hem. Mijn familie is heel racistisch naar Arabieren toe. Ik schreef mijn moeder naderhand een brief waarin ik haar liet weten dat ik met hem wou trouwen en dat als zij deze man niet kon accepteren ze mij dus ook niet accepteerde.

Maar mijn man zei:" Als jouw moeder mij niet accepteert, stoppen we met deze relatie, want je moeder gaat boven alles." Ik was heel erg boos want ik was verliefd op hem, maar ik ging nadenken waarom hij zoiets zei. Ondanks haar afkeuring wou mijn man haar toch ontmoeten, en het ging goed.

Mijn vriendinnen hebben veel op mij ingepraat:" Je moet geen moslim worden hoor" en " De profeet Muhammad is geen profeet"." Het staat ook niet in de bijbel, als het er in staat waar dan?" Ik ging in de bijbel zoeken totdat ik het gevonden had. Maar ze wilden niet luisteren, " zo kan je alles wel interpreteren" was hun antwoord, en tot nu toe geloven ze me niet.

Moge Allaah hun harten voor Islaam openen zoals Hij dat met de mijne deed. Amien.

As-Salaamoe Aleikoum,

Allereerst wil ik zeggen dat ik heel blij ben om op deze manier mijn verhaal te vertellen over hoe ik de Islam heb leren kennen en op deze manier Da'wah kan doen, immers da�wah is een verplichting voor elke moslim(a):

�Nodig uit tot de Weg van jouw Heer, met wijsheid en goed onderricht, en wissel met hen van gedachten op de beste wijze. Voorwaar, jouw Heer weet het beste wie van Zijn weg afgedwaald is en Hij weet beter wie de rechtgeleiden zijn.� (An Nahl 16:125)

�Voorwaar, zij die verbergen wat Wij hebben neer gezonden van de duidelijke bewijzen en de Leiding, nadat Wij die aan de mensen hebben duidelijk gemaakt in de Schrift: zij zijn degenen die Allah vervloekt en die door de vervloekers vervloekt worden.� (Al Baqarah 2:159)

Ik had al vanaf ongeveer mijn 14^e een liefde voor de Islam omdat ik het met de bekende dingen (van de Islam) die de meeste mensen kennen eens was. In die tijd toen ik 14 was, was ik heel ontevreden over de manier waarop de meeste Europeanen leven. Ik wilde niet zo'n doorsnee Europeaan worden, zo eentje die alcohol drinkt, sigaretten rookt, zo makkelijk is met seks, enz. Ik heb dan ook van af mijn 14^e t/m mijn 24^e een totaal ander leven geleid dan de doorsnee Europeaan. Doordat ik een totaal ander leven leidde had ik ook maar weinig Europese, niet moslim(a) vrienden/vriendinnen om de simpele rede: als je vrienden je iedere keer uitnodigen voor dingen waar jij geen zin in hebt zoals uitgaan enz. en jij zegt iedere keer nee dan hebben ze natuurlijk snel genoeg van je. Ik ben daardoor best eenzaam geweest in mijn tienerjaren, maar ik heb het er erg graag voor over gehad, want het heeft mij gemaakt wat ik nu ben, el-hamdoelillah.

Mijn ouders zijn beide katholiek opgevoed, maar geloven beide niet en hebben mij daarom nooit gedoopt en hebben mij zonder een geloof opgevoed. Ik heb vroeger van mijn oma wel het een en ander gehoord over het katholieke geloof en ook ben ik vroeger samen met een christelijk vriendinnetje op Bijbelles geweest. In het katholieke en het christelijke geloof heb ik mij nooit kunnen vinden, omdat ik mij totaal niet kon voorstellen dat Jezus (vrede zij met hem) de zoon van God zou zijn (zoals de christenen/katholieken zeggen). Wat ik mij al helemaal niet kon voorstellen was dat Jezus (vrede zij met hem) ook een soort god is. Ik zag die gedachte als een soort vernedering voor God.

