Asalaam 3alaikom Warahmatoellahi ta3ala Wabarakatoehoe,

 
 Bismillahi Arrahmani Arraheem

 
 Mijn hart bloedt om Palestina!
 
 
 
 Een klein dorp 7 km onder de rook van Jeruzalem.
 Zaterdag 17 januari.

 
 Allahoe Akbar!! Allahoe Akbar!! Het is feest in huize Abdel  Rahmen, vader Moestafa zit op een kussen op de grond met zijn kleine zoontje Ismael op zijn schoot. Hij leert hem soerat AL Ichlaas met veel geduld herhaalt hij keer op keer de aya's. Vol liefde kijkt hij neer op het onschuldige gezicht van zijn 5 -jarige zoontje. Hij kijkt naar zijn vrouw Soeraya, ze zit in de hoek op de grond en heeft haar handen voor haar magere gezicht geslagen. Hij hoort haar zachtjes dou3a maken.
 
 ''Baba wilt u thee?'' Moestafa kijkt om en ziet zijn dochter staan. Haar ogen zijn roodomrand door het vele huilen, maar nu glimlacht ze vriendelijk. Haar stralende lach maakt haar beeldschoon en Moestafa ziet dat zijn kleine meisje al een jonge vrouw begint te worden. ''Ja, inshaAllah Firdaus, en maak ook thee voor je moeder, ze heeft de hele dag nog niks gedronken''. Over eten wordt al niet meer gesproken, sinds de Israeli's ruim drie maanden geleden alle grenzen dicht hebben gegooid. Het beetje voorraden wat ze hadden opgeslagen zijn op. Niemand kan het dorp uit en niemand komt erin. Geen inkomsten, geen werk, alleen wanhoop, honger en onmacht.
 
 Het begon allemaal vroeg in de ochtend, toen kleine Ismael nog op school was. Ze zaten met zijn drie�n in de kleine huiskamer op de grond want meubels zijn er niet. Ze maakten dou3a en hielden  elkaars hand vast. Plotseling hoorde ze een jongen schreeuwen.....met een knal vloog hun deur open en Hamdi de buurjongen kwam binnen stormen...''Salaam aleikom'' zei hij, hij haalde onregelmatig adem en zonder op antwoord te wachten ging hij haperend verder, ''een bom! Een hele grote''. Moestafa staat op...''Wat bedoel je Hamdi,'' wil hij ongeduldig weten. ''Er is een man met een bom in een vrachtwagen vol soldaten gesprongen en heeft hun allemaal opgeblazen! veel doden, allemaal joden. "Waar?'' vraagt Moestafa.  ''Bij de grenspost net buiten het dorp.'' En de man zelf" vraagt Moestafa, en zijn hart begint wild te bonken. De twee seconden voordat de jongen antwoord geeft lijken wel 6 jaren en hij voelt hoe zijn wereldje begint te draaien. ''die is  ook dood,'' zegt de jongen opgewonden. ''Nee wacht ik bedoel Sjehied, hij is sjehied hoor meneer Abdel Rahmen,'' verbetert hij zichzelf en stormt snel de deur weer uit om het nieuws verder te  verspreiden.
 
 Als Hamdi weg is blijft het doodstil in de kleine huiskamer.  Firdaus staart naar de grond en durft niet naar haar ouders te kijken, ze voelt hoe haar hart verschrikkelijk hard begint te kloppen en hoe een ondraaglijke pijn zich meester van haar maakt. Soeraya staat langzaam op, Moestafa ziet tranen over haar gezicht stromen....''Allahoe Akbar!! Allahoe Akbar!!'' Roept ze met overslaande stem. ''Allahoe Akbar!! Allahoe Akbar!!'' Ze loopt het huisje door en zegt steeds ''Allahoe Akbar!!'' Ze zakt uiteindelijk huilend op haar knie�n...''ibni...ibni! Allahoe Akbar!!'' Firdaus  staat op, rent naar haar moeder en slaat huilend haar armen om haar moeders nek, samen huilen ze en smeken Allah SWT om hulp, en sabr. Moestafa lacht, 1 traan rolt over zijn wang. Hij ziet het stralende gezicht van Mohammed nog voor zich, met zijn mooie baard in zijn witte djeleba. Pas 19 was hij, maar al meer man dan velen ooit zullen zijn.
 
 De dag verloopt rusteloos, in het dorp breken rellen uit, binnen de korste keren zwermt het er met Isra�lische soldaten. Jongeren  gooien met stenen en soldaten schieten met rubberen! Kogels terug. Overal klinken geweerschoten, je hoort overal mensen schreeuwen en huilen. Moeders die hun kind niet kunnen vinden rennen angstig door het dorp op zoek. Het luchtalarm gaat steeds af. De mensen zijn angstig en woedend. De spanning is te snijden.
 
