Verhaal: Zaid krijgt voorkeur voor zijn Quran

Zaid ibn Thabit (radiallaho anho) was zes jaar oud toen hij zijn vader verloor. Hij was elf ten tijde van de Hijrah. Hij bood zich aan om mee te doen aan de veldslag bij Badr, maar werd geweigerd omdat hij nog te jong was. Bij de slag van Uhud bood hij weer vrijwillig zijn diensten aan. Ook dit keer werd hij weer niet toegestaan mee te vechten. Vanaf toen nam hij deel aan alle veldslagen die er gevochten moesten worden. Terwijl de Mujahideen in de richting van Tabuk marcheerden, werd de vlag van Banu-Malik door Amarah gedragen. De Profeet (sallalaho alaihi wasallam) beval hem de vlag over te dragen aan Zaid. Amarah was bang dat iemand misschien klachten had gegeven en daar door ontevreden was over hem.

Hij zei: �O Profeet van Allah! Is het soms vanwege klachten die iemand over mij gegeven heeft?�

De Heilige Profeet Muhammad (saw) zei:

�Nee. Maar Zaid kent meer van de Quran dan jij. Zijn kennis van de Quran heeft hem de voorkeur gegeven.�

Commentaar:

Het was de gewoonte van de Profeet (saw) dat hij voorkeur gaf aan mensen overeenkomstig hun deugden. Ofschoon dit een aangelegenheid was van een veldslag, en kennis van de Quran niet in direct verband stond met de beslissing, gaf de Heilige Profeet (sallalaho alaihi wasallam) toch de voorkeur aan Zaid vanwege zijn kennis van de Quran. Dit onderscheid zien wij ook bij andere gelegenheden. Wanneer een aantal overleden personen in 1 graf begraven moet worden (zoals in Uhud), werden zij in volgorde van hun kennis van de Quran begraven. Prioriteit werd gegeven aan hen die meer kennis van de Quran hadden.

Verhaal: Het verhaal van Oemm Hakim (radiallaho anha)

Oemm Hakim was de vrouw van Akrimah bin Jahl. In de veldslag van Uhud vocht ze aan de zijde van de vijand. Ze sloot zich aan bij de Islam bij de val van Mekka. Ze hield heel erg van haar man die geen moslim werd wegens zijn vader, die de ergste vijand van de Islam was. Na de val van Mekka vluchtte haar man naar Yemen. Zij verkreeg vergeving voor hem van de profeet van Allah (saw) en ging naar Yemen en bewoog haar echtgenoot naar huis terug te keren. Ze vertelde hem:

�Je hoeft het zwaard van de Heilige profeet  Muhammad (saw) niet te vrezen, op voorwaarde dat je jezelf in zijn schoot legt.�

Ze keerde met hem terug naar Medina, waar Akrimah zich nu wel bekeerde tot de Islam en ze gelukkig met elkaar begonnen te leven. Ze namen beiden deel in de oorlog met Syri� gedurende het Khalifaat van Abu Bakr as-sideeq (ra). Akrimah werd gedood in een veldslag. Ze trouwde toen met een andere mujahid, Khalid bin Said (ra). De plek waar de twee elkaar wilden ontmoeten heette: Marja al-Safr.

Ze zei: �De vijanden concentreren zich op alle fronten. We zullen elkaar ontmoeten wanneer wij ze afgehandeld hebben.�

Hij zei: �Ik ben er zeker van dat ik deze veldslag niet zal overleven.�

Op die plek sliepen ze voor het eerst in een tent met elkaar. De volgende dag trof Khalid bin Said (ra) de voorbereidingen voor de Walimah toen de vijand met volle kracht aanviel en hij gedood werd. Oemm Hakim pakte haar tent en al haar bagage op en met een haring van een tent in haar hand bevocht ze de vijanden tot ze zeven van hun gedood had.

Moraal:

In oorlogstijd zou geen enkele man en zeker geen enkele vrouw onder zulke omstandigheden willen trouwen. Kijk naar haar huwelijk op het strijdveld en haar strijd tegen de vijanden! In plaats van de dood van haar man te betreuren, rukt ze op de dag van zijn dood op in de veldslag en doodt ze zeven vijandelijke soldaten zonder hulp van anderen. Is dit niet voldoende om de wonderbaarlijke kracht van imaan in de vrouwen van die tijd te tonen?