Door Abu Hurayrah (moge Allah tevreden met hem zijn) is overgeleverd, dat de profeet (vrede en zegeningen van Allah zijn met hem) zei: �Houd je verre van zeven verfoeilijke handelingen�. Er werd hem gevraagd; �O boodschapper van Allah, welke zijn dat?� De profeet (vrede en zegeningen van Allah zijn met hem) antwoordde: �Het toekennen van bondgenoten aan Allah, magie, iemand vermoorden, hetgeen door Allah verboden is, tenzij het gebeurt op Zijn uitdrukkelijk bevel, het verteren van Woekerwinst, het opslokken van het eigendom van wezen, je op je hielen omdraaien op de dag dat er jihaad op de weg van Allah geleverd moet worden en het lasteren van kuise maar indiscrete vrouwen.� (Al-Boekhari)

Ik geloofde wel dat Jezus (vrede zij met hem) bestaan had en ik geloofde ook dat Maria in verwachting kon raken zonder gemeenschap te hebben met een man als God dat wilde. God is tenslotte Almachtig, maar dat God dan ook de vader van Jezus (vrede zij met hem) zou zijn, kon er bij mij niet in. Zoals de Islam over Jezus (vrede zij met hem) schrijft is eigenlijk zoals ik er zelf altijd al over gedacht had en het voelde voor mij dan ook heel fijn om  te lezen hoe de moslims Jezus (vrede zij met hem) zien. De Islam heeft mij nog op veel meer vragen antwoorden gegeven. Op mijn 24^e begon ik mij intensief te verdiepen in de Islam. Ik heb toen veel hulp en stimulans gehad van een aantal moslims (moge Allah hun daar goed voor belonen). Na mij ongeveer een jaar lang intensief te hebben verdiept in de Islam heb ik mij bekeerd tot de Islam en ik ben er nog steeds heel erg blij mee. Er heeft mij nog nooit iets zo gelukkig gemaakt als de Islam, el-hamdoelillah.

Toen ik mij op mijn 24^e intensief ben gaan verdiepen in de Islam en de Qor-aan wilde gaan lezen in het Nederlands kwam ik er achter dat niet alle Nederlandse vertalingen van de Qor-aan hetzelfde waren en ik vond dat echt frustrerend. Welke moest ik nou als waarheid nemen? Ik heb mij toen wel goed laten informeren voordat ik een Nederlands-Arabische Qor-aan  ben gaan kopen en heb daar ook wel al veel in gelezen, maar ik dacht toch op een gegeven moment: �ik moet gewoon Arabisch gaan leren, dan kan ik tenminste de Qor-aan  vanuit het Arabisch gaan lezen�. Ik volg dan nu ook Arabische en Qor-aanlessen in de moskee bij mij in de buurt en dat geeft mij echt een goed gevoel, Insha-Allah kan ik dan straks de Qor-aan in het Arabisch lezen.

Tot slot zou ik graag even iedere moslim(a) er aan willen helpen herinneren dat het onze plicht is om er iets van te zeggen als mensen negatieve dingen over de Islam zeggen;

"Laat niemand van jullie zichzelf kleineren." Zij zeiden: "O boodschapper van Allah, hoe kan iemand van ons zichzelf kleineren?" Hij zei: "Hij stuit op een zaak, die Allah aangaat, waar hij iets over had moeten zeggen, maar hij zegt (het) niet, daarom zegt Allah (de Almachtige, de Verhevene) op de Dag der Opstanding tot hem: "Wat heeft jou weerhouden om over 'dit en dat, en dit en dat' iets te zeggen?" Hij zegt: "(Het was) uit angst voor de mensen." Dan zegt Hij (Allah): "Je kunt beter voor Mij de gepaste vrees hebben." (Overgeleverd door: Ibn Majah)

Wa Salaam, Yaqien

(Ik heb Yaqien als moslimnaam genomen omdat ik met Yaqien (zekerheid) voor de Islam heb gekozen.)

Assalaam alykom warahmatu ALLAH

macha'ALLAH , jazakom Allahoe gayran zusters voor het plaatsen van die verhalen

Moge ALLAH onze imaan versterken

Fi Amani ALLAH

Bismi-llahi al Rahmani al Rahiem

(In de naam van God, de Erbarmer, de Meest Barmhartige)

Het verhaal van zuster Alesha

salaam aleykum!

Ik wil graag mijn verhaal met jullie delen ook omdat ik het voor mijn familie stil moet houden omdat het een soort van 'taboe' is hier in huis en juist zooo graag wil vertellen hoe mijn ervaring was en is!

Het begon toen ik een jaar of 13 was... ik merkte dat ik liever met moslim vriendinnetjes en vriendjes speelde , het eten lekkerder vond etc etc maar ook dat ik het zo interessant vond, waarom draag jij een hoofddoek, wat bijzonder dat jullie met de hele familie en moslimgemeenschap vasten en zo'n goede familieband hebben!!

Rond mijn 15de werd ik helemaal tot over mijn oren verliefd op mijn huidige vriend... hij leek onbereikbaar voor iedereen maar toch heeft ie mijn uitgekozen als ik het zo mag formuleren.. Het was een niet al te serieuze relatie maar opgegeven moment wekte de interesse over de Islam, ik ben gaan lezen, praten over de Islam want wou nu wel wat meer weten over het geloof van mijn vriend. Ik begon met lezen/leren en ben nooit meer gestopt... het interesseerde me enorm en voelde een kaars die brandde in mijn hart, voelde me goed en vertrouwd en beschermd bij...

