Verhaal: De bezorgdheid van een vrouw van de Ansar voor de Heilige Profeet (sallalaho alaihi wasallam)

In de veldslag van Uhud leden de Moslims een groot verlies en een vrij groot aantal van hun werd gedood. Toen het schokkend nieuws over hun zware nederlaag Medina bereikte, kwamen de vrouwen naar buiten en wilden zij te weten komen wat er werkelijk was gebeurd dat deze ramp kon plaatsvinden. Bij het zien van een menigte mensen op een bepaalde plaats, informeerde een vrouw van de Ansar bezorgd:

�Hoe is het met de Heilige Profeet (sallalaho alaihi wasallam)?�

Toen haar verteld werd dat haar vader gedood was in de strijd, zei ze: �inna Lillah� en zij herhaalde ongeduldig dezelfde vraag over de profeet van Allah (sallalaho alaihi wasallam). Deze keer werd haar verteld dat haar echtgenoot er niet meer was, haar broer dood was en dat haar zoon ook gedood was. Met steeds groeiende bezorgdheid, herhaalde ze dezelfde vraag over het welzijn van de Profeet van Allah (sallalaho alaihi wasallam). Haar werd verteld dat hij gezond en wel was, maar ze was niet tevreden, en bleef volhouden om hem zelf te zien. Toen zij tenslotte haar ogen tevreden had gesteld, zei ze:

�O Profeet van Allah! O Profeet van Allah! Elke kwelling is weggemaakt en elke zorg is verwijderd door de zegening van het zien van u.�

Volgens een andere versie, klemde ze zich vast aan de mantel van de Profeet (sallalaho alaihi wasallam) en zei:

�O Profeet van Allah! U bent dierbaarder voor mij dan mijn ouders. De smart van de dood van mijn bloedverwanten werd lichter voor mij toen ik u levend zag.�

Moraal:

Er waren verschillende van soortgelijke voorvallen die zich na de veldslag van Uhud voordeden. Het is misschien, door het groot aantal van zulke gevallen dat verschillende namen van deze vrouwen overgeleverd zijn. In feite kwamen zulke gevallen in groten getale met de vrouwen uit die tijd voor.

barakallahu feekoem katim110 en gelovige_slaaf1.

Ik plaats deze verhalen zodat we met zijn allen wat dieper zullen nadenken wanneer we wat zeggen of (niet) doen. Iedereen is alsmaar bezig met dunya en beseft niet dat deze wereld straksjes voorbij is en we naar een andere wereld zullen gaan en geconfronteerd zullen worden met al onze handelingen en daden.

Daarom dank ik Allah voortdurend dat Hij mij tot een Moslim heeft gemaakt en dit inzie. En blijf inzien inshaAllah.

Verhaal: Abdullah bin Abbas onderwijst zijn slaaf

Ikramah is de slaaf van Abdullah bin Abbas (RA), een van de eminente Ulema. Hij zegt:

�Gedurende mijn lessen van de Heilige Quran en de Hadith, werd ik door mijn meester binnen gehouden, zodat ik nergens kon gaan en mijn volle tijd kon wijden aan mijn lessen.�

Moraal:

Werkelijke kennis kan in feite alleen verworven worden wanneer iemand zich geheel eraan wijdt. Studenten die gewoon zijn hun tijd te verspillen door rond te zwerven en zich te amuseren verwerven zelden grondige kennis. Het was het resultaat van deze arbeid waardoor Ikramah later, �De oceaan van kennis� en �De meest geleerde man van de Ummah� genoemd werd. Qatadah zegt:

�Er zijn vier hoogst geleerde mensen onder de Tabies en Ikramah is 1 van hun.�

Verhaal: De expeditie naar Mu�tah

Een van de brieven die de Profeet (sallalaho alaihi wasallam) stuurde naar verschillende koningen, om hun tot de Islam uit te nodigen, werd naar de koning van Busra gestuurd. Deze brief werd gedragen door Haris bin Umair Azdi (radiallaho anho). Toen Haris (RA) Mu�tah bereikte, werd hij vermoord door Sharjeel Ghassani, een van de gouverneurs van Qaiser uit naam van Heraclius. De moord van de afgazant druiste in tegen alle wetten die tussen de stammen van kracht waren. De Profeet (sallalaho alaihi wasallam) raakte vanzelfsprekend van streek toen het nieuws hem bereikte. Hij verzamelde een leger van 3000 man om het op te nemen tegen de vijand. Dit ondanks dat de vijand kon rekenen op Caesar�s christelijke hulp. Terwijl de Profeet (SAW) Zaid bin Harthah benoemde het leger te leiden, zei hij:

�Als Zaid gedood wordt, dan zal Jaafar bin AbiTalib jullie Amir zijn en als hij ook in de rij der martelaren wordt opgenomen, dan zal Abdullah bin Rawahah het commando overnemen. En als ook hij mocht komen te overlijden dan kunnen jullie zelf een commandant uit jullie midden kiezen.�

Een jood die hiernaar geluisterd had, zei:

�Alle drie zullen doodgaan. Volgens de wijze waarop de vroegere Profeten gewoon waren hun voorspellingen te plegen.�

De Profeet van Allah (SAW) gaf Zaid een witte vlag die hij zelf gemaakt had. Hij vergezelde het leger tot op enige afstand buiten Median en sprak hen toe:

�Geen vrouwen, kinderen, kreupelen, huizen en bomen vernietigen. Moge Allah jullie veilig en triomfantelijk terugbrengen. Moge Hij jullie beschermen tegen alle kwaad.�

Op dat moment reciteerde Abdullah bin Rawahah (RA) die ook een dichter was, de volgende drie coupletten:

�Ik wens alleen vergiffenis voor mijn zonden en een zwaard dat mijn bloed doet gutsen als water van een fontein. Of een speer om mijn lever en mijn maag te doorboren. En als mensen langs mijn graf gaan, zullen ze zeggen: Moge jij die voor de zaak van Allah stierf, triomferen en voorspoed genieten. Jij bent werjelijk de overwinnaar en de voorspoedige.�

Sharjeel ontving de inlichtingen over dit in aantocht zijnde leger en ereidde zich voor om hen tegemoet te gaan met een leger van 100.000 man sterk. Toen de Sahabah verder oprukten, hoorden zij het gerucht dat Qaiser zelf zou komen met een ander leger van ook 100.000 man sterk om Sharjeel te helpen. De Sahabah aarzelden of zij het moesten opnemen tegen zo een grote overmacht of dat zij de Profeet (SAW) eerst moesten informeren hierover voor verdere instructies. Toen ze op dit punt beland waren, riep Abdullah bin Rawahah luidop:

�Vrienden waarover maken jullie je druk? Waarvoor zijn jullie hier? Jullie zijn hier om een martelaar te worden. Wij hebben nooit gevochten op grond van onze sterkte, in wapen of in aantal. Wij hebben altijd gevochten voor de zaak van de Islam, waardoor Allah ons verheven heeft. Jullie zijn verzekerd van 1 van de twee triomfen: Overwinning op de vijand of het Martelaarschap.�

Aldus aangespoord door Abdullah bin Rawahah (RA), besloten de Sahabah om voort te gaan tot zij het christelijk leger in de veldslag van Mu�tah ontmoette. Zaid (RA) leidde met de vlag in zijn hand de veldoperaties. Een hevige strijd brak los. Sharjeels broer werd daarbij gedood en Sharjeel zelf vluchtte van het veld en zocht zijn bescherming in een fort. Hij zond een boodschap naar de Qaiser, die onmiddelijk een extra leger van 20.000 man stuurde om hem te helpen. De moslims vochten tegen een grote overmacht. Zaid (RA) werd gedood en Jaafar (RA) nam de vlag over. Hij maakte zijn paard invalide om elke mogelijkheid om van het slagveld naar huis terug te keren uit te sluiten. Hij reciteerde toen de volgende coupletten:

�O mensen, wat is het Paradijs toch mooi. En hoe gelukkig maakt het haar te naderen! Hoe zuiver en koel is haar water. De ondergang van de Romeinen is nabij, ik moet ze alle afmaken.�

Met de vlag in een hand en het zwaard in de andere, sprong hij in de voorste linies van de vijand. De Romeinen hakten zijn rechterhand waarmee hij de vlag vasthield af. Hij nam de vlag onmiddelijk over in zijn linkerhand. Zijn lichaam werd toen van achteren door een Romein in twee stukken gehakt. Hij viel dood neer. Hij was toen drie en dertig jaar oud.

Abdullah bin Umar (RA) vertelt:

�Toen we hem van het slagveld weg haalden, telden we meer dan 90 wonden op z�n lichaam, alleen aan de voorzijde.�

Toen Jaafar(RA) gedood werd, was Abdullah bin Rawahah een stukje vlees aan het eten in een hoek van het slagveld. Hij had al drie dagen ang nog niks gegeten. Toen hij hoorde over de dood van Jaafar, gooide hij het stukje vlees weg en zei:

�Abdullah je bent bezig te eten, terwijl Jaafar het Paradijs bereikt heeft.�

Hij nam de vlag op en begon te vechten. Zijn vinger was ernstig verwond en hing los. Hij plaatste de hangende vinger onder zijn voet, scheurde het weg van de hand en haastte zich toen voorwaarts. Wetende dat de Moslims aan het vechten waren tegen een overweldigende meerderheid. Omdat hij drie dagen niet gegeten had en verzwakt was, pauzeerde hij een moment. Maar hij herstelde zich snel van zijn wanhoop en zwakte en zei tot zichzelf:

O hart! Wat laat jou nu dralen? Is het voor de liefde van een vrouw? Als het zo is, verstoot ik haar vanaf dit moment. Is het voor de slaven? Dan stel ik ze allen in vrijheid. Is het voor de tuin?  Dan draag ik deze over in Sadaqah. Hij reciteerde toen enkele coupletten: �O Abdullah! Je moet in elk geval de onderganag tegemoet gaan, ofschoon je gewillig of onwillig doet. Je hebt genoeg vrede gehad. O, jij die alleen maar een druppel vuil bent! Kijk hoe de ongelovigen de Moslims aanvallen. Waarom lokt het Paradijs je niet aan? Zelfs als je in deze veldslag niet gedood wordt , onthoud dat je eens zal moeten sterven.�

Hij steeg af van zijn paard. Intussen bracht zijn neef hem een stukje vlees en zei: �Je hebt al enkele dagen geen slaap of voedsel gehad. Eet en rust een beetje voordat jejezelf in de strijd werpt.�  Hij nam het stukje vlees en stond op het punt het op te eten, toen hij het lawaai hoorde van een vijandelijke stormloop. Hij gooide het stukje vlees weg en wierp zich in de strijd. Hij maaide met zijn zwaard links en rechts de aanvallers neer tot hij zelf gedood werd.

