De tijd zal het ook aan jouw leren dat je totaal fout zit. Profeet Mohammed is als een spiegel voor de gehele mensheid.

Nu spreek je alleen voor een deel van het "verlichte" westen en niet voor de grote meerderheid der christenen in bijvoorbeeld Afrika, Zuid Amerika, Azi� maar ook in grote delen van Noord Amerika en Europa. Het christendom zelf is niet een geloof dat alleen in achterafkamertjes beleefd dient te worden; als je dat vindt dan heb je toch echt de boodschap van het nieuwe tstament niet goed begrepen.

Het christendom, net als de islam en het jodendom, legt veel nadruk op de sociale omgangsnormen, hoe je in de dagelijkse praktijk je als christen dient te gedragen, je vijanden lief te hebben, je andere wang toe te keren, de tien geboden in de praktijk te brengen etc. "Gij zult niet doden" betekend niet "Gij zult alleen in de privesfeer niet doden".

Ieder woord van Jezus (alaihi salaam) in de bijbel preekt voor overgave aan God, volledig en en plein public. Geen enkele dominee of priester zal zeggen dat je je christelijkheid in het openbaar dient te verbergen, en in de bijbel staat dat al helemaal niet.

De persoonlijke verantwoordelijkheid van de christen werkt door in zijn / haar dagelijkse werkzaamheden, en ook in de politiek. Daarom zijn de Nederlandse wetten en regels ge�nt op christelijke waarden en normen, zelfs al begint dat steeds meer af te kalven. Maar ons (nederlandse) idee van wat je wel en niet kunt maken tegenover je medemens komt voort uit de bijbel; zo vinden wij het offeren van een persoon om een ramp af te wenden op z'n minst barbaars, terwijl dat in voor-christelijk Nederland toch de normaalste zaak van de wereld was.

Ook de politiek is doordrenkt van chritelijke principes, en niet eens stiekem. CDA, CU, SGP en ga zo maar door maken er geen geheim van hun inspiratie uit de bijbel te halen. Kerk en staat zijn niet gescheiden in Nederland; de kerk (en ook moskee, synagoge enz.) mogen zich (officieel) niet bemoeien met staatszaken, maar de staat doet niet anders dan zich bemoeien met kerkzaken!

De islam wil een persoon niet volledig in zijn macht hebben, omdat de islam geen entiteit is. Islam is een fenomeen; het is overgave. En overgave gaat heel diep; bij de ene persoon dieper dan bij de ander, maar de overgave aan God dringt door tot in alle aspecten van je dagelijks leven, je levensbeschouwing, je sociale relaties, je waarden en normen en ga zo maar door. En al het goed is, d.w.z. als de moslim werkelijk zich overgeeft aan God en God alleen en niet een stel doorgedraaide mullah's, dan is die overgave een proces van binnen uit en niet iets wat van buitenaf opgelegd wordt: laa ikraa fie dien, er is geen dwang in de religie.

Groetjes,

Amier.

Ik twijfel er niet aan dat de zuivere islam in essentie goed is. Het is ook waar dat de islam primair de situatie van vrouwen verbeterde. Maar, het wordt ook tijd dat er verandering komt in de bedroevende situatie van vrouwen in Islamitische landen. Natuurlijk speelt de culturele achtergrond mee, hetgeen vaak als argument aangevoerd wordt. Maar, cultuur kun je nooit los zien van het geloof waarin men opgroeit, en andersom.

Als de zuivere islam (de theoretische dus) praktische vorm moet krijgen, dan is het juist aan de moslims en moslima's alhier de taak en plicht de door mij ingestuurde persoonlijke verhalen serieus te nemen. En dat gebeurt NIET. De moslims en moslima's zouden de vrouwenmishandelingen, etc. met kracht moeten bestrijden. En dat gebeurt NIET. Ze verwerpen slechts de schrijfsters en teksten worden afgedaan als onislamitisch. Daarmee wordt de vrouwenonderdruikking, die wel degelijk bestaat, in stand gehouden. Waar is dan jouw 'zuivere' islam?  

Hieronder een 'nieuw' vrouwenverhaal. Lees, huiver en let vooral op de positie en rechten van de vrouw.

Een eremoord overleef je doorgaans immers niet, laat staan dat je er een boek over schrijft en Europa afreist om te getuigen. Over een hondenleven, verbranding, 28 operaties, een nieuw bestaan in Europa, dood willen maar dochters hebben. Over 25 jaar na de feiten eindelijk spreken, en daardoor sterk worden. Trots op je littekens.