 De familie Abdel Rahmen blijft binnen, ze maken dou3a en bidden.  Kleine Ismael is net als alle andere kinderen door de school naar huis gestuurd. Bij elke knal schiet Firdaus half overeind en zakt dan rusteloos weer terug op haar kussen. De uren kruipen voorbij en ze is op van de zenuwen. Soeraya valt steeds in slaap, ze is doodmoe, want de nacht ervoor heeft ze niet geslapen, niemand heeft geslapen. Ze had zitten praten met Mohammed, tenslotte waren dit de laatste uurtjes die ze nog had met haar zoon. Elke keer als er weer een geweer afgaat, schrikt ze wakker, dan slaat ze haar handen weer voor haar gezicht en gaat ze door met het maken van dou3a.
 
 Buiten begint het te schemeren en de azzan voor salat el meghreb klinkt door de straten. Moestafa kijkt naar kleine Ismael die op zijn schoot zit, ''herhaal alles wat je hoort,'' zegt hij vriendelijk tegen Ismael. Ismael gehoorzaamt, ''Allahoe Akbar  Allahoe Akbar,'' zijn zachte kinderstem maakt iedereen rustig en ze kijken allemaal vol liefde naar Ismael. "Eshedoe en''le ilehe  Ilalah..... "BAAAAAAMMMM!!!!! met een luide knal vliegt de deur open, alles gaat daarna erg snel, een groep van minstens 6 Isrealische soldaten stormen het piepkleine huisje binnen. Ismael gilt van  schrik. Nog voor Moestafa kan opstaan om Ismael op een veilige plaats te verbergen, word hij door drie soldaten vreselijk hard geslagen met de achterkant van hun geweren. Hij voelt hoe Ismael uit zijn armen wordt gerukt...Alles begint zwart om hem heen te worden, hij hoort Firdaus gillen...Babaaaa!! Hij kan alleen nog maar de sjeheda  zeggen.......
 
 Soeraya schrikt als de soldaten binnen komen en verlamt van schrik, ze rennen op haar af en sleuren haar weg.....ze ziet hoe 1 Israelie Ismael aan zijn mooie krullen optilt en wegsleurt van
 Moestafa, ze wil gillen maar kan geen lucht krijgen, ze hoort haar dochter Firdaus gillen: "Babaaaa!!'' dan is ze in de slaapkamer en kan ze haar familie niet meer zien. Als een bezetene vecht ze  tegen haar belagers....''Kijk'' hoort ze een van hen lachend zeggen �geen bed maar wel een matras, daar moeten we het dan maar meedoen"...de soldaat rukt haar hoofddoek af en grijpt haar haren  vast. Hij draait haar haren om zijn hand en trekt er zo hard aan dat  Soeraya valt. Ze kan niet praten, ze is helemaal verlamt van woede en schrik, en in haar gedachte bidt ze tot Allah swt, en herhaalt keer op keer de Sjehede.......
 
 Firdaus probeert wakker te worden uit deze boze droom, ze ziet hoe  Ismael opgetild wordt aan zijn haren door een van de soldaten, hij  gooit hem zomaar alsof hij een lappenpop is de kamer door, met een misselijk makende knal komt hij met zijn hoofdje tegen de stenen muur, en valt levenloos op de grond. Firdaus hapt naar  adem, ze kan bijna geen lucht krijgen, Babaaa!!! gilt ze, ze kijkt en ziet hoe een groepje soldaten hem keer op keer slaan, ze kan zijn gezicht niet zien alleen een bloederige massa. " Mohammeeeed" huilt ze, maar herinnert zich dat hij er niet meer is en dat daarom de soldaten nu hier zijn. Alles gaat zo snel, ze wil naar haar moeder rennen maar twee mannen pakken haar vast en een derde, dezelfde die Ismael door de kamer smeet begint grijnzend haar kleren van haar lichaam te scheuren. Ze begint wild met haar armen om zich heen te slaan, en spuugt naar de soldaten. ''Laat me, laat me!'' roept ze. Ze lachen alleen en dwingen haar op de grond, ze vecht maar heeft geen enkele kans tegen drie volwassen mannen. De soldaat die haar kleren verscheurd heeft verkracht haar, ze gilt en begint te huilen, de soldaat geeft haar steeds stompen tegen haar gezicht. ''Stil!'' roept hij steeds de rest van wat hij zegt verstaat ze niet. Ze knijpt haar ogen stijf dicht, ze wil  zijn gezicht niet zien en begint Allah swt om hulp te smeken.....
 