Op gegeven moment ben ik gaan vasten met de ramadan, het eerste jaar een week, tweede jaar 3 weken en toen de jaren erop de gehele maand... Islam is mijn geloof, het heeft mij zo veranderd in een positieve zin, van een wild los meisje ben ik veranderd in een meid met respect en een goed hart, Alhamdoulillah...

Ik ben zo blij gewoon dat Islam in mijn leven is, ik voel me rijk, niet qua geld natuurlijk maar rijk met de Islam in mijn hart.

Ik ben nog steeds samen met mijn vriend, hij is een Turkse moslim... Mijn ouders hebben mijn vriend vanaf het begin geaccepteerd maar ohhh jee als ze maar niet een hoofddoek gaat dragen want ja dat gebeurt toch zo vaak in een gemengde relatie en dan die lange jassen en nooit het huis uit??? Je blijft toch wel jezelf?? Zo ook van zijn kant, zijn moeder wou me niet accepteren want ik was een Nederlander... dat heeft het allemaal erg moeilijk gemaakt maar gelukkig heeft dit onze relatie sterker gemaakt, maar ook mijn geloof tot de Islam...

Na lang vechten en geduld hebben, heeft zijn moeder mij geaccepteerd, ze wilt graag dat ik met hun zoon ga trouwen. Ik ben geaccepteerd door de hele familie, alleen ze zijn bang dat ik niet met hun cultuur overweg kan. Ik kom er niet thuis omdat mijn vriend dat niet wil voordat we verloofd zijn.

Op gegeven moment ben ik dus gaan vasten, geen alcohol meer, geen varkensvlees, niet meer zo bloot etc etc ... en guess what? Wat voelde ik me stukken beter!!! Door het verhaal niet zo lang te maken vertel ik over afgelopen 13 oktober 2004, de dag waarop ik mijn shahada uitgesproken heb met getuigen, document heb ondertekend en een 'nieuwe' naam heb gekregen. Ik heb de shahada al wel een paar keer uitgesproken alleen in mijn kamer tot Allah swt, maar wou toch met getuigen om me heen, met 1 van mijn getuigen, een meid met een hart van goud die mij steunt en me advies geeft die me neemt zoals ik ben en mij tot deze stap heeft geholpen.

Toen ik de shahada uitsprak, het gevoel wat ik van binnen voelde was onbeschrijflijk... ik merkte op gegeven moment niet dat er andere mensen om me heen waren maar het was echt een moment van Allah swt en mij alleen... een moment van rust, veiligheid, bescherming, een gevoel van ja dit is echt de goede keuze voor jou, dit is het levenspad wat jij zou betreden en blijven volgen, insha'Allah, een gevoel wat me echt gelukkig maakt. Gewoon onbeschrijflijk... ik wou de shahada voor de ramadan uitspreken/afleggen zodat ik met een volledig gevoel mee kan vasten met de ramadan.

Mijn vriend is erg trots op me, ook zijn zusje die een goede vriendin van me is geworden, vriendinnen die het weten zijn zo blij en ik ook! Wat voel ik me goed! Nu met het vasten is het moeilijk thuis... mijn vader accepteert het niet waardoor ik stiekem 's nachts moet eten... zo stil mogelijk zijn. en ja altijd alleen opstaan en altijd alleen eten... moeilijk maar ik kom erdoor.

's Avonds moet ik smoesjes bedenken zodat ik later kan gaan eten... Insha'Allah komt het op een dag goed zodat ik er niet meer stiekem over hoef te doen, want het is moeilijk zo. Mijn moeder accepteert het, ze vindt het moeilijk maar ze doet haar best. Ze houdt haar hand boven m'n hoofd met veel dingen, eten, etc...

Sinds ik me bekeerd heb op 13 oktober botert het niet meer zo goed tussen mij en mijn vriend. We hadden rond de ramadan elkaar een hele tijd niet gezien. Ik zie hem nu weer sinds ongeveer 3 weken, maar ik heb er geen goed gevoel bij, ik hou wel van hem. Maar ik ga elke dag meer houden van mijn geloof. En vind het steeds meer jammer dat hij er niet zo veel aan doet, hij drinkt alcohol en sorry dat ik er over praat hij wilt seks (niet het, maar de dingen eromheen), ik wil dat niet meer, niet voordat ik getrouwd ben. Ik heb hem voor de keus gezet, er moeten een paar dingen veranderen, anders wil ik niet meer met hem verder. Mijn geloof is sterker dan mijn liefde voor hem nu. Het liefste zou ik mijn liefde met hem willen delen, hopelijk vind hij de weg naar de Islam weer terug insha'Allah.Zodat we samen kunnen leren en over het geloof kunnen praten enz. maar ik zie het niet meer zitten, ik wil geen man die alchohol drinkt elk weekend, drugs gebruikt en weinig aan zijn geloof doet. Ik wil een man die mij het een en ander kan leren en niet iemand waarop ik moet letten met wat ie doet. Insha'Allah.