Het levensverhaal van de 46-jarige Palestijnse Souad is als een ware tranentrekker, m�t een happy end. Ze moet achttien zijn geweest toen het ondenkbare gebeurde in haar geboortedorp op de Westelijke Jordaanoever. Ze kon niet trouwen, ze was nog niet aan de beurt, eerst moest haar oudere zus het huis uit. Souad, die nooit naar school was gegaan, die nergens vanaf wist en alleen slaag, werken, eten en slapen kende, was bang. Ze vreesde dat de man die haar vader om haar hand had gevraagd een ander zou nemen als hij moest wachten en zij niet inschikkelijk was.

En aldus schreef ze haar eigen doodvonnis: Souad raakte zwanger van haar toekomstige. Ze werd een charmuta, een verwerpelijke hoer die de eer van haar familie heeft geschonden en die ze alleen met haar dood van de schande kan verlossen.

E�n man had haar en haar ongeboren kind kunnen redden, een moedige man.

Maar dat was haar toekomstige niet: hij verdween prompt met de noorderzon.

De familie ontdekte het toen ze een maand of vijf zwanger was. Er werd familieberaad gehouden en aangezien Souads enige en aanbeden broer er niet was, viel de verantwoordelijkheid op haar schoonbroer.

Zwanger in Bethlehem

Zo kwam het dat Hoessein op die dag dat vader en moeder naar de stad waren, zei dat hij Souad kwam helpen. Ze had in de tuin vuur gestookt en deed er de was. Het enige wat ze zich later nog zou herinneren van wat volgde, is de koele vloeistof die langs haar rug liep en haar haar dat meteen in brand vloog. Ze moet toen over het muurtje zijn gesprongen, Hoessein deed zijn werk niet goed en liet haar ontkomen.

Dorpelingen brachten Souad naar het ziekenhuis van Bethlehem, een plaats waar de eed van Hypocrates niet leek te gelden. De jonge vrouw wier kin aan haar borstbeen was gesmolten en die zware brandwonden had over haar hele bovenlichaam en armen kreeg wekenlang geen hulp. Geen ontsmettingsmiddel en geen verzorging. Daar zou vaders toestemming voor nodig zijn geweest.

Maar die gaf hij niet, en er werd vast ook niet om gevraagd. In Palestijnse ziekenhuizen laten ze charmuta�s creperen. Alleen sturen ze de moeders weg als die met een gifbeker komen om het werk af te maken en de mannen van de familie uit de problemen te houden.

Jacqueline, een Zwitserse die voor een hulporganisatie werkt in het Midden-Oosten, wordt via een Palestijnse vriendin op de hoogte gebracht van de tragedie.

Van een stervend, zwanger meisje in een kamer vol verrotting in Bethlehem. Een ijlend meisje ook, dat gaat gillen als een witte jas opduikt. Om een koude douche te geven of stukken textiel uit de wonde te trekken. Een witte jas zonder mededogen.

Het is in die kamer, in het voorportaal van de dood, dat Souad het leven schenkt aan een jongen. Half comateus, zij, twee maanden te vroeg geboren, hij. Ze geeft hem een duw. Het kind valt op de grond en wordt even later meegenomen door een dokter die nog vraagt hoe hij heet.

Marouan.

Jacqueline wil Souad graag helpen, haar naar een ander ziekenhuis brengen, en dan naar Europa. Om er verzorgd te worden, om geen charmuta meer te zijn.

Souads ouders moeten daar evenwel toestemming voor geven. Niet om te leven, nee, maar om haar elders te laten sterven dan in Bethlehem. Om haar op een andere plek te kunnen begraven dan onder de boom in de tuin in het dorp op de Westelijke Jordaanoever.

Jacqueline bezoekt de ouders verschillende keren met een Palestijnse dokter.

Ze zien er niet als moordenaars uit, vindt ze, noch als de hardvochtige onmensen die ze in de verhalen van Souad zullen worden.

Wat hebben ze ongeluk, gevieren zijn ze het erover eens. Zou het niet beter zijn, suggereren Jacqueline en de dokter, als Souad wat verder werd begraven, als die schande niet zo dagelijks zichtbaar hoefde te zijn? En aldus laat Souads vader haar gaan.

Jacqueline heeft met veel moeite ook Marouan opgespoord. Kinderen van charmuta�s hebben geen vooruitzichten. En zo komt het dat ze eind december 1977 in Lausanne aankomen. Met z�n drie�n.