Verhaal: Oemm Haram (radiallaho ta�ala anha) in de veldslag om Cyprus

Oemm Haram (radiallaho anha) was een tante van Anas (radiallaho anho). De Profeet Muhammad (sallalaho alaihi wasallam) bezocht haar vaak en soms deed hij ook zijn middagdutje thuis bij haar. Eens sliep hij thuis bij haar, toen hij glimlachend wakker werd. Oemm Haram zei:

�O Profeet! U bent dierbaarder dan mijn ouders, zeg mij wat u heeft doen glimlachen.�

Hij zei: �Ik zag in mijn droom enkele van mijn volgelingen die voor de Jihad over zee gingen. Zij leken in hun schepen op koningen, zittend op hun troon.�

Oemm Haram (ra) zei: �O Profeet van Allah! Bid dat ik ook 1 van die mensen mag zijn.�

Hij antwoordde: �Wees verzekerd, je zal 1 van hun zijn.�

Hij ging weer slapen en werd voor de tweede keer glimlachend wakker. Op de vraag van Oem Haram zei hij: �Ik zag nog meer mensen die voor Jihad over de zee gingen.�

Oemm Haram (ra) verzocht hem te bidden voor haar dat zij zich ook bij hun kon aansluiten.

Hij zei: �Neen. Jij bent alleen met de eerste groep.�

Gedurende het Khalifaat van Uthmaan (radhiallaho anho) vroeg Amir Muawiyah, de gouverneur van Syri�, toestemming om een expeditieleger naar het eiland Cyprus uit te rusten. Toestemming werd door Uthman (ra) verleend. Oemm Haram (ra) maakte samen met haar man Ubadah (ra) deel uit van die legermacht. Toen ze zich na de veldslag op het eiland opmaakte om te vertrekken, viel ze van haar muildier, brak haar nek en overleed. Ze werd in Cyprus begraven.

Moraal:

Kijk naar de geest van Oemm Haram. Ze wilde zich bij beide expedities aansluiten. Daar het voorbestemd was dat zij tijdens de eerste expeditie zou komen te overlijden, bad de Boodschapper van Allah (saw) niet voor haar deelname in de tweede.

Verhaal: De voorzichtigheid over de Hadith van Ibn Masood

Abdullah bin Masood (radiallaho anho) is een van de grootse sahabah die toevertrouwd was met de taak van het geven van fatwa�s, zelfs gedurende de tijd van de profeet Muhammad (saw). Van het begin van de Islam was hij er al, en hij was een van de emigranten die naar Abyssinie vertrok. Hij vergezelde de profeet (sallalaho alaihi wasallam) in al zijn veldslagen en werkte als zijn bediende. Hij droeg de schoenen van de profeet (saw) en zorgde voor een kussen voor de profeet (saw) wanneer hij ernaar vroeg had. En hij bracht hem water voor wudhu. Hij werd daarom genoemd: �De houder van de kussens� en �De leider van de wudhu�. De Profeet (saw) zei eens: �Abdullah ibn Masood (ra) is de enige persoon, die ik veilig als een amier kan benoemen, zonder iemand te raadplegen.�

Hij had toestemming van de Profeet (saw) om hem te allen tijde te bezoeken. Het is overgeleverd dat de profeet heeft gezegd: �Als je de Heilige Quran wil reciteren zoals het aan mij geopenbaard werd, doe dan de recitatie van Abdullah bin Masood.�

En

�Geloof in wat Abdullah bin Masood (ra) over mij overlevert.�

Abu Musa Ashari (ra) zegt:

�Abdullah ibn Masood en zijn moeder bezochten het huis van de Profeet (saw) zo vaak en waren daar zo thuis dat de mensen die uit Yemen gekomen waren om de Profeet van Allah (saw) te ontmoeten, hem als een �ahl alBayt� namen.� Hij stond zeer dicht bij de Profeet (saw), maar toch was hij zeer voorzichtig om de woorden van de Profeet (saw) te overleveren. Abu Amir Shaibani (ra) zegt:

�Ik bleef een jaar met Abdullah ibn Masood (ra). Ik hoorde hem nooit enige woorden direct toeschrijven aan de Profeet (saw). Telkens als hij van plan was zo te doen, begon hij te trillen van vrees.�

Amir bin Maimoon zegt: �Ik bezocht Abdullah ibn Masood een jaar lang elke donderdag, ik hoorde hem nooit enige woorden direct toeschrijven aan de Heilige Profeet (saw). Eens overleverde hij een hadith. Als hij de woorden uitte: �De Heilige Profeet (saw) zei zo�, dan begon zijn lichaam te trillen, zijn ogen schoten vol tranen, zijn voorhoofd begon te zweten, zijn aderen zwollen en hij zei: �InshaAllah� de Heilige Profeet (saw) zei zo�, of iets in die geest, het kon iets minder of iets meer zijn.�

Kijk naar de voorzichtigheid en zorg over Hadith. De Profeet (saw) zei eens:

�Een persoon die iets aan mij toeschrijft, wat ik niet gezegd heb, is bezig zijn woonplaats in de Hel klaar te maken.�

Moraal:

Dit is de reden waarom de sahabah, ofschoon ze spraken en alles deden vlgens de instructies en het voorbeeld van de Profeet (saw), bang waren uitspraken toe te schrijven aan de Heilige profeet. Uit vrees dat ze zouden verschillen met wat de profeet (saw) in werkelijkheid gezegd had. In tegenstelling hiermee zien we dat vandaag de dag sommigen gewoon door gaan met het aanhalen van ahadith, zonder van hun echtheid verzekerd te zijn. Ze zijn ook niet bang voor de ernstige consequenties door iets verkeerd toe te schrijven aan de Profeet (saw).
De Fiqha Hanifiyya is voor het grootste deel gebaseerd op de ahadith die overgeleverd zijn door Abdullah ibn Masood.

Verhaal: Zaid bin Thabit memoriseert de Heilige Quran

Zaid ibn Thabit (radiallaho ta�ala anho) was een van de sahabah die beschouwd werden als de geleerdste en wiens woorden in religieuze zaken veel gewicht hadden. Hij was een expert in de voorschriften met betrekking tot de verplichte daden van de moslims. Hij vertoefde in kringen van juristen, rechters en Qaris. Ik zei al eerder dat hij pas 11 jaar was toen de profeet (salalaho alaihi wasallam) naar Medina emigreerde. Dit was de reden dat hij niet mocht meegaan met de oorlogen van Badr etc. Hij verloor zijn vader toen hij 6 jaar oud was. Toen de profeet (saw) in Medina arriveerde, brachten de mensen hun kinderen bij hem om zegeningen van hem te ontvangen. Ook Zaid werd bij hem gebracht. Hij zegt:

�Toen ik voorgesteld werd aan de Heilige profeet (saw) werd hij ge�nformeerd dat ik 17 soerahs van de Quran uit het hoofd kende. Om mij te testen gaf hij mij de opdracht enige hiervan te reciteren. Ik reciteerde de Soerah Qaaf. Hij beloonde mij met zijn woorden van waardering.�

De profeet (saw) maakte altijd gebruik van de lokale joden als hij brieven schreef aan de joden buiten Medina. Eens zei hij tot Zaid:

�ik ben niet tevreden met wat de joden voor me schrijven en lezen. Ik onderken het gevaar als zij verkeerd schrijven en lezen. Ik verlang van jou dat jij de joodse taal leert.�

Zaid (ra) zegt: �Binnen vijftien dagen beheerste ik het Hebreeuws en nadien voerde ik alle correspondentie voor hem.�

Moraal:

Hoe kan een goede plant groeien uit een slechte zaad? Als je ook wenst dat je kind een goede moslim wordt als hij opgroeit, moet je het zaad van imaan en Islam vanaf de kinderjaren in zijn hart zaaien.

