Al lange tijd wilde ik deze boodschap brengen, maar wist niet hoe. Dit volgende verhaal sluit perfect aan bij de boodschap die ik wil brengen.

De springende kikker

Het Verhaal:

Er was eens een groep kikkers dat vrolijk door de bossen heen sprong. Ze speelden en deden wat kikkers altijd doen wanneer ze blij en samen op pad zijn. Plotseling vielen er twee in een heel diep gat. Alle andere kikkers verzamelden zich om dat gat heen om te kijken wat eraan gedaan kon worden. Hoe konden ze hun twee makkers weer uit het gat redden? Toen de kikkers zagen hoe diep het gat was, werden enkele van hen wanhopig en zeiden dat het een hopeloze zaak was geworden. Ze vertelden de twee kikkers om zich in hun lot te berusten, want ze waren al ten dode opgeschreven. Beide kikkers waren niet blij met hun noodlot en begonnen uit alle macht te springen. Sommige kikkers schreeuwden naar beneden dat het hopeloos was om te springen. Ze zeiden tegen de twee kikkers dat ze niet in die positie zouden zijn gekomen als ze zich gewoon aan de kikkerregels hadden gehouden en zich verantwoordelijk hadden gedragen.

Andere kikkers schreeuwden constant uit medelijden dat de twee hun energie moesten sparen en beter konden opgeven. Want het had toch allemaal geen zin meer. De twee kikkers bleven doorgaan met springen. Nooit eerder gebruikten ze al hun krachten om zo hoog te springen. Na een aantal uren van wanhopige pogingen waren de twee kikkers bekaf.

Uiteindelijk luisterde een van de twee kikkers naar al de waarschuwingen van zijn makkers bovenaan het gat. Hij gaf op. Doodmoe legde het zich neer bij zijn lot, en ging op de bodem van het gat liggen. Het lag daar terwijl de andere kikkers machteloos toekeken hoe het stierf. De andere kikker wilde niets weten van opgeven en bleef met zijn laatste krachten toch door springen. Zijn achterpoten en lichaam waren kapot, maar het gaf niet op.

Zijn makkers begonnen zich nu op hem te richten en riepen en schreeuwden dat het moest opgeven en dat het zijn lot ook maar moest accepteren. De pijn zou dan stoppen en het kon dan rustig dood gaan. Net als de andere kikker heeft gedaan. De uitgeputte kikker begon nog harder en harder en hoger te springen. Het was een spectaculair tafereel om te zien. Onverwacht sprong het zo hard dat ie uit het gat sprong! Stomverbaasd vierden de andere kikkers de wonderbaarlijke ontsnapping van hun kikkermaatje. Ze verzamelden zich allemaal om hem heen en vroegen hem: �Waarom bleef je springen, terwijl we jou toe riepen dat het onmogelijk was?� De verbaasde kikker las de lippen van zijn maten en vertelde hen dat hij doof was, maar door de bewegingen en gebaren die ze boven aan het gat maakten, dacht het dat ze hem aan het aanmoedigen waren en toejuichen. Dat alles kwam bij hem over als een extra aanmoediging, waarduit hij juist meer krachten kon putten om nog hoger te springen om uit het onmogelijke gat te komen.

De moraal:

Dit simpel verhaal heeft ook een krachtige les voor ons. Met woorden kan je iemand breken en zelf diepe wonden toebrengen en minderwaardig laten voelen. Maar je kan met woorden ook iemand meer moed geven in de moeilijke fases van zijn/haar leven. Tegen moslims en de moslimwereld wordt in deze tijd ook van alles geroepen. �Jullie zijn er niet klaar voor�, �Jullie lopen honderden jaren achter�, �Jullie zijn achterlijk�, ook moslims doen hier zelf aan mee: �We zijn nog niet zo ver�, �We hebben nog een lange weg te gaan�, �We zijn minder ontwikkeld� etc�

Feit is: Als je 20 miljard aan schulden hebt en 19 miljard aan bezittingen, dan ben jij juist �minder� dan iemand die geen schulden heeft maar wel 100 � in zijn broekzak. Dit is de situatie in de wereld van vandaag. Landen en mensen worden als minderwaardig gezien, terwijl het omgekeerde waar is.

En als we van onszelf beginnen te zeggen dat we met honderden jaren achterlopen, is dat zelfmoord. Net als de kikker die opgaf, zullen we dan altijd blijven waar we zijn en door deze kortzichtigheid geen stap vooruit kunnen maken.

MaschAllah, leuk verhaal !

Djazak Allah geiran voor het plaatsen...