Souad was niet doodgegaan, maar zou ze ooit nog echt leven? Alles moest opnieuw.

Haar gezicht, haar armen, haar buik, 28 operaties lang. De analfabete Palestijnse moest zichzelf heruitvinden, leren Frans spreken, leren leven, leren liefhebben.

En ze slaagt daarin. Of tenminste, zo lijkt het aanvankelijk.

Ze trouwt met Antonio, krijgt twee dochters en gaat uit werken. En toch: op een middag staat ze op het dak van het flatgebouw waar ze wonen. Na een hele doos pillen, en met het duidelijke plan om te springen. Maar dan ziet ze, aan de overkant, het dak van de school van haar meisjes. En dus strompelt ze de trap weer af en wordt ze wakker in het ziekenhuis.

Ze kon het toch niet, leven met de littekens.

Niet met die op haar lichaam, die het zwemmen en dragen van korte mouwen beletten, maar evenmin met die in haar hoofd. Schuldgevoelens, schaamte en Marouan. Niemand weet van hem, met Antonio heeft ze het er ��n keer over gehad, maar daarna nooit meer. Marouan werd geadopteerd door het gezin dat ook Souad in die eerste jaren heeft opgevangen.

Maar als zijn moeder sterft, zoekt hij contact met haar. Een grote, knappe twintiger is hij onderhand, een jongen die lijkt op zijn vader.

En ondertussen vraagt Jacqueline of ze niet wil getuigen, of ze met de hulp van Marie-Th�r�se Cuny een boek wil schrijven.

Over alles. Haar hondenleven, haar toekomstige, het vuur, het kind, het leven in Europa.

Dan ontmoet ik haar in Amsterdam.

Een mooie vrouw wier lippen, neus, ogen en voorhoofd niet door de vlammen werden beroerd. Souad praat alleen in het bijzijn van een Franse dame uit de uitgeverswereld en een bodyguard voor de deur. In een kamer zonder vensters, met boeken tegen de vier muren. Souad wil niet op de foto, interviewers worden aan identiteitscontrole onderworpen. Een kwarteeuw nadat ze brandend over de muur van haar huis sprong, vreest Souad nog altijd dat haar familie haar zal vermoorden. �De oorlog tussen Isra�li�s en Palestijnen�, zegt ze glimlachend, �de oorlog die dagelijks op de televisie is, die bestond in mijn leven op de Westelijke Jordaanoever niet. Er was de oorlog in mijn familie, die overstemde alles. Ik weet niet of jullie Europeanen het universum kunnen begrijpen waarin wij in het dorp leefden. Liefde, vriendschap, steun of solidariteit bestonden er niet. Er werden geen meningen gevraagd of gegeven, je had ze ook niet. We werkten als ezels en waren minder waard dan schapen. We voerden geen gesprekken, met onze zussen, noch met onze moeder. Al die dingen heb ik in Europa geleerd. �In ons dorp waren de dingen simpeler.

Als je een meisje baart, huil je en vloekt iedereen; baar je een jongen dan viert het hele dorp feest. Baar je vier meisjes, dan zegt je man dat het welletjes is geweest en dan doe je zoals mijn moeder: ze doodmaken bij de geboorte. �Ik was erbij, ik zag het. Zelfs dat werd niet uitgelegd, er werd helemaal niet over gesproken. Ik begreep het niet, ik was een kind, een kind dat vanaf dat moment met een onbestemde, niet aflatende angst door het leven ging. Ze kunnen je altijd doodmaken, wist ik toen, en niemand die daar wat van zal zeggen. Dus kijk je rond voor je water uit de put haalt, of je vader of moeder niet in de buurt is om je erin te duwen. �En tegelijk vergeet je. Of toch iets dat daarop lijkt. Ik had het met mijn zus, wier naam ik me niet meer herinner. Ik wist dat ze er niet meer was, maar hoe ze was verdwenen, kon ik me niet meer voor de geest halen. Tot ik een foto zag van een eremoord, een beeld van een meisje dat met een telefoonsnoer was gewurgd.

