Asalaam 3alaikom Warahmatoellah Wabarakatoehoe,

De wegen van de wereld kruisen mijn hemel door,

Ik ben een boomgaard van abrikoos uitgesproten in de valei van de berg,

Ik ben een gijzelaar en een getuige al zevenduizend jaar,

Het gedroogde gerstbrood van een vluchteling in de spleet van een rots.

De angstaanjagende nachthond zit altijd voor mijn deur,

Ik ben de herder van de zon vanaf de dageraad tot zonsondergang,

De heer van de in hemel opgeofferde groepen heiligen,

Een afgrond die de zwarte opmars van de kwaadaardige wezens afsnijdt.

Ik ben een gijzelaar en tevens een getuige van al zevenduizend jaar,

Ik ben geweest en ik ben niet meer, ik ben een tapijt van de rotspartijen�







De wereld van het open oog


Een wereld die onder de zwaarte van het blauw kreunt,

Die door een kwaad oog gescheiden is van grotere werelden,

Die vervolgd en onderdrukt is door de onbekende verte,

Die in een verlichte eeuw op de knie is gevallen met de zilveren schittering op zijn gelaat

Die de schulden en de eer van de anderen op zich heeft genomen,

Een verloren en een herontdekte wereld,

een die de heiligen van anderen gered en gekoesterd heeft,

En die zijn eigen zelf ontkent

Maar die tevens bloedwarm en gek en trots is,

onder de gijzelaars zelf offer is en slachtoffer is,

Een oase van een wereld in de grenzeloze verte.







Revolutie


Revolutie! De luit van een cycloop,

Een grijskleurige kudde in een veld van sneeuwbloemen,

Een vleugelloze droom, een verwoest land,

Een afgedwaalde geestverschijning, de beweging van niets.

Een verstijfd paard gestopt tegenover de vesting,

Plotseling gek geworden vanuit de ruisende as,

Een Eden van donsveer, een paar duiven,

Die zich van een bedriegende illusie hebben gered

Revolutie! Revolutie,

Een regenbui van speren op de borst van zachtheid,

Een smeltende karavaan, een naderende grenzeloosheid,

Een oude pooier met een zonsmasker�







Koetsier herfst


Koetsier herfst, oh vermoeide oude man,

Neem mij maar mee naar de raadselachtige wegen

Neem mij stiekem weg van de wereld en de mensen,

Naar de goddelijke betovering en de stilte.

Richt je zweep van regenstralen op mijn rug,

Vlecht mijn heimwee vanuit de natte draden

En de tranen, koetsier herfst, suis maar ruis maar

Voort je liedjes, die nog op geen podium gezongen zijn.

Maak je een naaiwerk van het ontwerp van de nacht,

Ver van lawaai, aan de onzichtbare kust,

Koetsier herfst, leid je koets maar niet af,

neem me mee, voer me dronken met je regen

Alleen in het hele heelal.

Jullie Zuster Fi Dien!!