Later kreeg Khalid bin Waleed (RA) het commando en kreeg hij de bijnaam SaifuLlah. In totaal vielen er aan de kant van de Moslims 5 doden, naast de drie commandanten. In sommige oeverleveringen waren het er 12.

Moraal:

De geschiedenis van de Sahabah is vol episodes, die erop wijzen dat in hun ogen het aardse plezier het onbeduidendst was en hun enige zorg op aarde was om succes te behalen in het Hiernamaals.

�Bij Hem wiens macht mijn leven reguleert, als jij in staat bent om het vuur dat in jou ontstoken is wanneer je naar mijn preek hebt geluisterd, steeds brandende te houden, zullen de engelen je levenspad bejubelen en je groeten in je bed. Maar O Hanzalah! Dit is zeldzaam! Dit is zeldzaam!�

Masha Allah. Prachtige verhaal en een prachtige wijsheid! Het is zeldzaam, het vuur constand brandende te houden, en niet voor iedereen weggelegd. Maar zeldzaam betekend n�et onmogelijk, en het is zeker nastrevenswaardig. Het mooie van deze wijsheid vind ik de realiteitszin die eruit spreekt: mensen zijn menselijk en worden ook geacht hun aandacht te verdelen tussen het hier en het hiernamaals. Tussen de Schepper en de schepping.

Slecht weinigen is het gegeven om altijd zo dicht bij hun Geliefde te zijn om eens een soefi term te gebruiken, maar wat verlang ik ernaar!

Wassalam,

Amier.

Verhaal: De vrees van Hanzala voor nifaq

Hanzala (radiallaho anho) zegt:

�We waren eens met de Heilige Profeet van Allah (sallalaho alaihi wasallam) toen hij een preek hield. Onze harten werden teder, onze ogen traanden en wij beseften waar wij stonden. Na de preek verliet ik de profeet (SAW) en keerde naar huis terug. Ik zat met mijn vrouw en kinderen en maakte grappen met mijn vrouw, en ik voelde dat de uitwerking van de preek van de Profeet (SAW) geheel uit mijn hart verdwenen was. Plotseling kwam de gedachte bij me op dat ik niet meer was wat ik geweest was, en ik zei tot mezelf: �O Hanzalah! Jij bent een munafiq.� Ik was overmand door verdriet en verliet mijn huis en herhaalde deze woorden in droefheid: �Hanzalah is een munafiq geworden.� Ik zag Abu Bakr (RA) op mij toelopen en zei tegen hem: �Hanzalah is een munafiq geworden.� Hij zei: �Sobhanallah! Wat zeg je? Hanzalah kan nooit een munafiq worden.� Ik legde hem uit: Als wij in het gezelschap van de profeet (SAW) vertoeven en naar zijn preken over het Paradijs en de Hel luisteren, voelen wij mee met hetgeen hij vertelt, maar als wij naar huis terugkeren, zijn wij zo in beslag genomen door onze huiselijke bezigheden en familiezaken dat wij alles vergeten over het Hiernamaals.� Abu Bakr (RA) zei: �Mijn geval is precies hetzelfde.� Wij gingen beiden naar de profeet (SAW) en ik zei: �Ik ben een munafiq geworden, O Profeet van Allah!� Hij vroeg over het waarom van deze uitspraak en ik herhaalde wat ik aan Abu Bakr(RA) had gezegd. Daarna merkte de Profeet (SAW) op: �Bij Hem wiens macht mijn leven reguleert, als jij in staat bent om het vuur dat in jou ontstoken is wanneer je naar mijn preek hebt geluisterd, steeds brandende te houden, zullen de engelen je levenspad bejubelen en je groeten in je bed. Maar O Hanzalah! Dit is zeldzaam! Dit is zeldzaam!�

Moraal:

Wij moeten aandacht schenken aan onze wereldse zaken daarom kunnen wij niet alle uren van de dag wijden aan het nadenken over het Hiernamaals. De Islam kent ook geen kloosterleven (Quran 57:27), onze islamitische �nonnen en monniken� lopen gewoon over de straten, zitten in trein, tram en bus, vaak in hun traditionele Islamitische gewaden en sluiers. In navolging van hetgeen de Profeet (SAW) gezegd heeft, is het volkomen opgaan in het Hiernamaals zeldzaam en moet het niet van een ieder verwacht worden. Het is alleen voor de engelen weggelegd om voor eeuwig in deze toestand te blijven. In het geval van de mensen op aarde kan gesteld worden, dat hun gedachten sterk afgeleid worden door de omstandigheden en hun omgeving. Wij kunnen uit dit verhaal afleiden hoe bezorgd de Sahabah waren over hun Imaan. Hanzalah vermoedt Nifaq in zichzelf wanneer hij aanvoelt dat de situatie van zijn gedachten thuis niet hetzelfde is als wanneer hij met de Profeet (SAW) is.