Door haar broer. Ik werd misselijk, letterlijk. Toen ik de volgende ochtend wakker werd, wist ik het weer: mijn zusje, ik was erbij toen onze broer haar met een snoer wurgde. Ik heb nooit geweten waarom; ik wist alleen dat ze een charmuta was geworden. �Waarom? Ach, we stelden geen vragen, we kenden onze plaats. Ik zie nog hoe we allemaal aan tafel zaten, en hoe mijn vader tegen mijn broer zei: kijk naar mijn geiten en schapen, ze geven wol, melk, lammeren en uiteindelijk vlees. Ze zijn meer waard dan dochters. �Ik heb mijn moeder erg lang gehaat.

Wegens de moorden, de gifbeker, het totale gebrek aan liefde. Ze heeft nooit iets vriendelijks tegen me gezegd. Ik haatte haar zozeer dat ik me een paar jaar geleden heb laten opereren, zodat ik niet meer zo hard op haar zou lijken. Zodat ik haar niet meer zou zien telkens als ik in de spiegel keek. �Meer dan twintig jaar heeft het geduurd, tot na de verschijning van mijn boek in het Frans, tot na de talloze ontmoetingen met ge�nteresseerde, lieven mensen. Meer dan twintig jaar voor ik begreep dat het niet haar schuld was; ze deed alleen maar wat van haar werd verwacht.

Mijn moeder gehoorzaamde mijn vader en beschermde mijn broer, ze zorgde voor de enigen die telden. Door hun voeten te wassen als ze thuiskwamen, door eten voor hen te bereiden en zelf met de meisjes achteraf de resten te eten, door de pasgeborenen te doden, door mij het gif aan te reiken.

Oude ik, nieuwe ik

�Mijn vader sloeg ons dagelijks en als ze probeerde hem te laten ophouden, sloeg hij ook haar. Of dan bond hij niet alleen mijn zusje en ik in de stal vast omdat we een schaap waren verloren, maar ook haar. �Ik was zoals mijn moeder. Het heeft jaren geduurd voor ik anders ging denken dan zij, en nog meer jaren voor ik de evolutie zelf inzag. Toen ik pas in Europa woonde, vond ik dat het fout was dat ik nog leefde. Ik schaamde me om mijn misdaad, en om mijn littekens die daar altijd weer aan herinnerden. Ik zou gevochten hebben met mensen die mijn ouders of mijn dorp bekritiseerden, mensen die zeiden dat eremoorden moorden waren.

Toen ik een man had, wilde ik zijn voeten wassen als hij thuiskwam en tijdens mijn zwangerschap hoopte ik vurig een jongen te baren. Ik hoorde over een eremoord en zei: dat is normaal, had ze maar niet moeten... �Mijn moeder kon het dus niet helpen.

Mijn vader wel, het was zijn soort die de wetten bepaalde, die het voor het zeggen had. Mijn vader, die kleine, gemene man met zijn rossige haar en blauwe ogen, zal ik haten tot de laatste dag van mijn leven.

Ik wilde dat hij zou lijden zoals ik heb gedaan, fysiek en psychisch. Zozeer dat sterven een troost is. �Mijn oude ik is in het dorp gestorven, mijn nieuwe heeft zich slechts heel langzaam ontwikkeld. Het was erg lang niet zeker dat die het zou halen. Ik wilde niet meer, ik kon niet meer vechten tegen de schuldgevoelens en de nachtmerries, tegen het feit dat ik niet naar het zwembad kon en dat ik mijn meisjes en mijn man daarvan aldus ook verstoken hield. �Toen heb ik Marie-Th�r�se leren kennen, die de pen is geweest voor mijn boek. Dat was de allerbeste therapie voor me, veel beter dan de psychiaters die haar voorafgingen. Aanvankelijk was ik vreselijk zenuwachtig. Ik herinnerde me ongeveer niets meer van mijn kindertijd.

Dat we altijd moesten werken, niet naar buiten mochten, nooit nieuwe kleren kregen, dat we geen schoenen hadden.

Marie-Th�r�se wilde alles weten, ook dingen die ik me niet wilde herinneren. Alles over Marouan bijvoorbeeld. Hoe ik hem vervloekend op mijn buik sloeg toen ik ontdekte dat ik zwanger was, opdat het bloed zou komen. Ik hoop dat hij me vergeeft als hij het boek leest. Hij zegt het ooit te willen doen, maar niet nu. �Desondanks zijn we erg blij dat we elkaar terug hebben gevonden. Ik dacht dat hij erg boos op me zou zijn omdat ik hem heb afgestaan, maar hij wist helemaal nergens van, en geloofde dat ik hem niet in mijn leven wou. �Toen hij hoorde dat ik in brand was gestoken omdat hij in mijn buik zat, vroeg hij of het zijn schuld was. Ik zei van wel.

