De Koran vestigt onze aandacht op een belangrijke functie van de bergen:

En Wij hebben op de aarde stevige bergen geplaatst, anders zou zij met hen schudden (Koran 21:31)

Zoals we gezien hebben, staat er in het vers dat de bergen de functie hebben om de aarde tegen schokken te beschermen.

Dit feit was bij niemand bekend, in de tijd dat de Koran geopenbaard werd. Het is eigenlijk pas recent duidelijk geworden als uitkomst van de ontdekkingen van de moderne geologie.

Volgens deze ontdekkingen, worden bergen gevormd als resultaat van de bewegingen en van de botsing van massieve platen, die de aardkorst vormen. Als twee platen met elkaar in aanraking komen, schuift de sterkere onder de andere, die plaat bovenop buigt en vormt hoogtes en bergen. De laag eronder strekt zich onder de grond uit en maakt een diepe strekking naar beneden. Dit heeft het gevolg, zoals al eerder gezegd is, dat de bergen een deel onder het aardoppervlak hebben dat net zo groot is als de zichtbare delen op de aarde.

In een wetenschappelijke tekst wordt de structuur van de bergen als volgt beschreven:

"Als de continenten dikker worden, zoals in berggebieden, dan zinkt de aardkorst dieper in de mantel."
(Carolyn Sheets, Robert Gardner, Samuel E. Howe; General Science, Allyn and Bacon Inc. Newton Massachusetts, 1985, p. 305.)

In een vers wordt gewezen op deze rol van de bergen en vergeleken met 'pinnen'

Hebben Wij de aarde niet als een bed uitgespreid? En de bergen als pinnen? (Koran 78:6-7)

Met andere woorden, bergen nagelen de platen aan de aardkorst vast, door zich op de bevestigingspunten van deze platen, boven en onder het aardoppervlakte, uit te strekken. Op deze manier bevestigen zij de aardkorst en voorkomen zij dat deze over de magmalaag of tussen de platen gaat zwerven. Kortom, we kunnen de bergen als spijkers zien die stukken hout vasthouden.

Deze bevestigende functie van de bergen wordt in de wetenschappelijke literatuur met de term 'isotasie' aangeduid.

Isotasie betekent het volgende:

Isotasie: algemeen evenwicht op de aardkorst bereikt door een stroom van rotsmateriaal, onder het oppervlakte onder gravitationische druk. (http://southport.jpl.nasa.gov/scienceapps/dixon/report6.htm l)

Deze vitale rol van de bergen, die door de moderne geologie en seismologisch onderzoek ontdekt is, was eeuwen geleden in de Koran geopenbaard als een voorbeeld van de supr�me wijsheid van de schepping van Allah.

En Wij hebben op de aarde stevige bergen geplaatst, anders zou zij met hen schudden (Koran 21:31)

De bewegingen van bergen

In een vers wordt ons verteld dat de bergen niet zo bewegingsloos zijn als het lijkt, maar dat zij voortdurend in beweging zijn:

En je zal de bergen zien en denken dat zij solide zijn, maar zij zullen voorbij gaan zoals wolken voorbij gaan. (Koran 27:88)

Deze beweging van de bergen wordt veroorzaakt door de beweging van de aardkorst waar ze op staan. De aardkorst 'drijft' op de mantel, die een grotere dichtheid heeft. Het was aan het begin van de 20ste eeuw dat voor het eerst in de geschiedenis, een Duitse wetenschapper, Alfred Wegener, de gedachte uitte dat de continenten van de aarde, toen ze gevormd werden, met elkaar verbonden waren, en dat ze daarna in verschillende richting afgedreven zijn, en zich dus van elkaar scheidden, terwijl ze van elkaar afdreven.

Pas in de tachtiger jaren van de twintigste eeuw begrepen geologen dat Wegener gelijk had; dit was 50 jaar na zijn dood. Wegener beweerde in een artikel uit 1915, dat 500 miljoen jaar geleden de landmassa van de aarde samengevoegd was, en deze grote massa, Pangaea genoemd, bevond zich op de Zuidpool.

Ongeveer 180 miljoen jaar geleden deelde Pangaea zich in twee�n, elk deel dreef een andere kant op. Het ene gigantische continent was Gondwana en dit omvatte Afrika, Australi�, Antarctica en India. Het andere was Laurasia en dit omvatte Europa, Noord-Amerika en Azi� zonder India. Tijdens de daaropvolgende 150 miljoen jaar na deze opsplitsing, werden Gondwana en Laurasia verdeeld in kleinere gedeelten.