Ook hoop ik snel uit huis te kunnen, zodat ik een hoofddoek kan dragen en niet meer stiekem hoeft te doen... want nu en zo is het niet mogelijk, insha'Allah.

(Ik hoop dat mijn verhaal wel duidelijk is, ik heb enige moeite met het goed formuleren).

Mijn complimenten voor alle verhalen die hier op de site staan, alhamdoulillah.

vrede zij met jullie, insha'Allah

Twijfel niet om een reactie te geven, ze zijn welkom!

Liefs, Alesha

Bron:Moslim.nl

Bekeeringsverhaal van Abdul Jabbar van der Ven

Assalaamoe 3alaykoom warahmatoe'allah wabaraktoehoe,

Sinds Allah mij elf jaar geleden uit Zijn Barmhartigheid de zoetheid

van de Islaam heeft laten proeven, is mij letterlijk honderden keren

gevraagd hoe ik nou eigenlijk moslim ben geworden en zal het mij

misschien nog wel honderden keren gevraagd worden in de toekomst.

Ik begrijp dat al die nieuwsgierige vragenstellers deze vraag alleen

maar stellen vanuit hun vreugde een "bekeerde" moslim te zien en

vanuit hun liefde voor de Islaam en daarom heb ik al die jaren

geduldig antwoord gegeven op die vraag alsof het de eerste keer was

dat ik die vraag hoorde. Ik heb er echter wel een standaard

verhaaltje van gemaakt dat ik kort samengevat binnen een minuut

vertel, waardoor eigenlijk een hoop mooie punten achterwege blijven.

Het is echter noodzaak geworden wanneer je niet een fulltime

verteller wilt worden van je eigen biografie. Vandaar dat ik nu voor

het eerst in mijn leven mijn verhaal op papier zet, zodat ik in alle

rust mijn herinneringen, ervaringen en gedachten met jullie kan delen.

Vaak vraagt men mij wat nou d� reden was dat ik moslim werd en mijn

antwoord daarop is zeer kort: dat was de Leiding van Allah, die Hij

geeft aan wie Hij wil. Maar natuurlijk ging er aan die leiding een

speurtocht vooraf, een speurtocht die mij uiteindelijk weer met mijn

eigen "Fitrah" (natuurlijke aanleg) zou herenigen. Sommige Westerse

ori�ntalisten en antropologen beweren wel eens dat het merendeel van

de bekeerde Europese moslims uit probleemgezinnen zou komen, alsof

de Islaam alleen een keuze zou kunnen zijn uit wanhoop en niet uit

goed beredeneerde overwegingen. Ik ben in ieder geval een voorbeeld

van een kind dat niet is opgegroeid in een probleemgezin; geen

gescheiden ouders, geen drugsverslaafde als vader en geen jeugdjaren

van tuchtscholen of jeugdgevangenissen.

Ik groeide op in het katholieke Brabant, in een katholieke familie,

op een katholieke basisschool. Ik werd als kleine baby gedoopt in de

kerk, toen ik daar nog niks over kon zeggen en ik heb rond mijn

achtste mijn communie gedaan, al was het meer voor de cadeautjes dan

vanuit overtuiging. Welke standvastige overtuiging kan een

achtjarige kind nou hebben? De enige plek waar ik echt veelvuldig

met het geloof in aanraking kwam, was op school, want ook mijn

familie was buiten kerstmis niet erg praktiserend. Op school openden

wij elke dag de les met een gebed en minstens eens per week kregen

we godsdienstles. Wat me ervan is bij gebleven is dat ik altijd

onder de indruk was van de verhalen over onze profeet 'Iesa

(Jezus - de vrede en zegeningen van Allah zijn met hem). Ik probeerde me

altijd voor te stellen hoe hij met zijn volgelingen leefde, iets dat

met mijn grote fantasie niet moeilijk was voor me te zien. Ik ken

'Iesa as uit al die verhalen als een dapper man, die zijn brood

deelde met de armen onder een boom, de melaatsen genas en met het

simpele volk in het stof zat.