Ik, de Souad uit het Palestijnse dorp, heb dat twintig jaar lang gevonden. Diezelfde nacht belde ik hem terug. Nee, mijn zoon, zei de nieuwe Souad die in Europa was geboren, het was jouw schuld n��t. �Ze botsen soms, de Palestijnse en de Europese Souad. Ik kan het niet helpen.

Het is ook om die reden dat ik tot dusver geen contact heb gezocht met andere vrouwen die met Jacquelines hulp hun land ontvluchtten uit vrees voor een eremoord.

Ze zouden denken zoals ik toen, en ik zou er slecht tegen zijn opgewassen, ik zou het niet kunnen uitleggen.

Laat de tijd eerst zijn werk doen, laat hen Europeanen worden.

�Elke keer weer vragen mensen me het: of het nu nog zou kunnen, of er nog charmuta�s zijn. Er zijn er zo�n 5.000 per jaar, zo blijkt uit onderzoek dat Jacqueline met haar organisatie Surgir deed. In India, Pakistan, Palestina, Irak, Iran. En hoe het moet ophouden?

De sleutel voor verandering ligt bij de mannen. Bij die laffe, wrede mannen die vrouwen knechten, gebruiken en mishandelen.

Hen veranderen zal ontzettend veel tijd kosten, dat maken we niet meer mee. �Dat maken zelfs mijn dochters niet mee, die lieve tieners die me nu in staat stellen zelf een adolescent te zijn. Ik ga met ze naar de feestjes die me onthouden werden, ik neem ze in vertrouwen, ik lach en dans en voel me vederlicht.

Sinds dit boek, ja, waarin alle schuld van het verleden is opgeborgen. �Toen Marie-Th�r�se met me werkte, had ik elke dag hoofdpijn. Ze zei dat het normaal was, en dat het wel minder werd.

Ze had gelijk. Sindsdien ben ik me almaar beter gaan voelen. Energieker, zelfbewuster, ronduit tevreden en trots op mezelf.

Dat ik het overleefd heb, dat ik het mentaal gehaald heb en dat ik heb durven te spreken. Kijk naar mijn armen, zie wat ze met me deden. En toch hebben ze me niet klein gekregen. Ik ben trots op mijn familie, op mijn leven, op mijn littekens.� Souad, Geschonden, Uitgeverij Arena, 18,50 euro.

Beste Naika,

Ik wil de islam niet beschuldigen. Wel de moslims en moslima's die deze misdaden ontkennen. Ik beschuldig wel de moslims en moslima's die misdaden van Israelies en Amerikanen sterk veroordelen, maar weigeren te zien dat de onderdrukking van vrouwen ook plaatsvindt in landen als Syrie, Libanon, Egypte, Iran, Irak, Pakistan, Afgansitan, etc. Daar waar de overgrote deel van de bevolking bestaat uit moslims.

Die naieviteit is stuitend. En dat veroordeel ik.

Waarom is de vraag: "Wat is de relatie tussen de islam en vrouwenonderdrukking" niet legitiem? Waar zijn de moslims die vechten tegen de onderdrukking van moslima's? Waarom worden moslima's die stelling durven te nemen tegen vrouwenonderdrukking in Islamitische landen met de dood bedreigd?

Zolang die vragen niet gesteld kunnen worden, zal de vrouwenmishandeling en onderdrukking blijven bestaan in islamitische landen. (precies zoals Marocaantje het stelde in het item "loverboys)

beste peter pan

je zal mij nooit(inchaallah) betrappen op het ontkennen van enig onrecht,en ik weet dat er vrouwen zijn die onderdrukt worden en onrechtvaardig behandeld worden,heb het zelf gezien,maar in tegenstelling tot jouw heb ik nooit de link gelegd tussen vrouwonderdrukking en islam.waarom niet? ik ben ook in een moslimgezin geboren en ik ben opgegroeit in een warm en liefhebbend thuis, met ouders die sterk  in de islam geloofden,dus hoe kan ik de link leggen tussen islam-vrouwonvriendelijk als juist de islam mij altijd beschermd en gekoesterd heeft? ik denk dat het eerder te maken heeft met een mengeling van onwetendheid,misbruik van religie,en een soort van machocultuur.verder wil ik nog zeggen;Iran -islamitisch paradijs? ik betwijfel het ten zeerste.de eerste echte islamitische land moet nog geboren worden.

sallaam

je kunt er zeker van zijn dat als er zoiets in mijn omgeving gebeurd ,dat dan mijn proteststem duidelijk te horen is,of het altijd iets uithaalt is een andere zaak.ik moet er wel bij zeggen dat ik vind dat het de laatste jaren steeds minder voorkomt(in mijn omgeving dan toch) dat omdat de meisjes ook meer afweten van hun rechten(rechten in de islam,bedoel ik)dan vroeger,en ze niet meer bang zijn om op te komen voor zichzelf,ze hebben immers het beste verweer,ALLAH's recht. 