Verhaal: Salaat van een Muhajir en een Ansari die de wacht hielden

De Boodschapper van Allah (sallalaho alaihi wasallam) keerde terug van een veldslag en moest ergens overnachten. Hij vroeg:

�Wie gaat vanavond de wacht over het kamp houden?�

Ammaar ibn Yasir (radiallaho anho) van de Muhajirin en Abaad bin Bishir (radiallaho anho) van de Ansar boden aan de wacht te zullen houden. Beiden moesten op een bergtop de wacht houden en waken voor een mogelijke nachtelijke aanval door de vijand.

Abaad zei tegen Ammaar:

�Laten wij de wacht houden en om beurten slapen. De eerste helft van de nacht zal ik wakker blijven, terwijl jij gaat slapen. De tweede helft mag jij de wacht houden terwijl ik ga slapen.�

Ammaar was het met hem eens en ging slapen en Abaad begon met zijn Salaat. Een vijandige verkenner zag hem vanaf een sfastand in het donker en schoot een pijl op hem af. Toen de vijand zag dat hij niet bewoog, schoot hij nogmaals een pijl op hem af en daarna nog eens. Abaad trok elke pijl die hem trof uit zijn lichaam en gooide die weg. De vijand vluchtte toen hij beiden samen zag, uit vrees dat er nog meer van die krijgers in de buurt konden zijn. Ammaar merkte op dat Abaad uit drie wonden aan het bloeden was. Hij zei:

�Sobhanallah! Waarom heb je me niet eerder wakker gemaakt?�

Abaad antwoordde:

�Ik begon sourat Kahf tijdens mijn Salaat te reciteren. Ik wilde het niet graag verkorten, maar toen ik door de derde pijl getroffen werd, was ik zeer bezorgd dat mijn dood de veiligheid van de Heilige Profeet (saw) in gevaar zou brengen. Ik beeindigde daarom de salaat en maakte je wakker. Het is vanwege de vrees voor de veiligheid van de profeet (saw) dat ik niet tot de ruku ben overgegaan voor het beeindigen van de sourat. In elk ander geval zou ik liever vermoord worden dan om dit te doen.�

Moraal:

Kijk eens naar de devotie van de Sahabah voor de Salaat. De ene na de andere pijl treft het lichaam van Abaad en hij bloedt overvloedig maar toch is hij niet bereid het genot van het reciteren van de Quran tijdens zijn Salaat te onderbreken. Aan de andere kant is de beet van een wesp, de steek van een muskiet of zelfs het gebrom van een vlieg genoeg om ons af te leiden van onze Salaat.

Volgens de fiqh van de Hanafiah school breekt de wudhu met bloeding, terwijl dit volgens de Shafiah niet zo is.

Ik moet zeggen dat het een heel mooi verhaal is over die geit. Anderzijds, ik zou hem ook direct doorgegeven.

Verhaal: De bekering van Abuzar Ghifari tot de Islam

Abuzar Ghifari (radiallaho anho) is zeer beroemd onder de Sahabah vanwege zijn pieteit en kennis. Ali (ra) zei vaak:

�Abuzar Ghifari (ra) is de bewaarder van zo�n kennis die andere mensen niet in staat zijn te verwerven.�

Toen hij voor het eerst het nieuws van de missie van de Profeet (saw) hoorde, stuurde hij z�n broer naar Mekka om na te gaan wie die �persoon� was, die aanspraak maakte de ontvanger van de Goddelijke openbaringen te zijn. Zijn broer keerde terug en informeerde hem dat hij de profeet Muhammad (saw) ontmoet had en dat het een man was met goede gewoonten en uitstekend gedrag, en dat zijn wonderlijke openbaringen niets uit te staan hadden met dichtkunst noch waarzeggerij. Hij was niet echt bevredigd met dit verslag en hij besloot zelf naar Mekka te gaan om de feiten na te trekken. Bij het bereiken van Mekka ging hij rechtsstreeks naar Haram. Hij kende de profeet (sallalaho alaihi wasallam) niet en hij beschouwde het niet raadzaam (gezien de omstandigheden die toen heersten) om aan wie dan ook over hem te informeren. Toen het donker werd, merkte Ali (ra) hem op. Hij zag dat hij een vreemdeling was en kom hem niet negeren. Gastvrijheid, zorg voor reizigers, armen en vreemdelingen was de tweede natuur van de Sahabah. Hij nam Abuzar daarom mee naar zijn huis. Hij vroeg hem niet wat zijn doel was van zijn bezoek aan Mekka, en ook Abuzar zelf sprak daar niet over. De volgende dag ging hij weer naar de Haram en hij bleef daar tot de avond zonder te weten te komen wie de Heilige Profeet (saw) was. In feite wist iedereen dat de Profeet (saw) en zijn metgezellen vervolgd werden in Mekka. En Abuzar had een angstig voorgevoel over het resultaat van zijn onderzoek naar de profeet (saw). Ali (ra) bracht hem weer naar huis voor de nacht, maar had weer geen gesprek over het doel van zijn bezoek naar de stad. Pas op de derde avond, vroeg Ali hem, nadat hij hem twee avonden gunstig had onthaald:

�Broeder, wat brengt jou naar deze stad?�

Voordat hij antwoordde, beloofde Abuzar aan Ali (ra) dat hij de waarheid zou spreken, vervolgens informeerde hij hem over de profeet Muhammad (saw). Ali (ra) antwoordde:

�Hij is waarlijk de Profeet van Allah. U moet mij morgen vergezellen en ik zal je naar hem brengen. Maar u moet zeer voorzichtig zijn, opdat niemand te weten komt over jouw band met mij, anders zal je in problemen komen. Als wij onderweg zijn en ik enig gevaar vrees, zal ik opzij gaan zogenaamd voor het regelen van mijn schoenen, en jij moet doorgaan zonder te stoppen, zodat de mensen geen band tussen ons kunnen leggen.�

De volgende dag, volgde hij Ali (ra), die hem naar de Profeet (saw) bracht. Bij de eerste ontmoeting al bekeerde Abuzar zich tot de Islam. De Profeet (was) was bang dat de Quraish hem kwaad konden doen, dus beval hij hem geen openlijke verklaring af te leggen van zijn Islam, en zei tegen hem om terug te gaan naar zijn stam om pas terug te keren wanneer de moslims de overhand hadden gekregen. Abu Zar (ra) antwoordde:

�O Profeet van Allah! Bij Hem die de Meester van mijn ziel is, moet ik gaan en de kalimah reciteren te midden van deze ongelovigen.�

Trouw aan zijn woorden, ging hij direct naar de Haram  en , in het midden van de menigte en op de toonhoogte van zijn stem, reciteerde hij de Shahadah:

�Ashhadoe an la ilaha ila Allah waashhadoe anna Muhammadar Rasoeloellah.�

De mensen vielen hem van alle kanten aan en zouden hem dood geslagen hebben als Abbas (de oom van de Profeet die op dat moment nog niet bekeerd was tot de Islam) hem niet beschermd had en hem uit de handen vande omstanders bevrijdde. Abbas zei aan het gepeupel:

�Weet je wie hij is? Hij behoort tot de Ghifar stam, die woont op de weg van onze karavanen naar Syrie. Als hij gedood wordt, zullen zij op de loer liggen en zullen wij niet meer in staat zijn handel te drijven met Syrie.�

Hij deed een beroep op hun voorzichtigheid en zij lieten hem alleen.

De volgende dag, herhaalde Abuzar zijn gevaarlijke geloofsbelijdenis van Imaan en hij zou zeker door de menigte doodgeslagen worden, als Abbas niet nog een keer intervenieerde en hem voor de tweede keer redde.

Moraal:

De aktie van Abuzar (ra)  was het resultaat van zijn sterke drang voor het opzeggen van de Kalimah Tayebba onder de gelovigen. En het verbod door de Profeet (saw) was te danken aan zijn zachtheid van zijn hart voor Abuzar (ra), opdat hij niet voor zware ontberingen die teveel voor hem konden zijn gesteld zou worden. Er is geen enkele sprake van ongehoorzaamheid in dit verhaal. Daar de Profeet (saw) zelf allerlei vormen van ontberingen onderging in het verspreiden van de boodschap van de Islam, leerde ook Abuzar (ra) zijn voorbeeld te volgen, liever dan gebruik te maken van de toestemming gevaar te vermijden. Het was deze geest van de Sahabah die hun tot zulke hoogten bracht van materiele en spirituele vooruitgang. Toen iemand eens de Kalimah reciteerde en de schoot van de Islam binnen trad, kon geen macht van de wereld hem dwingen terug te keren en geen verdrukking of tirannie hem stoppen om de boodschap van de Islam verder te verspreiden.