Maar aan de andere kant zag ik een paus, die beweerde 'Iesa as te

volgen, maar ondertussen in het Vaticaan woonde in een paleis van

marmer en kogelvrije ramen, ver weg van het gewone volk. Ik kan me

herinneren dat dit ��n van de eerste dingen was die aan mij begonnen

te knagen in de laatste klas van de basisschool en waarover ik mijn

leraar begon te vragen. Nu, veertien jaar later, kan ik nog zijn

rode gezicht voor me zien, dat lachte als een boer met kiespijn. Ik

kreeg een antwoord dat de Paus zo moet leven omdat hij de

plaatsvervanger zou zijn van God op aarde en ik moest er maar verder

niet teveel over vragen. Maar was de paus dan hoger dan de profeet

die hij beweerde te volgen? De paus deed me eerder denken aan de

Romeinse keizer dan aan 'Iesa...

Het was rond deze tijd dat ik mijn vormsel kon doen; dat is, zeg

maar, na je doop en communie de derde stap op weg naar een

voorbeeldig katholiek. Toen ik er achter kwam dat ik bij mijn

vormsel niet zoveel cadeautjes kreeg als voor mijn communie, heb ik

er dan ook maar van afgezien. Het was rond deze tijd dat ik de

bekende serie "Roots" op TV zag, waarin het onthutsende verhaal

vertelt wordt van een zwarte Afrikaanse slaaf die naar Amerika wordt

getransporteerd. Ik was als beginnende puber geschokt door de

brutaliteit en hebzucht van die blanke, christelijke Europeanen, die

onze zwarte medemensen verhandelden als vee. Via de rapmuziek van

zwarte Afro-Amerikanen leerde ik steeds meer over deze geschiedenis

en begin ik steeds meer in te zien dat de Europese rijkdom voor een

groot deel te danken was aan de blanke plundertochten in Afrika en

Azi�. Ik begon me af te vragen waarom wij daarover nooit iets

geleerd hadden in de geschiedenislessen, of over de Nederlandse

plunderingen in Indonesi� en Suriname. En hoe kon het zijn dat

Columbus Amerika had ontdekt, terwijl er al lang Indianen woonden?

Hadden die Indianen dan niet Amerika ontdekt, of werd het pas

belangrijk toen de blanke, christelijke Columbus dat deed? En wat er

daarna met die arme Indianen gebeurd is, is ook iets waar nooit over is gesproken.

Ik begon steeds kritischer tegen mijn "eigen" christelijke Westen

aan te kijken en begon steeds meer sympathie te ontwikkelen voor die

onderdrukte volkeren. Dat was toch de boodschap van 'Iesa as die ik

jaren lang op school had geleerd; kom op voor de onderdrukten en

wees niet met de onderdrukkers? Ik begon steeds meer de enorme kloof

te zien tussen deze profeet 'Iesa as en de mensen die met veel trots

beweerden hem te volgen. Ik begon de gouden kelkjes en kandelaars in

de kerk te zien als geroofd goud uit Afrika. Al die schilderijen,

beelden en muziek in de kerk waren alleen maar een afleiding van de

werkelijke sobere aanbidding van God, terwijl zelfs volwassen mensen

niet eens mijn fundamentele vragen over het geloof konden beantwoorden.

Toen pas begon ik terug te denken aan al die gebeden op de

basisschool, waarin wij zeiden: "Wees gegroet Maria, moeder van

God.." Ik begon mij af te vragen hoe God een moeder kon hebben en

wie dan zijn opa en oma waren? Natuurlijk wist ik dat met God Jezus

werd bedoeld, maar hoe kon Jezus nou God zijn als hij door

mensenhanden gekruisigd was (zoals ik toen nog geloofde)? Kan de

Schepper worden gedood door Zijn eigen schepselen? En waarom ging

'Iesa as dan in gebed tot God? Bidt God soms tot zichzelf?

Ik voelde gewoon aan mijn Fitrah (geboorterecht, iedereen heeft het

geloof in God in zich, alleen is het bij velen bedekt door

materialisme en begeertes etc.) en met mijn gezonde, jeugdige

verstand, dat dit alles niet klopte en dat al die mensen waarmee ik

sprak dat eigenlijk ook wel wisten. Vandaar dat ze vaak zelfs mijn

vragen en discussies uit de weg gingen. Ik heb zelfs geprobeerd

hierover met pastoors te praten, maar tevergeefs. Toen ik dus alleen

maar halve, paniekerige reacties kreeg op mijn vragen, besloot ik

zelf maar te gaan lezen en zo begon ik in de bibliotheek

verschillende boeken te lezen over het Christendom, Boeddhisme,

Jodendom en Hindoe�sme, maar eigenlijk nog niet zo over de Islaam.