Verhaal: Zaid weigert om met zijn vader terug te gaan

Nog in de voor-islamitische dagen (jaahiliyya), reisde Zaid met zijn moeder per karavaan naar de stad van zijn vader, toen de karavaan overrompeld werd door Banu Qais. Ze namen Zaid als slaaf en verkochten hem in Mekka. Hakim bin Hazam verkocht hem aan zijn tante Khadidjah (radiallaho anha), die hem als geschenk aan de heilige Profeet van Allah (sallalaho alaihi wasallam) gaf, ter gelegenheid van haar huwelijk met hem. Aan de andere kant had de vader van Zaid een immens verdriet over het verlies van zijn zoon. Hij zwierf overal op zoek naar hem, zong klaagliederen in de volgende hartontroerende verzen:

�Ik huil in nagedachtenis van Zaid, terwijl ik niet weet of hij nog leeft (wat ik hoop) of afgemaakt is door de dood.�

�O Zaid! Bij Allah, ik weet niet of je gedood bent op zachte bodem of op een rotsblok.�

�Ah, ik wenste wel dat ik kon weten of je bij mij terug zal komen, omdat dat het enige verlangen is waardoor ik leef.�

�ik denk aan Zaid wanneer de zon in het Oosten opkomt. Ik denk aan hem wanneer het regent.�

�Bij het waaien van de wind ontvlamt het vuur van zijn gedachtenis.�

�Ik zal mijn snelle paarden laten rennen op zoek naar hem. Ik zal het hele universum afzoeken naar hem.�

�De kamelen kunnen moe worden, maar ik zal niet rusten, totdat ik sterf, daar de dood het einde van elke hoop is.�

�Ik zal mijn zonen en enkele andere mensen verplichten om Zaid te blijven zoeken, zelfs na mijn dood.�

Enkele mensen van zijn stam ontmoetten Zaid toevallig tijdens de pelgrimstocht naar Mekka. Ze vertelden hem over zijn vaders verdriet en smart, en lazen hem de coupletten voor die zijn vader zong wanneer hij aan Zaid dacht. Zaid (radiallaho anho) stuurde via deze mensen een brief bestaande uit drie coupletten en geadresseerd aan zijn vader. Hierin verzekerde hij hem dat hij het zeer goed maakte en blij was te vertoeven in de omgeving van zijn nobele meester. Toen de mensen terugkeerden, informeerden zij Zaids vader diens verblijfsplaats en overhandigden hem de brief van Zaid (radiallaho anho). Na de brief te hebben gelezen, vertrokken Zaids vader en oom naar Mekka met genoeg geld om de afkoopsom voor Zaid te betalen. Toen zij bij de profeet (sallalaho alaihi wasallam) kwamen, zeiden ze:

�O zoon van Hashim en het hoofd van de Quraish! U bent de bewoner van de Haram en de buurman van Allah. U bent bekend met het bevrijden van de gevangenen en het voeden van de hongerigen. We zijn bij u gekomen op zoek naar onze zoon. Accepteer de afkoopsom voor Zaid en bevrijd hem. We zijn bereid om meer dan de afkoopsom te betalen. Bid, wees barmhartig en vriendelijk jegens ons.�

De Profeet (saw):

�Wat wens je te doen met Zaid?�

Zaids vader:

�We willen hem naar huis terugbrengen.�

De Profeet (saw):

�Is dat alles? In orde, roep Zaid dan en vraag hem. Als hij met jullie wenst mee te gaan, zal ik hem zonder enige afkoopsom laten gaan. Maar ik zal hem niet tegen zijn wensen in laten gaan.�

Zaids vader:

�U hebt ons een grotere gunst bewezen dan wij verdienen. We zijn blij in te stemmen met wat u voorstelt.�

Zaid werd geroepen. De Profeet (saw) zei aan Zaid:

�Ken je deze mensen?�

Zaid: �Ja ik ken ze. Dit is mijn vader en dat is mijn oom.�

De Profeet (saw): �En je kent mij ook. Ze zijn gekomen om je terug te brengen naar huis. Je hebt mijn toestemming om met ze terug te gaan. Als je aan de andere kant verkiest om met mij te blijven, zal je je zin krijgen.�

Zaid: �Hoe kan ik iemand anders boven u prefereren? U betekent alles voor mij, mijn vader en oom inbegrepen.�

Zaids vader en oom: �O Zaid! Prefereer je een slaaf te blijven? Hoe kan je je eigen vader, je oom en je andere familieleden verlaten en een slaaf blijven?�

Zaid: �Waarlijk, ik heb iets in mijn meester gezien wat mij hem boven iemand anders in de wereld doet prefereren.�

Hierna drukte de profeet van Allah (saw) Zaid tegen zich aan en zei:

�Vanaf vandaag adopteer ik Zaid als mijn zoon.�

De vader en oom waren zeer tevreden met deze situatie en lieten Zaid met genoegen achter bij de Heilige profeet van Allah(saw).

Moraal:

Zaid was nog maar een kind. Zijn keuze om een slaaf te blijven, het weigeren om met zijn eigen vader mee te gaan en zijn huis en haard, vrienden en verwanten op te geven, is een duidelijk bewijs van zijn liefde voor de Heilige Profeet (sallalaho alaihi wasallam).

Verhaal: Safiyyah (radiallaho anha) doodt een jood

Safiyyah (radiallaho anha) was een tante van de Profeet Muhammad (sallalaho alaihi wasallam) en een zuster van Hamza (radiallaho anho). Ze vocht mee in de strijd om Uhud. Toen de moslims een keer aan het verliezen waren en enkele van hun het slachtveld ontvluchtten, sloeg ze met haar speer op hun gezichten en prikkelde hun om terug te gaan en door te vechten.