Verhaal: Het verlangen van Amar bin Jamooh (radiallaho anho)

Amar bin Jamooh (ra) was invalide. Hij had vier zonen die vaak in het gezelschap van de profeet (saw) bleven en deelnamen aan de veldslagen. In Uhud verlangde Amar bin Jamooh (ra) er sterk naar om deel te nemen aan de veldslag. De mensen zeiden tegen hem:

"Ik zag Amar bin Jamooh vechten. Hij liep trots en fier en zei: "Bij Allah, ik hou van het Paradijs." Een van zijn zonen volgde hem op de hielen. Vader en zoon vochten beide totdat ze gedood werden."

As-salamu alaikum

Ik hoop dat jullie net als ik nog steeds zo veel kunnen genieten van de mooie verhalen van de Sahabah. Het verhaal van vandaag toont weer eens aan hoe gelukkig wij zouden zijn als wij maar een gedeelte van hun karakter zouden kunnen verwerven.

Verhaal: Abuzar berispt zijn knecht

Abuzar Ghifari (radiallaho anho) hebben we al een beetje leren kennen om zijn pi�teit en onthouding. Hij hield geen geld bij zich en hield er niet van dat anderen geld oppotten. Hij vocht altijd tegen de vermogende klasse. Uthman (radiallaho anho) adviseerde hem daarom gedurende zijn khalifaat naar Rabzah (een klein dorp in de woestijn) te gaan. Hij had daar enkele kamelen om van te leven en een oude knecht, die voor hem kon zorgen. Een lid van de stam Banu Sulaim zich aan hem voor met het volgende verzoek:

�Ik wens met je te blijven om via jou kennis te nemen van Allah�s gebod en de wijzen en gewoonten van de Heilige Profeet (sallalaho alaihi wasallam). Ik zal je knecht ook helpen om voor de kamelen te zorgen.�

Abuzar Ghifari (ra) antwoordde:

�Ik kan iemand niet bij mij houden die niet handelt overeenkomstig mijn wensen, maar als je bereid bent te doen wat gewenst wordt, mag je met me blijven, anders wens ik je goedendag.�

De persoon vroeg:

�Op welke manier moet ik je wensen uitvoeren?�

Abuzar antwoordde:

�Wanneer ik je vraag om het beste uit mijn eigendom uit te geven, ben je verplicht dat te doen.�

De nieuwe knecht accepteerde zijn voorwaarden en bleef met hem. Op een dag kwam iemand aan Abuzar vertellen dat er enkele arme families dichtbij de bron kampeerden en honger leden. Hij vroeg de knecht om een van de kamelen te halen. Die selecteerde de beste van de partij, zoals hij beloofd had te doen. Het betrof een zeer goed en onderdanig dier dat uitstekend geschikt was om te berijden. De knecht liet het beest staan, omdat het beest alleen maar zou dienen om geslacht en opgegeten te worden. Hij zocht dus de tweede beste uit. De eerste was goed te berijden en zeer nuttig voor Abuzar en zijn familie, terwijl de armen het even smakelijk als de betere zouden vinden. En hij bracht dus de tweede kameel voor Abuzar (ra).

Abuzar riep:

�Zo tenslotte heb je toch je belofte gebroken.�

De knecht wist meteen wat Abuzar (ra) bedoelde, keerde terug, haalde de beste kameel van de stal en bracht die voor hem. Abuzar (ra) zei aan de mensen om hem heen:

�Ik wil dat twee mensen zich vrijwillig aanmelden om een taak voor Allah te verrichten.�

Toen twee mensen hun diensten aanboden, verzocht hij ze de kameel te slachten en het vlees gelijk te verdelen onder de hongerige families bij de bron, zijn eigen familie inbegrepen.