In het christendom bleef ik, in welke stroming dan ook, vele

tegenstrijdigheden vinden. Ook het Jodendom sprak mij om meerdere

redenen niet aan; onder andere omdat ik niet van het Joodse ras was

en omdat zij 'Iesa as verwierpen als een leugenaar. Het Hindoe�sme

vond ik wel mysterieus, maar het klonk mij allemaal te

ongeloofwaardig toen ik las over goden die er uitzagen als blauwe

olifanten en elkaar de oorlog verklaarden vanwege een vriendinnetje.

Ook het discriminerende kastenstelsel en het levend verbranden van

weduwen kon ik niet accepteren als goddelijk. Vooral de soberheid en

��nvoudigheid van het Boeddhisme sprak me aan en ik zag grote

overeenkomsten tussen de boodschap van Boeddha en die van 'Iesa.

Maar ook bij het Boeddhisme bleef ik dingen vinden waar ik het niet

mee eens kon zijn. Ik denk dat ��n van de belangrijkste punten was

die ik niet kon accepteren, dat ook zij, net als de christenen, een

schepsel aanbaden in plaats van de Schepper. Ik geloof tot op de dag

van vandaag dat Boeddha een ware profeet van Allah kan zijn geweest,

maar dat de mensen na hem zijn boodschap hebben verdraaid, net zoals

de christenen dat met de oorspronkelijke boodschap van 'Iesa

vrede zij met hem hebben gedaan.

Uiteindelijk begon ik me toch steeds meer in de Islaam te verdiepen

vanwege verschillende redenen. Ten eerste was ik niet tevreden met

de religies die ik tot nu toe had onderzocht; ik vond er geen totale

rust in. Ten tweede had ik in deze tijd een Algerijnse oom, die ik

rond mijn puberteit steeds interessanter begon te vinden. Deze oom

was echter het tegenovergestelde van een goede moslim; hij woonde

ongehuwd samen met mijn tante, dronk wijn, verrichte zijn gebeden

niet en vastte niet in de Ramadan. Hij maakte de moslims en hun

religieuze gewoontes vaak zelfs belachelijk. Maar via hem begon ik

wel steeds meer ge�nteresseerd te raken in Algerije en zodoende kwam

ik al vlug op de Islaam uit. Ik begon te lezen over de Franse

bezetting van Algerije en hoe de Fransen daar met enorm veel

bloedvergieten en onderdrukking hebben geprobeerd die Algerijnse

moslims het "beschaafde christendom" bij te brengen.

Mijn interesse voor de Islaam kwam nog eens in een stroomversnelling

door de eerste Golfoorlog tussen Irak en Amerika; een tijd waarin de

media bol stonden van de anti-islamitische en anti-Arabische

propaganda. Hoe vreemd het ook klinkt; juist hierdoor werd mijn

sympathie voor de moslims en het Irakese volk alleen maar vergroot

en begon de Islaam mij aan te trekken als een magneet. Ik had totaal

geen moslimvrienden waar ik bij terecht kon en ik kende maar ��n

moskee, waar ik bang was zomaar naar binnen te gaan. Ik wist niet

hoe men zou reageren als er een Nederlandse jongen zomaar bij hen

naar binnen zou lopen, maar ik wou graag ��n van hen zijn! Dus trok

ik op een vrijdagmiddag naar die moskee en ging voor de ingang

zitten en keek naar de mensen die naar binnen gingen. Een

vriendelijke oude man liep op mij af en aaide mij glimlachend over

mijn hoofd, waarna hij naar binnen ging. Zo ben ik nog ��n of twee

keer op een vrijdagmiddag voor die ingang gaan zitten, zonder met

iemand te spreken of naar binnen te gaan. Pas toen ik daarna

telefonisch een afspraak met ze had gemaakt, ging ik op mijn

veertiende verjaardag voor het eerst echt die moskee in en schudde

ik handen met enkele Turkse broeders.

Ik voelde me meteen thuis; mijn hele geest vertelde mij dat dit

hetgeen was waar ik naar op zoek was! Dat klinkt achteraf misschien

wat raar, maar ik kan het niet anders uitleggen, en ik neem aan dat

veel bekeerde Nederlanders begrijpen wat ik bedoel.

De islamitische Fitrah, die ik al vanaf mijn geboorte in mij droeg

(en elk mens), begon te ontwaken toen ik daar zat met mijn broeders,

op de simpele grond van de moskee. Geen schepsels die aanbeden

werden, maar alleen de Schepper. Wat klonk het allemaal ��nvoudig!