In de oorlog van Khandaq had de profeet alle moslimvrouwen in een vesting verzameld en Hasan bin Thabit (radiallaho anho) was de opdracht gegeven om hun te beschermen. De joden, die altijd op de loer stonden om van zulke gelegenheden misbruik te maken, omsingelden de plek van de vrouwen en stuurden 1 van hun erop uit om uit te maken of er ook mannen bij de dames waren. Safiyyah (ra) zag toevallig een jood het fort naderen. Ze zei aan Hasan:

�Er komt een jood om ons te bespioneren. Ga op hem af en dood hem.�

Hassan (ra) kon de moed hiervoor niet opbrengen. Safiyyah (ra) bewapende zich toen met een haring van een tent, ging buiten de vesting en bracht de jood een slag toe op het hoofd waardoor deze ter plaatse dood neer viel. Ze kwam terug en zei aan Hasan:

�De man is dood. Ik heb zijn kleren en de armen van zijn lichaam niet verwijderd, omdat ik mij als vrouw schaam om dat te doen. Ga jij nu en verwijder alles van zijn lichaam. Breng ook zijn hoofd als je die van zijn lichaam hebt gescheiden.�

Hassan kon dit ook niet uitvoeren. Safiyyah ging er toen zelf op uit, bracht zijn hoofd en gooide het over de muur te midden van de andere joden. Toen ze dit zagen, zeiden ze:

�Wij vonden het vreemd dat Muhammad de dames alleen in het fort kon houden. Zeker, er zijn mensen binnen om de vrouwen te bewaken.�

Moraal:

Safiyyah (ra) overleed in 20 na Hidjrah op drieenzeventig jarige leeftijd. In de oorlog van Khandaq was zij 58 jaar oud. Een vrouw op zo een leeftijd, dezer dagen, kan nauwelijks haar huishoudelijke werkzaamheden verrichten. Maar kijk naar Safiyya (radiallaho anha) die er zelf op uitgaat en de jood doodt.

Verhaal: De slapeloze nacht van de Profeet (sallalaho alaihi wasallam)

Eens had de profeet(sallalaho alaihi wasallam) een slapeloze nacht. Hij keerde zich telkens om, maar kon niet in slaap vallen. Zijn vrouw vroeg hem:

�O Profeet van Allah! Waarom kan je niet slapen?�

Hij antwoordde: �Een dadel lag in de buurt. Ik raapte die op en at het op, zodat er niets verkwist werd. Nu ben ik verontrust uit vrees dat het de vrucht van de Sadaqah kon zijn.�

Moraal:

Zeer waarschijnlijk behoorde de dadel aan de Profeet zelf. Maar omdat de mensen hem ook Sadaqah stuurden voorde verdeling, kon hij niet slapen met het idee dat het van de Sadaqah kon zijn. Het antwoord van onze meester zelf, geeft aan dat hij uit gewetensbezwaar niet kon slapen op grond van een vermoeden dat hij fout gehandeld had. Hoe zou het dan moeten gaan met degenen die beweren de volgelingen van diezelfde meester te zijn, maar zich overgeven aan woekerrente, corruptie, diefstal, plunder en andere vormen van haraam, zonder ooit een gewetensbezwaar?

Verhaal: De boodschap van Saad voor de moslims

Gedurende de veldslag van Uhud vroeg de profeet van Allah (sallalaho alaihi wasallam):

�Hoe is het met Saad bin Rabi? Ik weet niet hoe het met hem afgelopen is.�

Een van de Sahabah werd gestuurd om hem te zoeken. Hij ging naar de plaatsen waar de lichamen van de martelaren in hopen opgestapeld lagen. Hij riep de naam van Saad om te weten of die nog leefde. Op een van die plaatsen hoorden hij een zwakke stem vanuit een andere richting. Hi keerde zich in die richting en vond even later Saad, liggend tussen de doden op het punt zijn laatste adem uit te blazen. Saad zei:

�Breng mijn salaam over aan de profeet van Allah (saw) met mijn boodschap: �O Profeet van Allah! Moge Allah u een beloning schenken meer verheven en mooier dan Allah ooit aan een profeet namens 1 van zijn volgelingen geschonken heeft.� Zeg ook aan mijn moslimbroeders: �Niets zal u vrijpleiten van schuld op de Dag des Oordeels, als de vijand erin slaagt de profeet van Allah (saw) te bereiken voordat jullie allen gevallen zijn.�

Moraal:

Met deze woorden blies Saad zijn laatste adem uit naar Allah. Zo hebben de Sahabah  het ware bewijs geleverd van hun toewijding aan de Profeet (saw). Terwijl ze verwonding na verwonding opliepen en hierna de laatste adem uitbliezen, zonder klachten noch wensen op hun lippen, konden ze aan niets anders denken dan aan de veiligheid en het welzijn van de Heilige profeet (saw). Kon een zondaar als ik gezegend worden met maar een atoom van die liefde die de Sahabah hadden voor de Profeet(saw).