Hij zei:

�Mijn familie zal gelijk delen met de overigen.�

De vrijwilligers voerden zijn instructies uit. Hij liet de knecht toen roepen en vroeg aan hem:

�Heb je opzettelijk mijn instructies om het uit mijn bezit weg te geven, genegeerd of was je het vergeten?�

De knecht:

�Ik was jouw instructies niet vergeten, maar ik dacht dat het betere was die ene voor transportwerkzaamheden te bewaren, terwijl de andere even goed was om te slachten.�

Abuzar vroeg:

�Was dat ter wille van mijn persoonlijke noodzaak dat je dat wilde doen?�

De knecht:

�Ja.�

Abuzar zei:

�Kom, laat ik je de reden van mijn behoeften vertellen. Dat is de dag dat ik alleen in de eenzaamheid van het graf gelegd zal worden. Onthoudt, er zijn drie deelgenoten in jouw rijkdom, nl. (1) Jouw noodlot, die niet wacht om zijn deel te nemen. Goed of slecht, het zal alles nemen wat het nemen moest. (2) Jouw erfgenamen die wachten op de dag van je dood, zodat ze hun deel kunnen nemen, en (3) Jezelf. Als je het kan klaarspelen, wees niet de meest hulpeloze van die drie partners. Neem je volle deel, terwijl je het kan.�

Allah zegt: �Je zal geen pieteit verwerven totdat je datgene weggeeft waarvan je het meest houdt.� (Soerah Aal Imraan vers 92)

�Ik denk daarom dat het raadzaam is dat ik van te voren de dingen wegstuur waarvan ik het meest houd, zodat ze daar veilig in bewaring voor mij zijn.�

Moraal:

De persoon die zijn rijkdom niet op Allah�s Pad uitgeeft, is de ergste verliezer van de drie deelgenoten en hij blijft dat weggeven uitstellen totdat het laatste noodlot hem die mogelijkheid ontneemt of hij sterft en zijn erfgenamen eigenen zich al zijn bezittingen toe. En het komt zeer zelden voor dat de erfgenamen de rijkdommen die zij aldus verworven hebben, uitgeven op het pad van Allah, zodat de ziel van de overleden eigenaar kan rusten. De Boodschapper van Allah (saw) merkte eens op:

�Mensen die hebben hun aardse eigendom lief, omhelzen die met hun ziel en wellust zeggend: �mijn rijkdom, mijn rijkdom� maar in werkelijkheid is alleen datgene zijn rijkdom, wat hij geniet in de vorm van voedsel of kleding of wat hij uitgeeft op het pad van Allah om voor hem in het hiernamaals bewaard te worden. Wat overblijft van zijn rijkdom behoort aan anderen toe. Hij treedt alleen op als een tijdelijke bewaarder.�

In een andere hadith, is het overgeleverd dat de Profeet (saw) eens aan de Sahabah vroeg:

�Wie van jullie zou liever zijn rijkdom in handen van zijn erfgenamen zien dan het voor zichzelf houden?�

Zij antwoordden:

�Wie zou zo iemand willen zijn, O Profeet van Allah?�

Daarna legde de Profeet (saw) hun uit:

�Wat je vooruit stuurt door het uit te geven op het Pad van Allah is van jou, en wat je achterlaat behoort aan jouw erfgenamen.�

Verhaal: Bilal (radiallaho anho) en zijn beproevingen

Bilal (ra) is een van de bekendste uit de schitterende groep van de Sahabah. Hij was bekend als de �muadhdhin� van de masjid van de Profeet van Allah (sallalaho alaihi wasallam). Hij was een slaaf uit Abysinie van een kafir uit Mekka. Zijn bekering tot de Islam werd � vanzelfsprekend � niet geaccepteerd door zijn meester en hij werd daarom zeer wreed vervolgd. Umayah bin khalaf, die de ergste vijand van de Islam was, liet hem 12 uur s�middags in het brandende zand liggen en plaatste een zware steen op zijn borst. Hierdoor kon Bilal (ra) niet eens zijn arm of been bewegen. Umayah zei toen:

�Verwerp de Islam of stik in de hitte en ga dood.�

Zelfs onder deze kwellingen riep Bilal (ra):

�Ahad� de Ene (Allah) ... �Ahad� De Ene

In de avond werd hij afgeranseld en met de snijwonden liet men hem de volgende dag weer op het brandende zand liggen en dwongen ze hem om de Islam in de steek te laten of een langzame dood te sterven. De folteraars werden moe en namen beurten (Abu Jahl, Umayah, en anderen) en streden met elkaar wie Bilal het wreedst en ergst kon straffen. Maar Bilal (ra) gaf niet toe. Ten slotte kocht Abu Bakr (ra) zijn vrijheid en werd hij een vrije moslim.