Ik twijfel er niet aan dat de zuivere islam in essentie goed is. Het is ook waar dat de islam primair de situatie van vrouwen verbeterde. Maar, het wordt ook tijd dat er verandering komt in de bedroevende situatie van vrouwen in Islamitische landen. Natuurlijk speelt de culturele achtergrond mee, hetgeen vaak als argument aangevoerd wordt. Maar, cultuur kun je nooit los zien van het geloof waarin men opgroeit, en andersom.

Als de zuivere islam (de theoretische dus) praktische vorm moet krijgen, dan is het juist aan de moslims en moslima's alhier de taak en plicht de door mij ingestuurde persoonlijke verhalen serieus te nemen. En dat gebeurt NIET. De moslims en moslima's zouden de vrouwenmishandelingen, etc. met kracht moeten bestrijden. En dat gebeurt NIET. Ze verwerpen slechts de schrijfsters en teksten worden afgedaan als onislamitisch. Daarmee wordt de vrouwenonderdruikking, die wel degelijk bestaat, in stand gehouden. Waar is dan jouw 'zuivere' islam?  

Hieronder een 'nieuw' vrouwenverhaal. Lees, huiver en let vooral op de positie en rechten van de vrouw.

Assalamoe3leikoem en Hallo,

Zulke verhalen zijn triest en die gebeuren niet alleen in de moslimgemeenschap want overal heb je mensen met "zieke geesten" Dus dit kun je niet toeschrijven aan de islaam, de Islam is duidelijk over dit onderwerp dat uithuwelijken niet is toegestaan en daar zijn talloze ahadith over.

De koning van Marokko bijv die probeert de vrouw een betere positie te geven in de maatschappij wat bijv scheidingen betreft, vroeger was het n.l. zo dat vrouwen niet konden scheiden als de man dat niet wou maar nu heeft ze het recht dat de staat haar een scheiding kan geven zodat ze verder met haar leven kan en kan gaan hertrouwen inscha Allah.

Ik herinner me een film Ar Risalah( De boodschap van de Islaam) waarin een metgezel van de Profeet ( Vrede zij met hem en Allah's Genade) aan zijn ouders vertelde dat hij een volgeling van Mohammed ( Vrede zij met hem en Allah's Genade) was en zijn ouders waren aan het redetwisten althans zijn vader omdat zij toenertijd afgoden aanbaden en op een gegeven moment sprak zijn moeder die zei dat haar oudere zuster levend werd begraven door haar vader, haar zus die zo klein was op dat moment paktte de vinger van haar vader en zoog eraan alsof het de borst van haar moeder was, de vrouw die dit vertelde ( Soumaya) zei dat zij haar leven had te danken aan de zwakte die haar vader op dat moment voelde..En zoals ik al eerder aangaf heeft de Islaam dit afgeschaft.

Al7amduLilah zijn er genoeg mensen die zich tegen onrecht in zetten als vrouwen worden onderdrukt om te trouwen in hun familie heb je talloze imaams die zich inzetten om de ouders wat kennis en inzicht bij te brengen.

Wat er gebeurt is triest maar je kunt nooit en te nimmer de Islaam daar de schuld van geven want de Islaam zegt dat de beste onder de volgelingen van Mohamed ( Vrede zij met hem en Allah's Genade) degene zijn die het beste zijn tegenover hun vrouwen, en dit is mijn kleine bijdrage wat dit onderwerp betreft,

Moge Allah swt de situatie van de moslima verbeteren en ons bijstaan om ons daarvoor in te zetten Allahoema Amien

7ayaakoem Allah,

Wa Salaamoe3leikoem

We kunnen eindeloos doorgaan om de versen van de "Heilige Schrift" aan te halen die aantonen hoe anti-vrouw en vijandig de islam staat tegenover vrouwen. Als we zien wat er gebeurt met vrouwen in Iran of Afghanistan schokt ieder beschaafd mens. Islamieten die niet in een van deze landen wonen hebben maar weinig idee wat de "echte islam" doet bij hun zus, moeder en vrouw in dit "paradijs".
Wat we echter zien in die landen is de praktische toepassing van de Koran en de Hadith.