Spoedig daarna ben ik nog ��n of twee keer terug gegaan, waarna ik

de Shahaadah heb afgelegd, el-hamdoelillah. Vanaf dat moment, vanaf

het moment dat ik mij in de salaat (het gebed) met hen neerboog voor

Allah, begon er een gevoel te branden in mijn hart, dat er tot op de

dag van vandaag in zit. Dat gevoel heet imaan, maar dat wist ik toen

nog niet. Ik wist alleen dat ik dit nog nooit eerder had gevoeld en

dat ik dit gevoel nooit meer kwijt wou raken. Een enorme brandende

liefde voor Allah, waardoor je angsten verdwijnen en er rust voor in

de plaats komt. Een liefde die je soms alleen kan uitschreeuwen met

"Allaahoe Akbar!" - Allah is de Grootste! - De zoetheid van imaan,

die mij er soms toe bracht om midden in de nacht neer te knielen

voor Allah, om vervolgens zo een kwartier neergeknield te blijven op

mijn gezicht. Ik was na een hele zoektocht eindelijk weer thuis...

Abdul-Jabbar van der Ven

bron: www.assirat.nl/forum

Beluister ook zijn lezingen = > http://download.al-islaam.com/audiovideo/abduljabar.htm

In de Naam van Allah de Meest Barmhartige Schenker van Alle Gunsten.

Oegtie Hidayah

Asalaam aleikum warahmatulah wabarktuhu lieve zusters.

Marsh'Allah!! Zoveel brieven van nieuwe zusters in de Islam, zoveel vreugde geeft het om al deze berichten te lezen van zoveel moslima's, allemaal denken we alleen te staan, maar toch vormen we al een behoorlijk grote groep binnen de Nederlandse samenleving. Maar naast blijheid voel ik ook verdriet voor veel zusters die worden tegengewerkt in hun levenskeuze door familie en vrienden, ik wil jullie allemaal veel kracht wensen en sabr (geduld) moge Allah (subhana wa'ta ala) jullie deze kracht geven en voor jullie de weg vergemakkelijken! Misschien dat deze hadieth jullie sterk mag maken:

Aboe 'Aboerrahmaan 'Abdoellah ibn Mas'oed verhaalt: "Het is alsof ik naar de Boodschapper van Allah keek, toen hij een verhaal vertelde over een profeet wiens volk hem zo ernstig sloeg en verwondde dat hij het bloed van zijn gezicht afveegde en (ondertussen) zei: Allah, vergeef mijn mensen, want voorzeker, zij zijn ontwetend."

Mijn naam is Hidayah (deze islamitische naam heb ik sinds enkele weken uitgekozen en betekend;'de weg wijzen of iemand naar een doel leiden op een zachtaardige en vriendelijke manier'.) en ik ben zo'n anderhalf jaar geleden tot de islam gekomen alhamdulila! Voor die tijd wist ik eigenlijk niks of nauwlijks wat af van de Islam. Van huis uit ben ik christelijk opgevoed, dat hield in zo af en toe op zondag naar de kerk, in elk geval met kerst en Pasen, voor en na het eten een dankgebedje zeggen en als kind hadden we voor het slapen gaan nog een liedje. Het heeft me nooit zo geintresseerd, het was er gewoon en vanaf de puberteit deed ik er niet meer aan mee. Toch voelde ik wel een leegte en bad soms naar God om een teken voor Zijn bestaan, om een bevestiging voor het geloof. Ergens geloofde ik wel, maar ik wist het niet te plaatsen. Tot twee jaar geleden, heel clich�, leerde ik een moslimman kennen waar ik veel gesprekken mee had over religie. Na een tijdje begon mijn interresse voor de Islam te groeien. Antwoorden die ik niet in de bijbel vond vond ik nu wel. Ik was een maand lang op internet allerlei forums langs gegaan, alle discussies gelezen..en hadieth gevonden. Toen ben ik naar de bibliotheek gegaan, heb de Qor'aan gehaald en ben begonnen, bij elke bladzijde die ik las werd mijn hart vervuld met warmte en liefde, twee weken later had ik mijn eigen Qor'aan gekocht en ben tot nu toe niet gestopt met informatie verzamelen. Het ging heel erg snel, na twee maanden voelde ik me al helemaal moslima en had de shahada al uitgeproken voordat ik werkelijk wist dat dat een definitief besluit zou zijn voor mijn toekomst. Waar ik normaal overal over twijfel en te lang over nadenk voordat ik werkelijk een stap durf te zetten, had ik nu in twee maanden tijd een beslissing genomen! Na nog twee maanden was ik samen met deze man een dag naar Arnhem om dingen te regelen, daar kwam ik voor het eerst in de Masdjid en omdat we beiden niet langer zaken die Haram zijn in ons leven wilde toelaten hebben we daar nikkah gedaan! Heel romantisch, niemand wist ervan...en nog steeds is het iets van ons samen, een contract tussen ons en Allah (swt). Sommige mensen hebben we er wel over verteld, maar voor sommige is het nog te vroeg om het te begrijpen. We hebben sowieso trouwplannen waarbij ook familie is uitgenodigd om het daarbij voor iedereen officieel te maken! Vanaf toen is alles heel erg snel gegaan, in een maand tijd leerde in het gebed en probeerde ook gelijk dit 5 maal daags te verrichten. Sinds een jaar draag ik echt altijd een hoofddoek, eerst was ik bang voor reacties van familie en vrienden...en deze waren ook niet positief, maar ik heb gewoon doorgezet en het genegeerd, nu had ik alhamdulila geen dreigingen aan mij hoofd om uit huis gezet te worden, maar echt blij waren mijn ouders ook niet. Gelukkig is het na een jaar wat meer gewend en na wat 'ruzies en discussies' moet uiteindelijk mijn omgeving maar accepteren dat dit mijn keuze is. En ik moet zeggen dat ik me het afgelopen jaar zo gelukkig voel!!Alahmdulila!! dat ik hoop dat mijn omgeving en het liefst alle mensen dit gevoel ooit mogen ervaren...Insh'Allah..Volgende maand word voor mij de tweede Ramadan die ik ga meedoen Insh'Allah en ik heb er heel erg veel zin in. Ik hoop dat jullie mijn zusters ook de kans en mogelijkheid hebben om hieraan deel te nemen en te ervaren hoe sterk de kracht van de Islam is. Mascha 'Allah. Mocht je geen mogelijkheid hebben om zelf deel te nemen aan de Ramadan, wil ik jullie graag deze hadieth vertellen:

Zaid ibn Khaalid al-Djoehanie verhaalt dat de Profeet (saw) zei: "Wie voedsel verschaft (voor het verbreken van de vasten) voor een vastende, krijgt een gelijke verdienste, zonder dat dit iets aan de verdienste van de vastende afdoet."

Moge Allah (swt) ons allen leiding blijven geven en laten wij geduldig zijn in dit leven. Ameen!

Salaam aleikum

Alhamdulilah.Mooie Verhalen.Hij is het Die u geschapen heeft; maar sommigen uwer zijn ongelovig en sommigen uwer zijn gelovig; en Allah ziet hoe gij handelt.

Wie Allah ook wenst te leiden, Hij verruimt zijn hart voor de Islam en wie Hij wenst te laten dwalen, zijn hart maakt Hij eng en gesloten alsof hij een hoogte aan het beklimmen was. Zo legt Allah degenen die niet geloven, onreinheid op." (En-am:125)

En degenen die niet geloven, zeggen: "Waarom is hem (de profeet) geen teken van zijn Heer nedergezonden?" Zeg: "Allah laat diegene dwalen die Hij wil en leidt tot Zichzelf degene die zich bekeert." (Rad:27)

"Hij wil en leidt wie Hij wil. Laat uw ziel dus niet wegkwijnen uit verdriet over hen" (fatir:8)

"Dan laat Allah dwalen wie Hij wil en leidt wie Hij wil" (Ibrahim:4)

"Maar Hij laat hem die wil, dwalen en leidt hem die dit wenst" (Nahl:93)

"Wie Allah ook wenst te leiden, Hij verruimt zijn hart voor de Islam en wie Hij wenst te laten dwalen, zijn hart maakt Hij eng en gesloten alsof hij een hoogte aan het beklimmen was. Zo legt Allah degenen die niet geloven, onreinheid op." (En-am:125)

"Allah laat wie Hij wil dwalen en Hij plaatst op het rechte pad wie Hij wil." (En-am:39)

"Allah is het, Die tot de waarheid leidt" (Yunus:35)

"Alle lof komt Allah toe, Die ons hiertoe heeft geleid. En als Allah ons niet had terechtgewezen, hadden wij geen leiding kunnen vinden" (Araf:43)

"Hij die door Allah wordt geleid, wordt juist geleid doch degene, die Hij laat dwalen, voor hem zult gij stellig geen vriend en leidsman vinden" (Kehf:J7)

"Waarlijk, gij zult hen die gij wilt niet kunnen leiden, maar Allah leidt wie Hij wil; en Hij kent hen het beste die geleid willen worden." (Kasas:56)