Deze continenten die na de opsplitsing van Pangaea ontstonden, hebben zich voortdurend bewogen over het aardoppervlakte, met een snelheid van enkele centimeters per jaar, ondertussen veranderden de verhoudingen van land en water op de aarde.

In het begin van de twintigste eeuw, als resultaat van een destijds uitgevoerd geologisch onderzoek, werd de ontdekte beweging van de aardkorst als volgt door wetenschappers uitgelegd:

De korst en het bovenste gedeelte van de mantel, met een dikte van ongeveer 100 km, zijn in onderdelen, die platen worden genoemd, verdeeld. Er zijn zes grote platen en verschillende kleinere. Volgens de theorie, genaamd tektonische platen, bewegen deze platen zich op aarde, en zij dragen de bodem van de continenten en de oceanen met zich mee. De beweging van de continenten is volgens metingen van 1 tot 5 cm per jaar. Aangezien de platen blijven bewegen, zal dit leiden tot een langzame verandering in de geografie van de aarde. Ieder jaar, bijvoorbeeld, wordt de Atlantische Oceaan een stukje wijder.
(Carolyn Sheets, Robert Gardner, Samuel E. Howe; General Science, Allyn and Bacon Inc. Newton Massachusetts, 1985, p. 305)

Er wordt hier iets heel belangrijks gezegd: Allah verwees in het vers naar de beweging van de bergen en aan het wegdrijven. Tegenwoordig gebruiken de moderne wetenschappers de term: "de drift van de continenten" voor deze beweging.
(National Geographic Society, Powers of Nature, Washington D.C., 1978, p. 12-13)

Dit is beslist ��n van de wonderen van de Koran, dat dit feit, dat pas door de wetenschap ontdekt is, al eerder in de Koran vermeld werd.

Hoe het universum is ontstaan

Het ontstaan van het universum wordt in de Koran in het volgende vers beschreven:

Hij is de Voortbrenger van de hemelen en de aarde. (Koran 6:101)

Deze informatie gegeven in de Koran, is volledig in overeenstemming met de ontdekkingen van de hedendaagse wetenschap. Zoals we al eerder gezegd hebben zijn astrofysici tegenwoordig tot de conclusie gekomen, dat het hele universum, samen met de dimensies van tijd en materie, zijn ontstaan door een grote explosie, die in een oogwenk heeft plaatsgevonden. Deze gebeurtenis staat bekend als de 'Big Bang' en bewijst dat het universum uit het niets is geschapen als het resultaat van een explosie uit ��n enkel punt.

Voor de tijd van de Big Bang, bestond er niet zoiets als materie. Van een toestand van niet-bestaan, waarin noch materie, noch energie en zelfs geen tijd bestond, en wat slechts metafysisch beschreven kan worden, werden materie, tijd en energie, allen in een ogenblik geschapen. Dit feit, pas onlangs ontdekt door de moderne natuurkundigen, werd ons veertienhonderd jaar geleden in de Koran verteld.

De expansie van het universum

In de Koran die veertienhonderd jaar geleden geopenbaard werd, in een tijd waarin de wetenschap van de astronomie nog primitief was, wordt de expansie van het universum als volgt beschreven:

Met macht hebben Wij de hemel gebouwd. Waarlijk, Wij zijn in staat om de omvangrijkheid en ruimte daarvan uit te breiden. (Koran 51:47)

Het woord 'hemel' dat in het bovenstaande vers gebruikt is, komt op verschillende plaatsen in de Koran voor, in de betekenis van ruimte en universum. Hier wordt het woord weer in die betekenis gebruikt, het zegt dat het universum 'uitdijt'. En de hedendaagse wetenschap is nu juist tot deze conclusie gekomen!

Tot het begin van de twintigste eeuw, was de enige opvatting in de wetenschappelijke wereld dat 'het universum een constante aard had en dat het sinds onmetelijke tijd bestond'. Het onderzoek, de observaties en berekeningen die door de moderne technologie werden uitgevoerd, hebben echter laten zien dat het universum eigenlijk een begin had, en dat het voortdurend 'uitdijt'.

Aan het begin van de twintigste eeuw hebben de Russische natuurkundige Alexander Friedmann en de Belgische kosmoloog Georges Lemaitre theoretisch uitgerekend dat het universum voortdurend in beweging is en dat het uitdijt.

Dit feit werd door gegevens verkregen uit observaties in 1929 bevestigd. Terwijl Edwin Hubble, de Amerikaanse astronoom de hemel met zijn telescoop bekeek, ontdekte hij dat de sterren en melkwegstelsels voortdurend van elkaar af bewogen. In een universum waarin alles voortdurend van elkaar af beweegt, betekent dit een voortdurend uitdijend universum. De observaties die de volgende jaren uitgevoerd werden, bevestigden dat het universum voortdurend uitdijt. Dit feit was in de Koran uitgelegd, terwijl eigenlijk niemand het wist. Dit komt omdat de Koran het woord van Allah is, de Schepper en de Heerser van het gehele universum.