Jij kent de ware Islam niet, die zal jij ook nooit kunnen zien.

The Believers, men and women are friends one of another.
They enjoin what is just, and forbid what is evil, they observe prayer, they pay charity, 
And they obey Allaah and His Messenger. On them will Allaah pour His mercy, Allaah is Exalted in Power, Wise.
[Qur'an 9:71].

Ik ben het volledig met je eens dat de vrouw gerespecteerd en gewaardeerd moet worden, ongeacht haar afkomst en religie.

Maar helaas, dat is niet het geval.

A True Story on the Lives of Saudi Women  

By Khaled  

2006/01/30

Many people had said that Islam respects women and values them. But, from my own experience, I have found this to be just a fat lie. As a native of Saudi Arabia , I have personally witnessed how despicably women are treated in our Islamic society. In this short article I shall narrate my experience of such oppressive and horrific treatment of our women, a-la Islamic style. Every word that I am going to write is absolutely true�nothing has been fabricated or exaggerated. No one coerced me to write this story, because, I am born a Saudi and I live, right here in Saudi Arabia . 

I have three sisters. They were highly motivated to be educated, and on their own effort, pursued modern education. But because of many absurd, outdated and unfair impediments imposed on women�s education in our society, they could not finish their chosen field of learning. Despite my sincere intention, I could simply do nothing to help them get proper education. My hands were tied; our society frowns upon women who are highly educated in modern way.  

One of my sisters finished Secondary School, and then she stopped studying, because she was keen on beauty training. But in a pure Islamic society like ours, it is not that easy for her to pursue her ambition to be a beauty therapist.  

My other two sisters wanted to be school teachers. So they continued with their studies and finished their Higher Secondary Level.  

I clearly remember when they were in the college, their ID cards were in their own names, but the photographs on the cards were that of my father! This meant my sisters had no physical existence�they existed in names only�on a piece of paper.  Readers please do not be shocked at such an appalling treatment of our women�they are just like domestic animals--always owned by some one. They could not subsist on their own as human beings. The law in Saudi Arabia , vis-�-vis women, stipulates that no girl/woman in a college could insert her own photograph in her identity card; instead, only the photograph of her father, brother, husband or her mahram (guardian) must be attached.  

Anyway, after finishing their Teachers Training, these two sisters of mine had to wait for jobs which must be in the vicinity of their dwelling. They cannot go away from my father�s control. If they dared to do so, they will never get jobs.  

As a conscientious brother, I firmly believe that my sisters are wise and responsible�more than many men in my area, even more than I. I am certain that given the chance to live and manage their lives by themselves, they will succeed without any problems. In fact, they are capable of accomplishing far more difficult tasks than many of us could.  

But alas! This three educated, wise, responsible and ambitious girls are held prisoners at home by their illiterate father. He does not know anything about the world outside of home. He sees no need at all for any progress or development of civilization. And he has forced my sisters to live his periphery of life.  

This illiterate father banned them (my sisters) from getting married. It was because of his strict demand for non-smoking, strictly Islamic bridegrooms from the same tribe which he belongs to. It looks like such dim-witted demands might keep my sisters remain spinsters for the foreseeable future.  

In our society of strict Islamic adherence, all men who are smokers and/or who do not pray regularly in mosques are considered unfit for marriage. As a binding rule, a man who is considering to get married must produce at least two witnesses who would vouch that the prospective bridegroom regularly prays in a mosque. This condition is so important in Saudi society that failure to produce such witnesses might result in the break up of the proposed marriage. More importantly, a Saudi woman from one tribe must not marry a man from another tribe or from another nationality, even though the man is a Muslim. Forget about a Saudi woman marrying a non-Muslim�this is haram.  

In our tribe the girls outnumber the boys two or three times. This means that many of our girls will never get married, as marrying outside our tribe is absolutely unthinkable. In our society men prefer to marry girls less than twenty years old. They have a special penchant for girls who are around sixteen years or less. The conclusion from this absurd desire for very young girls is that the marriage prospect of our girls more than twenty years old is almost zero. Or, they might get married but to older men.  