Verhaal: Bilal (radiallaho anho) en zijn beproevingen

Bilal (ra) is een van de bekendste uit de schitterende groep van de Sahabah. Hij was bekend als de �muadhdhin� van de masjid van de Profeet van Allah (sallalaho alaihi wasallam). Hij was een slaaf uit Abysinie van een kafir uit Mekka. Zijn bekering tot de Islam werd � vanzelfsprekend � niet geaccepteerd door zijn meester en hij werd daarom zeer wreed vervolgd. Umayah bin khalaf, die de ergste vijand van de Islam was, liet hem 12 uur s�middags in het brandende zand liggen en plaatste een zware steen op zijn borst. Hierdoor kon Bilal (ra) niet eens zijn arm of been bewegen. Umayah zei toen:

�Verwerp de Islam of stik in de hitte en ga dood.�

Zelfs onder deze kwellingen riep Bilal (ra):

�Ahad� de Ene (Allah) ... �Ahad� De Ene

In de avond werd hij afgeranseld en met de snijwonden liet men hem de volgende dag weer op het brandende zand liggen en dwongen ze hem om de Islam in de steek te laten of een langzame dood te sterven. De folteraars werden moe en namen beurten (Abu Jahl, Umayah, en anderen) en streden met elkaar wie Bilal het wreedst en ergst kon straffen. Maar Bilal (ra) gaf niet toe. Ten slotte kocht Abu Bakr (ra) zijn vrijheid en werd hij een vrije moslim.

De Islam onderwijst ons de onvoorwaardelijke eenheid van de Almachtige Schepper, terwijl de dienaren van de afgoden in Mekka geloofden in vele goden en godinnen met kleine goden. Daarom herhaalde Bilal (ra) de woorden:

�Ahad�, �Ahad�

Moraal:

Dit bewees zijn liefde en toewijding aan Allah. Allah was hem zo dierbaar dat geen enkele marteling hem kon afleiden Zijn Heilige Naam te reciteren. De kwajongens uit Mekka sleepten hem door de straten, terwijl hij de woorden �Ahad�, �Ahad� uitriep.

Kijk, hoe Allah zijn standvastigheid beloonde! Hij had de eer de �muadhdhin�van de profeet (saw0 te worden. Hij bleef altijd met hem, thuis en daarbuiten, om de adhaan op te roepen. Na het overlijden van de profeet (saw) werd het erg zwaar voor hem om in Medina te blijven. Bij iedere stap en op iedere hoek van de straat zou hij de Profeet (saw) gaan missen. Hij verliet Medina daarom, en besloot zijn verdere leven te wijden aan het Pad van Allah. Eens zag hij in zijn droom de Profeet Muhammad (saw) die tot hem zei:

�O Bilal! Hoe komt het dat je mij nooit bezoekt?�

Toen hij wakker werd vertrok hij meteen naar Medina. Toen hij Medina bereikte, verzochten Hassan en Hussain (radiallaho anhuma) (de kleinkinderen van de Profeet) hem de adhaan op te roepen. Dit kon hij niet weigeren, omdat hij erg van hen hield. Zodra Bilal (ra) na jaren weer de adhaan opriep, huilden de bewoners van Medina openlijk vanwege de mooie herinneringen aan de goede dagen toen de profeet (saw) nog in leven was. Zelfs de vrouwen kwamen huilend uit hun huizen. Bilal (radiallaho anho) verliet Medina weer na enkele dagen en hij overleed in Damascus (Syrie) in het jaar 20 Hidjrah.

As-salamu alaikum

Ik hoop dat jullie net als ik nog steeds zo veel kunnen genieten van de mooie verhalen van de Sahabah. Het verhaal van vandaag toont weer eens aan hoe gelukkig wij zouden zijn als wij maar een gedeelte van hun karakter zouden kunnen verwerven.

Verhaal: Abuzar berispt zijn knecht

Abuzar Ghifari (radiallaho anho) hebben we al een beetje leren kennen om zijn pi�teit en onthouding. Hij hield geen geld bij zich en hield er niet van dat anderen geld oppotten. Hij vocht altijd tegen de vermogende klasse. Uthman (radiallaho anho) adviseerde hem daarom gedurende zijn khalifaat naar Rabzah (een klein dorp in de woestijn) te gaan. Hij had daar enkele kamelen om van te leven en een oude knecht, die voor hem kon zorgen. Een lid van de stam Banu Sulaim zich aan hem voor met het volgende verzoek:

�Ik wens met je te blijven om via jou kennis te nemen van Allah�s gebod en de wijzen en gewoonten van de Heilige Profeet (sallalaho alaihi wasallam). Ik zal je knecht ook helpen om voor de kamelen te zorgen.�

Abuzar Ghifari (ra) antwoordde:

�Ik kan iemand niet bij mij houden die niet handelt overeenkomstig mijn wensen, maar als je bereid bent te doen wat gewenst wordt, mag je met me blijven, anders wens ik je goedendag.�

De persoon vroeg:

�Op welke manier moet ik je wensen uitvoeren?�

Abuzar antwoordde:

�Wanneer ik je vraag om het beste uit mijn eigendom uit te geven, ben je verplicht dat te doen.�

De nieuwe knecht accepteerde zijn voorwaarden en bleef met hem. Op een dag kwam iemand aan Abuzar vertellen dat er enkele arme families dichtbij de bron kampeerden en honger leden. Hij vroeg de knecht om een van de kamelen te halen. Die selecteerde de beste van de partij, zoals hij beloofd had te doen. Het betrof een zeer goed en onderdanig dier dat uitstekend geschikt was om te berijden. De knecht liet het beest staan, omdat het beest alleen maar zou dienen om geslacht en opgegeten te worden. Hij zocht dus de tweede beste uit. De eerste was goed te berijden en zeer nuttig voor Abuzar en zijn familie, terwijl de armen het even smakelijk als de betere zouden vinden. En hij bracht dus de tweede kameel voor Abuzar (ra).