 Veel mensen uit het dorp worden gearresteerd, Er zijn meer dan 67 gewonden, waarvan de helft zwaargewond is. Er is geen ziekenhuis en de enige dokter is vorig jaar al doodgeschoten. Moeders huilen om hun zonen. Vrouwen wachten thuis angstig op de terugkeer van hun mannen. Oude mannen proberen de gewonden zo goed mogelijk te verzorgen met het beetje kennis dat ze hebben.
 De soldaten staan op elke straathoek, en iedereen verschuilt zich in zijn huisje. Niemand durft naar het huis van Moestafa te gaan, ze weten dat er soldaten binnen zijn geweest en hebben zijn  familie horen gillen. Nu zijn de soldaten weg uit het huisje. Maar  niemand van het gezin is het huis uitgekomen. Het licht is ook niet aangegaan toen het donker werd. Het huisje ziet er bijna  vredig uit, ondanks de vele kogelgaten en de ramen zonder glas en de scheve deur. Toch durft niemand te gaan kijken of alles wel goed gaat en of ze hulp nodig hebben, ze zijn bang voor de  soldaten.
 
 Firdaus wordt de volgende ochtend wakker als de stralen van de zon haar gezicht zachtjes strelen. Langzaam opent ze haar ogen en knippert tegen het felle zonlicht. Ze voelt overal pijn in haar  jonge lichaam. Haar gezichtje is gezwollen en blauw. Ze kijkt de kamer door en ziet Ismeal nog precies in dezelfde houding liggen als gisteren. Haar vader ligt in elkaar gedoken in een plas bloed naast Ismael. Met zijn rechterhand heeft hij de Qoran vastgeklemd. Ze huilt niet, ze is in shock. Strompelend bereikt ze de slaapkamer van haar ouders, ze ziet haar moeder op de matras  liggen, met doorgesneden keel en onteerd. Ze snikt luid  "ommiiii!!"en zakt op haar knie�n. Ze begint voor het eerst in haar leven zo verschrikkelijk te huilen als ze nog nooit gehuild heeft. Ze kan  bijna geen lucht krijgen. Haar lichaam schokt wild en tranen stromen over haar gezwollen gezicht. Ze snakt naar adem en geeft uiteindelijk over. Ze probeert overeind te komen, dit lukt haar niet, ze kruipt naar het lichaam van haar dierbare moeder, en bedekt haar. Ze herinnert zich de soldaten die haar verkracht hebben en wil ineens zo snel mogelijk het huisje uit. Maar haar benen kunnen haar niet dragen ze heeft het gevoel of ze van grassprietjes gemaakt zijn en is duizelig, ze kruipt moeizaam naar buiten.
 
 Buiten schijnt de zon warm en vriendelijk op haar huid. Ze merkt dat ze halfnaakt is, omdat de Joodse soldaten haar kleren verscheurd hebben als wilde dieren. Ze kijkt omhoog naar de zon,  de warmte geeft haar kracht en ze staat moeizaam op. Ze haalt diep adem, maar voelt een steek van pijn in haar ribben, en met een klein gilletje valt ze hijgend van de pijn op haar knie�n. Ineens ziet ze Mohammed in zijn witte djelebe staan. ''Firdaus, lief zusje Firdaus,'' zegt hij lachend. "O Mohammed" fluistert ze, "ik ben bang". "Ssst stil maar kleintje," zegt Mohammed "zeg de Sjeheda maar". Ze knikt en  fluistert de sjeheda. En alle pijn en angst, alles verdwijnt langzaam, alles wordt zwart en stil....
 
 Een oude man die voorbij komt lopen ziet de dochter van Moestafa  halfnaakt staan, hij ziet hoe ze zich op haar knie�n laat zakken en tegen zichzelf praat terwijl ze omhoog kijkt. Hij schudt triest  zijn hoofd, ''wat hebben die joden toch weer gedaan'', mompelt hij. Ineens zakt ze op de grond in elkaar. Het kan de man ineens niet schelen dat er overal soldaten zijn, hij rent op het meisje af en  knielt naast haar neer, ze is dood. Weer schudt hij zijn hoofd. �Inna Lillahi Wa Inna Ilayhi Raji�oun� zegt de oude man, en staat op om mensen te gaan halen die het gezin Abdel Rahman kunnen  komen wassen en begraven. Het feest van de familie Abdel Rahman is afgelopen.
          

Jullie Zuster Fi Dien!!