Vanaf het moment van de Big Bang, dijt het universum met enorme snelheid uit. Wetenschappers vergelijken het uitdijende universum met de oppervlakte van een ballon, die opgeblazen wordt.

Het scheiden van de hemelen en de aarde

Een ander vers over de schepping van de hemelen is het volgende:

Wisten degenen die ongelovigen waren niet dat de hemelen en de aarde als ��n stuk waren samengevoegd, en dat Wij het vervolgens scheiden? En Wij hebben uit water elk levend ding gemaakt. Zullen zij dan niet geloven?(Koran 21:30)

Het woord ratq, vertaald als 'samengevoegd' wordt in Arabische woordenboeken vertaald als 'met elkaar vermengd, ��n geworden'. Het verwijst meestal naar twee verschillende substanties die een geheel vormen. De zinsnede 'Wij scheiden' komt van het Arabische werkwoord fataqa wat inhoudt dat iets tot ontstaan komt door het verscheuren of vernietigen van de structuur van zaken die aan elkaar gehecht zijn. Het ontspruiten van een zaadje uit de aarde is ��n van die gebeurtenissen waar het werkwoord voor gebruikt wordt.

Laten we opnieuw naar het vers kijken met deze kennis in ons achterhoofd. In het vers zijn hemel en aarde eerst het onderwerp van de situatie van de ratq. Zij worden gescheiden (fataqa) als de ene uit de ander voortkomt. Geboeid denken wij aan de eerste momenten van de Big Bang, we zien dat alle materie van het universum op ��n enkel punt verzameld is. Met andere woorden, alles, de hemelen en de aarde inbegrepen, waren nog niet geschapen en waren in een vermengde onscheidbare toestand. Toen ontplofte dit punt krachtig, en zorgde ervoor dat de materie gescheiden werd.

De rondheid van de aarde

Hij heeft de hemelen en de aarde in waarheid geschapen. Hij laat de nacht in de dag overgaan en laat de dag in de nacht overgaan. (Koran 39:5)

De woorden die in de Koran gebruikt worden om het universum te beschrijven, zijn echt opmerkelijk. In het bovenstaande vers wordt het Arabische woord Takwir gebruikt dat met "vouwen of overgaan" is vertaald. In het Nederlands betekent het: iets over een ander laten gaan, opvouwen als een kledingsstuk wat opzij wordt gelegd. (In een Arabisch woordenboek wordt dit woord gebruikt voor de actie waarin men iets om iets anders heen draait, bijvoorbeeld zoals bij een tulband gedaan wordt als die wordt opgezet.)

De informatie die in dit vers gegeven wordt over de dag en de nacht die in elkaar overgaan, bevat ook accurate informatie over de vorm van de wereld. Want dit kan alleen maar waar zijn als de aarde rond is. Dit houdt in dat in de Koran, die in de zevende eeuw geopenbaard is, al naar de rondheid van de wereld verwezen werd.

Men moet er wel bij stil staan dat in die tijd het begrip van astronomie en hoe de wereld gezien werd, anders was. Men dacht toen dat de aarde plat was en alle wetenschappelijke berekeningen en uitleg waren op dat geloof gebaseerd. Maar omdat de Koran het woord van Allah is, werden de woorden gebruikt die het geschiktst waren toen het universum beschreven werd. De Koran verkondigde deze feiten veertienhonderd jaar geleden, de feiten die wij pas in onze eeuw konden achterhalen.

Een beschermend dak

In de Koran vestigt Allah onze aandacht op een belangrijke eigenschap van de hemel:

En Wij hebben de hemel tot een dak gemaakt, veilig en goed behoed. Maar toch keren zij zich van haar tekenen af. (Koran 21:32)

Deze eigenschap van de hemel is bewezen door wetenschappelijk onderzoek, dat is uitgevoerd in de 20ste eeuw.

De atmosfeer om de aarde heen, heeft een aantal cruciale functies voor de voortzetting van het leven. Grote en kleine meteoren die de aarde naderen, worden door de atmosfeer vernietigd, en tegelijkertijd voorkomt deze dat zij op aarde vallen en aan het leven schade toe brengen.