Abuzar riep:

�Zo tenslotte heb je toch je belofte gebroken.�

De knecht wist meteen wat Abuzar (ra) bedoelde, keerde terug, haalde de beste kameel van de stal en bracht die voor hem. Abuzar (ra) zei aan de mensen om hem heen:

�Ik wil dat twee mensen zich vrijwillig aanmelden om een taak voor Allah te verrichten.�

Toen twee mensen hun diensten aanboden, verzocht hij ze de kameel te slachten en het vlees gelijk te verdelen onder de hongerige families bij de bron, zijn eigen familie inbegrepen.

Hij zei:

�Mijn familie zal gelijk delen met de overigen.�

De vrijwilligers voerden zijn instructies uit. Hij liet de knecht toen roepen en vroeg aan hem:

�Heb je opzettelijk mijn instructies om het uit mijn bezit weg te geven, genegeerd of was je het vergeten?�

De knecht:

�Ik was jouw instructies niet vergeten, maar ik dacht dat het betere was die ene voor transportwerkzaamheden te bewaren, terwijl de andere even goed was om te slachten.�

Abuzar vroeg:

�Was dat ter wille van mijn persoonlijke noodzaak dat je dat wilde doen?�

De knecht:

�Ja.�

Abuzar zei:

�Kom, laat ik je de reden van mijn behoeften vertellen. Dat is de dag dat ik alleen in de eenzaamheid van het graf gelegd zal worden. Onthoudt, er zijn drie deelgenoten in jouw rijkdom, nl. (1) Jouw noodlot, die niet wacht om zijn deel te nemen. Goed of slecht, het zal alles nemen wat het nemen moest. (2) Jouw erfgenamen die wachten op de dag van je dood, zodat ze hun deel kunnen nemen, en (3) Jezelf. Als je het kan klaarspelen, wees niet de meest hulpeloze van die drie partners. Neem je volle deel, terwijl je het kan.�

Allah zegt: �Je zal geen pieteit verwerven totdat je datgene weggeeft waarvan je het meest houdt.� (Soerah Aal Imraan vers 92)

�Ik denk daarom dat het raadzaam is dat ik van te voren de dingen wegstuur waarvan ik het meest houd, zodat ze daar veilig in bewaring voor mij zijn.�

Moraal:

De persoon die zijn rijkdom niet op Allah�s Pad uitgeeft, is de ergste verliezer van de drie deelgenoten en hij blijft dat weggeven uitstellen totdat het laatste noodlot hem die mogelijkheid ontneemt of hij sterft en zijn erfgenamen eigenen zich al zijn bezittingen toe. En het komt zeer zelden voor dat de erfgenamen de rijkdommen die zij aldus verworven hebben, uitgeven op het pad van Allah, zodat de ziel van de overleden eigenaar kan rusten. De Boodschapper van Allah (saw) merkte eens op:

�Mensen die hebben hun aardse eigendom lief, omhelzen die met hun ziel en wellust zeggend: �mijn rijkdom, mijn rijkdom� maar in werkelijkheid is alleen datgene zijn rijkdom, wat hij geniet in de vorm van voedsel of kleding of wat hij uitgeeft op het pad van Allah om voor hem in het hiernamaals bewaard te worden. Wat overblijft van zijn rijkdom behoort aan anderen toe. Hij treedt alleen op als een tijdelijke bewaarder.�

In een andere hadith, is het overgeleverd dat de Profeet (saw) eens aan de Sahabah vroeg:

�Wie van jullie zou liever zijn rijkdom in handen van zijn erfgenamen zien dan het voor zichzelf houden?�

Zij antwoordden:

�Wie zou zo iemand willen zijn, O Profeet van Allah?�

Daarna legde de Profeet (saw) hun uit:

�Wat je vooruit stuurt door het uit te geven op het Pad van Allah is van jou, en wat je achterlaat behoort aan jouw erfgenamen.�

Verhaal: Het verlangen van Amar bin Jamooh (radiallaho anho)

Amar bin Jamooh (ra) was invalide. Hij had vier zonen die vaak in het gezelschap van de profeet (saw) bleven en deelnamen aan de veldslagen. In Uhud verlangde Amar bin Jamooh (ra) er sterk naar om deel te nemen aan de veldslag. De mensen zeiden tegen hem:

"Ik zag Amar bin Jamooh vechten. Hij liep trots en fier en zei: "Bij Allah, ik hou van het Paradijs." Een van zijn zonen volgde hem op de hielen. Vader en zoon vochten beide totdat ze gedood werden."