De Islam onderwijst ons de onvoorwaardelijke eenheid van de Almachtige Schepper, terwijl de dienaren van de afgoden in Mekka geloofden in vele goden en godinnen met kleine goden. Daarom herhaalde Bilal (ra) de woorden:

�Ahad�, �Ahad�

Moraal:

Dit bewees zijn liefde en toewijding aan Allah. Allah was hem zo dierbaar dat geen enkele marteling hem kon afleiden Zijn Heilige Naam te reciteren. De kwajongens uit Mekka sleepten hem door de straten, terwijl hij de woorden �Ahad�, �Ahad� uitriep.

Kijk, hoe Allah zijn standvastigheid beloonde! Hij had de eer de �muadhdhin�van de profeet (saw0 te worden. Hij bleef altijd met hem, thuis en daarbuiten, om de adhaan op te roepen. Na het overlijden van de profeet (saw) werd het erg zwaar voor hem om in Medina te blijven. Bij iedere stap en op iedere hoek van de straat zou hij de Profeet (saw) gaan missen. Hij verliet Medina daarom, en besloot zijn verdere leven te wijden aan het Pad van Allah. Eens zag hij in zijn droom de Profeet Muhammad (saw) die tot hem zei:

�O Bilal! Hoe komt het dat je mij nooit bezoekt?�

Toen hij wakker werd vertrok hij meteen naar Medina. Toen hij Medina bereikte, verzochten Hassan en Hussain (radiallaho anhuma) (de kleinkinderen van de Profeet) hem de adhaan op te roepen. Dit kon hij niet weigeren, omdat hij erg van hen hield. Zodra Bilal (ra) na jaren weer de adhaan opriep, huilden de bewoners van Medina openlijk vanwege de mooie herinneringen aan de goede dagen toen de profeet (saw) nog in leven was. Zelfs de vrouwen kwamen huilend uit hun huizen. Bilal (radiallaho anho) verliet Medina weer na enkele dagen en hij overleed in Damascus (Syrie) in het jaar 20 Hidjrah.

Verhaal: De boodschap van Saad voor de moslims

Gedurende de veldslag van Uhud vroeg de profeet van Allah (sallalaho alaihi wasallam):

�Hoe is het met Saad bin Rabi? Ik weet niet hoe het met hem afgelopen is.�

Een van de Sahabah werd gestuurd om hem te zoeken. Hij ging naar de plaatsen waar de lichamen van de martelaren in hopen opgestapeld lagen. Hij riep de naam van Saad om te weten of die nog leefde. Op een van die plaatsen hoorden hij een zwakke stem vanuit een andere richting. Hi keerde zich in die richting en vond even later Saad, liggend tussen de doden op het punt zijn laatste adem uit te blazen. Saad zei:

�Breng mijn salaam over aan de profeet van Allah (saw) met mijn boodschap: �O Profeet van Allah! Moge Allah u een beloning schenken meer verheven en mooier dan Allah ooit aan een profeet namens 1 van zijn volgelingen geschonken heeft.� Zeg ook aan mijn moslimbroeders: �Niets zal u vrijpleiten van schuld op de Dag des Oordeels, als de vijand erin slaagt de profeet van Allah (saw) te bereiken voordat jullie allen gevallen zijn.�

Moraal:

Met deze woorden blies Saad zijn laatste adem uit naar Allah. Zo hebben de Sahabah  het ware bewijs geleverd van hun toewijding aan de Profeet (saw). Terwijl ze verwonding na verwonding opliepen en hierna de laatste adem uitbliezen, zonder klachten noch wensen op hun lippen, konden ze aan niets anders denken dan aan de veiligheid en het welzijn van de Heilige profeet (saw). Kon een zondaar als ik gezegend worden met maar een atoom van die liefde die de Sahabah hadden voor de Profeet(saw).