Verder filtert de atmosfeer de lichtstralen die uit de ruimte komen die schadelijk voor het leven kunnen zijn. Het opvallendst van de atmosfeer is dat het alleen nuttige en onschadelijke straling, zoals zichtbaar licht, bijna ultraviolette straling en radiogolven, door laat gaan. Al deze straling is van levensbelang voor het leven. Straling die bijna ultraviolet is en die maar gedeeltelijk door de atmosfeer heen komt is erg belangrijk voor de fotosynthese van planten en voor de overleving van alle levende wezens. Het leeuwendeel van de intense ultraviolette straling, die door de zon wordt uitgestoten, wordt er door de ozonlaag van de atmosfeer uit gefilterd en slechts een beperkt en essentieel deel van het ultraviolette spectrum bereikt de aarde.

De beschermende functie van de atmosfeer eindigt hier niet. De atmosfeer beschermt de aarde ook tegen de vrieskou uit de ruimte, die ongeveer min 270� C is.

Maar het is niet alleen de atmosfeer die de aarde tegen schadelijke invloeden beschermt. Naast de atmosfeer legt de Van Allen gordel ook een magnetisch veld om de aarde, dit dient ook als een schild tegen de schadelijke straling die onze planeet bedreigt. Deze straling, die voortdurend door de zon en andere sterren wordt uitgestoten, is dodelijk voor levende wezens. Als de Gordel van Allen niet bestond, zou de enorme uitbarsting van energie, die zonnevlammen genoemd wordt en die vaak in de zon voorkomen, het leven op aarde vernietigen.

Dr. Hugh Ross zegt het volgende over het belang van de Van Allen gordel voor ons leven:

"Eigenlijk heeft de aarde de hoogste dichtheid van alle planeten van ons zonnestelsel. Deze grote kern van ijzer en nikkel is verantwoordelijk voor ons grote magnetische veld. Dit magnetisch veld vormt het Van Allen stralingsschild, dat de aarde tegen stralingsbombardementen beschermt. Als dat schild niet aanwezig zou zijn, zou het leven op aarde niet mogelijk zijn. De enige andere rotsachtige planeet, die iets van een magnetisch veld heeft, is Mercurius - maar de kracht van dat veld is honderd maal minder dan die van de aarde. Zelfs Venus, onze zusterplaneet, heeft geen magnetisch veld. De Van Allen gordel, het stralingsschild, is een ontwerp dat uniek is voor de aarde."
(http./www.jps.net/bygrace/index.html. Uit Big Bang Refined by Fire / by Dr. Hugh Ross, 1998. Reasons To Believe, Pasadena, CA.)

De energie, die door slechts ��n van deze uitbarstingen die in de afgelopen jaren ontdekt is, wordt berekend op de kracht die gelijkstaat aan 100 miljard atoombommen, vergelijkbaar met de bom die op Hiroshima gegooid is. Achtenvijftig uur na de uitbarsting, zag men dat de magnetische naalden van kompassen ongewone bewegingen vertoonden en 250 km boven de atmosfeer van de aarde, steeg de temperatuur opeens tot 2,500� C.

Kortom, hoog boven de aarde is een perfect systeem aan het werk. Het omringt onze wereld en beschermt het tegen bedreigingen van buitenaf. Eeuwen geleden heeft Allah ons al in de Koran verteld dat de atmosfeer van de wereld voor ons werkt als een beschermend schild.

De energie die vrijkomt in een uitbarsting van de zon is zo krachtig dat de menselijke geest het nauwelijks kan bevatten: een enkele uitbarsting staat gelijk aan 100 miljard atoombommen, gelijk aan de bom die op Hiroshima gegooid is. De wereld wordt beschermt tegen de vernietigende effecten van deze energie door de atmosfeer en door de Van Allen gordel.

Als we ons van de aarde verwijderen, die perfect geschikt is voor het menselijk leven, tot buiten de atmosfeer, in de ruimte, dan hebben we met vrieskou te maken. De wereld wordt tegen de vrieskou van de ruimte, die rond de min 270� C is, door de hulp van de atmosfeer beschermd.

De magnetosfeer vormt het magnetische veld rond de aarde, en dient als een schild dat de aarde tegen de hemellichamen, schadelijke kosmische straling en dergelijke beschermt. Op het bovenstaande plaatje ziet men de magnetosfeer, die ook wel de Van Allen gordel genoemd wordt. Deze gordel, duizenden kilometers boven de aarde, beschermt alle levende wezens op aarde tegen de fatale energie die anders uit de ruimte de aarde zou raken. Al deze wetenschappelijke ontdekkingen bewijzen dat de aarde op een bijzondere manier wordt beschermd. Wat belangrijk is, is dat deze bescherming in de Koran veertienhonderd jaar geleden, bekend is gemaakt, met het vers: En Wij hebben de hemel tot een dak gemaakt, veilig en goed behoed. Maar toch keren zij zich van haar tekenen af.(Koran 21:32)