Verhaal: De bekering van Abuzar Ghifari tot de Islam

Abuzar Ghifari (radiallaho anho) is zeer beroemd onder de Sahabah vanwege zijn pieteit en kennis. Ali (ra) zei vaak:

�Abuzar Ghifari (ra) is de bewaarder van zo�n kennis die andere mensen niet in staat zijn te verwerven.�

Toen hij voor het eerst het nieuws van de missie van de Profeet (saw) hoorde, stuurde hij z�n broer naar Mekka om na te gaan wie die �persoon� was, die aanspraak maakte de ontvanger van de Goddelijke openbaringen te zijn. Zijn broer keerde terug en informeerde hem dat hij de profeet Muhammad (saw) ontmoet had en dat het een man was met goede gewoonten en uitstekend gedrag, en dat zijn wonderlijke openbaringen niets uit te staan hadden met dichtkunst noch waarzeggerij. Hij was niet echt bevredigd met dit verslag en hij besloot zelf naar Mekka te gaan om de feiten na te trekken. Bij het bereiken van Mekka ging hij rechtsstreeks naar Haram. Hij kende de profeet (sallalaho alaihi wasallam) niet en hij beschouwde het niet raadzaam (gezien de omstandigheden die toen heersten) om aan wie dan ook over hem te informeren. Toen het donker werd, merkte Ali (ra) hem op. Hij zag dat hij een vreemdeling was en kom hem niet negeren. Gastvrijheid, zorg voor reizigers, armen en vreemdelingen was de tweede natuur van de Sahabah. Hij nam Abuzar daarom mee naar zijn huis. Hij vroeg hem niet wat zijn doel was van zijn bezoek aan Mekka, en ook Abuzar zelf sprak daar niet over. De volgende dag ging hij weer naar de Haram en hij bleef daar tot de avond zonder te weten te komen wie de Heilige Profeet (saw) was. In feite wist iedereen dat de Profeet (saw) en zijn metgezellen vervolgd werden in Mekka. En Abuzar had een angstig voorgevoel over het resultaat van zijn onderzoek naar de profeet (saw). Ali (ra) bracht hem weer naar huis voor de nacht, maar had weer geen gesprek over het doel van zijn bezoek naar de stad. Pas op de derde avond, vroeg Ali hem, nadat hij hem twee avonden gunstig had onthaald:

�Broeder, wat brengt jou naar deze stad?�

Voordat hij antwoordde, beloofde Abuzar aan Ali (ra) dat hij de waarheid zou spreken, vervolgens informeerde hij hem over de profeet Muhammad (saw). Ali (ra) antwoordde:

�Hij is waarlijk de Profeet van Allah. U moet mij morgen vergezellen en ik zal je naar hem brengen. Maar u moet zeer voorzichtig zijn, opdat niemand te weten komt over jouw band met mij, anders zal je in problemen komen. Als wij onderweg zijn en ik enig gevaar vrees, zal ik opzij gaan zogenaamd voor het regelen van mijn schoenen, en jij moet doorgaan zonder te stoppen, zodat de mensen geen band tussen ons kunnen leggen.�

De volgende dag, volgde hij Ali (ra), die hem naar de Profeet (saw) bracht. Bij de eerste ontmoeting al bekeerde Abuzar zich tot de Islam. De Profeet (was) was bang dat de Quraish hem kwaad konden doen, dus beval hij hem geen openlijke verklaring af te leggen van zijn Islam, en zei tegen hem om terug te gaan naar zijn stam om pas terug te keren wanneer de moslims de overhand hadden gekregen. Abu Zar (ra) antwoordde:

�O Profeet van Allah! Bij Hem die de Meester van mijn ziel is, moet ik gaan en de kalimah reciteren te midden van deze ongelovigen.�

Trouw aan zijn woorden, ging hij direct naar de Haram  en , in het midden van de menigte en op de toonhoogte van zijn stem, reciteerde hij de Shahadah:

�Ashhadoe an la ilaha ila Allah waashhadoe anna Muhammadar Rasoeloellah.�

De mensen vielen hem van alle kanten aan en zouden hem dood geslagen hebben als Abbas (de oom van de Profeet die op dat moment nog niet bekeerd was tot de Islam) hem niet beschermd had en hem uit de handen vande omstanders bevrijdde. Abbas zei aan het gepeupel:

�Weet je wie hij is? Hij behoort tot de Ghifar stam, die woont op de weg van onze karavanen naar Syrie. Als hij gedood wordt, zullen zij op de loer liggen en zullen wij niet meer in staat zijn handel te drijven met Syrie.�

Hij deed een beroep op hun voorzichtigheid en zij lieten hem alleen.

De volgende dag, herhaalde Abuzar zijn gevaarlijke geloofsbelijdenis van Imaan en hij zou zeker door de menigte doodgeslagen worden, als Abbas niet nog een keer intervenieerde en hem voor de tweede keer redde.

Moraal:

De aktie van Abuzar (ra)  was het resultaat van zijn sterke drang voor het opzeggen van de Kalimah Tayebba onder de gelovigen. En het verbod door de Profeet (saw) was te danken aan zijn zachtheid van zijn hart voor Abuzar (ra), opdat hij niet voor zware ontberingen die teveel voor hem konden zijn gesteld zou worden. Er is geen enkele sprake van ongehoorzaamheid in dit verhaal. Daar de Profeet (saw) zelf allerlei vormen van ontberingen onderging in het verspreiden van de boodschap van de Islam, leerde ook Abuzar (ra) zijn voorbeeld te volgen, liever dan gebruik te maken van de toestemming gevaar te vermijden. Het was deze geest van de Sahabah die hun tot zulke hoogten bracht van materiele en spirituele vooruitgang. Toen iemand eens de Kalimah reciteerde en de schoot van de Islam binnen trad, kon geen macht van de wereld hem dwingen terug te keren en geen verdrukking of tirannie hem stoppen om de boodschap van de Islam verder te verspreiden.