Thus, because of these ridiculous Islamic rules, the lives of these grown-up girls mean nothing in our puritanical society.  

Let us now return to my father�s mentality and find the real reason why he does not want his daughters to be married to strangers (I mean, men from another tribe or another nationality).

Saudi men strongly believe that women have no hopes, desires and aspiration of their own. Thus, when it comes to marriage, a Saudi woman�s opinion is irrelevant. She is totally dependent on her owner about her fate. Saudi men also consider it shameful to give someone�s daughter to be married to a stranger�outside one�s own tribal boundary. It is difficult for a Saudi man to accept that outsiders could look at the sacred �honour� of their daughters. It is inconceivable for a Saudi father to envisage that a stranger could have sex with her daughter�even in marriage, and even when the bridegroom is a Muslim. So, this is the real reason why my father would not allow my sisters to marry �foreigners�. He is simply paranoid that �foreigners� would have sexual intercourse with her daughters.  

Ouarda verwijst ook naar het taboe van de seksualiteit in de Marokkaanse samenleving waarvan vooral vrouwen het slachtoffer zijn. Op haar dertiende wordt ze aangerand door haar neef Ali, waarop haar tante stelt dat ze dan maar met hem moet trouwen. Om aanranding door mannen te vermijden wordt vrouwen aangeraden om de hoofddoek te dragen. Wie dat niet doet geeft te kennen dat ze een vrouw van lichte zeden is en blijkbaar lastig gevallen wil worden. Zo beschrijft ze ook een huwelijksnacht waarbij het meisje niet tot bloeden toe kwam waarop de bruidegom en zijn familieleden woedend vertrokken. Achteraf bleek dat de jongen niet wist hoe hij zijn �huwelijkse plicht� moest voltrekken. Alleen bleef de schande nadien hangen over het meisje en haar familie. Vrouwen die zich verzetten tegen de door de mannen gedicteerde seksuele moraal krijgen het dan ook hard te verduren. Ouarda verwijst naar de Berberse zangeres Najat Aatabou die zich in haar liedjes afzet tegen de door de mannen gedomineerde maatschappij, maar geboycot wordt op de staatsradio. Uiteindelijk maakte Oauarda kennis met een Duitser en kon ze het land uit.

Dit heeft wederom niet veel met de Islam te maken. Als je geen Hoofddoek draagt, betekent dat niet dat je verkracht wilt worden maar dat je een zwakke imaan hebt

De Tjetsjeense regering heeft de vrouwelijke ambtenaar VERPLICHT gesteld vanaf vandaag met hoofddoek op het werk te verschijnen. Indien een vrouw weigert zal ontslag volgen.

In geloof bestaat geen dwang? Vrouwvriendelijke islam?

Of is hier toevallig weer sprake van een bedrijfsongeval, zoals het islamitische experiment Iran en Afganistan ook zijn?

Beste Pacli,

Ik begrijp je reactie heel goed.Ik ervaar het ook niet als persoonlijke aanval.

De reden dat ik konsekwent met negatieve ervaringen van moslims en ex-moslims naar voren kom is heel eenvoudig. De negatieve ervaringen zijn werkelijkheid. Het is de werkelijkheid van de slachtoffers.

Jij reageert zoals de meeste moslims reageren: stellen dat het niet des islams is. Je zet daders buiten de islam (Het heeft niks met de islam te maken !! )

Ik noem dit de collectieve ontkenning van de moslim. Wat niet past binnen 'de islam' wordt simpelweg eruitgeredeneerd als zijnde niets des islam's. Elke misdaad wordt derhalve witgewassen, verantwoordelijkheid niet gedragen.

Dat vind ik tekort door de bocht. De daders ageren vanuit koranische teksten en voelen zich weldegelijk moslim.

Het lijkt onmogelijk een discussie te voeren met moslims over de rol van de islam en heersende wantoestanden. Leg me eens uit waarom dat taboe heerst?

De eenvoud waarmee Amerika en Israel (trouwens de hele westerse wereld) op deze site wordt gehekeld( soms terecht!!) mag ter sprake gebracht worden. De hele islamitische wereld lijkt hierbij slechts slachtoffer van de westerse wereld. Een kritische blik naar  wantoestanden binnen de islamitische wereld lees ik hier (op Amier) na niet of nauwelijks.

Deze hypocriete houding kaart ik aan, door een andere werkelijkheid te laten zien. Een werkelijkheid die ook bestaat.

groet, PP